Het raakt afgezaagd, akkoord, maar voor het kader moet ik kort schetsen. We hebben hier, weer eens, een dikke week de volle lading gekregen. Alle drie ziek, nachtelijke sessies, quasi-slapeloze nachten; het is geen haar beter dan in de zomer. Woensdag was ik tegen beter weten in nog gaan werken, maar donderdag was duidelijk: elke gedachte aan verplaatsing, laat staan werken, zou louter science fiction geweest zijn. Dus ik lig met een barstende hoofdpijn en rillend van de koorts onder drie lagen dekens, en tegen 14.00 uur strompel ik toch maar naar beneden. Het plan is dat mijn vrouw op tijd zal zijn om de kindjes te gaan halen.
Donderdag was evenwel ook de dag waarop het in de namiddag begon te sneeuwen om de grote sneeuwcrisis van 1,993 (of zoiets) in herinnering te brengen. Telefoon, dus: niets aan te doen, de rillende papa mag zijn auto van stal halen en door de sneeuw gaan ploeteren.
Een uur later (het gaat over in totaal zes kilometer) zijn papa en de drie schattebollen thuis, maar geen mama: alles staat muurvast. Een steenweg boodt uitkomst om stapvoets althans enige vooruitgang te maken, maar geef de kindjes maar eten en dan zien we wel. Nu beelde de lezer zich een groot, zwart gat in, en op één of andere manier hebben de kindjes intussen gegeten, hun pyama's aan, hun tandjes gepoetst, hun melk binnen, en in het bijzonder kleuter Sarah is erg bedroefd omdat er - zo helemaal onaangekondigd - geen mama is om haar een nachtzoen te geven.
Telefoon! Het blijkt dat mama in wanhoop de steenweg, die uiteindelijk ook was vastgelopen, heeft verlaten en via kleine baantjes in een gemeente waarvan de naam er niet toedoet was terechtgekomen. Nu bewijst de moderne wereld (sorry, lezers die hier in de verdere toekomst passeren: brede tolerante grijns) zijn diensten. De combinatie van de mobiele telefoon in de auto en Google maps op het internet thuis toont dat alle straten behalve één botsen op overwegloze spoorwegen, vaststaande autowegen en andere waterlopen. Eerste links, tweede rechts, derde links, "heet die straat zus en zo?" vraagt papa, gevolgd door "tot helemaal het einde en dan naar rechts". Uiteindelijk komt mama op een steenweg terecht die parallel met de E19 naar Mechelen gaat: 40 kilometer per uur, en alles zal nog goed komen.
Boven blijkt dat peuter Thomas de hele tijd braaf met de nieuwe speeltjes van Sinterklaas heeft zitten spelen. Maar kleuter Sarah is één brok ellende. Papa had daarnet, een kwartier geleden of zo, gezegd dat mama vaststaat in de file, en dus niet naar huis kan komen. Moet kunnen, denk je? Kleuter Sarah is totaal verwoest. Ze heeft helemaal alleen het licht van haar kamer uitgedaan, ze is in haar bedje gekropen, ze heeft de dekens over zich getrokken - niets daarvan heeft ze ooit eerder gedaan - en daar ligt ze nat van de tranen.
"Kan mama dan nooit meer terug naar huis komen?" klinkt het troosteloos vanuit het geïmprovizeerde nest waarin ze was weggekropen...
Onmogelijk te beschrijven hoe je je dan als papa voelt... Juist op het moment dat je er een hele tijd niet bent...
Gelukkig kan ik het allemaal een stuk rehabiliteren. Natuurlijk komt mama wel nog naar huis! Ze is nu net niets anders aan het doen dan uitgerekend dat! Papa was nu net afwezig om mama een stuk vooruit te helpen! Het is nu tijd voor het bedje, maar als Saartje morgen wakker wordt, dan zal mama gewoon terug thuis zijn! Enzovoort!
Kleuter Sarah werpt zich in de armen van papa en raakt weer getroost. Uiteindelijk zit heel het kroost in bed, en ruim een half uur later kan een afgepeigerde papa een uitgeputte mama verwelkomen. De volgende ochtend stormt kleuter Sarah de kamer van mama en papa binnen en zegt meteen "mama ligt niet in haar bed!". Maar alles is in orde: mama is beneden baby Simon een flesje aan het geven. Wat een opluchting!
Maar wat er moet omgaan in het hoofd van kindjes die werkelijk hun mama verliezen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten