"once help is assured to such an extent that it is apt to reduce individuals' efforts, it seems an obvious corollary to compel them to insure (or otherwise provide) against those common hazards of life."
(F.A. Hayek, The Constitution of Liberty, hoofdstuk 19, over een mandaat tot verplichte ziekteverzekering)
Ik lees dat (hou je vast) Flahaut (!) is benoemd als bemiddelaar om de politieke toestand in België weer op gang te trekken. Uitgerekend Flahaut. Over Flahaut heb ik alles wat ik te zeggen heb al gezegd in 2,007 hier:
En ook de conclusie van destijds is woord per woord toepasselijk op de toestand vandaag:
"Nog maar eens verliest het Belgisch establishment een scheepslading geloofwaardigheid in binnen- en buitenland, en wanneer zeer serieuze mensen beginnen te denken dat België het probleem is, dan zal dat establishment, nog maar eens, geen begin van een idee hebben waar dat soort radicale ideeën toch vandaan komen."
Maar ik besef dat ik alleen voor mezelf kan spreken. Maar voor mezelf klopt het in ieder geval. Is dit een land waar figuren als Flahaut iets te zeggen hebben? Voor mijn part. Maar wie zijn ook weer de serieuze separatistische partijen?
-------------------------------
Toevoeging. Bij het herlezen valt me op dat de post van destijds goed combineert met een andere post uit die periode. Toch vreemd hoe je sommige dingen die zich in 2,010 zouden afspelen al zo goed kon voelen aankomen in 2,007...
Je moet dat eens proberen, aan Vlaamse zijde, in een discussie aan iemand vragen een voorbeeld te vinden van iets waar de Franstaligen "eigenlijk wel gelijk in hebben". Zeer, zeer moeilijk. Ik kan daar zelf ook geen voorbeeld van geven, maar dat komt omdat ik veel te weinig weet van waar het over gaat en wat de standpunten zijn. Maar tussen mensen die er genoeg van weten (of dat tenminste denken) om er op hoge toon hun mening over te geven? Zeer, zeer moeilijk.
Nu begeef ik me ongetwijfeld ook in veel te rechtse kringen. Als ik meer met Groenen of, godbetere, socialisten zou praten zou ik die voorbeelden misschien wel vinden. Maar vandaag dus niet. België heeft een waslijst aan problemen, en ze zijn allemaal, stuk voor stuk, en er is niet één uitzondering, te wijten aan de Franstaligen.
Een beetje zoals er destijds in de wereld een waslijst problemen was die zonder één uitzondering de schuld van de Russen waren - vandaag zijn ze trouwens allemaal de schuld van de Moslims. Wijzelf, ongeacht op welke schaal we praten - wel, we kunnen dus niet één voorbeeld geven van een punt waar "de anderen" ook eens een punt hebben.
Kortom, ik geloof niet erg dat dat waar is, en ik veronderstel dat je vanuit het Franstalig standpunt best een hoop redenen kan vinden om te zeggen dat Bart De Wever het land naar de afgrond voert, en dus zegt het iets als we daar niet één enkel voorbeeld van plausibel vinden.
Dit gezegd zijnde, ik heb net Bart De Wever aan het woord gezien op tv, en ik moet zeggen, hij lijkt me toch wel heel, heel goed. Laat me doen alsof ik net een hoop van zijn fouten heb toegegeven (in werkelijkheid kan ik er niet één voorbeeld van geven, maar nogmaals, dat is uit onwetendheid). Maar als ik hem dan hoor zeggen "wij zijn het enige land waar tegelijk de belasting die we betalen zo hoog is èn de staatsschuld... Kijk, dat komt weer op me over alsof we met een nieuw soort politicus te maken hebben. Al die Ministers van Belangrijke Zaken van vroeger, die zag je toch alleen maar met zeer serieuze gezichten een hoop wollig spul debiteren, dat er allemaal op gericht was hun eigen alfamannetjesschap veilig te stellen, en het er niet te dik te laten opliggen. Maar De Wever, die vraagt zich zowaar af hoe het met de staatsschuld moet, en niet hoe hij Eerste Minister kan worden.
Denk vooral niet dat ik bekeerd ben. Voor mij is het nog altijd "teveel nationalisme, te weinig economie". Voor mij is het nog altijd "met België als het kan, zonder België als het moet", en niet omgekeerd. En bij mij kan het er niet in dat we met een aanslepend conflict zitten, en dat één partij, uitgerekend wijzelf, op alle fronten 100% gelijk kan hebben. Maar als ik een politicus zie die stukken rechtser is dan ik, waarvan ik vind dat hij spijkers met koppen kan slaan zoals ik mijn eigen favorieten (dat had de VLD moeten zijn, maar ik mis de VLD-ers die het ook doen) nooit heb zien doen, dan wil ik het ook zeggen.
Deze wil ik toch verder helpen verspreiden. Ik zou het als de nogal typische humor van Franstalig België durven beschouwen, die ikzelf nu eenmaal nogal weet te waarderen:
In het bijzonder de "vécue" (België zoals we het beleven) versie gaat er bij mij in als zoete koek. In het Noorden "Zoo", in het Zuidoosten "Standard", dat soort dingen, het is niet besmettelijk; maar ik vind het grappig.
Intussen heb ik de politiek absoluut niet gevolgd. En zelfs nu ik terug ben kan ik niet echt de draad oppikken. Wie maalt er om wat nu precies de reden is van de slaande ruzie - weet jij nog waar al die Zeer Belangrijke Discussies, die nochtans Het Voorpagina Nieuws Domineerden, over gingen? Het punt waar het om gaat is, de ruzies lopen steeds hoger op, de beide gemeenschappen kunnen sinds enkele jaren bij elke nieuwe verkiezing steeds moeilijker met elkaar praten: en ook na drie weken vakantie zie je in één oogopslag dat de tendens gewoon verder gaat.
En kijk, kan je je inbeelden dat ik nu zelfs, volgens De Standaard tenminste, uit de PS geluiden als "boedelscheiding" hoor opborrelen? Woha! Van "rijpen der geesten gesproken"... Nog maar een maand of zo geleden sprak Di Rupo zalvend over "luisteren naar het signaal van de Vlamingen" - maar naarmate hij meer te weten komt wat er eigenlijk in staat lijkt dat luisteren moeilijker te worden.
Intussen lijkt mijn post van drie maand geleden (1) actueel te worden:
"Laten we mijn vorige post als axioma nemen, en aannemen dat "het" zal veranderen. Bijvoorbeeld, er komt een splitsing omdat één van beide partijen (de Vlamingen) zich zo benadeeld voelen door de toestand, dat ze gewoon opstappen. Ik signaleer eens temeer dat we nog altijd ook de Vlaamse klachten zouden kunnen serieus nemen, maar in afwachting dat het zover komt: beeld je nu die splitsing in. Wat gaan die Franstalige Brusselaars nu doen?"
Ja, het was inderdaad, toen al, half serieus bedoeld. En nu dus nog meer. Voorlopig blijf ik maar bij mijn standpunt van destijds. Aangezien ik niet denk dat wij, Vlamingen, Brussel militair zullen belegeren denk ik dat de bevolking van Brussel zal kunnen/moeten kiezen waar ze willen bijhoren. En dan is de keus tussen De Vlamingen (de bende arrogante etc etc etc waar ik zelf zo'n succesvol voorbeeld van ben) en de PS staat: de laatst overgebleven dogma-socialisten van Europa.
Ikzelf zou dan (nog steeds) proberen er als Vlaming minder onaantrekkelijk uit te zien dan de PS. Maar goed, dat heb ik allemaal eerder gezegd. In feite wou ik alleen maar die cartoon laten zien...
Kinderen van een verwende wereld zoals wijzelf moeten vanzelfsprekend goed beseffen: er is geen enkele manier waarop wij ooit een begin van een schijn van een idee zouden kunnen krijgen, van hoe het er tijdens vreselijke gevechten zoals de Slag om Stalingrad aan toe moet gegaan zijn. Tenzij het ons op een dag zelf overkomt; wie weet. Maar anders is de kloof tussen onze eigen ervaringen en die van de mensen die er waren zo groot, dat het even goed aan het andere eind van het universum had gebeurd kunnen zijn.
