En dat is dan zes jaar crisis

Stilaan lijkt het wel een leuke traditie te worden: samen met de verjaardag van (intussen) scholier Thomas is er ook nog de verjaardag van de crisis. De eerste keer dat ik die twee heb gekoppeld was twee jaar geleden: juni 2011, en het postje besloot bibberend dat het er na al die jaren (vier, destijds) nog altijd lang niet rooskleurig uitzag. En inderdaad, de zomer van 2011 was druk bezig zich te ontwikkelen, en niet bepaald in de gewenste richting. Het was de tijd waarin de crisis naar een tweede piek bewoog, waarin we er opnieuw in "Lehman Brothers" termen over begonnen na te denken, toen we de kamikazeduik van de herfst van 2011 ingingen.

De tijd waarin de eurocrisis zijn hoogtepunt bereikte; en de goudprijs ook. Waarmee we bij het punt zijn dat we vandaag kunnen suggereren dat die stijgende goudprijs helemaal niet het signaal was dat de wereld wilde overgaan op de goudstandaard, maar gewoon een graadmeter was van de paniek die er heerste. Alleen maar een hypothese, natuurlijk, maar wel een hypothese die verklaart waarom het goud momenteel even hard de andere kant opholt: misschien gaat het wel een beetje beter met die crisis?

De verjaarpost van vorig jaar ging er over dat het "ellendig 2012" waar heel veel mensen na die vreselijke herfst van 2011 voor waarschuwden (2) er eigenlijk nog niet echt gekomen was (3). Zie volgende grafiek:



Dit is de Bel20 van ruwweg de laatste twee jaar, met de vier pijlen waar de crisis van 2011 zat, verder de aankondiging dat er een ellendig 2012 aankwam, verder waar er nog niet veel van te merken viel, en tenslotte waar het niet erg uitgekomen was.

Natuurlijk, de hypothese dat we het failliet van het "fiat money" aan het meemaken zijn, en dat de huidige opflakkering alleen maar een kwestie van "doping" is, kunnen we ook nog lang niet uitsluiten. Alleen, dat is dan zes jaar crisis, en voor het eerst zou je het gevoel kunnen hebben dat het er nu beter uitziet dan het er sinds lang heeft uitgezien. We mogen hopen, nietwaar?

---------------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2011/06/de-crisis-begon-vier-jaar-geleden.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2012/01/optimisme-voor-2012.html
(3) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2012/06/hoe-zit-het-met-dat-optimisme-voor-2012.html

Kleuter Thomas is niet langer een kleuter!

Wéér een weemoedig moment, eigenlijk, net zoals toen de grote zus zomaar ineens niet langer een kleuter was (1). Vandaag wordt kleuter Thomas zes jaar, en daarmee is hij vanaf nu scholier Thomas.

Maar wat een festiviteiten, alweer! Eerst, enkele dagen geleden, was er een gemeenschappelijk zomerfeestje met een paar kindjes die in de vakantie verjaren, en dus anders geen feestje kunnen geven. Vandaag was het dan de grote dag zelf. Eerst afgestudeerd van de kleuterklas: weer de scène met de Oxfordhoedjes, natuurlijk, en daarna al de uken die de juf een kanller van een zoen mogen geven. En glunderen, natuurlijk...

Cadeautjes, pannenkoeken, warme chocomelk, een mens zou nog vergeten dat het crisis is. Maar ach, het belangrijkste is dat het manneke er een goede herinnering aan overhoudt, nietwaar? Een warme kindertijd; ik ken weinig dingen die ik een mens nog méér zou toewensen dan dat. (De lezer is hierbij wel een goede gezondheid toegewenst, maar toch.) En ik denk dat de dag van vandaag bij de parels van die kindertijd zal horen. Tenminste, dat vindt hij er zelf van. "Ik ben er echt heel blij mee" zei hij tevreden bij het uitpakken van zijn legodoos, en een gezelschapsspelletje dat heel speelbaar bleek tesamen met de grote zus leverde ook alleen maar glunderende snoetjes op. Om de dag af te ronden nog een etentje en een dessertje met een vuurwerk-kaars, en tenslotte allemaal samen kamperend op een grote matras op de kamer van kleuter Thomas zelf, en nu ligt heel de bende in dromenland.

En zo nemen we voor de tweede keer afscheid van één van onze kleutertjes, maar weet dat de wereld er een flinke, stevige en goedlachse scholier op rijker is geworden. "Het gaat zo snel voorbij" zeggen de ouders van kinderen geregeld. En dat is ook zo.

--------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2011/08/kleuter-sarah-is-niet-langer-een.html

Drie "Super Aardes" ontdekt.

Rond een ster op 22 lichtjaar van hier (een peulschil naar Galactische maatstaven) zijn "drie Super Aardes" ontdekt. Dat wil zeggen, werelden die zich op een zodanige afstand van hun ster bevinden, dat ze naar onze maatstaven levensvatbaar zijn.

En dat zou nog eens wat zijn! Volgens mij is het nu al, of hoogstens binnen zeer afzienbare tijd, mogelijk om op aftanden van 22 lichtjaar te zien of er inderdaad leven is. Een beetje zoals ze op 22 lichtjaar van hier onze eigen Sol zien, met daarrond negen planeten, waarvan acht bruingrijs zoals het hoort, en één stralend blauw.

En geloof me, dan weten ze hoe laat het is.

Want dat "stralend blauw" wijst op zuurstof, en zuurstof is nu juist zowat het giftigste product van het hele universum. Dat wil zeggen het reageert met alles, in de vorm van verbranding, gisting, roest en weetikveelwatnogallemaalmeer. Ergo, in plaats van onmiddellijk weer weg te reageren moet er op die derde wereld vanaf Sol iets zijn dat voortdurend enorm veel zuurstof de lucht in stoot, en wat kan dat anders zijn dan leven?

Het volstaat dat ze onze politiekers bezig zien, en ze zullen weten dat er elk moment ook intelligent leven kan ontstaan.

Hoe dan ook, dat is de vorm die de volgende berichten zullen aannemen: spectraalanalyse (of een soortgelijk moeilijk woord) heeft uitgewezen dat er inderdaad leven is (of juist niet, natuurlijk)! Het zou eens iets anders zijn...

-------------------------------------------
(1) http://www.standaard.be/cnt/DMF20130625_00635689

Ik begrijp weer eens de hetze niet ("Reverse Paranoia")

De wereld staat op zijn kop, het is al dààààgen voorpagina nieuws. De regering van de VS luistert ons internet- en e-mailverkeer af, de ontdekking van het Higgsdeeltje is er niets bij.

En ik weet echt niet waar ze het over hebben. Dat deed één van mijn collega's zo vreemd opkijken dat we er over in gesprek raakten, en ik ontdekte dat ik aan een vreemde ziekte lijd: Reverse Paranoia.

Kijk, bij gewone Paranoia denk je dat je in een naargeestige wereld leeft, waarin iedereen het de hele tijd op jou gemunt heeft, tot je je in een onleefbare wereld bevindt, die je wel eerst zelf geconstrueerd hebt. Maar bij Reverse Paranoia leef je werkelijk in een onleefbare wereld waarin je de hele tijd in de gaten wordt gehouden (en nog wel door de overheid!), terwijl je je er in feite geen barst van aantrekt! En dat komt zo.

Al mijn hele internetleven, nu al een kleine 20 jaar lang, heb ik nooit iets anders gehoord dan dat "elke klik wordt opgeslagen", dat "alles wat je doet zijn sporen nalaat", dat je nooit weet hoe je eigen internetverleden je ooit kan achterhalen, en weetikveel wat. Dus voeg er nog aan toe dat ik een paar boekjes over cryptografie heb gelezen, verder uit Cryptonomicon "weet" wat ze allemaal al konden tijdens de Tweede Wereldoorlog, en verder over hoe af en toe misdaden opgelost raken omdat iemand op het internet "producten om een lijk te doen oplossen" had opgezocht, en... ik had een Wereldbeeld!

In dat wereldbeeld, wel, houd je nu vast aan de takken van de bomen, maar in dat wereldbeeld houdt de overheid (als ze daar tenminste tijd en zin voor heeft) ons internetleven in de gaten! Nota bene, heb ik er mijn collega wel moeten bijvertellen, ik juich dat daarom niet toe. Ik keur dat absoluut niet goed. Alleen, ik heb me dat nooit anders voorgesteld. Hey, het stond al die twintig jaar elke dag in de krant! Als "elke klik sporen nalaat", dan zal dat toch wel niet op de planeet Mars geweest zijn? Wat had je nu in godsnaam gedacht?

Dat is nu Reverse Paranoia! Uit ons gesprek bleek dat mijn wereldbeeld, dat stevig gebaseerd is op niet de minste kennis van zaken, er nog veel naargeestiger uitziet dan de vragen die de serieuze mensen zich nu stellen. In mijn wereldbeeld is al dat gedoe over de overheid die vragen stelt aan internetproviders, en dat die er in omstandigheden van blablabli blablabla moeten op ingaan alleen maar een schaamplapje om de simpele realiteit te verbergen. Die realiteit is dat een handvol Amerikanen, Russen, Chinezen en andere NSA's doodeenvoudig alles lezen wat ze maar willen lezen, ongeacht hoe goed dat jij denkt dat je "beveiligd" bent.

Hé, dat kan perfect helemaal fout zijn, hoor! Dit is gewoon een geloof van me. Zoals elk geloof is het ontstaan omdat het me elke dag werd ingelepeld, door datzelfde internet dat nu zo op zijn achterste poten staat. En ik kan - weer eens (1) - niet begrijpen waarom iets dat iedereen elke dag weer van de daken heeft geschreeuwd, tot zo'n verontwaardiging kan leiden, nu blijkt dat het antwoord daarop gewoon "ja, inderdaad" was.

-----------------------------
(1) De vorige keer dat ik absoluut de hetze niet begreep vind je hier:
http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2011/03/ik-begrijp-die-anti-kernenergie-lobby.html
http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2011/03/de-meningen-waren-duidelijk-verdeeld.html
http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2011/03/vrouwe-nuclitia.html

Een teken van leven van Ivan Janssens!

Al een tijdje zag ik "met lede ogen" (om geen nieuwe uitdrukking te verzinnen) hoe de bloggerij er in het algemeen, en bij mij in het bijzonder, nogal achteruit op leek te gaan. En zo was het ook op het blog van Ivan Janssens, één van de "luciede libertariërs" (1), die daarmee aanhanger is van een filosofie die de mijne niet is (1), maar die ik tenminste als een redelijke filosofie erken. En dus vond ik het wel jammer dat er al een hele tijd minder en minder op gebeurde, maar ja... ik mag niet veel zeggen, nietwaar?

Maar kijk, het lijkt er op dat Ivan zijn site heeft vernieuwd, met url en al (2).Momenteel ziet het er nog wat sporadisch uit, maar een mens weet maar nooit. Bovendien stond er al meteen een onderwerp op dat mij wel aanspreekt: achter de nogal simpele slogan "Was Hitler links?" (3) gaat inderdaad een heel wat meer luciede kwestie "wat betekenen links en rechts" schuil. Ik ben het er niet erg mee eens als Ivan zich schaart bij de mensen die de tegenstelling een betekenisloze tegenstelling vinden, maar zo gaat dat met luciede filosofieën die niet de mijne zijn wel meer. Ik onderken ook wel de problemen die er aan verbonden zijn, maar volgens mij zijn dat grotendeels "puur verbale kwesties" (4). Dat wil zeggen, het hangt af van de manier waarop je je woorden definiëert, en dat reduceert het tot een nogal lege discussie.

Alleen, je kan je bijgevolg wel degelijk afvragen of de termen niet zinvol kunnen zijn. Dat heb ik al eens geprobeerd, en eerlijk gezegd, ik vind nog altijd dat ik een heel eind geraakt ben (5). En kijk toch eens aan hoe Ivans eerste post alweer een hoop mijmeringen losmaakt. Welcome back, zou ik zeggen.

-------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2011/11/waarom-ik-geen-libertarier-ben.html
(2) http://www.ivanjanssens.be/nl
(3) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2008/01/was-hitler-links.html
(4) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2006/03/een-puur-verbale-kwestie.html
(5) http://www.speelsmaarserieus.blogspot.be/2012/10/links-en-rechts-ter-verdediging-van-de.html

Het begint toch al een mooie voorspelling te worden...

Niet dat ik in beursgoeroe's ga geloven, maak je vooral geen zorgen over mij. Maar zeg nu zelf, enkele dagen geleden (1) plaatste Goldandglory een tweet waarin hij "een top zag voor de Nikkei":



Toen ik het de volgende dag zag was dit het plaatje, en de rode pijl is waar Goldandglory zijn voorspelling plaatste, dus voor hij het plots dalend lijntje van de volgende dag had gezien.

En nu, toch alweer enkele weken later, ziet het er als volgt uit:



(Je ziet, denk ik, waarom ik nu het jaar neem: op die drie weken tijd is die lange lijn onder de tienduizend inmiddels verdwenen, en dan ziet het er minder frappant uit.)

Dus ja, dat is toch al een stuk beter dan iemand die aankondigt dat de volgende worp met een dobbelsteen een zes zal zijn, en vervolgens nog gelijk krijgt ook. Natuurlijk, anderzijds zou ik nu ook moeten gaan checken of hij misschien sinds jàààààren de nakende crash aankondigt, en daar heb ik ook geen zin in. Het is gewoon zo, ik wens iedereen in het algemeen, en Goldandglory in het bijzonder van harte toe dat ze op de dag van zijn voorspelling flink short zijn gegaan op de Nikkei!

------------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2013/05/de-golven-en-het-getij-economie-en.html

Sinksenfoor (dat telefoonnummer...)

Vandaag was er een loopwedstrijd op het Sint Andriesplein in Antwerpen: vlak bij oma en opa, en dus trok zowat de hele familie Robeys er naartoe. Ze hebben heel goed gelopen, die kindjes van ons, en omdat er enkele uren tussen lagen voor een paar van de papa's ook hun wedstrijd hadden zijn we tussendoor enkele uren naar de vlakbij gelegen Sinksenfoor gelopen. Vier grote mensen voor zeven kinderen tussen vier en acht, en in zo'n bende...

Als je met dat in het achterhoofd ook het postje van gisteren gelezen hebt voel je de bui waarschijnlijk al hangen? Ik zweer nochtans dat er niets van in mekaar is gezet; we hebben werkelijk daarstraks ter plekke besloten naar de Sinksenfoor te gaan, en het verhaaltje van kleuter Thomas die dat telefoonnummer van buiten had geleerd dateert echt van weken geleden is echt pas gisteren hier op het blog terechtgekomen.

Overigens was daar niet alleen kleuter Thomas centrum van de belangstelling. Eerst maakten we mee dat neefje kleuter Lukas samen met kleuter Thomas met groot gemak eendjes stond te vangen. Daarna koos kleuter Lukas als prijs een grote kleurige kartonnen cirkel waaraan achter een stuk plastiek zes kleurige autootjes bevestigd zaten. Nu had je het gezicht van kleuter Simon moeten zien toen die dat zag. Het volgende was een scène uit een stripverhaal: kleine kleuter met één handje trekkend aan de mouw van papa en met het andere handje wijzend naar de kraam met eendjes; het gezichtje vragend omhoog geheven. De scène die dààrop volgde bevatte een kleine kleuter die nonchalant de vangstok in de handen van zijn mama duwde, zodat die de corvee van het vangen van die stomme eenden op zich kon nemen, terwijl hij intussen de hele tijd naar de autootjes bleef wijzen: "papa? papa? Ik ook autootjes, papa? Mag da, papa?".

Een uur later, op een terrasje, reden er de hele tijd twaalf autootjes over het tafelblad...

Maar voor het zover was, je had het al door, zomaar ineens, midden tussen de spookhuizen en de schreeuwende muziek: waar is kleuter Thomas? Kleuter Thomas is nergens te bekennen! Iedereen in alle richtingen uiteen, tot ik in de verte mijn vrouw zie wenken: ze is gebeld op haar GSM!

En jawel... Kleuter Thomas doet achteraf het relaas. Hij is naar een meneer met kindjes gestapt en gemeld dat hij zijn mama kwijt was, en of de meneer haar wilde bellen. Dat wel, had de meneer gezegd, maar kende kleuter Thomas het telefoonnummer? Alwaarop kleuter Thomas de tien cijfers opzegde, de meneer zijn foon tevoorschijn grabbelde, "wacht even, wacht even" en "zeg het nog eens?" probeerde, en even later was de gelukkige reünie een feit.

Iedereen was vol lof over kleuter Thomas die zo koelbloedig was geweest. En papa... Ach, die heeft wel eens van die bizarre ideeën die heel misschien toch wel iets voorstellen ook.

De nadagen van het kleuterschap van kleuter Thomas

Ooit was er een tijd waarin we van kl(p)euter Thomas vonden dat hij zich toch wel heel langzaam ontwikkelde. In het bijzonder zijn spraak was bijna onrustwekkend. Vergelijk dat met een grote zus die op haar twee jaar en drie maanden alle letters kon lezen...

Maar goed dat ik desondanks heb gezegd dat ik verwachtte dat "onzen Thomas een slim baaske ging zijn". In de nadagen van zijn kleuterschap ziet de toestand er nogal een tikje anders uit. Qua spraakvaardigheid zitten er grotere kleppers in zijn derde kleuterklasje, en als je kleuter Niels ziet verklaren dat "twee weken veertien dagen zijn, want twee maal zeven is veertien", dan weet je dat je je geen illusies moet maken. Maar hij is wakker, die kleuter Thomas, heel erg wakker.

Zo hadden we enkele weken geleden scholier Sarah het GSM nummer van mama laten van buiten leren. Kwestie van veiligheid, daar onze vakantieweek aan zee, je weet immers nooit... Tien cijfers, en geen noemenswaardige ezelsbruggetjes voorhanden, dus voor scholier Sarah was het een bescheiden uitdaging, maar het bleef een uitdaging. Alleen, terwijl het gezinnetje tevreden door de straten van Nieuwpoort (Bad) liep - toch ééntje die een extra kans heeft in geval ze ons kwijt was - opende kleuter Thomas zijn breed lachend mondje, en daar rolden de tien cijfers er netjes uit. Allemaal correct, en ook enkele dagen later was het nog altijd raak. Wakker, die kleuter Thomas...

Enkele dagen later liepen we rond in Plopsaland. Kleuter Thomas had het plannetje vast en liep er zeer geleerd kijkend op te studeren, en ik herinner me, ik biecht op, dat ik dacht "eens kijken of hij het niet toevallig ondersteboven vast heeft, dan kunnen we misschien een foto maken". Beeeeeep! Terwijl ik dichter bij kwam zag ik kleuter Thomas naar een landschapskenmerk kijken (spoorlijn, drakenburcht, monorail, andere...), dan zijn blik naar het kaartje dat hij keurig rechtop vast had, en dan weer naar dat landschapskenmerk. Toen brak die ongelofelijke glimlach weer door op dat gezichtje, en hij richtte zijn reebruine oogjes op mij en sprak "papa, ik heb het gesnapt, we zijn nu hier..." (vingertje op de juiste plaats van het plannetje).

"Heel erg wakker..."

Vandaag was mama de auto ingestapt op weg naar de bakker terwijl ik kleuter Simon aan het douchen was en kleuter Thomas met het ridderkasteel van Sinterklaas zat te spelen. Ineens hoor ik hem, luid roepend en protesterend naar beneden stormen: hij had de auto horen wegrijden. Niks aan te doen, kleuter Thomas, ik vind het ook altijd gemakkelijker als ik niet teveel klein grut door de stad moet begeleiden. Zoals ervaren ouders weten, zolang er dus geroep en getier klonk was er niets aan de hand. Maar oeps? Opeens was het stil? Zéér stil?

Ik wikkel kleuter Simon in zijn handdoek. Ik storm naar beneden: kleuter Thomas zal toch niet niet de zeer drukke steenweg opgehold zijn? (Noot voor den geïntersseerden lezer: tegen dat ik terug bij kleuter Simon stond, pas vier geworden, had die al zijn hemd aan. 't Had iets beter afgedroogd kunnen zijn, maar toch...) Hoe dan ook, ik storm dus de trap af, half verwachtend kleuter Thomas de straat opgerend over het voetpad te zien hollen...

Niets van dat alles. Kleuter Thomas staat integendeel, heel rustig, maar met een verongelijkt gezicht, met onze telefoon aan zijn oor. Nog altijd niets in de gaten open ik mijn mond om te vragen wat hij met onze telefoon aan het doen is. Wel, telefoneren, natuurlijk! Hij kende immers dat nummer van buiten? Voor ik een woord heb kunnen uitbrengen wordt er aan de andere kant opgenomen. Kleuter Thomas spreekt zijn grote verongelijktheid uit...

Eind goed al goed. Hij pakt het zo goed aan dat ikzelf mijn lachen niet kan inhouden, en mama; gelukkig nog niet ver, vertederd rechtsomkeer maakt en even later wordt kleuter Thomas opgepikt. Heerlijk, toch, zo'n ontbijt met koffie, boterkoeken en croissants...