Als je me de laatste tijd minder ziet posten over de Amerikaanse presidentsverkiezingen dan vier jaar geleden - terwijl ik nog meer "te vroeg" dan nu eerder meer posts dan vier jaar daarvoor schreef - dan komt dat omdat ik vind dat er weinig te vertellen valt. De opeenvolgende opkomsten en ondergangen van tuinkabouters als Palin (1), Trump en nu ook Cain zijn ongetwijfeld groot nieuws voor wie teksten verkoopt over het onderwerp, maar voor het onderwerp zelf hebben ze nooit enig belang gehad.
Rick Perry leek me een andere kwestie: de opkomst en afgang zien er precies hetzelfde uit als bij de clowns, maar ik heb intussen ergens gelezen dat het een medische kwestie was. Ik weet het al niet meer, een bepaalde behandeling, een bepaald geneesmiddel... Zelf heb ik de verwoestende effecten van langdurig slaapgebrek op je intellectuele vermogens gevoeld, dus ik ben geneigd het verhaal te geloven. Hoe dan ook, het resultaat lijkt me nog steeds dat Obama één fatsoenlijke tegenkandidaat heeft, en dat is Romney. Dus als Romney nu wéér eens achter een andere kandidaat aansloft, deze keer Gingrich (2), dan lijkt me dat niets anders dan de bevestiging van mijn eerdere ideeën (3).
Ik denk, dus, dat Obama zal herkozen worden, tenzij de crisis in de VS nog heel veel erger wordt dan ze nu al is. (Ik ben fout als hij (a) niet herkozen wordt èn (b) dat gebeurt in een wereld die economisch lijkt op die van nu of beter gaat.) Verder denk ik nog steeds dat dat ofwel zal komen omdat de Republikeinen één of andere nar kiezen als kandidaat (de hele VS heeft tenslotte in 2004 Bush (!) herkozen (!!), dus alles is mogelijk) en dan wordt het een afgetekende overwinning voor Obama; ofwel omdat de Republikeinen Romney kiezen maar dan veel te verscheurd blijken om de nochtans kwetsbare (want flauwe president) Obama voorbij te steken.
Dat is allemaal wat ik al eerder gezegd heb, en dat lijkt me ook precies wat er nu aan het gebeuren is. Romney zal wel de kandidaat worden, maar een zo groot deel van de Republikeinen zit nog op het soort waandenkbeeld die ze ook in Irak heeft gebracht, dat ze zich achter het ene alternatief na het andere blijven scharen.
Dus waarom toch nog een post daarover? Wel, een verschil is dat we nu echt al dicht bij die eerste voorverkiezingen beginnen aan te komen - en Romney stond in de link (2) maar derde! Bovendien is de huidige nummer één Newt Gingrich, die in de jaren negentig de grote opponent van Bill Clinton was. Nu heeft Clinton Gingrich van het kastje naar de muur gespeeld - en zo van de huidige kandidatuur van Gingrich alleen maar de kandidatuur van één van de grootste losers uit de Amerikaanse politiek gemaakt - maar, bij wijze van ander verschil, het blijft natuurlijk een politieke figuur van een heel ander kaliber dan de narren (Palin, Bachmann...) waarover ik het had.
En dus, toegegeven, niet echt veel nieuws, maar misschien een verduidelijking van de twee mogelijke paden die ik nu zie. Pad één is Obama vs Romney, gewonnen door Obama na een spannende strijd (tenzij dus die crisis nog veel erger wordt). Pad twee is Obama vs Gingrich, met gemak gewonnen door Obama, terwijl hij de VS op enkele maanden tijd van het paradijs van de vrijheid omvormt tot een Unie van Socialistische Sovjet Republieken.
En natuurlijk kunnen er ook heel andere dingen gebeuren.
------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2011/10/exit-palin-je-las-het-hier-eerst.html
(2) http://firstread.msnbc.msn.com/_news/2011/12/03/9194851-gingrich-surges-in-des-moines-register-poll
(3) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2011/11/de-herkiezingskansen-van-obama.html
zondag 4 december 2011
zaterdag 3 december 2011
Vandaag was het De Grote Dag
Scholier Sarah had goed door dat de Sint wel verjaart op zes december, maar af en toe wel eens gebruik maakt van het week-end om zijn jaarlijkse ronde te doen. Op één of andere manier dacht ze dat hij zondagochtend zou komen, maar voor de zekerheid stonden ook vrijdagavond al drie schoentjes met wortelen en deze keer een blikje bier klaar. En toen de volgende ochtend het klein gespuis om 07.00 uur mijn vrouw hoorde opmerken dat ze "precies deze nacht iets gehoord had", toen stond de hele bende veel sneller dan anders ineens beneden.
Voltreffer! De Sint had het dit jaar wel extra goed gezien. Scholier Sarah zag bij de ingang van de ontbijthoek dat de tafel er heel anders dan anders uitzag, en toen ze het licht aanknipte zag ze meteen het stuk Playmobiel waarvan ze al een tijdje droomde. Peuter Simon zag bij zijn bordje een grote vrachtwagen staan, van de soort waarop personenauto's worden vervoerd en waarop die personenauto's ook werkelijk stonden en sprak "autootjes van Simon, eh", en die hebben we een uurke niet meer gehoord. En kleuter Thomas had zowaar een echte "Beyblade" op zijn plaats staan, en ook dat was iets waar kleuter Thomas al tijden de mond van vol had. Vraag niet aan papa wat een "Beyblade" eigenlijk is: het volstaat te zeggen dat de hele set momenteel naast het bed van kleuter Thomas op de grond staat.
Ineens overvalt me een visioen. Ineens denk ik hoe er ooit een tijd bestond, en er nog steeds plaatsen zijn, waar jongens en meisjes niet elkaars gelijken waren, maar jongens een veel betere behandeling kregen of krijgen. Huiverend zie ik de drie kindjes springen en dansen van de pret, de vreugdekreten als ze de kleinere verrassingen (een puzzel van Tinkerbel! Een sheriffpost met een kantoor en een gevangeniscel!) ontdekken, de opgewonden commentaren tegen mama en papa en het blij gekwetter onder elkaar. Ik zie drie kindjes en aan de manier van doen of de geproduceerde geluiden zal je nooit van je leven kunnen afleiden dat de oudste een meisje is, en de twee andere jongentjes. En ik zie huiverend een wereld voor me, waarin één kindje met een sip gezichtje, of gewoon berustend, moet toekijken hoe de twee broertjes kraaiend van de pret met de speeltjes bezig zijn, terwijl zij alleen maar een meisje is.
En hoe kan je ooit mensen, die zelf in dat soort wereld zijn opgegroeid en ongetwijfeld denken dat het allemaal overeenkomt met Het Plan Gods, vertellen hoe grondig fout dat soort wereld in feite is?
"Papa, papa, weet jij hoe je die deurtjes moet openkrijgen?" komt scholier Sarah het donkere visioen exploderen. Even later zit papa ijverig poortjes te openen en paarden op hun plaats te zetten en scholier Sarah klapt in haar handjes van plezier. De meute is nog lang niet uitgespeeld als papa, die discreet de oprit in de gaten had gehouden plots uitroept "oh, kijk eens buiten!". Papa zet peuter Simon op de vensterbank, die meteen begint te wuiven, terwijl buiten niemand minder dan Sinterklaas, vrolijk terugwuivend, met twee Zwarte Pieten de oprit opstapt. Ja, de geregelde lezer weet dat nu een déjà vu (1) volgt, maar het was toch weer erg leuk gedaan. De Sint was een vaderlijke figuur, die echter heel gevat reageerde op de grapjes van de Zwarte Pieten, en de sfeer zat er meteen in.
Toen opende de Sint zijn grote boek, en we hebben enkele foto's van drie snoetjes die toch een tikje ongerust zaten te wachten op het verdict. Maar het kwam weer allemaal goed, natuurlijk. In feite hadden mama en papa hierover vooraf en nadien een serieus meningsverschil! Papa, moet je weten, gelooft namelijk heus wel in een wereld waarin je af en toe serieus moet ingrijpen en corrigeren, maar niet dat je dat moet doen aan de hand van Sinterklaas. En aangezien papa ook de mail naar de gezinsbond schrijft sprak de Sint weer de verlossende woorden dat Sinterklaas dat toch wel erg graag ziet, zo'n scholier Sarah die zo flink naar het eerste leerjaar gaat en haar broertjes zo goed helpt, en zo'n kleuter Thomas die zo vrolijk en goedlachs is, en zo flink kan helpen opruimen, en een peutertje dat zo schitterend zijn eerste pasjes in het peuterklasje zet.
Daartegenover is mama juist iemand die probeert te sturen door positieve feedback - maar juist als de Sint binnenstapt haar eigen opinies lijkt te zijn vergeten. Dus had de Sint, weer als gevolg van die mail, op het einde wel iets gezegd over de kindjes die af en toe een beetje bezorgd waren "of ze wel flink genoeg waren", maar ook dat "alle kindjes wel eens deugnieterijen uithalen" en dat dat helemaal "niet is wat de Sint bedoelt met stoute kinderen". Oh, die foto met de stralende snoet waarmee kleuter Thomas voor de Sint staat terwijl zijn doosje uit de zak tevoorschijn wordt gehaald; oh die foto van scholier Sarah die de Sint een grote knuffel geeft! De foto met peuter Simon is wel een beetje mislukt, mispeuterd, zullen we maar zeggen.
Maar zou het niet toch nuttig zijn om ook de Sint eens te laten zeggen dat er af en toe wel wat minder gezeurd en wat beter geluisterd mag worden? Wie zal het zeggen; ikzelf weet het alvast niet. Ik weet wel dat ik de kindjes later liever een herinnering aan een kindertijd met een vaderlijke Sinterklaasfiguur wil geven, dan een Sint die de zoveelste ouwe zeur is die je voor de zoveelste keer moet negeren. Noem me gerust een watje.
--------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2009/12/eind-goed-al-goed.html
EN http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2010/12/en-zo-wordt-het-stilaan-een-ritueel.html
Voltreffer! De Sint had het dit jaar wel extra goed gezien. Scholier Sarah zag bij de ingang van de ontbijthoek dat de tafel er heel anders dan anders uitzag, en toen ze het licht aanknipte zag ze meteen het stuk Playmobiel waarvan ze al een tijdje droomde. Peuter Simon zag bij zijn bordje een grote vrachtwagen staan, van de soort waarop personenauto's worden vervoerd en waarop die personenauto's ook werkelijk stonden en sprak "autootjes van Simon, eh", en die hebben we een uurke niet meer gehoord. En kleuter Thomas had zowaar een echte "Beyblade" op zijn plaats staan, en ook dat was iets waar kleuter Thomas al tijden de mond van vol had. Vraag niet aan papa wat een "Beyblade" eigenlijk is: het volstaat te zeggen dat de hele set momenteel naast het bed van kleuter Thomas op de grond staat.
Ineens overvalt me een visioen. Ineens denk ik hoe er ooit een tijd bestond, en er nog steeds plaatsen zijn, waar jongens en meisjes niet elkaars gelijken waren, maar jongens een veel betere behandeling kregen of krijgen. Huiverend zie ik de drie kindjes springen en dansen van de pret, de vreugdekreten als ze de kleinere verrassingen (een puzzel van Tinkerbel! Een sheriffpost met een kantoor en een gevangeniscel!) ontdekken, de opgewonden commentaren tegen mama en papa en het blij gekwetter onder elkaar. Ik zie drie kindjes en aan de manier van doen of de geproduceerde geluiden zal je nooit van je leven kunnen afleiden dat de oudste een meisje is, en de twee andere jongentjes. En ik zie huiverend een wereld voor me, waarin één kindje met een sip gezichtje, of gewoon berustend, moet toekijken hoe de twee broertjes kraaiend van de pret met de speeltjes bezig zijn, terwijl zij alleen maar een meisje is.
En hoe kan je ooit mensen, die zelf in dat soort wereld zijn opgegroeid en ongetwijfeld denken dat het allemaal overeenkomt met Het Plan Gods, vertellen hoe grondig fout dat soort wereld in feite is?
"Papa, papa, weet jij hoe je die deurtjes moet openkrijgen?" komt scholier Sarah het donkere visioen exploderen. Even later zit papa ijverig poortjes te openen en paarden op hun plaats te zetten en scholier Sarah klapt in haar handjes van plezier. De meute is nog lang niet uitgespeeld als papa, die discreet de oprit in de gaten had gehouden plots uitroept "oh, kijk eens buiten!". Papa zet peuter Simon op de vensterbank, die meteen begint te wuiven, terwijl buiten niemand minder dan Sinterklaas, vrolijk terugwuivend, met twee Zwarte Pieten de oprit opstapt. Ja, de geregelde lezer weet dat nu een déjà vu (1) volgt, maar het was toch weer erg leuk gedaan. De Sint was een vaderlijke figuur, die echter heel gevat reageerde op de grapjes van de Zwarte Pieten, en de sfeer zat er meteen in.
Toen opende de Sint zijn grote boek, en we hebben enkele foto's van drie snoetjes die toch een tikje ongerust zaten te wachten op het verdict. Maar het kwam weer allemaal goed, natuurlijk. In feite hadden mama en papa hierover vooraf en nadien een serieus meningsverschil! Papa, moet je weten, gelooft namelijk heus wel in een wereld waarin je af en toe serieus moet ingrijpen en corrigeren, maar niet dat je dat moet doen aan de hand van Sinterklaas. En aangezien papa ook de mail naar de gezinsbond schrijft sprak de Sint weer de verlossende woorden dat Sinterklaas dat toch wel erg graag ziet, zo'n scholier Sarah die zo flink naar het eerste leerjaar gaat en haar broertjes zo goed helpt, en zo'n kleuter Thomas die zo vrolijk en goedlachs is, en zo flink kan helpen opruimen, en een peutertje dat zo schitterend zijn eerste pasjes in het peuterklasje zet.
Daartegenover is mama juist iemand die probeert te sturen door positieve feedback - maar juist als de Sint binnenstapt haar eigen opinies lijkt te zijn vergeten. Dus had de Sint, weer als gevolg van die mail, op het einde wel iets gezegd over de kindjes die af en toe een beetje bezorgd waren "of ze wel flink genoeg waren", maar ook dat "alle kindjes wel eens deugnieterijen uithalen" en dat dat helemaal "niet is wat de Sint bedoelt met stoute kinderen". Oh, die foto met de stralende snoet waarmee kleuter Thomas voor de Sint staat terwijl zijn doosje uit de zak tevoorschijn wordt gehaald; oh die foto van scholier Sarah die de Sint een grote knuffel geeft! De foto met peuter Simon is wel een beetje mislukt, mispeuterd, zullen we maar zeggen.
Maar zou het niet toch nuttig zijn om ook de Sint eens te laten zeggen dat er af en toe wel wat minder gezeurd en wat beter geluisterd mag worden? Wie zal het zeggen; ikzelf weet het alvast niet. Ik weet wel dat ik de kindjes later liever een herinnering aan een kindertijd met een vaderlijke Sinterklaasfiguur wil geven, dan een Sint die de zoveelste ouwe zeur is die je voor de zoveelste keer moet negeren. Noem me gerust een watje.
--------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2009/12/eind-goed-al-goed.html
EN http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2010/12/en-zo-wordt-het-stilaan-een-ritueel.html
donderdag 1 december 2011
Wie heeft gelijk?
Hopen conversaties, vandaag, zowel op het internet als "in real life", over de interventie van de Centrale Banken van gisteren. De optimisten denken iets van "eindelijk doen 'ze' iets, hoera!". De pessimisten zeggen dan weer dat de fundamentele problemen niet worden opgelost, "de vreugde zal van korte duur zijn. Wie heeft gelijk?
Abstractie makend van een hoop complicerende factoren hangt veel af van één van twee mogelijke hypothesen. De eerste hypothese zegt dat het probleem een liquiditeitskwestie is. Het wantrouwen in de markten is zo groot, zegt die hypothese, dat niemand nog geld wil lenen aan banken, en inmiddels ook aan staten. Het gevolg is dat de geldstromen opdrogen, de economie stilvalt, en de rentevoeten stijgen, zodat de schuldenlasten nog zwaarder gaan wegen, zodat de geldstromen nog meer afnemen wat dan weer het wantrouwen doet toenemen...
Een grote vicieuze cirkel, dus, die eindigt met een self-fulfilling prophecy. De wereld gaat om zeep omdat de mensen geloven dat de wereld om zeep gaat. In dat geval volstaat het dat een externe speler de liquiditeitsstroom weer op gang brengt, wat de rentevoeten weer naar normale niveau's brengt, zodat de schuldenbergen er minder dreigend uitzien, zodat er weer meer geïnvesteerd kan worden, wat de economie weer op gang brengt... Je ziet het voor je: dat was de hypothese van de optimisten ("hoera").
De andere hypothese denkt echter dat het probleem een solvabiliteitskwestie is. De wereld gaat niet om zeep omdat de mensen dat zelf geloven (en er naar handelen, wat de boel verergert: zie hierboven) maar omdat de onderliggende problemen onopgelost blijven. De schulden zijn werkelijk te groot geworden in verhouding tot de bezittingen, en geen enkele hoeveelheid "liquiditeit" kan dat verhelpen. En dus was de opluchting van gisteren één grote illusie; vreugde om de cavalerie die opdaagt, terwijl de vijand tanks en kanonnen inzet.
Wie heeft gelijk? Ik denk: we weten het niet. Het is belangrijk te beseffen dat het liquiditeitsprobleem (de bezittingen zijn gezond genoeg om alles te kunnen dragen, maar als iedereen desondanks tegelijk door dezelfde deur naar buiten wil gebeuren er ongelukken), als het lang duurt, het solvabiliteitsprobleem kan veroorzaken: weer die vicieuze cirkel. In dat geval hebben de Centrale Banken natuurlijk gelijk te interveniëren. Maar het zou ook kunnen dat het solvabiliteitsprobleem er al is. In dat geval hebben we er alle belang bij niet langer de symptomen te bestrijden, maar de oorzaken aan te pakken. Dat is iets wat de pessimisten absoluut moeten blijven onder de aandacht brengen.
Jammer genoeg beginnen op dit punt enorm veel mensen te redeneren op het niveau van de twee kindjes die zich afvragen wat de "correcte" manier is om koekjes te verdelen: elk evenveel koekjes (zoals het traagste kindje wil) of elke evenveel tijd (zoals het snelste kindje wil) (1). Analoog, dus, willen de pessimisten - soms gewoon per religieus dogma - absoluut niet dat de overheid met haar interventies wel eens iets goeds zou kunnen doen: en dus poneren ze dat het een solvabiliteitsprobleem was. In dat geval, immers, kunnen ze doen alsof ze "afleiden" (terwijl het in werkelijkheid hun vooraf vastgelegde premisse was) dat overheidsoptreden fout is.
Even analoog ook zijn de optimisten vaak zo optimistisch omdat ze altijd denken dat problemen er zijn om door de overheid te worden opgelost: noem het gerust een religieus dogma! Dus poneren ze dat het een liquiditeitsprobleem is. In dat geval, immers, kunnen ze doen alsof ze "afleiden" (terwijl het in werkelijkheid hun vooraf vastgelegde premisse was) dat overheidsoptreden noodzakelijk is.
Jammer, natuurljk, omdat ze er alleen maar mee terechtkomen in die atmosfeer waarin iedereen altijd maar weer zijn favoriete dogma's herhaalt, liefst vergezeld van tonnen geleerde url's en verwijzingen, om zo te "bewijzen" wat ze in werkelijkheid "toevallig" altijd al geweten hebben. Ze preken zo vaak voor hun eigen enthousiast applaudisserende parochie dat ze helemaal niet in de gaten hebben hoe ze er alleen maar hun eigen geloofwaardigheid mee op straat vergooien. Zoals de gebeurlijk tot hier meelezende aanhanger van één van beide kampen onmiddellijk kan verifiëren, door het bovenstaande even toe te passen op de aanhangers van het andere kamp.
De eerste stap om er een beetje serieus uit te zien (buiten die dierbare parochie, dan) is erkennen dat we het eigenlijk niet weten. En vanaf dan proberen meer te weten te komen, onafhankelijk van wat tot dan toe je persoonlijke voorkeuren waren, natuurlijk.
---------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2011/11/assumpties-uit-het-leven-gegrepen.html
Abstractie makend van een hoop complicerende factoren hangt veel af van één van twee mogelijke hypothesen. De eerste hypothese zegt dat het probleem een liquiditeitskwestie is. Het wantrouwen in de markten is zo groot, zegt die hypothese, dat niemand nog geld wil lenen aan banken, en inmiddels ook aan staten. Het gevolg is dat de geldstromen opdrogen, de economie stilvalt, en de rentevoeten stijgen, zodat de schuldenlasten nog zwaarder gaan wegen, zodat de geldstromen nog meer afnemen wat dan weer het wantrouwen doet toenemen...
Een grote vicieuze cirkel, dus, die eindigt met een self-fulfilling prophecy. De wereld gaat om zeep omdat de mensen geloven dat de wereld om zeep gaat. In dat geval volstaat het dat een externe speler de liquiditeitsstroom weer op gang brengt, wat de rentevoeten weer naar normale niveau's brengt, zodat de schuldenbergen er minder dreigend uitzien, zodat er weer meer geïnvesteerd kan worden, wat de economie weer op gang brengt... Je ziet het voor je: dat was de hypothese van de optimisten ("hoera").
De andere hypothese denkt echter dat het probleem een solvabiliteitskwestie is. De wereld gaat niet om zeep omdat de mensen dat zelf geloven (en er naar handelen, wat de boel verergert: zie hierboven) maar omdat de onderliggende problemen onopgelost blijven. De schulden zijn werkelijk te groot geworden in verhouding tot de bezittingen, en geen enkele hoeveelheid "liquiditeit" kan dat verhelpen. En dus was de opluchting van gisteren één grote illusie; vreugde om de cavalerie die opdaagt, terwijl de vijand tanks en kanonnen inzet.
Wie heeft gelijk? Ik denk: we weten het niet. Het is belangrijk te beseffen dat het liquiditeitsprobleem (de bezittingen zijn gezond genoeg om alles te kunnen dragen, maar als iedereen desondanks tegelijk door dezelfde deur naar buiten wil gebeuren er ongelukken), als het lang duurt, het solvabiliteitsprobleem kan veroorzaken: weer die vicieuze cirkel. In dat geval hebben de Centrale Banken natuurlijk gelijk te interveniëren. Maar het zou ook kunnen dat het solvabiliteitsprobleem er al is. In dat geval hebben we er alle belang bij niet langer de symptomen te bestrijden, maar de oorzaken aan te pakken. Dat is iets wat de pessimisten absoluut moeten blijven onder de aandacht brengen.
Jammer genoeg beginnen op dit punt enorm veel mensen te redeneren op het niveau van de twee kindjes die zich afvragen wat de "correcte" manier is om koekjes te verdelen: elk evenveel koekjes (zoals het traagste kindje wil) of elke evenveel tijd (zoals het snelste kindje wil) (1). Analoog, dus, willen de pessimisten - soms gewoon per religieus dogma - absoluut niet dat de overheid met haar interventies wel eens iets goeds zou kunnen doen: en dus poneren ze dat het een solvabiliteitsprobleem was. In dat geval, immers, kunnen ze doen alsof ze "afleiden" (terwijl het in werkelijkheid hun vooraf vastgelegde premisse was) dat overheidsoptreden fout is.
Even analoog ook zijn de optimisten vaak zo optimistisch omdat ze altijd denken dat problemen er zijn om door de overheid te worden opgelost: noem het gerust een religieus dogma! Dus poneren ze dat het een liquiditeitsprobleem is. In dat geval, immers, kunnen ze doen alsof ze "afleiden" (terwijl het in werkelijkheid hun vooraf vastgelegde premisse was) dat overheidsoptreden noodzakelijk is.
Jammer, natuurljk, omdat ze er alleen maar mee terechtkomen in die atmosfeer waarin iedereen altijd maar weer zijn favoriete dogma's herhaalt, liefst vergezeld van tonnen geleerde url's en verwijzingen, om zo te "bewijzen" wat ze in werkelijkheid "toevallig" altijd al geweten hebben. Ze preken zo vaak voor hun eigen enthousiast applaudisserende parochie dat ze helemaal niet in de gaten hebben hoe ze er alleen maar hun eigen geloofwaardigheid mee op straat vergooien. Zoals de gebeurlijk tot hier meelezende aanhanger van één van beide kampen onmiddellijk kan verifiëren, door het bovenstaande even toe te passen op de aanhangers van het andere kamp.
De eerste stap om er een beetje serieus uit te zien (buiten die dierbare parochie, dan) is erkennen dat we het eigenlijk niet weten. En vanaf dan proberen meer te weten te komen, onafhankelijk van wat tot dan toe je persoonlijke voorkeuren waren, natuurlijk.
---------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2011/11/assumpties-uit-het-leven-gegrepen.html
Abonneren op:
Reacties (Atom)