En dus kan je proberen een reeks korte teksten over het gebeuren neer te zetten, en al gauw merk je dat ze veel te droog, te nuchter, te analytisch zijn voor wat je ermee had willen bereiken, namelijk een glimp oproepen van die enorme tragedie die zich aan zoveel mensen heeft voltrokken. Maar hoe ontoereikend al onze pogingen ook zijn, de mensheid produceert af en toe kunstenaars, en de ene schiet al iets minder tekort dan de andere, en dus bestaan er evocaties van de Slag om Stalingrad waarmee we toch een beetje kunnen proberen op te roepen hoe het geweest is.
Concreet denk ik nu aan de Duitse film Stalingrad die op het ogenblik van schrijven integraal te vinden is op Youtube. En concreet, ook, denk ik aan de scène die je in het volgende fragment te zien krijgt:
Ik kan er totaal naast zitten, maar ik heb het gevoel dat we zitten te kijken naar een aanval op een deel van de industriële complexen, en dat we samen met de Duitse infanterie door de beschietingen en het stof oprukken naar de vijandelijke stellingen. Merk die massale troepenbeweging op, de Duitse soldaten werken zich tussen de beschietingen en de stofwolken als wriemelende mieren over de steenhopen, de puinen, de kraters en de fabrieksterreinen, je vraagt je af hoe je ze ooit allemaal zou kunnen tegenhouden.
En dat gebeurt in een eerste instantie dan ook niet, maar later wordt toch een punt bereikt waar schimmige figuren vanuit puinhopen en tussen ingezakte verdiepingen een zodanig hevig vuur afgeven dat de hele bende toch gestopt raakt en zelfs terug moet. Waarna ze temidden van de rookwolken en de zelfopoffering toch nog een gebouw binnen raken en hier krijg je, misschien, iets van de spanning mee die je, misschien, moet gevoeld hebben als je aan het "kamer per kamer" deel van de gevechten begint.
Ik veronderstel dat woorden tekort schieten, en dat het voor beelden wel hetzelfde zal zijn, maar toch - als je er nog nooit van gehoord had, of als je er alleen maar dode stukken woorden en zinnen zoals die van mij over had geabsorbeerd, dan zijn films als deze misschien geen slechte aanvulling van wat we er ons bij inbeelden.
Overigens moet er ook een Russische film van bestaan, en enkele fragmenten over gevechtsscènes vinden we hier:
Nu hoef je mij niet te verdenken van enige pretentie inzake militaire expertise, maar zelfs ik denk te kunnen zien dat sommige stukken onvoorstelbaar naief zijn. (Dan nog moet ik rekening houden met de mogelijkheid dat ik het mis heb, maar ik kan er niet bij dat iemand frontaal door een kogel wordt getroffen en de tijd heeft om zijn armen in de lucht te steken om vervolgens naar voren te klappen. Dus ik kan dit mis hebben, maar volgens mij is het wat amateuristisch gemaakt.) Maar dat neemt niet weg dat ik verschillende stukken vond die me toch een beetje aan het denken zetten over hoe sommige dingen er moeten uitgezien hebben, zij het zonder de honger, de kou, de doodsangst, de smart, de heimwee, de pijn, het gehuil, het lawaai, de chaos, de vermoeidheid - ach, het is allemaal zo ersatz; we weten niet hoe gelukkig we zijn, we weten in feite zelfs niet eens dat we het niet weten.
Dus vermoedelijk helpt de fictie niet om ons een beeld te geven van hoe het er aan toe moet gegaan zijn. De in puin geschoten gebouwen van waaruit geschoten wordt kan je laten zien, en de kraters en de hopen puin ook, maar al de rest... Maar weet je, als de fictie alleen maar helpt ons te laten weten dat we er géén beeld van kunnen maken, dan is dat in feite ook al veel.
