Met drie collega's vertrekken we van Zaventem naar Dublin. Ikzelf heb maar één stuk handbagage. Mijn collega's die als bankier veel zwaarder wegen hebben ook nog een laptop bij. Maar geen nood! We hebben "flextickets", dat wil zeggen, het is toegelaten twee stukken bagage per persoon mee op het vliegtuig te nemen!
De directe vluchten waren volgeboekt, dus we moeten een tussenstop maken in Birmingham, en overstappen. Dat maakt op mij altijd een vreemde indruk. We landen probleemloos en we lopen rond in een luchthaven en ik zeg enkele keren tegen mezelf "ik ben in Birmingham" en het blijft even ongelofelijk. En ja, we "hebben" 90 minuten - we zijn 's avonds vertrokken, dus dat betekent ook 90 minuten later in de avond in je hotel, maar soit - dus we hebben de tijd om alle blikken op Birmingham te werpen die je vanuit een luchthaven maar kan maken.
We besluiten eerst door de "security" te passeren en dan pas een plaats te zoeken om iets te drinken. En dat blijkt maar goed ook. De security officer houdt ons tegen: één stuk bagage per persoon, we moeten de extra stukken inchecken. "Maar we hebben tickets die toelaten met twee stuks op het vliegtuig te gaan" zegt de collega die niet alleen de grootste van ons drieën is, maar ook een innemende, ontwapenende glimlach heeft.
Bij wat er nu gebeurt moet de lezer zich voorstellen hoe zoiets er vanuit het standpunt van een filosoof uitziet. De filosoof voelt zich wel vaker een beetje als een marsmannetje dat vanuit een baan rond de Aarde de gebeurtenissen gadeslaat. Het was het uitgestreken gezicht, het air van volstrekte sérieux waarmee de bewaker zijn volgende woorden uitsprak dat me weer dat bekende gevoel van ontkoppeling bezorgde; dat licht duizelende dat je ook overkomt als je je probeert voor te stellen dat de ruimte, bijvoorbeeld, oneindig is (of juist niet).
"Oh ja, het is toegelaten met twee stuks bagage het vliegtuig te gaan" zegt hij, dus met dat uitgestreken gezicht, "het is alleen niet toegestaan met twee stuks bagage door de security te passeren."!
Het is zoals Frierich Hayek al zei. Je weet dat je de beschavingsoorlog aan het verliezen bent, als de staat zich op zodanige wijze met de gebeurtenissen bemoeit dat klanken als "Dilbert", "Kafka" of "communisme" spontaan bij je opkomen. Ja, Hayek citeerde in dat verband zelfs de beroemde boutade dat wie uit verlangen naar veiligheid bereid is zijn vrijheid op te geven, geen van beide verdient.
Tegen domheid staan zelfs de goden machteloos en na nog wat verwikkelingen is de bagage ingecheckt en landen we in Dublin waar die bagage, zowaar, ook gearriveerd is. We zaten niet echt in het centrum, maar toch waren er overal pubs waar de mensen buiten stonden met grote glazen Guiness in de hand. Het hotel had ons een pub aangeraden en daar heb ik uitstekende Ierse stew gegeten. En ook de luchthaven van Dublin maakt een uitstekende indruk. De winkeltjes zijn er geen steriele pseudo-zaken, maar levendige kraampjes waar je vaak gewoon tussen de rekken wandelt op weg naar je gate. De pub die we bezochten - een uur vertraging: mist - was niet te onderscheiden van een pub die je in de straten van Dublin zelf aantrof, en je kon er met twee stuks bagage door de security passeren - vooropgesteld dat je daar een ticket voor had: dat werd wel degelijk gecontroleerd.
Birmingham: 0 - Dublin: 1.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten