Een goede manier om het uit te drukken is de evolutie van de Gallup daily Obama job approval poll (1). Iemand sprak van de "incredibly shrinking president", en wat kan een mens er in 's hemelsnaam aan toevoegen. Anderzijds, en zonder dat je me van "Obamania" kan verdenken, op één van mijn verwachtingen is hij briljant, honderd percent geslaagd.
Hij was, inderdaad, niet George Bush.
Maar wie niet, vanaf mijn eerste post over Obama, kon zien dat ik liever Hillary als president had gezien, die zal het wel nooit zien. Zelfs als je alleen maar vraagt dat hij niet George Bush is het ook niet verboden om toch nog een paar dingen meer te doen.
Ik lees dat zijn job erg moeilijk is - en ik kan er inkomen. Als onder Obama 10% van de afgang onder Bush was gebeurd, in termen van nationale en internationale politiek, van economie in het algemeen en financiën in het bijzonder, militair, moreel, en wie wat nog meer; het zonnestelsel was te klein geweest. Maar als je die afgang erft: OK, dat is waar, er zijn er die een beter vertrekpunt hadden.
George Bush (de nar, niet de vader), bijvoorbeeld.
Een andere verdediging vind ik daarentegen juist zeer flauw. "Jamaar, het komt door de extreme polarisatie". OK, ik geef toe, veel van de huidige tegenstanders van Obama getuigen van dezelfde opperste verdwazing die de Republiekeinen al sinds genoemde Bush in haar greep heeft. Maar betekent dat nu echt dat het erger en moeilijker en gepolariseerder is dan, pakweg, in de tijd van de Burgeroorlog? De Gouden Standaarddiscussies? De New Deal? De Vietnam oorlog?
Hoe dan ook, het is maar de opinie van een amateur, maar ik vind dat Obama een zwakke president is.
En toch denk ik nog altijd dat hij herkozen zal worden! Niet met de quasi-landslide, die alleen maar de record van Bush weerspiegelde, terwijl het nu over die van hemzelf zal gaan. Maar toch nog altijd omdat we een Republiekeinse partij aan het werk zien die druk bezig is zichzelf in zodanig onbenullige stukjes te verscheuren, dat de mensen zullen kiezen voor de levensvorm die er tenminste "sentient" uitziet.
Momenteel ziet het er naar uit dat de keuze voor de Republiekeinen zal gaan tussen Perry, de kandidaat van de Tea Party (wat kàn een mens er nog aan toevoegen) en een serieuze kandidaat Romney, die juist omdat hij een idee van Friedrich Hayek (2) heeft toegepast, intussen door de Tea Party zelf (politiek) is vermoord (3).
Alleen maar een opinie, hoor. En ik besef, de Amerikanen hebben in 2004 (!) toch ook Bush (!!) herkozen? Maar toch...
-----------------------------
(1) http://www.gallup.com/poll/politics.aspx
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2010/03/obamas-communistische-inspiratiebron.html
(3) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2011/02/ik-zei-het-nog-de-prijs-van-dom-rechts.html
zaterdag 10 september 2011
zaterdag 3 september 2011
De "schulden" conversatie zet zich verder
Het systeem waarbij ik wel eens een nieuwe commentaar bij een intussen al wat oudere post oppik bevalt me wel. Zeker in een onderwerp als "hoe denken we na over de financiële crisis" lijkt me dat we de conversatie wel levend mogen houden.
Dus ik neem een reactie van (alweer) lezer Ivan bij een post van twee weken geleden, en ik probeer het verschil tussen zijn opmerkingen en mijn reacties te maken door deze keer de stukken van Ivan in blauw te zetten, en die van mij in gewoon zwart. Hier gaan we...
--------------------------------------
Geert Noels zegt vandaag in De Standaard dat de crisis niet de schuld is van de bankiers of de speculanten maar dat het gaat om een systeemfout. Dat is ook mijn punt en eveneens dat van de Tea Party (de lucide leden ervan, die zijn er wel degelijk, hoewel de grote hoop "scum" is, maar met legitieme grieven).
Het is ook mijn opinie, en ik weet zelfs zeker dat ik posts van jaren geleden kan terugvinden waarin ik dat al gezegd heb. Voor mij is dit in feite een onderwerp waarin het zelfs een behoorlijk extreem links is dat hier een soort punt scoort. Die hebben immers altijd beweerd dat het systeem "inherent instabiel" is, en dat is ook zo. Ik zal dat hier maar als "andere discussie" behandelen en me beperken tot de conversatie binnen onze eerder liberale ideeën.
Dus het systeem is "inherent instabiel", dus af en toe draait het in de soep. Aangezien wij denken dat het nog altijd het systeem is dat na al die millennia het armoede evenwicht heeft doorbroken is voor ons de vraag hoe we dat in de soep draaien zoveel mogelijk vermijden, en hoe we de consequenties ervan zo beperkt mogelijk houden.
Dat is voor mij een onderwerp voor een "complexe wetenschap" (1), hier samengevat als "er zijn geen simpele oorzaak-gevolg" relaties. Of ook, zoals je zelf zegt in je laatste blogpost (2), jij "weet het ook niet" (toen je je afvroeg tussen welke "simpele" modellen je moest kiezen). De simplismen; de pogingen om de hele zaak aan te pakken in termen van "als we die ene factor zouden aanpakken zouden we het probleem oplossen" lijkt me werkelijk deel van het probleem.
En jammer genoeg krijgen we daarvan meteen een voorbeeld:
Iemand als Krugman wil eigenlijk niets doen aan de systeemfout. Als de private sector zijn schulden moet afbouwen - geen probleem - dan moet de overheid dan maar schulden maken en klaar is kees.
Natuurlijk mag je binnen al die complexiteit je eigen voorkeur hebben: die heb ik tenslotte zelf ook. Laat me dan ook even gebruik van jouw voorkeur maken. Stel dat ik nu schreef "de Oostenrijkers willen eigenlijk niets doen aan de systeemfout. Eenmaal de schulden tot grote oorzaak zijn uitgeroepen moeten we alleen nog afbouwen, en klaar is kees". Ik weet zeker dat je meteen zou beginnen over dat "luciede deel van de Tea Party" dat wel wat meer te bieden heeft...
... maar om één of andere reden ben je, ondanks je bereidheid te erkennen dat we het eigenlijk niet weten, niet bereid af te zien van simplismen, zodra het over de afwijkende visie van Krugman gaat.
Ik bespaar ons nu allemaal de vele klachten, vaak van lang voor veel mensen zelfs maar erkenden dat er een systeemfout was, van Krugman over de "systeemfout" en stel eens te meer voor dat we afzien van de simplismen.
Maar die redenering - we bouwen maar schulden op, wat ook de gevolgen kunnen zijn - heeft de downfall betekent van de financiële sector. Welke garanties hebben we dat het voor de overheid anders zal zijn? Juist, geen
De karikatuur hier is het "we bouwen maar schulden op". De betere vergelijking is die met antibiotica. We zitten met een heel, heel zieke patiënt. We denken dus na over maatregelen die we normaal niet zouden nemen. Daarbij gaan we niet uit van de logica die ook pleit tegen inentingen omdat die "meer virussen toepast om virussen te bestrijden". Dat soort simplismen komt goed over op simpele geesten omdat ze helemaal geen rekening moeten houden met terugkoppelingseffecten, omgevingsfactoren, complicerende of compenserende causaliteiten en ongetwijfeld vele andere. Maar dat belet niet dat in een "complex onderwerp" "meer X om X te bestrijden precies kan zijn wat de dokter voorschrijft.
Het is waar dat Krugman in antwoord op de afbouw van de schulden van de private schulden pleit voor een compenserende stijging in publieke schulden. Je mag daar schamper over doen met "geen probleem", maar je negeert straal het "vleesmoleneffect"(3) dat het grote mechanisme van de implosie voedt. Het enige argument dat ik daarbij zie is dat we "geen garantie" hebben. Dat is waar, maar haalt van geen kanten het soort doorslaggevendheid dat we nodig hebben. Hebben we die garantie wel wanneer we maar blind besparen? Griekenland heeft er de hakbijl ingezet dat het ongezien is - en voor het tweede jaar op rij zien we het BNP crashen dat het - ongezien is! 5%, de laatste keer. Hoe zou dat de kansen om die schulden af te bouwen er doen uitzien?
Ik geloof dat ik het al eens eerder in deze conversatie heb gezegd. We doen er goed aan de verschillende elementen van al die ideeën ("schulden => leverage" of "vleesmoleneffect" en vele, vaak contradictorisch (lijkende) andere) als bouwstenen voor een veel bredere visie te hanteren. Die visie zal minder op "natuurkunde" en meer op "geneeskunde" moeten lijken. Religieuze dogma's lijken me ongeveer het laatste dat we nodig hebben.
-----------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2011/07/over-complexe-wetenschappen.html
(2) http://www.ivanjanssens.be/dutch/blogartikel.asp?link=252
(3) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2011/08/meer-schulden-om-een-schuldcrisis-te.html
Dus ik neem een reactie van (alweer) lezer Ivan bij een post van twee weken geleden, en ik probeer het verschil tussen zijn opmerkingen en mijn reacties te maken door deze keer de stukken van Ivan in blauw te zetten, en die van mij in gewoon zwart. Hier gaan we...
--------------------------------------
Geert Noels zegt vandaag in De Standaard dat de crisis niet de schuld is van de bankiers of de speculanten maar dat het gaat om een systeemfout. Dat is ook mijn punt en eveneens dat van de Tea Party (de lucide leden ervan, die zijn er wel degelijk, hoewel de grote hoop "scum" is, maar met legitieme grieven).
Het is ook mijn opinie, en ik weet zelfs zeker dat ik posts van jaren geleden kan terugvinden waarin ik dat al gezegd heb. Voor mij is dit in feite een onderwerp waarin het zelfs een behoorlijk extreem links is dat hier een soort punt scoort. Die hebben immers altijd beweerd dat het systeem "inherent instabiel" is, en dat is ook zo. Ik zal dat hier maar als "andere discussie" behandelen en me beperken tot de conversatie binnen onze eerder liberale ideeën.
Dus het systeem is "inherent instabiel", dus af en toe draait het in de soep. Aangezien wij denken dat het nog altijd het systeem is dat na al die millennia het armoede evenwicht heeft doorbroken is voor ons de vraag hoe we dat in de soep draaien zoveel mogelijk vermijden, en hoe we de consequenties ervan zo beperkt mogelijk houden.
Dat is voor mij een onderwerp voor een "complexe wetenschap" (1), hier samengevat als "er zijn geen simpele oorzaak-gevolg" relaties. Of ook, zoals je zelf zegt in je laatste blogpost (2), jij "weet het ook niet" (toen je je afvroeg tussen welke "simpele" modellen je moest kiezen). De simplismen; de pogingen om de hele zaak aan te pakken in termen van "als we die ene factor zouden aanpakken zouden we het probleem oplossen" lijkt me werkelijk deel van het probleem.
En jammer genoeg krijgen we daarvan meteen een voorbeeld:
Iemand als Krugman wil eigenlijk niets doen aan de systeemfout. Als de private sector zijn schulden moet afbouwen - geen probleem - dan moet de overheid dan maar schulden maken en klaar is kees.
Natuurlijk mag je binnen al die complexiteit je eigen voorkeur hebben: die heb ik tenslotte zelf ook. Laat me dan ook even gebruik van jouw voorkeur maken. Stel dat ik nu schreef "de Oostenrijkers willen eigenlijk niets doen aan de systeemfout. Eenmaal de schulden tot grote oorzaak zijn uitgeroepen moeten we alleen nog afbouwen, en klaar is kees". Ik weet zeker dat je meteen zou beginnen over dat "luciede deel van de Tea Party" dat wel wat meer te bieden heeft...
... maar om één of andere reden ben je, ondanks je bereidheid te erkennen dat we het eigenlijk niet weten, niet bereid af te zien van simplismen, zodra het over de afwijkende visie van Krugman gaat.
Ik bespaar ons nu allemaal de vele klachten, vaak van lang voor veel mensen zelfs maar erkenden dat er een systeemfout was, van Krugman over de "systeemfout" en stel eens te meer voor dat we afzien van de simplismen.
Maar die redenering - we bouwen maar schulden op, wat ook de gevolgen kunnen zijn - heeft de downfall betekent van de financiële sector. Welke garanties hebben we dat het voor de overheid anders zal zijn? Juist, geen
De karikatuur hier is het "we bouwen maar schulden op". De betere vergelijking is die met antibiotica. We zitten met een heel, heel zieke patiënt. We denken dus na over maatregelen die we normaal niet zouden nemen. Daarbij gaan we niet uit van de logica die ook pleit tegen inentingen omdat die "meer virussen toepast om virussen te bestrijden". Dat soort simplismen komt goed over op simpele geesten omdat ze helemaal geen rekening moeten houden met terugkoppelingseffecten, omgevingsfactoren, complicerende of compenserende causaliteiten en ongetwijfeld vele andere. Maar dat belet niet dat in een "complex onderwerp" "meer X om X te bestrijden precies kan zijn wat de dokter voorschrijft.
Het is waar dat Krugman in antwoord op de afbouw van de schulden van de private schulden pleit voor een compenserende stijging in publieke schulden. Je mag daar schamper over doen met "geen probleem", maar je negeert straal het "vleesmoleneffect"(3) dat het grote mechanisme van de implosie voedt. Het enige argument dat ik daarbij zie is dat we "geen garantie" hebben. Dat is waar, maar haalt van geen kanten het soort doorslaggevendheid dat we nodig hebben. Hebben we die garantie wel wanneer we maar blind besparen? Griekenland heeft er de hakbijl ingezet dat het ongezien is - en voor het tweede jaar op rij zien we het BNP crashen dat het - ongezien is! 5%, de laatste keer. Hoe zou dat de kansen om die schulden af te bouwen er doen uitzien?
Ik geloof dat ik het al eens eerder in deze conversatie heb gezegd. We doen er goed aan de verschillende elementen van al die ideeën ("schulden => leverage" of "vleesmoleneffect" en vele, vaak contradictorisch (lijkende) andere) als bouwstenen voor een veel bredere visie te hanteren. Die visie zal minder op "natuurkunde" en meer op "geneeskunde" moeten lijken. Religieuze dogma's lijken me ongeveer het laatste dat we nodig hebben.
-----------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2011/07/over-complexe-wetenschappen.html
(2) http://www.ivanjanssens.be/dutch/blogartikel.asp?link=252
(3) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2011/08/meer-schulden-om-een-schuldcrisis-te.html
vrijdag 2 september 2011
"Voor de crisis opdraaien"
De laatste tijd heb ik geregeld, en uit zeer verschillende hoek, de uitdrukking gelezen dat "ze" niet "voor de crisis willen opdraaien". En "ze", dat is in deze context" iedereen". De vakbonden laten weten dat de werknemers niet voor de crisis willen opdraaien, en de aandeelhouders willen niet voor de crisis opdraaien en de miljardairs willen niet voor de crisis opdraaien en de weduwen en wezen willen ook niet voor de crisis opdraaien. Dus tenzij de konijnen het willen doen...
Het is altijd fijn een unieke gelegenheid te hebben om de wereld iets te vertellen wat ze blijkbaar nog niet wisten! Beste wereld, het blijkbaar goed bewaard geheim is dat jullie (en ik ook, natuurlijk), zullen voor de crisis opdraaien. De vraag is alleen hoe. En ook een beetje hoeveel.
En in feite, denk ik zelf, is het feit dat iedereen zich nog inbeeldt dat ze niet voor de crisis (zullen) (moeten) opdraaien een deel van het probleem is! Ik denk namelijk dat "een deel van het probleem" is dat er zoveel onzekerheid is, en dat die onzekerheid (in sterke mate) zelfvoedend is. Met andere woorden, als we nu eens iemand ("de konijnen", bijvoorbeeld) vonden die we voor de crisis konden doen opdraaien zou er een hoop vertrouwen terugkeren en zouden een hoop dingen opnieuw aantrekken.
Maar er is niet zomaar iemand die we voor de crisis kunnen laten opdraaien, en aangezien integendeel iedereen zo hard van mening is dat ze zelf helemaal niets hoeven bij te dragen (ze weten nu eenmaal niet beter) zal dat opdraaien voorlopig ook niet gebeuren, en dus woekert de crisis almaar verder en worden de putten almaar dieper... En aan het einde van de rit zal de rekening waarvoor iedereen zal moeten opdraaien er alleen maar groter op geworden zijn.
Dus stel ik voor dat iedereen eens goed in de spiegel kijkt en zich neerlegt bij iets dat een simpel feit is. Leuk of niet, willen of niet, degene die u daar vanuit de spiegel aankijkt zal "voor de crisis opdraaien". Niet schieten op de boodschapper aub! Ik veroorzaak dit simpel feit niet; ik deel het u alleen maar mee! Het is in feite zelfs niet zo moeilijk in te zien. We zullen opdraaien voor de crisis, en de vraag is alleen hoe. En ook een beetje hoeveel. En in feite ook wel wanneer.
Het is altijd fijn een unieke gelegenheid te hebben om de wereld iets te vertellen wat ze blijkbaar nog niet wisten! Beste wereld, het blijkbaar goed bewaard geheim is dat jullie (en ik ook, natuurlijk), zullen voor de crisis opdraaien. De vraag is alleen hoe. En ook een beetje hoeveel.
En in feite, denk ik zelf, is het feit dat iedereen zich nog inbeeldt dat ze niet voor de crisis (zullen) (moeten) opdraaien een deel van het probleem is! Ik denk namelijk dat "een deel van het probleem" is dat er zoveel onzekerheid is, en dat die onzekerheid (in sterke mate) zelfvoedend is. Met andere woorden, als we nu eens iemand ("de konijnen", bijvoorbeeld) vonden die we voor de crisis konden doen opdraaien zou er een hoop vertrouwen terugkeren en zouden een hoop dingen opnieuw aantrekken.
Maar er is niet zomaar iemand die we voor de crisis kunnen laten opdraaien, en aangezien integendeel iedereen zo hard van mening is dat ze zelf helemaal niets hoeven bij te dragen (ze weten nu eenmaal niet beter) zal dat opdraaien voorlopig ook niet gebeuren, en dus woekert de crisis almaar verder en worden de putten almaar dieper... En aan het einde van de rit zal de rekening waarvoor iedereen zal moeten opdraaien er alleen maar groter op geworden zijn.
Dus stel ik voor dat iedereen eens goed in de spiegel kijkt en zich neerlegt bij iets dat een simpel feit is. Leuk of niet, willen of niet, degene die u daar vanuit de spiegel aankijkt zal "voor de crisis opdraaien". Niet schieten op de boodschapper aub! Ik veroorzaak dit simpel feit niet; ik deel het u alleen maar mee! Het is in feite zelfs niet zo moeilijk in te zien. We zullen opdraaien voor de crisis, en de vraag is alleen hoe. En ook een beetje hoeveel. En in feite ook wel wanneer.
Abonneren op:
Reacties (Atom)
