En ik vraag me werkelijk af: is dat nu echt wat we vroeger "tuberculose" en "TBC" en "tering" noemden? Want dat het geen grapje is, dat was me vroeger al duidelijk, maar zijn we nu werkelijk zelf aan het meemaken dat wat nog maar pas een heel gevreesde doder was er vandaag als een extra irritante zware verkoudheid bij ligt?
"Extra irritant" omdat hij al enkele dagen in het ziekenhuis aan een baxter ligt. "Verkoudheid" omdat er nu al weer sprake is van "naar huis komen". En dat is belangrijk, want toen hij er die eerste dag nog zo sip en lusteloos bijlag vroeg hij al "en als ik genezen ben, mag ik dan weer naar huis?". Wat beelden ze zich toch allemaal in, die kleintjes van vier jaar oud...?
Om nog te zwijgen van hoe belangrijk het is in vergelijking met de tijden waarin het heel normaal was, als vader van drie kinderen, dat je er minstens één nooit tot volwassenheid zag opgroeien. Die tijden liggen heus nog niet zo lang achter ons. En die tijden bestaan nu nog, op veel plaatsen in de wereld, en laten we eerlijk zijn, behalve er af en toe eens grote ogen over opzetten of desnoods wat verbaal geweld kan ons dat in feite geen barst schelen, nietwaar?
Tot het ons eigen kind is, natuurlijk.
Na zo'n twaalfurige dag in het ziekenhuis valt me weer op hoe sterk zo'n "moederinstinct" toch kan zijn, zelfs als het in een vader zit. Want geloof me maar, ik ben daar nu twaalf uur van wacht geweest, maar dat is allemaal maar juist goed genoeg om mijn goede wil te tonen, in vergelijking met wat de mama er allemaal voor doet. Bovendien is hij al heel erg opgekikkerd; duidelijk nog geen soort bacterie die bestand is tegen antibiotica. (Laat ik toch toevallig juist Plagues and Peoples van William McNeill en Rats, Lice and History van Hans Zinsser zitten lezen, zeker, een mens krijgt er gestold bloed van.)
Maar dat vaderinstinct, dus. Kleuter Simon is al heel erg opgekikkerd, en kleuter Simon onderging de beproeving toen hij nog bepaald niet opgekikkerd was (en geloof me...) met een filosofische berusting, de zoon van een filosoof waardig (om van een familie aan moederskant, waar "flauw zijn" echt niet in het woordenboek staat te zwijgen). Maar in zo'n kinderafdeling hoor je dus kindjes schreien. Niet kleuter Simon, die zit alweer met zijn autootjes te spelen. Dus papa loopt de gang op. Wandelend langs de deuren vang ik een glimp op van een babietje, spartelend in zijn bedje, luid huilend, maar er is niemand die hem pakt.
En mens, wat heb ik op mijn tanden moeten bijten, echt doorzetten, om er niet naar binnen te gaan en dat babietje op te pakken en een grooote knuffel te geven (als je zelf drie kinderen hebt, en een beetje vaderinstinct, ben je echt een ervaringsdeskundige). Echt heel sterk, zo'n vaderinstinct.
Maar voor de rest blijf ik een afstandelijke, hooghartige, koude mens, hoor.
3 opmerkingen:
Hallo Koen,
Ik hoop dat kleuter Simon ondertussen redelijk gezond weer thuis is.
Helaas niet. Hij was maar een dag weer thuis, of de koorts liep weer hoog op, hij zat daar zo ellendig te hoesten en heel veel pijn in zijn buikske.
En dus ligt hij nu weer in het ziekenhuis. Wel lijkt hij opnieuw goed te reageren op de intraveneuze antibiotica, maar het zijn van die momenten waarop de mama's en papa's elkaar met grote ogen aankijken...
Ja Koen, dit moeten onrustwekkende momenten voor jullie zijn. Ik wou dat ik je kon geruststellen maar dat ligt spijtig genoeg niet in mijn mogelijkheden. Ik kan enkel vanuit de verte wat hopen en meeleven.
Sterkte.
Een reactie posten