Ooit was er een tijd waarin we van kl(p)euter Thomas vonden dat hij zich toch wel heel langzaam ontwikkelde. In het bijzonder zijn spraak was bijna onrustwekkend. Vergelijk dat met een grote zus die op haar twee jaar en drie maanden alle letters kon lezen...
Maar goed dat ik desondanks heb gezegd dat ik verwachtte dat "onzen Thomas een slim baaske ging zijn". In de nadagen van zijn kleuterschap ziet de toestand er nogal een tikje anders uit. Qua spraakvaardigheid zitten er grotere kleppers in zijn derde kleuterklasje, en als je kleuter Niels ziet verklaren dat "twee weken veertien dagen zijn, want twee maal zeven is veertien", dan weet je dat je je geen illusies moet maken. Maar hij is wakker, die kleuter Thomas, heel erg wakker.
Zo hadden we enkele weken geleden scholier Sarah het GSM nummer van mama laten van buiten leren. Kwestie van veiligheid, daar onze vakantieweek aan zee, je weet immers nooit... Tien cijfers, en geen noemenswaardige ezelsbruggetjes voorhanden, dus voor scholier Sarah was het een bescheiden uitdaging, maar het bleef een uitdaging. Alleen, terwijl het gezinnetje tevreden door de straten van Nieuwpoort (Bad) liep - toch ééntje die een extra kans heeft in geval ze ons kwijt was - opende kleuter Thomas zijn breed lachend mondje, en daar rolden de tien cijfers er netjes uit. Allemaal correct, en ook enkele dagen later was het nog altijd raak. Wakker, die kleuter Thomas...
Enkele dagen later liepen we rond in Plopsaland. Kleuter Thomas had het plannetje vast en liep er zeer geleerd kijkend op te studeren, en ik herinner me, ik biecht op, dat ik dacht "eens kijken of hij het niet toevallig ondersteboven vast heeft, dan kunnen we misschien een foto maken". Beeeeeep! Terwijl ik dichter bij kwam zag ik kleuter Thomas naar een landschapskenmerk kijken (spoorlijn, drakenburcht, monorail, andere...), dan zijn blik naar het kaartje dat hij keurig rechtop vast had, en dan weer naar dat landschapskenmerk. Toen brak die ongelofelijke glimlach weer door op dat gezichtje, en hij richtte zijn reebruine oogjes op mij en sprak "papa, ik heb het gesnapt, we zijn nu hier..." (vingertje op de juiste plaats van het plannetje).
"Heel erg wakker..."
Vandaag was mama de auto ingestapt op weg naar de bakker terwijl ik kleuter Simon aan het douchen was en kleuter Thomas met het ridderkasteel van Sinterklaas zat te spelen. Ineens hoor ik hem, luid roepend en protesterend naar beneden stormen: hij had de auto horen wegrijden. Niks aan te doen, kleuter Thomas, ik vind het ook altijd gemakkelijker als ik niet teveel klein grut door de stad moet begeleiden. Zoals ervaren ouders weten, zolang er dus geroep en getier klonk was er niets aan de hand. Maar oeps? Opeens was het stil? Zéér stil?
Ik wikkel kleuter Simon in zijn handdoek. Ik storm naar beneden: kleuter Thomas zal toch niet niet de zeer drukke steenweg opgehold zijn? (Noot voor den geïntersseerden lezer: tegen dat ik terug bij kleuter Simon stond, pas vier geworden, had die al zijn hemd aan. 't Had iets beter afgedroogd kunnen zijn, maar toch...) Hoe dan ook, ik storm dus de trap af, half verwachtend kleuter Thomas de straat opgerend over het voetpad te zien hollen...
Niets van dat alles. Kleuter Thomas staat integendeel, heel rustig, maar met een verongelijkt gezicht, met onze telefoon aan zijn oor. Nog altijd niets in de gaten open ik mijn mond om te vragen wat hij met onze telefoon aan het doen is. Wel, telefoneren, natuurlijk! Hij kende immers dat nummer van buiten? Voor ik een woord heb kunnen uitbrengen wordt er aan de andere kant opgenomen. Kleuter Thomas spreekt zijn grote verongelijktheid uit...
Eind goed al goed. Hij pakt het zo goed aan dat ikzelf mijn lachen niet kan inhouden, en mama; gelukkig nog niet ver, vertederd rechtsomkeer maakt en even later wordt kleuter Thomas opgepikt. Heerlijk, toch, zo'n ontbijt met koffie, boterkoeken en croissants...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten