Toen we laatst bezoek hadden met de afspraak dat zij voor het dessert zouden zorgen, verscheen een tiramisu op tafel. Niet toevallig: ze kennen me. Natuurlijk vroeg de maakster aan de grote "kenner" waarvoor ik nu eenmaal doorga wat ik er van vond. En mijn verdict "uitstekend" was heus niet zomaar de gewone beleefdheid. Er wordt al lang gediscussiëerd (in zéér besloten kring, hoor...) of het nu een goede, dan wel slechte eigenschap van me is, maar bij mij ben je niet aan het goede adres om te horen wat je wilde horen. Bij mij ben je wel aan het goede adres om te horen wat ik gezien heb, of wat ik denk, of (in dit geval) geproefd heb. Ik vermoed dat het uiteindelijk een slechte eigenschap is, aangezien het resultaat is dat over allerlei onderwerpen mijn mening minder en minder gevraagd wordt.
Maar dit zijn allemaal maar terzijdes. Enige levenservaring heeft me al lang op het punt gebracht waar ik de in sommige gevallen correcte uitspraak "zoveel onzin heb ik nog maar zelden moeten horen" vervang door iets voorzichtiger varianten. Deze aangeleerde voorzichtigheid voor negatieve berichten neemt echter niet weg dat mijn positieve berichten nog steeds "at face value" kunnen genomen worden. Het kan dan sociaal niet te pruimen zijn, het heeft toch ook bepaalde voordelen: de mensen weten dat mijn complimenten echt zijn. Mijn moeder zei overigens al toen ik nog een dreumes was "zolang hij zaagt is er niets aan de hand, het is als je hem niet meer hoort dat je je zorgen moet maken". Blijkbaar had ik toen al een slecht gevoel bij negatieve boodschappen: zo zie je maar weer.
(En inderdaad, de enige keer dat ik als kind een ernstig ongeval had, dat er evenwel onschuldig uitzag, raakten mijn ouders gealarmeerd door het feit dat er geen geluid meer uitkwam. Koen zat braaf te spelen op de mat en... zei geen woord (!). Het moet een beetje geweest zijn alsof iemand de Niagara waterval had afgezet. Ik mag nog altijd blij zijn, en voor de rest van mijn leven, dat het op dat moment niet lang meer heeft geduurd voor we in een ziekenhuis stonden: heel erg blij.)
Ik bezong dus de lof van de tiramisu en voegde er nog aan toe: "die zweem van vanilla vind ik anders wel apart".
Nu vielen enkele monden open. "Heb jij dat geproefd - zo weinig?" vroeg de maakster. Ook mijn vrouw keek verbaasd over de onverwachte invasie van vanilla in de conversatie. Uim, ja, ik heb dat geproefd, en wat is "the point" er vanilla in te doen als je het niet eens zou proeven? Los van deze kleine contradictie was ik blijkbaar de enige die het geproefd had.
De lezer begint zich af te vragen wat het punt is? Dat is normaal: dit is Speels maar Serieus. We onthouden even de tiramisu en gaan eerst verder naar een volgende anecdote! Iedereen weet wel hoe hard we altijd allemaal proberen iedereen zo gelijk mogelijk aan alle anderen te maken: we beweren graag het tegendeel, maar we zijn conformisten om de mieren te doen afdruipen! Zo had ik het niet gemakkelijk toen ik vele jaren van mijn volwassen leven geen druppel alcohol dronk: om de simpele reden dat ik het niet lekker vind. (Tot vandaag is de enige uitzondering wijn.) Maar de manoeuvres die ik heb weten uithalen om me te overtuigen toch maar te doen zoals iedereen...!
"Kom, Koen, jij draait je even om, ik zet hier twee glazen cola, in één ervan doe ik een beetje rum, en jij zal nooit het verschil proeven". Bij het eerste glas volstond evenwel de kleinste teug om te zeggen: hier zit rum in. Dus ik neem het tweede glas in de zalige hoop een flinke teug cola binnen te trekken (vieze smaak van de rum wegspoelen, weetjewel) en... er zat ook rum in.
Ha. Ha. Ha. Nice try.
Ik kan (tenslotte) ook absoluut niet tegen de smaak van peterselie. "Jamaar, ik heb ze maar aan één kant van de asperges gestrooid" zeggen oppervlakkige koks die me kennen en denken daarmee het probleem op te lossen. Ze zijn nog verongelijkt ook als ik zeg dat de kleinste flard volstaat om voor mij asperges totaal te bederven. Koen is weer eens een moeilijk manneke, hij wil weer eens apart doen.
Als ze me een euro moesten betalen voor elke keer dat ze zelf hebben gezegd dat je over smaken niet kan discussiëren; ik was steenrijk geweest. Als blijkt dat ik de rum nog uit de cola weet te halen als ze de hoeveelheid zo klein hebben gehouden dat ze "zeker" hun gelijk zouden halen, staan ze er met open mond op te kijken: denk ook aan de vanilla in de tiramisu. Dus terwijl ze met hun eigen ogen kunnen zien dat ik een flinter peterselie op een asperge kan proeven; terwijl ze dat van die smaken al genoeg hebben herhaald om het honderd papegaaien aan te leren, blijven ze hun eigen ervaringen extrapoleren naar de hele wereld (en mij in het bijzonder), en als dat niet lukt worden ze nog boos ook.
Wel, ik heb vaak geprobeerd het allemaal uit te leggen, maar als ze niet willen horen wat ze nu eenmaal niet willen horen, dan leg ik die klachten maar berustend naast me neer. Als iemand die wèl minieme hoeveelheden rum in cola kan onderscheiden me nog een culinaire zedenpreek wil geven, dan wil ik er best eens naar luisteren. En anders kan het toch niet teveel gevraagd zijn om er rekening mee te houden dat perspectieven nu eenmaal verschillen? Je weet wel, kleuren... smaken... enzovoort?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten