De dag was al meteen goed vertrokken: kleuter Sarah sloop tot halfweg de badkamer in en maakte toen trippelend rechtsomkeer, recht de kamer van mama en papa in. "Ik moet pipi doen maar ik durf het licht niet aansteken" sprak ze fluisterend. Ik wist al dat het een meevaller was voor ik me had omgedraaid en op de wekker gekeken: een eind na zeven uur: dat had op zes december véél slechter gekund!
Bovendien is het nog pikdonker en peuter Thomas slaapt nog. Omdat iedereen weet dat Sinterklaas 's nachts niet graag gestoord wordt kunnen we kleuter Sarah overtuigen om zich na de sanitaire stop (op gezag van papa kon het licht uiteindelijk toch aan) nog een tijdje tussen ons beiden koest te houden, en nadat peuter Thomas na acht uur (en bij schemering) tekenen van leven begint te geven begeeft de hele familie zich vol spanning naar beneden.
Dit jaar staat kleuter Sarah sprakeloos. Vorig jaar stootte ze indianenkreten uit, maar nu staat ze met open mond te kijken. De hele tafel lijkt wel vol te staan, en ze weet niet waar ze moet beginnen. Maar dan ziet ze het lappen popje van Mega Mindy en ze begint dolgelukkig te stralen. Ja, ze had een heuse brief aan Sinterklaas gedicteerd, en zeer bescheiden had ze bovenaan het verlanglijstje een lappen popje van Mega Mindy gezet. En verder nog een kleurboek met elfen en prinsessen, en een micro. Waarom een micro, Joost mag het weten, maar in ieder geval, vooralsnog mogen we ons gelukkig prijzen met de zeer redelijke aanspraken van onze dochter: we vermoeden dat het niet zal blijven duren...
Ontroerd om zoveel gezond verstand had Sinterklaas er uit eigen beweging nog de slaapkamer van het prinsessenkasteel aan toegevoegd. De mico was opgewaardeerd tot een CD-spelertje waarin je met een micro kan meezingen, en voor de rest was er nog wat klassieke versiering in de vorm van chocoladen Sinterklazen en koekjes: je kent dat.
En kleuter Sarah was voor de rest van de dag vertrokken, dolgelukkig met haar lappenpopje en haar uitgebreid prinsessenkasteel.
Peuter Thomas probeerde al een paar weken klanken als "itte aas" en "atte piet" uit te brengen, maar hij wist toch veel minder wat er aan de hand was. Hij stond dan ook met grote oogjes naar een "drakenburcht"; een simpele toren met daarin twee vriendelijk uitziende groene krijgers te kijken: die stond zomaar bovenop zijn ontbijtbordje! De verbazing belette hem niet meteen maar te proeven van de kleine letterkoekjes die overal lagen rond gestrooid en tevreden "sjokolaa" te zeggen toen hij de chocolade mannetjes zag staan.
De rest van de dag vorderde dus probleemloos tot mijn vrouw zei: "oh, kijk eens door het raam!" Twee hoofdjes draaiden naar de straatkant en potverdeseme! Daar stond toch zeker Sinterklaas! En twee Zwarte Pieten! En toen die de vier kleine grote oogjes op zich gericht zagen stapten ze wuivend en lachend de oprit op en algauw werd daar aan de deur geklopt. Hard geklopt, zelfs. Kleuter Sarah was al naar de voordeur gestormd maar bij zoveel hard geklop beschreef ze een halve draai rechts en crosste al even snel de woonkamer weer in. Papa maakte dan maar zelf de deur open en het moet gezegd: een zeer vriendelijke, hartelijke Sinterklaas stapte binnen, gevolgd door twee joviale Zwarte Pieten die schitterend op hun neus keken toen ze een standje kregen om zoveel hard geklop.
Toen was het ijs snel gebroken en vanop de arm van papa stak peuter Thomas zijn handje uit naar Zwarte Piet. Die gaf glimlachend een hand terug, waarop peuter Thomas met een zeer ernstig gezicht "allooo" sprak. De hele groep schoot in de lach en nu schudden kleuter Sarah en peuter Thomas alle handjes die ze maar konden vinden.
De goede Sint haalde zijn grote zwarte boek boven en las, duidelijk goedkeurend, voor hoe flink Saartje tegenwoordig met haar broertje speelt, en hem helpt met woordjes leren (de hemel weet dat dat nodig is) en met puzzels en spelletjes, en kleuter Sarah kon haar glunderende verbazing niet kwijt: hoe wist die Sint dat allemaal? Tja, woorden als "e-mail" en "de Gezinsbond" zijn haar voorlopig nog onbekend. Peuter Thomas werd gefeliciteerd om zijn vooruitgang in het spreken, en allebei kregen ze nog een eervolle vermelding om zo flink te zijn voor broertje Simon.
Ik moet zeggen, ik vond het allemaal heel goed gedaan. De Sint was dus die hartelijke figuur en de knechten waren vriendelijke helpers die van een grapje hielden maar intussen toch maar zakken snoep uitdeelden en goedkeurend knikten bij zoveel goed rapport. Op het einde stelde Sint voor dat ze een liedje zouden zingen. Kleuter Sarah hief meteen De Stoomboot aan, en met enige vokale ondersteuning van peuter Thomas zong ze foutloos, zowel in melodie als in tekst, de twee strofen vol.
Toen namen de Sint en zijn gevolg afscheid en de dag kon niet meer stuk. Peuter Thomas raakte maar niet over zijn verbazing om zijn eigen stoutmoedigheid heen en sprak de rest van de dag niet veel vaker dan om de vijf minuten "atte piet andje gegeven eh?". Hij is er duidelijk trots op, zijn eerste contact met een wereldberoemd persoon.
"Misschien hebben we wel zoveel speeltjes gekregen omdat we zo flink zijn geweest" sprak kleuter Sarah peinzend. Nog maar twee dagen geleden was ze eerder lastig geweest, en hoewel het echt niet de spuigaten had uitgelopen had ze zich daarna erg bezorgd afgevraagd "zou ik nu nog wel cadeautjes krijgen?". Hoe hard mama en papa ook herinnerden aan de woorden van de Sint "er zijn dit jaar geen stoute kinderen", ze was niet meer gerust te stellen. En zo lag ze deze morgen in ons bed voor te stellen te gaan kijken of (in plaats van, bijvoorbeeld, hoeveel) er cadeautjes zouden zijn, en was ze klaar voor een dag waarvan Hollywood, in termen van "happy end", iets had kunnen leren. Eind goed, al goed en op naar volgend jaar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten