Baby Sarah kruipt (ze kan al staan en een beetje stappen als ze zich vasthoudt) naar een hoekje waar drie simpele verhalenboekjes liggen. Ze prutst de boekjes alle drie tevoorschijn, en begeeft zich doelbewust, kruipend, de drie boekjes zo goed en kwaad als het kan op sleeptouw, naar de zetel waarin mijn vrouw altijd gaat zitten als ze baby Sarah voorleest uit die boekjes. Af en toe raakt ze er eentje kwijt, maar ze houdt halt om het meteen te recupereren. Zo arriveert ze met veel "eh - eh - eh" bij de zetel in kwestie.
Met één handje trekt ze zich op, en met het andere grijpt ze, half voorovergebogen, één van de boekjes vast, en legt dat op de zetel. Dan bukt ze zich opnieuw, en tilt een tweede boekje van de vloer op de zetel. En nog een derde keer, en nu liggen ze alle drie op de plaats waar baby Sarah ze hebben wilde.
Baby Sarah richt zich in haar volle lengte op. Ze kijkt rond. Ze ontmoet de blik van haar papa en kijkt hem doordringend aan. Dan kijkt ze verder rond tot ze ook haar mama ziet. Baby Sarah neemt één van de boekjes vast en reikt dat in de richting van mama; de persoon die altijd, in die zetel, uit die boekjes voorleest.
Ik zwéér dat het zo gegaan is, ik vind hier geen woord van uit. Het is ongelofelijk schattig, het valt met geen klavier te beschrijven. En tegelijk zijn we natuurlijk zo trots als een pauw. Ons kind weet wat ze wil!
1 opmerking:
Tegen dat ze 5 jaar is, plaatst ze vast al een comment op je blog. Of schrijft ze er begot zelf al een ;-)
Een reactie posten