Heel, heel af en toe zet ik wel eens een voet in een kerk. Dat is voor een stuk uit "filosofische overtuiging", maar dat is helemaal niet fanatiek. De laatste keer (1) in het bijzonder heb ik gevoeld hoe je met het ouder worden ook milder wordt. Toegefelijk glimlachend, misschien, maar toch minstens evenveel om mezelf dan voor al die anderen...
Meestal gaat het om begrafenissen. In één geval van intussen vele jaren geleden ging het om een gewaardeerd familielid, en ik vergeet niet die hartverscheurende ontroering die ik voelde bij het idee: dat we hier nu voor jou allemaal bij elkaar moeten zijn, wij die als grote familie haast nooit meer samenkomen. En zingen we nu werkelijk voor jou die "Heer herinner u de namen", en wandelen we nu werkelijk met een bloem in onze handen naar jouw kist die al naast jouw graf staat te wachten?
Iedereen goed in de stemming? Je voelt de nattigheid, binnen in je ogen? Wel, het bovenstaande was een oefening in contrast! Het was helemaal geen begrafenis, dit weekend, maar wel de Eerste Communie van scholier Sarah! En er werd niet van "dat zij kwamen langs de paden van de pijn" gezongen, maar van "de zon in ons hart, hela, hola, jaja!". Feestelijk, gewoon, die atmosfeer in de kerk, met overal bloemen en hartjes, en dan de ukken van zeven jaar die huppelend naar voren kwamen, en dan de liedjes zongen, temidden van de oude teksten van vroeger...
En daartussen, ons Saartje.
Maar wat perste die ontroering zich toch weer naar binnen in mijn ogen! Scholier Sarah zag er stra - lend uit in haar lentejurkje met vrolijk rood en blauw, en ze had een rolletje te spelen (ze hadden allemaal wel één of ander rolletje te spelen), maar wat een overeenkomsten, weeral, met die heel andere ontroering die wel bij groot verdriet past. Het "dat we hier nu voor jou allemaal samen zijn en naar liedjes zitten te luisteren", dat kreeg me precies even knijpend in zijn greep als bij die heel andere gelegenheden, en apetrots als ik me echt wel voelde heb ik links en rechts wel eens "discreet " een traan weggepinkt.
En iedereen deed alsof ze niets in de gaten hadden, natuurlijk.
Het deed me weer helemaal aan "Het meisje met zwavelstokjes denken", toen het allemaal van de verkoudheid kwam (2), of desnoods van het slenteren (3). Het voelde zo herkenbaar hetzelfde aan, maar het was toch helemaal het andere extreem.
Na de mis zette de hele familie zich in beweging naar het etablissement dat we voor de gelegenheid gingen proberen. En ook dat viel enorm mee! Na het aperitief in de zon was het wel te koud om buiten te eten, maar we kregen een schitterend buffet, een uitstekend glaasje wijn en een heel aangenaam kader, en de twee families van twee kanten zaten bij te praten zoals nooit eerder vertoond. De meeste neefjes en nichtjes zijn quasi leeftijdsgenoten van scholier Sarah, en de hele bende heeft zich uitstekend vermaakt in het bijhorend speeltuintje, het grasveld en het springkasteel.
Dat was dus allemaal heel erg fijn, maar dat was niet het punt. Het punt was alweer de papa die met tranen van ontroering het ook weer zo goed gelukte Communiekaartje bekijkt, waarop een stralend lachend dochtertje de wereld in kijkt... Zeven jaar geleden intussen, dat op een heel ander, maar niet minder feestelijk kaartje een engel van een baby met haar knuistjes naast haar hoofdje lag te slapen. En zeven jaar later staat er zo'n groot klein meisje naar de lens te lachen, dat je straks half in slaap op je arm naar haar bedje draagt, maar er daar op haar foto al zo groot en flink uitziet.
Papa was weer zooo trots op zijn dochter. En nu nog even mijn neus snuiten; het zal een mooie herinnering blijven.
----------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2013/03/het-mooiste-mirakel.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2010/05/het-meisje-met-de-zwavelstokjes.html
(3) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2011/07/over-zwavelstokjes-en-paardenmolens.html
2 opmerkingen:
Gefeliciteerd Koen. Ik kan mij wel niet herineren dat je het ooit over de doop van je kinderen gehad hebt. Klopt dat of laat mijn geheugen mij zo in de steek?
Mens, hoe jij dat soort verbanden kan zien! Maar je hebt gelijk, er is niets van de doop op het blog gekomen; het is hier al een tijdje een blog-moeilijke periode. In feite scheelde het maar een haar en de communie was er ook niet op gekomen; er is een klein zetje nodig geweest :-)
Een reactie posten