Kleuter Simon is weer thuis

We moeten nog één keer per dag naar het ziekenhuis voor een baxter en het water in zijn longen was nog niet weg, maar behalve (natuurlijk) mama en papa is er (natuurlijk) niemand die nog denkt aan de ijselijke scenario's die ook bij ons nog maar drie keer per vijf minuten opkomen. Kleuter Simon eet veel bokes, kleuter Simon speelt met zijn autootjes ("hij is weer beter"), kleuter Simon lacht... Enzovoort.

Voor mama's en papa's zijn het spannende tijden (geweest). Koortsthermometers die dagen aan een stuk boven de 40 gaan, de kleuter die in mekaar gezakt tegen een muur ligt te hijgen, een dag na een eerste ontslag uit het ziekenhuis alweer koorts, resistente bacteriën, uitgewerkte antibiotica, het kruipt allemaal niet in je kouwe kleren.

Mama's en papa's moeten ook nog gaan werken. We lossen elkaar af om te mogen gaan; de ander houdt kleuter Simon gezelschap in het ziekenhuis. Buiten passeren hete zomerdagen, binnen zit je in een zo mogelijk nog hetere kamer naar een thermometer te kijken. Ziekenhuiseten, 's nachts wakker gemaakt worden voor de verversing van de luid piepende baxter, bezoek van de dokter, sms'jes van en naar de mama. Ik heb er in totaal vier nachten geslapen, en er overdag nauwelijks een voet buiten gezet. Eén keer ben ik naar een vlakbij gelegen apotheker gelopen. Ik voelde me als een soort worm, zo'n witte made die vanonder een steen in de brandende zon komt gekropen, ogenknipperend rondkijkend, hé, de mensen zitten op een terrasje iets te drinken, en dan weer naar binnen, de wereld draait misschien verder, maar wij staan stil.

En dan - was het donderdag? - wat een verschil een dag kan maken, de koorts is weer onder de 38 gezakt (maar de vlek in zijn longen is er wel nog). Het is één uur 's middags, hij valt in slaap, en ik weet, hij kan gemakkelijk drie uur slapen. Ik sluip de kamer uit, ik loop de gang af, de lift, de voordeur, hé, het is volop zomer! De zon schijnt (de koorts is gezakt), de mensen zien er fleurig uit, de terrasjes in Mechelen ook (de koorts is gezakt) en de straten met bloemen en de bruggen over riviertjes geven me zowaar een vakantiegevoel. Haja, want de koorts is gezakt. Ineens zit ik op een terrasje, want de koorts is gezakt, en er staat zelfs een ijsbeker voor me (de koorts is namelijk gezakt).

De zon geeft weer licht, de wereld draait wel degelijk verder, ik zit daar doodstil op dat terrasje, in de schaduw van de kathedraal onder een boom, de ogen half gesloten, nauwelijks een klop uitgevoerd, de laatste twee weken, maar bijna even uitgeput als iemand met longontsteking. De koorts daalt verder, de vragen veranderen van "hoe hoog was het?" via "hoeveel heeft hij gegeten?" in "wanneer mag hij naar huis?".

En dat is waar hij nu is. In zijn bedje, om precies te zijn, en ik denk wel dat hij weer drie uur zal slapen. Deze nacht heeft hij 11 uur geslapen, deze keer zonder dat iemand de baxter kwam veranderen. Maar weet, zoals we hem al eens onmiddellijk hebben moeten terugbrengen, dat we pas gerust zullen zijn als we alweer véél verder staan.