"Soms zou ik nog bijna medelijden met Bush krijgen" liet ik nog maar enkele weken geleden ergens ontvallen. Als je die afscheidsinterviews ziet; dat klagelijke "this is no presidency where you ride off into the sunset", die bijna pathetische interventies van bijvoorbeeld zijn vrouw, om te zeggen dat het toch helemaal geen slechte president was... De waarheid is, het is hem allemaal ver, ver boven zijn pet gegaan; de krachten die hem bespeelden hoorden tot het kortzichtigste - zeg gerust: domste - rechts dat je maar kan bedenken, en het is dan ook allemaal verschrikkelijk in de soep gelopen.
Ik kan nog altijd hoofdschuddend terugdenken aan het grootste open doel dat ik ooit heb binnengekopt. De naderende verkiezing van Obama tekende zich al af, sommige mensen schreven over de ramp die zich zou gaan voltrekken, tussen nu en vier of acht jaar... en ik vroeg of ze vreesden dat Obama hun leger in een jarenlang moeras zou dumpen, hun economie aan de rand van het bankroet zou helpen, het Amerikaans prestige in de wereld naar ongekende dieptepunten zou doen dalen en zo waarschijnlijk nog wel een paar.
Het punt is, ze hebben het zelf, Bush incluis, door. Het gebeurde op een forum waarop je enkele jaren geleden nogal een storm had zien opsteken, maar deze keer kan ik me niet herinneren ook maar één reactie te zien. Is het niet tekenend, de manier waarop het "Bush betonneert de Republiekeinse machtsgreep voor meerdere generaties" is geëvolueerd naar "de geschiedenis zal zijn presidentschap beter evalueren dan het heden". Ja, dat is ook niet zo moeilijk, hé jongens, dat hij hoger zal scoren dan vandaag? De blunders en gemiste kansen van vandaag zullen doodgewoon geschiedenis zijn. Dat maakt die blunders niet minder groot, maar de mensen die er over oordelen zullen niet langer rouwen om de gemiste kansen, maar er berustend nota van nemen. In ieder geval, we noteren met belangstelling hoe zijn eigen entourage hem nu de facto in hetzelfde kamp als een Jimmy Carter plaatst. Zoals ik al zei, ze hebben het zelf door, en ik kreeg er bijna medelijden mee.
"Hohohohoho!" schaterde iemand die me zeer goed kent het uit, "zover moet je het nu ook niet drijven!". Hij heeft gelijk, natuurlijk. Eerder dan medelijden voel ik eeuwige spijt dat hij niet één van die twee schoenen tegen zijn gezicht heeft gekregen. "Komaan" zei diezelfde kennis, "je kan die schoengooier niets verwijten, allebei loepzuiver on target, zelfs met die veiligheidsagenten op zijn nek". En ik verwijt die schoengooier ook helemaal niets, ik had alleen nog liever dat beteuterde gezicht gezien waarmee hij over zijn neus had staan wrijven: hèt beeld waarmee je zijn presidentsschap kon uitdrukken.
Dus nee, medelijden zou inderdaad misplaatst zijn. Let wel, ik kan niet eens geloven, niet met de beste wil van de wereld, dat de financiële crisis de schuld van de overheid, en dus van Bush zou zijn. De financiële crisis lijkt mij immers de schuld van sommige deelnemers aan de vrije markt. Een stapje verder op weg naar het Bushbankroet lijkt het me opvallend dat het spectrum mensen dat Bush "serial incompetence" (had ik de plaats waar ik deze mooie omschrijving heb gelezen maar onthouden...) verwijt intussen heel breed is: inclusief veel Republikeinen. Ik zei het al: vele ogen zijn intussen open gegaan...
Ik vind tenslotte (kniediep in dat Bushbankroet) niet dat een oorlogstribunaal in de stijl van Nuerenberg hem en de rest van de bende moet veroordelen tot de strop: twintig jaar zou me al meer dan voldoende, zelfs enigszins overdreven lijken. En omdat het hoe dan ook wel nooit zo ver zal komen lijkt me de beste waardering die we deze miskleun van formaat kunnen geven: rij gerust weg in de richting van de zon - laat je vooral niet tegenhouden door onze enorme zucht van opluchting - maar dan wel bedekt onder de pek en veren. Heel veel pek en veren.
--------------------------------------------
Nog een url van een verwante post:
http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/05/afscheid-van-een-poedel.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten