(Belangrijke update, enkele maanden later.)
Vanaf nu zal de rubriek http://speelsmaarserieus.blogspot.com/search/label/Ons%20Saartje niet meer aangepast worden. De rubriek is bij deze vervangen door:
http://speelsmaarserieus.blogspot.com/search/label/Peuter%20Sarah%20en%20Baby%20Thomas
De wakkere lezer begrijpt natuurlijk meteen wat er gebeurd is...
------------------------------
Het was een drukke steenweg, en het inladen was een complexe opgave. Nu ja, "complex"... Er zijn mensen die nog onhandiger zijn dan ik, maar daar wordt gewoonlijk soep van gemaakt. Soit, er moest van alles in de auto, waaronder een kinderwagen, en er was werk aan; werk waar twee volwassenen samen voor nodig waren.
Peuter Sarah kan veel, maar ze kan niet in een kinderwagen zitten als die tegelijk opgeplooid tussen de rest van de rommel moet. Maar ze kan wel opgetogen naar passerende auto's wijzen, "auto!" uitroepen en veel sneller dan je met zo'n korte beentjes zou verwachten de drukke steenweg ophollen. Ik had het al verwacht: het heeft lang geduurd voor ze kon stappen, maar nu ze het kan, nu houdt het niet meer op.
We zetten peuter Sarah in de passagiersstoel vooraan, we klappen de deur dicht, we gaan aan het werk een eindje verder in de auto en we spelen de hele tijd door spleten en kieren van "piep", waar peuter Sarah altijd erg moet om lachen. En na een tijdje krijgt ze daar ook genoeg van en ze begint rond te kijken, en rond te kruifelen.
En joep! In een mum van tijd heeft ze iets ontdekt. Steunend en zuchtend - met zulke korte armpjes en beentjes is het ook niet makkelijk - klimt ze naar de bestuurderszetel, wurmt zich met haar voetjes naar voren en kan juist met haar armpjes aan het stuur. En daar begint ze met een opgetogen gezichtje aan te draaien, en ze pookt aan de versnellingsbak!
Het was altijd al een kijkbaby, en het lijkt er op dat ze ook in de auto goed heeft rondgekeken. Het is dat soort dingen dat maakt dat ik me nooit veel zorgen heb gemaakt als allerlei dingen eerder traag gingen: ze heeft trouwens nog altijd lang niet al haar tandjes. Volgens mij is de manier waarop een even goede indicator van ontwikkeling, als de snelheid.
En zo zijn wij tevreden nu ze met twintig en een halve maand een hoop woordjes goed kan uitspreken (mama, papa, ja, nee, open, toe, aan, op, oog, uit, tak, eten, auto...) en nog een hoop andere half kan laten klinken, maar duidelijk heel goed weet wat ze betekenen (nà voor maan, deu voor deur, tè voor lichtje, boo voor boom, neu voor neus, uisj voor huis, 'daan voor gedaan, og voor nog,...) Ze kan al een hele tijd zinnetjes van twee woordjes maken, maar het is nog maar onlangs dat wij dat doorhebben: "tè aa" is al sinds maanden "lichtje aan", maar wij weten dat pas sinds het drukken op de knoppen ook gepaard gaat, en op het juiste moment, met "tè uit".
En vandaag heeft ze zelfs een zinnetje van drie woordjes gemaakt: "du deu toe", sprak peuter Sarah, waarna ze beslist de deur dicht duwde en triomfantelijk in haar handjes begon te klappen.
Vertederend, niet?
Posts tonen met het label Ons Saartje. Alle posts tonen
Posts tonen met het label Ons Saartje. Alle posts tonen
maandag 30 april 2007
zaterdag 7 april 2007
Peuter Sarah doet Stappestap
Het begint stilaan een patroon te worden. Peuter Sarah ontwikkelt zich, fysisch gesproken eerder traag, tot het punt dat je je nog niet ongerust maakt, maar je toch afvraagt of dat stilaan niet nodig is. Toen ze één jaar was kwam er vaag een eerste tand door. Pas een week voor haar verjaardag begon ze te kruipen. En stappen... Ze is bijna twintig maanden, en nu kan ze alsnog stappen.
En nu ze het kan, nu is het net zoals het was met het kruipen. Er kan niet genoeg gestapt worden. Wij zijn in de wereld om te stappen! Wij kijken in één van die grote winkels met brede lanen tussen de verschillende rekken twee seconden naar pantoffeltjes, en peuter Sarah is nergens te bekennen: ik doe stappestap!
Papa haast zich tussen de verschillende rekken door: het was echt maar heel even dat we haar niet in het oog hadden, zo ver kan ze gewoon nog niet zijn.
Wel, wij zaten tussen de pantoffels en de schoenen, en peuter Sarah zat tussen het speelgoed, een respectabel eind verder. Ze stond nog steeds op haar voetjes, en ze stond niet zomaar om het even waar. Niet bij de soldaatjes, niet bij de electrobrol, en niet bij de legpuzzels van 1,500 stukjes. Peuter Sarah stond tussen de knuffels, te twijfelen tussen een grote blauwe zebra en een fraaie wollige olifant.
Dat is één van de redenen waarom ik me nooit echt ongerust heb gemaakt. Van bij het begin, van toen ze nul (0) dagen was, keek peuter Sarah de wereld in met grote heldere oogjes dat de verpleegsters in het moederhuis zeiden: "dat is een alertje, hoor, daar zullen jullie veel plezier aan hebben".
En zo was het ook. Ze kan nu verschillende woordjes zeggen, maar ze kan al heel veel langer heel goed duidelijk maken wat ze wil. Wij zitten hier in een verbouwing - nog steeds voorbereidende fase maar ons huis staat letterlijk half overhoop. Dat betekent dat een hoop potten en potjes staan op plaatsen waar ze normaal niet zouden staan. Bijvoorbeeld op hoogtes waar peuters van twintig maanden aankunnen. Peuter Sarah komt naar beneden van haar middagslaapje, wordt op haar voetjes gezet, en beweegt zich onmiddellijk naar de kast. De deur gaat open, peuter Sarah haalt er één potje uit, en de deur gaat terug toe! En kijk toch eens aan, het is juist het potje waarin ze haar namiddageten krijgt! En peuter Sarah beweegt zich twee schappen verder - en wil je geloven dat ze uit een stapel koffielepeltjes juist het lepeltje peutert waarmee ze haar potjes leeg eet?
Pas wanneer ze zich goed gewapend voelt gaat ze de confrontatie met de wereld aan. Ze wendt zich tot mama en papa met haar eetgerei, en begint er driftig mee te zwaaien. Etenstijd!
En als je dat ziet, dan weet je dat er niets mis is met de ontwikkeling van peuter Sarah. Ze weet veel te goed wat ze wil.
En nu ze het kan, nu is het net zoals het was met het kruipen. Er kan niet genoeg gestapt worden. Wij zijn in de wereld om te stappen! Wij kijken in één van die grote winkels met brede lanen tussen de verschillende rekken twee seconden naar pantoffeltjes, en peuter Sarah is nergens te bekennen: ik doe stappestap!
Papa haast zich tussen de verschillende rekken door: het was echt maar heel even dat we haar niet in het oog hadden, zo ver kan ze gewoon nog niet zijn.
Wel, wij zaten tussen de pantoffels en de schoenen, en peuter Sarah zat tussen het speelgoed, een respectabel eind verder. Ze stond nog steeds op haar voetjes, en ze stond niet zomaar om het even waar. Niet bij de soldaatjes, niet bij de electrobrol, en niet bij de legpuzzels van 1,500 stukjes. Peuter Sarah stond tussen de knuffels, te twijfelen tussen een grote blauwe zebra en een fraaie wollige olifant.
Dat is één van de redenen waarom ik me nooit echt ongerust heb gemaakt. Van bij het begin, van toen ze nul (0) dagen was, keek peuter Sarah de wereld in met grote heldere oogjes dat de verpleegsters in het moederhuis zeiden: "dat is een alertje, hoor, daar zullen jullie veel plezier aan hebben".
En zo was het ook. Ze kan nu verschillende woordjes zeggen, maar ze kan al heel veel langer heel goed duidelijk maken wat ze wil. Wij zitten hier in een verbouwing - nog steeds voorbereidende fase maar ons huis staat letterlijk half overhoop. Dat betekent dat een hoop potten en potjes staan op plaatsen waar ze normaal niet zouden staan. Bijvoorbeeld op hoogtes waar peuters van twintig maanden aankunnen. Peuter Sarah komt naar beneden van haar middagslaapje, wordt op haar voetjes gezet, en beweegt zich onmiddellijk naar de kast. De deur gaat open, peuter Sarah haalt er één potje uit, en de deur gaat terug toe! En kijk toch eens aan, het is juist het potje waarin ze haar namiddageten krijgt! En peuter Sarah beweegt zich twee schappen verder - en wil je geloven dat ze uit een stapel koffielepeltjes juist het lepeltje peutert waarmee ze haar potjes leeg eet?
Pas wanneer ze zich goed gewapend voelt gaat ze de confrontatie met de wereld aan. Ze wendt zich tot mama en papa met haar eetgerei, en begint er driftig mee te zwaaien. Etenstijd!
En als je dat ziet, dan weet je dat er niets mis is met de ontwikkeling van peuter Sarah. Ze weet veel te goed wat ze wil.
zondag 11 maart 2007
Sabotage
Terwijl papa zit te bloggen strompelt peuter Sarah tot bij hem, steekt twee vingers in de kraag van zijn hemd en trekt die met kracht open.
Papa, sterk geconcentreerd als altijd, geeft even mee, maar als peuter Sarah, nadat ze de ontstane ruimte aandachtig heeft geobserveerd, alweer wegkruifelt registreert de gebeurtenis niet echt op het niveau van zijn bewustzijn.
Nog steeds aan de rand van dat bewustzijn ("toen bereidden de Perzen een tegenaanval voor...") realiseert papa zich dat peuter Sarah zich naar het tafeltje waar haar drinkbeker staat heeft begeven en nadat ze die heeft meegegrabbeld zich opnieuw doelbewust in de richting van de bloggende papa begeeft.
("Trajanus nam Ctesiphon in, but fat lot of good it did to him...") Bij papa aangekomen gaat peuter Sarah met haar mondje open van de inspanning op haar teentjes staan. Ze steekt opnieuw twee vingers in de kraag van papa, die in gedachten diep in Mesopotamië verstrikt blijft. Ze trekt nogmaals de stof open, zoals een Romeins legioen een toren forceert. Met haar andere handje heft ze de drinkbeker omhoog, en begint de inhoud in de ontstane opening leeg te gieten.
Als Papa schreeuwend als de Atheense phalanx bij Marathon (1) tot tegen het plafond schiet moet peuter Sarah heel erg lachen. Eindelijk ambiance in de keet!
Dat zijn dan drie blogposts op één dag. Peuter Sarah zit voor straf het Gilgamesj Epos over te schrijven.
-------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/10/marathon.html
Papa, sterk geconcentreerd als altijd, geeft even mee, maar als peuter Sarah, nadat ze de ontstane ruimte aandachtig heeft geobserveerd, alweer wegkruifelt registreert de gebeurtenis niet echt op het niveau van zijn bewustzijn.
Nog steeds aan de rand van dat bewustzijn ("toen bereidden de Perzen een tegenaanval voor...") realiseert papa zich dat peuter Sarah zich naar het tafeltje waar haar drinkbeker staat heeft begeven en nadat ze die heeft meegegrabbeld zich opnieuw doelbewust in de richting van de bloggende papa begeeft.
("Trajanus nam Ctesiphon in, but fat lot of good it did to him...") Bij papa aangekomen gaat peuter Sarah met haar mondje open van de inspanning op haar teentjes staan. Ze steekt opnieuw twee vingers in de kraag van papa, die in gedachten diep in Mesopotamië verstrikt blijft. Ze trekt nogmaals de stof open, zoals een Romeins legioen een toren forceert. Met haar andere handje heft ze de drinkbeker omhoog, en begint de inhoud in de ontstane opening leeg te gieten.
Als Papa schreeuwend als de Atheense phalanx bij Marathon (1) tot tegen het plafond schiet moet peuter Sarah heel erg lachen. Eindelijk ambiance in de keet!
Dat zijn dan drie blogposts op één dag. Peuter Sarah zit voor straf het Gilgamesj Epos over te schrijven.
-------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/10/marathon.html
woensdag 21 februari 2007
Peuter Sarah heeft net vijf stapjes gezet!!!
Gewoon, met een gezicht alsof er niets aan de hand was, heeft peuter Sarah, zonder zich ergens aan vast te houden, zonder hulp, vijf, v - i - j - f volle stapjes gezet.
Grote euforie in het huishouden, natuurlijk.
Jammer genoeg moet ik de bijhorende, en meer dan verdiende, lyrische beschouwingen laten passeren.
Met barstende hoofdpijn, maar toch blij,
Koen
Grote euforie in het huishouden, natuurlijk.
Jammer genoeg moet ik de bijhorende, en meer dan verdiende, lyrische beschouwingen laten passeren.
Met barstende hoofdpijn, maar toch blij,
Koen
vrijdag 16 februari 2007
En kunnen peuters van 18 maanden...
Papa zit te computeren, peuter Sarah dribbelt rond terwijl ze zich overal vasthoudt - ze kan nog altijd niet alleen stappen. Dan laat ze zich op handjes en voetjes zakken, en met het klassieke "pets pets pets" geluid kruipt ze er vandoor om een Formule 1 rijder het nakijken te geven. Dra verdwijnt ze achter de hoek en de peutergeluidjes nemen af.
Ineens gaat het mis. Uuuuuhhh! Uuuuuhhh! UUUUHHHH!!!!! (Enzovoort). Papa komt haastig toegesneld. Daar staat peuter Sarah, recht op de voetjes, met in haar ene handje haar jas, en in haar andere handje haar sjaal. Papa neemt gehoorzaam de spullen aan en begeeft zich naar de kapstok waar ze nog niet waren opgehangen.
Alarm! Niet goed! Alert! Uuuuuuhhh! Uuuuuuhhhh! UUUUUHHHH!!!!!
Wat nu?
Papa geeft het jasje terug en peuter Sarah probeert er zowaar haar armpje in te wurmen! Met een beetje hulp van hogerhand lukt het en nu grijpt ze haar sjaal en begint die rond haar hals te leggen.
Juist een hondje dat met zijn leiband komt aangedraafd, omdat het wil gaan wandelen, gaat door mijn hoofd.
Doingggg! De euro van papa is eindelijk gevallen! Peuter Sarah kan met moeite "mama" en nog geen "papa" zeggen, maar ze kan wel duidelijk maken dat ze wil gaan wandelen. Het is zacht weer! De avond is nog jong! Papa trekt gehoorzaam zijn schoenen aan, en luid kraaiend laat peuter Sarah zich naar buiten dragen.
Dat is nog maar achttien maanden oud, dat is nog maar een turf hoog, maar dat weet potverdikke goed wat dat wil.
Ineens gaat het mis. Uuuuuhhh! Uuuuuhhh! UUUUHHHH!!!!! (Enzovoort). Papa komt haastig toegesneld. Daar staat peuter Sarah, recht op de voetjes, met in haar ene handje haar jas, en in haar andere handje haar sjaal. Papa neemt gehoorzaam de spullen aan en begeeft zich naar de kapstok waar ze nog niet waren opgehangen.
Alarm! Niet goed! Alert! Uuuuuuhhh! Uuuuuuhhhh! UUUUUHHHH!!!!!
Wat nu?
Papa geeft het jasje terug en peuter Sarah probeert er zowaar haar armpje in te wurmen! Met een beetje hulp van hogerhand lukt het en nu grijpt ze haar sjaal en begint die rond haar hals te leggen.
Juist een hondje dat met zijn leiband komt aangedraafd, omdat het wil gaan wandelen, gaat door mijn hoofd.
Doingggg! De euro van papa is eindelijk gevallen! Peuter Sarah kan met moeite "mama" en nog geen "papa" zeggen, maar ze kan wel duidelijk maken dat ze wil gaan wandelen. Het is zacht weer! De avond is nog jong! Papa trekt gehoorzaam zijn schoenen aan, en luid kraaiend laat peuter Sarah zich naar buiten dragen.
Dat is nog maar achttien maanden oud, dat is nog maar een turf hoog, maar dat weet potverdikke goed wat dat wil.
donderdag 15 februari 2007
Kunnen peuters van 18 maanden...
Tafereel één: Stilleven: Een computertafeltje, een gevuld glas water, een peuter van 18 maanden die nog niet kan stappen, maar die zich wel kan optrekken aan tafeltjes om op de tast te verkennen wat er zoal op die tafeltjes te ontdekken valt, en een mama die een fles pap aan het klaarmaken is.
Tafereel twee: Huiselijk geluk. Een mama zit in de zetel met in haar armen een peuter van 18 maanden die tevreden een fles pap aan het leegdrinken is. Ineens merkt mama op dat de peuter helemaal nat is. Papa merkt verwonderd rondkijkend op dat het glas dat daarnet vol was, nu leeg op dezelfde plaats staat. Er is ook een grote natte plek op de grond.
Tafereel drie: Transcendentale epistemologie. Papa ziet een scène voor zijn ogen waarbij een peuter van 18 maanden zich optrekt aan het tafeltje en op de tast een glas water vindt. De peuter reikt helemaal tot aan de rand van het glas, en trekt dat naar zich toe. Het glas rolt om en giet zijn inhoud neer over de peuter, die aan de plotse afkoeling voelt dat er iets niet helemaal in de haak is. De peuter vermoedt dat ze iets mispeuterd heeft, maar zet geen keel op omdat ze begrijpt dat ze daarmee alleen maar de aandacht trekt. Ze probeert zo goed en zo kwaad als dat kan de zaak te camoufleren. Op één of andere manier zet ze het glas terug recht en begint met grote oogjes en een onschuldig gezicht rond te kruipen.
Met een beetje geluk hebben mama en papa niet eens iets bemerkt...
Tafereel twee: Huiselijk geluk. Een mama zit in de zetel met in haar armen een peuter van 18 maanden die tevreden een fles pap aan het leegdrinken is. Ineens merkt mama op dat de peuter helemaal nat is. Papa merkt verwonderd rondkijkend op dat het glas dat daarnet vol was, nu leeg op dezelfde plaats staat. Er is ook een grote natte plek op de grond.
Tafereel drie: Transcendentale epistemologie. Papa ziet een scène voor zijn ogen waarbij een peuter van 18 maanden zich optrekt aan het tafeltje en op de tast een glas water vindt. De peuter reikt helemaal tot aan de rand van het glas, en trekt dat naar zich toe. Het glas rolt om en giet zijn inhoud neer over de peuter, die aan de plotse afkoeling voelt dat er iets niet helemaal in de haak is. De peuter vermoedt dat ze iets mispeuterd heeft, maar zet geen keel op omdat ze begrijpt dat ze daarmee alleen maar de aandacht trekt. Ze probeert zo goed en zo kwaad als dat kan de zaak te camoufleren. Op één of andere manier zet ze het glas terug recht en begint met grote oogjes en een onschuldig gezicht rond te kruipen.
Met een beetje geluk hebben mama en papa niet eens iets bemerkt...
dinsdag 23 januari 2007
Baby Sarah is niet langer een baby!
De meest bevooroordeelde ouder had in ons geval nooit de conclusie kunnen vermijden: in haar fysieke ontwikkeling is baby Sarah niet snel. Ze is nu bijna 18 maanden, en toch... Ze spreekt niet, ze kan nog niet stappen zonder zich vast te houden, en ze heeft nog maar zes tanden. Nee, met de beste wil van de wereld, het gaat traag.
Maar zolang het evolueert zijn we gelukkig, en er is geen enkele reden om ons ongerust te maken. Zoals iedereen proberen we haar te leren stappen, en haar woordjes te laten herhalen, en tellen we haar tandjes, en bij elke nieuwe ontwikkeling zijn we zo blij als, als... een baby?
Met veel voordoen en herhalen zijn we er in geslaagd haar de klank "mama" te laten uitbrengen. Maar er was geen enkele reden om aan te nemen dat ze weet wat dat betekent. Ze brengt ook andere klanken uit, zoals "ash!" en "jààààààà...". Ook van dat laatste weet ze niet wat het betekent, maar het kan zeer schattig zijn. Papa tegen mama: "zal ik dat beertje halen?" Sarah tegen allen: "jààààààà...".
Normaal reageert ze onmiddellijk op "ash!". Als we dat zeggen, dan zegt ze het onmiddellijk na. Pas wanneer ze goed doorheeft dat we "nazeggen" aan het spelen zijn proberen we "mama", en na de nodige pogingen herhaalt ze dat dan ook.
Maar vandaag waren papa en baby Sarah alleen thuis. Wanneer ik het geluid van de auto op de oprit hoor zet ik baby Sarah in het vensterraam. De auto stopt, de deur gaat open, mijn vrouw stapt uit. Ik heb al die tijd geen woord gezegd...
"Mama" zegt baby Sarah zodra ze mijn vrouw ziet.
Geen twijfel! Ze weet wat het betekent, en ze kan het zeggen! Haar eerste woordje! En daarmee is baby Sarah niet langer een baby!
Sta me toe baby Sarah bij deze een hartelijk welkom in de wereld van de peuters te wensen. Peuter Sarah, je was een ongelofelijke baby om te hebben, een zeldzaam privilege onder de baby's. We hopen dat je een even zonnige en gelukkige en gezonde peuter zal zijn.
Je trotse papa.
Maar zolang het evolueert zijn we gelukkig, en er is geen enkele reden om ons ongerust te maken. Zoals iedereen proberen we haar te leren stappen, en haar woordjes te laten herhalen, en tellen we haar tandjes, en bij elke nieuwe ontwikkeling zijn we zo blij als, als... een baby?
Met veel voordoen en herhalen zijn we er in geslaagd haar de klank "mama" te laten uitbrengen. Maar er was geen enkele reden om aan te nemen dat ze weet wat dat betekent. Ze brengt ook andere klanken uit, zoals "ash!" en "jààààààà...". Ook van dat laatste weet ze niet wat het betekent, maar het kan zeer schattig zijn. Papa tegen mama: "zal ik dat beertje halen?" Sarah tegen allen: "jààààààà...".
Normaal reageert ze onmiddellijk op "ash!". Als we dat zeggen, dan zegt ze het onmiddellijk na. Pas wanneer ze goed doorheeft dat we "nazeggen" aan het spelen zijn proberen we "mama", en na de nodige pogingen herhaalt ze dat dan ook.
Maar vandaag waren papa en baby Sarah alleen thuis. Wanneer ik het geluid van de auto op de oprit hoor zet ik baby Sarah in het vensterraam. De auto stopt, de deur gaat open, mijn vrouw stapt uit. Ik heb al die tijd geen woord gezegd...
"Mama" zegt baby Sarah zodra ze mijn vrouw ziet.
Geen twijfel! Ze weet wat het betekent, en ze kan het zeggen! Haar eerste woordje! En daarmee is baby Sarah niet langer een baby!
Sta me toe baby Sarah bij deze een hartelijk welkom in de wereld van de peuters te wensen. Peuter Sarah, je was een ongelofelijke baby om te hebben, een zeldzaam privilege onder de baby's. We hopen dat je een even zonnige en gelukkige en gezonde peuter zal zijn.
Je trotse papa.
donderdag 30 november 2006
Update bij "neus"
"Neus" slaat op de post http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/10/neus.html. Hier enkele nieuwe ontwikkelingen.
De tv staat aan, en Yves Leterme staat trillend van verontwaardiging commentaar te geven bij het besluit van de NVA om Dedecker in te lijven. Baby Sarah toont haar vermogens om al die ministers van Belangrijke Zaken te relativeren. Ze kruipt naar het scherm, richt zich helemaal op, en legt haar vinger op zijn neus. En kijkt triomfantelijk achter zich. Wie de post "neus" heeft gelezen weet dat daarmee nieuwe richtingen worden aangesneden.
(Terzijde stijgt Leterme wel in mijn achting.)
Minder geluk hadden we bij de pediater. "Hoe zit het met de fijne motoriek?" had die gevraagd. Ha, dat ging de papa eens direct demonstreren: "Saartje, waar is het neusje?". Waarop baby Sarah haar oortjes aanwijst.
En ze kan het nochtans. Maar omdat de pediater zo grappig opmerkte "OK, oefenen jullie dat nog eens tegen de volgende keer?" konden we niet boos op haar zijn.
De tv staat aan, en Yves Leterme staat trillend van verontwaardiging commentaar te geven bij het besluit van de NVA om Dedecker in te lijven. Baby Sarah toont haar vermogens om al die ministers van Belangrijke Zaken te relativeren. Ze kruipt naar het scherm, richt zich helemaal op, en legt haar vinger op zijn neus. En kijkt triomfantelijk achter zich. Wie de post "neus" heeft gelezen weet dat daarmee nieuwe richtingen worden aangesneden.
(Terzijde stijgt Leterme wel in mijn achting.)
Minder geluk hadden we bij de pediater. "Hoe zit het met de fijne motoriek?" had die gevraagd. Ha, dat ging de papa eens direct demonstreren: "Saartje, waar is het neusje?". Waarop baby Sarah haar oortjes aanwijst.
En ze kan het nochtans. Maar omdat de pediater zo grappig opmerkte "OK, oefenen jullie dat nog eens tegen de volgende keer?" konden we niet boos op haar zijn.
zondag 19 november 2006
Geschenk
Baby Sarah heeft een prachtig geschenk gekregen. Een grote doos! Er was wel wat werk aan om er eerst een hoop papier af te prutsen, en daarna de doos zelf open te krijgen (hier heeft mama een beetje moeten helpen: eerst papa wegjagen, dan de baby in één hand vasthouden, en met de andere de doos openmaken).
Daarmee was het werk nog niet gedaan. Er moest nog een hoop kleurige rommel op wieltjes uit gehaald worden (je had papa zijn gezicht moeten zien, toen hij merkte dat je door op allerlei knoppen te duwen allerlei simplistische melodieën uit die rommel kon halen), maar daarna was de beloning groot: een schit - te - ren - de doos! Baby Sarah staat paf van de pedagogische kwaliteiten van de huidige speelgoedmakers. Verken maar mee.
Die doos is namelijk heel erg multifunctioneel. Je kan er met je handjes op slaan en er prachtige trommelgeluiden aan ontlokken. Ze kan heel gemakkelijk op haar zij gezet worden, en dan kan je er helemaal in! Er is zelfs plaats om je er in om te draaien, en luid schaterend de doosflappen als deurtjes achter je toe te trekken. Vandaar is het maar een stap om er de bodem uit te stompen, en nu is het nog een tunnel ook.
Baby Sarah kan er geen genoeg van krijgen om van voor naar achter en terug door de nieuw gemaakte tunnel te kruipen, en telkens ze er aan één van de twee kanten uitkomt met haar ouders "piep" te spelen. Tenslotte moeten die er ook en beetje plezier aan hebben, en als het er op aankomt haar ouders wat vertier te bezorgen is baby Sarah altijd van de partij.
En het is nog niet gedaan! De doos is groot en stevig genoeg om je er helemaal aan recht te trekken, en ze is ook nog glad, zodat je er zelfs mee kan leren stappen. En nog zijn de mogelijkheden niet uitgeput. Je kan er met een grote boog je speeltjes in werpen, die dan met zo'n grappig geluid neerploffen. Baby Sarah moet weer heel erg lachen.
Ja, het geschenk is een groot succes. Alleen jammer dat papa een beetje verdrietig naar het kleurig stuk afval op wielen - je weet wel: waar al die primitieve deuntjes uitkomen - zit te kijken. Waarschijnlijk zit hij weer te filosoferen over hoe het kapitalisme toch veel verspilling genereert. Want zeg nu zelf, waarom moeten ze zulke succesvolle speeltjes in 's hemelsnaam opvullen met zoveel tralala?
Daarmee was het werk nog niet gedaan. Er moest nog een hoop kleurige rommel op wieltjes uit gehaald worden (je had papa zijn gezicht moeten zien, toen hij merkte dat je door op allerlei knoppen te duwen allerlei simplistische melodieën uit die rommel kon halen), maar daarna was de beloning groot: een schit - te - ren - de doos! Baby Sarah staat paf van de pedagogische kwaliteiten van de huidige speelgoedmakers. Verken maar mee.
Die doos is namelijk heel erg multifunctioneel. Je kan er met je handjes op slaan en er prachtige trommelgeluiden aan ontlokken. Ze kan heel gemakkelijk op haar zij gezet worden, en dan kan je er helemaal in! Er is zelfs plaats om je er in om te draaien, en luid schaterend de doosflappen als deurtjes achter je toe te trekken. Vandaar is het maar een stap om er de bodem uit te stompen, en nu is het nog een tunnel ook.
Baby Sarah kan er geen genoeg van krijgen om van voor naar achter en terug door de nieuw gemaakte tunnel te kruipen, en telkens ze er aan één van de twee kanten uitkomt met haar ouders "piep" te spelen. Tenslotte moeten die er ook en beetje plezier aan hebben, en als het er op aankomt haar ouders wat vertier te bezorgen is baby Sarah altijd van de partij.
En het is nog niet gedaan! De doos is groot en stevig genoeg om je er helemaal aan recht te trekken, en ze is ook nog glad, zodat je er zelfs mee kan leren stappen. En nog zijn de mogelijkheden niet uitgeput. Je kan er met een grote boog je speeltjes in werpen, die dan met zo'n grappig geluid neerploffen. Baby Sarah moet weer heel erg lachen.
Ja, het geschenk is een groot succes. Alleen jammer dat papa een beetje verdrietig naar het kleurig stuk afval op wielen - je weet wel: waar al die primitieve deuntjes uitkomen - zit te kijken. Waarschijnlijk zit hij weer te filosoferen over hoe het kapitalisme toch veel verspilling genereert. Want zeg nu zelf, waarom moeten ze zulke succesvolle speeltjes in 's hemelsnaam opvullen met zoveel tralala?
maandag 6 november 2006
15 maanden
Baby Sarah kruipt (ze kan al staan en een beetje stappen als ze zich vasthoudt) naar een hoekje waar drie simpele verhalenboekjes liggen. Ze prutst de boekjes alle drie tevoorschijn, en begeeft zich doelbewust, kruipend, de drie boekjes zo goed en kwaad als het kan op sleeptouw, naar de zetel waarin mijn vrouw altijd gaat zitten als ze baby Sarah voorleest uit die boekjes. Af en toe raakt ze er eentje kwijt, maar ze houdt halt om het meteen te recupereren. Zo arriveert ze met veel "eh - eh - eh" bij de zetel in kwestie.
Met één handje trekt ze zich op, en met het andere grijpt ze, half voorovergebogen, één van de boekjes vast, en legt dat op de zetel. Dan bukt ze zich opnieuw, en tilt een tweede boekje van de vloer op de zetel. En nog een derde keer, en nu liggen ze alle drie op de plaats waar baby Sarah ze hebben wilde.
Baby Sarah richt zich in haar volle lengte op. Ze kijkt rond. Ze ontmoet de blik van haar papa en kijkt hem doordringend aan. Dan kijkt ze verder rond tot ze ook haar mama ziet. Baby Sarah neemt één van de boekjes vast en reikt dat in de richting van mama; de persoon die altijd, in die zetel, uit die boekjes voorleest.
Ik zwéér dat het zo gegaan is, ik vind hier geen woord van uit. Het is ongelofelijk schattig, het valt met geen klavier te beschrijven. En tegelijk zijn we natuurlijk zo trots als een pauw. Ons kind weet wat ze wil!
Met één handje trekt ze zich op, en met het andere grijpt ze, half voorovergebogen, één van de boekjes vast, en legt dat op de zetel. Dan bukt ze zich opnieuw, en tilt een tweede boekje van de vloer op de zetel. En nog een derde keer, en nu liggen ze alle drie op de plaats waar baby Sarah ze hebben wilde.
Baby Sarah richt zich in haar volle lengte op. Ze kijkt rond. Ze ontmoet de blik van haar papa en kijkt hem doordringend aan. Dan kijkt ze verder rond tot ze ook haar mama ziet. Baby Sarah neemt één van de boekjes vast en reikt dat in de richting van mama; de persoon die altijd, in die zetel, uit die boekjes voorleest.
Ik zwéér dat het zo gegaan is, ik vind hier geen woord van uit. Het is ongelofelijk schattig, het valt met geen klavier te beschrijven. En tegelijk zijn we natuurlijk zo trots als een pauw. Ons kind weet wat ze wil!
vrijdag 27 oktober 2006
Neus
"We hebben de hele middag van neus van het konijn gespeeld!" zei Diane.
Oeps, stop! Moment! Ik zie in dat hier wat context bij nodig is.
De scène speelt zich af in de crèche waar baby Sarah verblijft. Een deur zwaait open, en die ene seconde waarin het gezichtje van baby Sarah, wanneer ze opeens haar ouders ziet staan, helemaal openbloeit, en de handjes en voetjes beginnen te spartelen... die ene seconde is een heel leven waard. Het werkt ook in de andere richting. Het is altijd een vertederend moment, vermengd met een tikje melancholie; al die blije gezichten van jonge mama's en papa's als ze na een werkdag hun kindjes terugzien. Ach, een luxeprobleem van een rijke wereld, natuurlijk. Het was echt niet beter toen iedereen de kinderen de hele dag door zag, omdat ze nu eenmaal allemaal verplicht waren om de hele dag op het veld te werken. Maar ook onze rijke wereld heeft nog enkele problemen, dus, zoals af te lezen aan al die opgetogen ouders die hun kroost terugkrijgen, en omgekeerd.
Baby Sarah laat zich kraaiend in de armen van mijn vrouw leggen, en zet onmiddellijk de tip van haar wijsvinger tegen haar neus. "Ja, we hebben van neus van het konijn gespeeld" zei Diane op dat moment. En wij wisten meteen waar dat over ging. Dat kwam zo.
De voorgeschiedenis was dat bij oma de oortjes van de baby ter sprake kwamen. En tot ieders verbazing gingen de handjes van baby Sarah de hoogte in, kwamen tot stilstand achter haar hoofd, waarna ze even verbluft voor zich uit zat te kijken, en toen, langzaam, schoven die handjes naar voor tot ze opnieuw stilvielen, deze keer op haar oortjes. En dat met een grote brede lach op haar gezicht!
Maar dat was nog niets in vergelijking met de grote brede lach op ons gezicht! Ons kind is een genie! Helemaal haar va-, oeps, ik bedoel, natuurlijk: moeder! En van toen af ging het - oh, niet veel vaker dan een paar duizend keer per dag - van "Sarah, waar zijn de oortjes?". En al gauw lukte het vaak genoeg met "oortjes", en "voetjes", en "handjes", enzovoort, om niet langer te geloven dat het allemaal toeval was.
Maar met "neusje" lukte het niet.
Hoe vaak wij ook probeerden van "Saartje? Saartje? Sààrtje! Waar is het neusje van Saartje?", ze keek ons aan met een gezicht alsof we water in haar fles hadden gedaan. Het heeft verschillende dagen geduurd voor ons de schellen van onze blinde ogen vielen. Want op een dag, zomaar opeens, viel ons op, en sindsdien zagen we het de hele tijd weer, dat baby Sarah nooit of jamais een knuffel, welke knuffel ook, te pakken kreeg, of ze legde haar wijsvinger op diens neus. "Eh - eh - eh!" Dààr zat die neus, en als wij het nu nog altijd niet door hadden, ja, wie wàs er dan dom?
"We hebben de hele middag van neus van het konijn gespeeld!" zei Diane, jaja... "Neus van het konijn", hé? Iets zegt me dat wij een redelijk goed beeld hebben van wat er zich allemaal aan taferelen heeft afgespeeld in de crèche, die middag...
Oeps, stop! Moment! Ik zie in dat hier wat context bij nodig is.
De scène speelt zich af in de crèche waar baby Sarah verblijft. Een deur zwaait open, en die ene seconde waarin het gezichtje van baby Sarah, wanneer ze opeens haar ouders ziet staan, helemaal openbloeit, en de handjes en voetjes beginnen te spartelen... die ene seconde is een heel leven waard. Het werkt ook in de andere richting. Het is altijd een vertederend moment, vermengd met een tikje melancholie; al die blije gezichten van jonge mama's en papa's als ze na een werkdag hun kindjes terugzien. Ach, een luxeprobleem van een rijke wereld, natuurlijk. Het was echt niet beter toen iedereen de kinderen de hele dag door zag, omdat ze nu eenmaal allemaal verplicht waren om de hele dag op het veld te werken. Maar ook onze rijke wereld heeft nog enkele problemen, dus, zoals af te lezen aan al die opgetogen ouders die hun kroost terugkrijgen, en omgekeerd.
Baby Sarah laat zich kraaiend in de armen van mijn vrouw leggen, en zet onmiddellijk de tip van haar wijsvinger tegen haar neus. "Ja, we hebben van neus van het konijn gespeeld" zei Diane op dat moment. En wij wisten meteen waar dat over ging. Dat kwam zo.
De voorgeschiedenis was dat bij oma de oortjes van de baby ter sprake kwamen. En tot ieders verbazing gingen de handjes van baby Sarah de hoogte in, kwamen tot stilstand achter haar hoofd, waarna ze even verbluft voor zich uit zat te kijken, en toen, langzaam, schoven die handjes naar voor tot ze opnieuw stilvielen, deze keer op haar oortjes. En dat met een grote brede lach op haar gezicht!
Maar dat was nog niets in vergelijking met de grote brede lach op ons gezicht! Ons kind is een genie! Helemaal haar va-, oeps, ik bedoel, natuurlijk: moeder! En van toen af ging het - oh, niet veel vaker dan een paar duizend keer per dag - van "Sarah, waar zijn de oortjes?". En al gauw lukte het vaak genoeg met "oortjes", en "voetjes", en "handjes", enzovoort, om niet langer te geloven dat het allemaal toeval was.
Maar met "neusje" lukte het niet.
Hoe vaak wij ook probeerden van "Saartje? Saartje? Sààrtje! Waar is het neusje van Saartje?", ze keek ons aan met een gezicht alsof we water in haar fles hadden gedaan. Het heeft verschillende dagen geduurd voor ons de schellen van onze blinde ogen vielen. Want op een dag, zomaar opeens, viel ons op, en sindsdien zagen we het de hele tijd weer, dat baby Sarah nooit of jamais een knuffel, welke knuffel ook, te pakken kreeg, of ze legde haar wijsvinger op diens neus. "Eh - eh - eh!" Dààr zat die neus, en als wij het nu nog altijd niet door hadden, ja, wie wàs er dan dom?
"We hebben de hele middag van neus van het konijn gespeeld!" zei Diane, jaja... "Neus van het konijn", hé? Iets zegt me dat wij een redelijk goed beeld hebben van wat er zich allemaal aan taferelen heeft afgespeeld in de crèche, die middag...
maandag 7 augustus 2006
De Wereld is Rond!
Ter vereenvoudiging nemen we aan dat het grondplan van mijn huis een vierkant vormt. Snij dat vierkant in twee, en nu heb je twee langwerpige ruimtes. Eén van die twee snijd je nogmaals in twee om twee kleinere vierkante ruimtes te verkrijgen. De andere is gewoon één lange rechthoekige woonkamer.
Deze lange woonkamer heeft (vereenvoudigend abstractie gemaakt van trappen, hallen of voordeuren) twee deuren die uitkomen in de twee kleinere ruimtes. En die twee kleinere ruimtes hebben verder nog een onderlinge deur. Tot zover de geografie.
Bij één van beide deuren in de langwerpige woonkamer ligt een kleurige mat. Op die mat treffen we aan: een clown met een rode neus, Bonifaaz (1), een simpele constructie van zeer grote lego-achtige blokken, twee zeer kleine pantoffeltjes, een rups met een lieveheersbeestje, een vogeltje en een bijtje, en een boekje “waar komt de kip vandaan?”.
Dit terrein wordt sinds ettelijke maanden bezet door baby Sarah. Die zat daar al die speeltjes aan een nauwgezet onderzoek te onderwerpen, geregeld “eh, eh, eh” te zeggen, en heel af en toe zet ze een keel op. Baby Sarah peinsde er niet over te kruipen: zoals mijn zuster zegt, slimme baby’s laten zich dragen.
Maar nu ze bijna één jaar oud is kan ze het van de ene dag op de andere wel, en meteen kan ze er geen genoeg van krijgen. Dus je zet haar op de speelmat, en voor je het weet vind je haar terug aan de verste deur van de langwerpige kamer. En dat zijn alles bij elkaar toch ettelijke meters, een heel eind voor zo’n kleine kabouter.
Dat is niet allemaal in één rechte lijn gebeurd. Bijvoorbeeld kom je tijdens de lange reis wel eens een kabel tegen, die in het huis van onervaren ouders nog ergens van een onmetelijke hoogte naar beneden komt. Snok! Tok! Wheieieieiei! Concert voor keel en stembanden: molto vivace. Maar eindelijk komt ze bij de verre deur aangekruifeld; de speelmat is dan al een herinnering aan een ver verleden.
En zie nu! Achter die deur ligt een heel nieuwe wereld verborgen! Weet baby Sarah veel dat ze die ruimte vanop een heel andere hoogte al honderd keer doorkruist heeft. Tap, tap, tap gaan de handjes op de lichte tegel, enthousiast lachend manoeuvreert ze van stoelpoot naar schuifdeur, prutst hier een kostbare Chinese vaas uit de Mingdynastie tegen de vlakte, zet daar de frietpot omgekeerd op het Perzich tapijt, knalt tegen een muurtje aan (“wheieieieiei: concert voor stembanden en longen, molto fortissimo”), maar zet dan alweer de zoektocht verder.
En wéér verschijnt er zo’n mysterieuze deur in het gezicht! Wéér overschrijdt baby Sarah een nieuwe drempel en verlegt ze grenzen. Nu zijn boekenkasten de gevaarlijkste monsters: als je er hard genoeg op klopt glijden er wel eens werken over het “Eerste Millennium” of “Mannetjes en Vrouwtjes” naar beneden. En één of ander kieken (het mannetje) heeft ook een stofzuiger midden in de kamer laten staan, en daar kan je met je handjes in frutselen.
Maar het onmogelijke blijkt waar te zijn. Lang genoeg rondkruifelen in de nieuwe plaats toont dat er in het universum nog meer deuren zijn! Recht er op af, onder het slaken van verschillende soorten strijdkreten! Pets, pets, pets gaan de handjes en voetjes, het tempo neemt alleen maar toe, onhandige tweevoeters komen bijna adem tekort om het te kunnen volgen.
Maar toch alleen maar bijna te kort. Er was nog net genoeg om op tijd een punt te bereiken, waar het mogelijk is het gezicht te zien waarmee baby Sarah ontdekte dat ze weer in de langwerpige woonkamer eindigt, en nog wel op haar eigen speelmat. De wereld is rond, het universum is eindig, als je maar lang genoeg doorgaat kom je aan het einde weer bij het vertrekpunt uit – de maanlanding verzinkt erbij in het niets. Hadden jullie echt zes millennia beschaving nodig om dààr achter te komen? Baby Sarah wordt pas volgende week één jaar, en zij heeft het nu al door.
------------------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/04/bonifaaz.html
Deze lange woonkamer heeft (vereenvoudigend abstractie gemaakt van trappen, hallen of voordeuren) twee deuren die uitkomen in de twee kleinere ruimtes. En die twee kleinere ruimtes hebben verder nog een onderlinge deur. Tot zover de geografie.
Bij één van beide deuren in de langwerpige woonkamer ligt een kleurige mat. Op die mat treffen we aan: een clown met een rode neus, Bonifaaz (1), een simpele constructie van zeer grote lego-achtige blokken, twee zeer kleine pantoffeltjes, een rups met een lieveheersbeestje, een vogeltje en een bijtje, en een boekje “waar komt de kip vandaan?”.
Dit terrein wordt sinds ettelijke maanden bezet door baby Sarah. Die zat daar al die speeltjes aan een nauwgezet onderzoek te onderwerpen, geregeld “eh, eh, eh” te zeggen, en heel af en toe zet ze een keel op. Baby Sarah peinsde er niet over te kruipen: zoals mijn zuster zegt, slimme baby’s laten zich dragen.
Maar nu ze bijna één jaar oud is kan ze het van de ene dag op de andere wel, en meteen kan ze er geen genoeg van krijgen. Dus je zet haar op de speelmat, en voor je het weet vind je haar terug aan de verste deur van de langwerpige kamer. En dat zijn alles bij elkaar toch ettelijke meters, een heel eind voor zo’n kleine kabouter.
Dat is niet allemaal in één rechte lijn gebeurd. Bijvoorbeeld kom je tijdens de lange reis wel eens een kabel tegen, die in het huis van onervaren ouders nog ergens van een onmetelijke hoogte naar beneden komt. Snok! Tok! Wheieieieiei! Concert voor keel en stembanden: molto vivace. Maar eindelijk komt ze bij de verre deur aangekruifeld; de speelmat is dan al een herinnering aan een ver verleden.
En zie nu! Achter die deur ligt een heel nieuwe wereld verborgen! Weet baby Sarah veel dat ze die ruimte vanop een heel andere hoogte al honderd keer doorkruist heeft. Tap, tap, tap gaan de handjes op de lichte tegel, enthousiast lachend manoeuvreert ze van stoelpoot naar schuifdeur, prutst hier een kostbare Chinese vaas uit de Mingdynastie tegen de vlakte, zet daar de frietpot omgekeerd op het Perzich tapijt, knalt tegen een muurtje aan (“wheieieieiei: concert voor stembanden en longen, molto fortissimo”), maar zet dan alweer de zoektocht verder.
En wéér verschijnt er zo’n mysterieuze deur in het gezicht! Wéér overschrijdt baby Sarah een nieuwe drempel en verlegt ze grenzen. Nu zijn boekenkasten de gevaarlijkste monsters: als je er hard genoeg op klopt glijden er wel eens werken over het “Eerste Millennium” of “Mannetjes en Vrouwtjes” naar beneden. En één of ander kieken (het mannetje) heeft ook een stofzuiger midden in de kamer laten staan, en daar kan je met je handjes in frutselen.
Maar het onmogelijke blijkt waar te zijn. Lang genoeg rondkruifelen in de nieuwe plaats toont dat er in het universum nog meer deuren zijn! Recht er op af, onder het slaken van verschillende soorten strijdkreten! Pets, pets, pets gaan de handjes en voetjes, het tempo neemt alleen maar toe, onhandige tweevoeters komen bijna adem tekort om het te kunnen volgen.
Maar toch alleen maar bijna te kort. Er was nog net genoeg om op tijd een punt te bereiken, waar het mogelijk is het gezicht te zien waarmee baby Sarah ontdekte dat ze weer in de langwerpige woonkamer eindigt, en nog wel op haar eigen speelmat. De wereld is rond, het universum is eindig, als je maar lang genoeg doorgaat kom je aan het einde weer bij het vertrekpunt uit – de maanlanding verzinkt erbij in het niets. Hadden jullie echt zes millennia beschaving nodig om dààr achter te komen? Baby Sarah wordt pas volgende week één jaar, en zij heeft het nu al door.
------------------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/04/bonifaaz.html
zaterdag 3 juni 2006
Ik vraag me iets af...
Baby Sarah heeft een nieuwe gewoonte. Nadat ze haar avondfles heeft leeggedronken kijkt ze je aan met een ernstig gezicht. Fronsend, bijna, opent ze haar mondje, en ze begint rustig, heel gedecideerd, en terwijl ze je recht aankijkt, te “vertellen”, zoals baby’tjes dat kunnen: awawawawààààà...
Heel snoezig! Zooo schattig! En dan die grote oogjes in dat ronde gezichtje! En toch; het is puur “Natuurlijke Selectie” (1).
Immers, baby’s zijn zeer kwetsbaar. Zonder hulp (véél hulp) en zorg (véél zorg) redden ze het niet. En de harde, maar historische, waarheid is dat kinderen heel erg vaak aan hun lot werden overgelaten. Die kinderen hadden natuurlijk nauwelijks nakomelingen. Dus even uitwerken.
Een willekeurige verzameling baby’s, 1 miljoen jaar geleden, heeft (per assumptie) normaal verdeelde kenmerken, zoals, laten we zeggen, vorm en afmetingen van de ogen. Dus zijn er evenveel met grote als met kleine ogen. Baby’s met grotere ogen zijn echter snoeziger dan baby’s met kleinere ogen. Snoeziger baby’s worden minder gemakkelijk in de steek gelaten dan minder snoezige baby’s. Als vorm en grootte van de ogen maar een béétje erfelijk zijn, maakt dat dat in de volgende generatie iets meer baby’s grotere ogen hebben dan in de vorige, toen het kenmerk nog normaal verdeeld was.
En de generatie dààrna gebeurt precies hetzelfde. De neiging om iets op te schuiven naar grotere ogen zet zich weer een beetje door. En nog een generatie later weer, en daarna nog eens opnieuw, enzovoort enzoverder, tot een miljoen jaar later heel veel baby’s grote ogen en (per analogie) andere zeer snoezige kenmerken hebben.
En dat heeft natuurlijk een spiegelzijde. Ouders die niet reageren op kenmerken van baby’s die (normaal) tot verzorgingsgedrag leiden, hebben minder nakomelingen dan ouders die sneller baby’s te hulp schieten: tenminste nog steeds in een wereld waarin baby’s kwetsbaar zijn. Al speelt het effect maar een héél klein beetje, dan nog leidt dat na een voldoende aantal generaties tot een waarneembaar effect En na een lange rit vertonen heel veel ouders (van een soort met kwetsbare baby’s) de neiging om te reageren op snoezige kenmerken van baby’s.
Natuurlijke selectie vormt over de generaties de fysieke kenmerken van de baby’s, zoals het de psychologische kenmerken van de ouders vormt. Er zit geen enkele verplichting aan vast; geen enkel individu “moet” de “regel” volgen. Maar individuen die het anders aanpakken hebben na voldoende generaties weinig nakomelingen die hun kenmerken dragen, en dus heeft de meerderheid van de populatie na voldoende tijd de kenmerken die aantallen nakomelingen maximalizeren.
(Aanrader: Sarah Hrdy, Mother Nature, Natural Selection & The Female of The Species, 1999)
En die combinatie; dat samenwerken tussen geëvolueerde fysieke kenmerken van baby’s en geëvolueerde psychische kenmerken van ouders heeft op zijn beurt, zo vraag ik me af, misschien een analogie. In een heel ander stadium van hun leven, namelijk als ze pubers zijn, verkrijgen kinderen allerlei psychische kenmerken die er vaak echte etters van maken. Hun ouders zijn tegelijk saai, dom, lelijk, oubollig en belachelijk. (“Hoezo, krijg ik de pil?”) En ook dat is waarschijnlijk een door “natuurlijke selectie” gevormde eigenschap. Individuen die geen onafhankelijkheidsstrijd doormaken, zich niet losmaken van hun ouders en geen onafhankelijk leven afdwingen hebben minder nakomelingen, etc.
Maar in dat geval moet er zich wellicht ook hier een spiegelbeeld in de ouders hebben gevormd? Misschien ontwikkelen ouders wel een soort weerstand tegen puberkinderen, die zich vertaalt in een soort gedrag dat doet denken aan dieren die hun jongen aan de grens van de volwassenheid wegjagen? Immers, ouders die hun kinderen niet, min of meer hardhandig, op hun eigen benen leren staan, hebben ook minder nakomelingen, net als die “onvolwassen” kinderen zelf: het zijn immers dezelfde nakomelingen.
Dus misschien ontwikkelen ouders wel afstotend gedrag tegenover pubers, zoals ze vertederd gedrag tegenover baby’s ontwikkelen? Geen wonder dat al die arme pubers het zo vreselijk op hun heupen krijgen! Je zal maar met twee (twéé!) van die griezels opgescheept zitten!
---------------------------------------------------------
http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/03/dingen-die-iedereen-zou-moeten-weten-3.html )
Heel snoezig! Zooo schattig! En dan die grote oogjes in dat ronde gezichtje! En toch; het is puur “Natuurlijke Selectie” (1).
Immers, baby’s zijn zeer kwetsbaar. Zonder hulp (véél hulp) en zorg (véél zorg) redden ze het niet. En de harde, maar historische, waarheid is dat kinderen heel erg vaak aan hun lot werden overgelaten. Die kinderen hadden natuurlijk nauwelijks nakomelingen. Dus even uitwerken.
Een willekeurige verzameling baby’s, 1 miljoen jaar geleden, heeft (per assumptie) normaal verdeelde kenmerken, zoals, laten we zeggen, vorm en afmetingen van de ogen. Dus zijn er evenveel met grote als met kleine ogen. Baby’s met grotere ogen zijn echter snoeziger dan baby’s met kleinere ogen. Snoeziger baby’s worden minder gemakkelijk in de steek gelaten dan minder snoezige baby’s. Als vorm en grootte van de ogen maar een béétje erfelijk zijn, maakt dat dat in de volgende generatie iets meer baby’s grotere ogen hebben dan in de vorige, toen het kenmerk nog normaal verdeeld was.
En de generatie dààrna gebeurt precies hetzelfde. De neiging om iets op te schuiven naar grotere ogen zet zich weer een beetje door. En nog een generatie later weer, en daarna nog eens opnieuw, enzovoort enzoverder, tot een miljoen jaar later heel veel baby’s grote ogen en (per analogie) andere zeer snoezige kenmerken hebben.
En dat heeft natuurlijk een spiegelzijde. Ouders die niet reageren op kenmerken van baby’s die (normaal) tot verzorgingsgedrag leiden, hebben minder nakomelingen dan ouders die sneller baby’s te hulp schieten: tenminste nog steeds in een wereld waarin baby’s kwetsbaar zijn. Al speelt het effect maar een héél klein beetje, dan nog leidt dat na een voldoende aantal generaties tot een waarneembaar effect En na een lange rit vertonen heel veel ouders (van een soort met kwetsbare baby’s) de neiging om te reageren op snoezige kenmerken van baby’s.
Natuurlijke selectie vormt over de generaties de fysieke kenmerken van de baby’s, zoals het de psychologische kenmerken van de ouders vormt. Er zit geen enkele verplichting aan vast; geen enkel individu “moet” de “regel” volgen. Maar individuen die het anders aanpakken hebben na voldoende generaties weinig nakomelingen die hun kenmerken dragen, en dus heeft de meerderheid van de populatie na voldoende tijd de kenmerken die aantallen nakomelingen maximalizeren.
(Aanrader: Sarah Hrdy, Mother Nature, Natural Selection & The Female of The Species, 1999)
En die combinatie; dat samenwerken tussen geëvolueerde fysieke kenmerken van baby’s en geëvolueerde psychische kenmerken van ouders heeft op zijn beurt, zo vraag ik me af, misschien een analogie. In een heel ander stadium van hun leven, namelijk als ze pubers zijn, verkrijgen kinderen allerlei psychische kenmerken die er vaak echte etters van maken. Hun ouders zijn tegelijk saai, dom, lelijk, oubollig en belachelijk. (“Hoezo, krijg ik de pil?”) En ook dat is waarschijnlijk een door “natuurlijke selectie” gevormde eigenschap. Individuen die geen onafhankelijkheidsstrijd doormaken, zich niet losmaken van hun ouders en geen onafhankelijk leven afdwingen hebben minder nakomelingen, etc.
Maar in dat geval moet er zich wellicht ook hier een spiegelbeeld in de ouders hebben gevormd? Misschien ontwikkelen ouders wel een soort weerstand tegen puberkinderen, die zich vertaalt in een soort gedrag dat doet denken aan dieren die hun jongen aan de grens van de volwassenheid wegjagen? Immers, ouders die hun kinderen niet, min of meer hardhandig, op hun eigen benen leren staan, hebben ook minder nakomelingen, net als die “onvolwassen” kinderen zelf: het zijn immers dezelfde nakomelingen.
Dus misschien ontwikkelen ouders wel afstotend gedrag tegenover pubers, zoals ze vertederd gedrag tegenover baby’s ontwikkelen? Geen wonder dat al die arme pubers het zo vreselijk op hun heupen krijgen! Je zal maar met twee (twéé!) van die griezels opgescheept zitten!
---------------------------------------------------------
http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/03/dingen-die-iedereen-zou-moeten-weten-3.html )
vrijdag 19 mei 2006
Een scherp inzicht
Baby Sarah kan nog niet kruipen, maar ze kan wel van haar rug op haar buik rollen, en ze kan de richting waarin ze ligt naar believen veranderen. Dat maakt dat ze al behoorlijk mobiel is.
Vandaag zag ik haar met veel bochten en kronkels tot bij een boekenkast vorderen, alwaar ze met feilloze trefzekerheid het boek Het Einde van de Geschiedenis van Francis Fukuyama tevoorschijn peuterde, en aanstalten maakte om dat boek in zeer kleine stukjes te scheuren.
En daarmee geeft ze blijk van een literair en filosofisch inzicht, waarvoor haar papa véél ouder dan negen maanden is moeten worden. De papa begreep natuurlijk meteen dat ze klaar was om te worden ingewijd in de nadelen van boekverbrandingen en -verscheuringen, en redde de stapel brol van de ijverige babyhandjes.
Zeker, zeker, onder de vorm van papierpulp is het boek veel meer waard dan onder zijn huidige vorm. Maar we moeten niet altijd alles in termen van financiële waarderingen uitdrukken. Het gaat om het principe. Tegen boekverbrandingen zeg ik ook nee.
Baby Sarah begreep het. Ze zette niet eens een keel op. Niet alleen mooi, maar nog intelligent ook.
Vandaag zag ik haar met veel bochten en kronkels tot bij een boekenkast vorderen, alwaar ze met feilloze trefzekerheid het boek Het Einde van de Geschiedenis van Francis Fukuyama tevoorschijn peuterde, en aanstalten maakte om dat boek in zeer kleine stukjes te scheuren.
En daarmee geeft ze blijk van een literair en filosofisch inzicht, waarvoor haar papa véél ouder dan negen maanden is moeten worden. De papa begreep natuurlijk meteen dat ze klaar was om te worden ingewijd in de nadelen van boekverbrandingen en -verscheuringen, en redde de stapel brol van de ijverige babyhandjes.
Zeker, zeker, onder de vorm van papierpulp is het boek veel meer waard dan onder zijn huidige vorm. Maar we moeten niet altijd alles in termen van financiële waarderingen uitdrukken. Het gaat om het principe. Tegen boekverbrandingen zeg ik ook nee.
Baby Sarah begreep het. Ze zette niet eens een keel op. Niet alleen mooi, maar nog intelligent ook.
vrijdag 14 april 2006
Bonifaaz
Baby Sarah heeft een knuffel: roze, pluizig en zacht, luistert naar de naam Bonifaaz.
Van toen ze nog maar enkele maanden oud was, moest ze heel erg lachen als Bonifaaz haar naderde vanuit de lucht, met allemaal kronkelende en zwaaiende bewegingen, almaar dichter bij, tot hij eindigde in haar uitgestoken armpjes. De laatste tijd drukt ze hem dan verzaligd tegen zich aan: haar eerste vriendje.
Maar de laatste tijd gebeurt er ook nog iets anders. Dat verrukte gezichtje richt zich niet langer alleen maar op Bonifaaz die zijn vreemde duikvluchten uitvoert. Neen, de laatste tijd gaan de oogjes heen en weer als de blik van een automobilist die enkele blikken op het landschap wil werpen, hoewel hij eigenlijk rechtdoor hoort te kijken.
En waar die oogjes dan naar afglijden, dat is de papa die vroeger altijd al aanwezig was bij de fratsen van Bonifaaz, maar die daar meer en meer onmisbaar voor lijkt te zijn. Want ja, eenmaal Bonifaaz op haar schoot ligt beweegt hij niet langer zo grappig. Hij beweegt alleen maar zolang papa er glimlachend boven hangt.
Er is dus een verband tussen de aanwezigheid van papa en de kronkels van Bonifaaz!
En die oogjes die zo vinnig heen en weer schieten, van Bonifaaz naar papa en terug, zijn niet van plan zich dat verband te laten ontgaan.
Dat kind heeft ons in de mot.
Van toen ze nog maar enkele maanden oud was, moest ze heel erg lachen als Bonifaaz haar naderde vanuit de lucht, met allemaal kronkelende en zwaaiende bewegingen, almaar dichter bij, tot hij eindigde in haar uitgestoken armpjes. De laatste tijd drukt ze hem dan verzaligd tegen zich aan: haar eerste vriendje.
Maar de laatste tijd gebeurt er ook nog iets anders. Dat verrukte gezichtje richt zich niet langer alleen maar op Bonifaaz die zijn vreemde duikvluchten uitvoert. Neen, de laatste tijd gaan de oogjes heen en weer als de blik van een automobilist die enkele blikken op het landschap wil werpen, hoewel hij eigenlijk rechtdoor hoort te kijken.
En waar die oogjes dan naar afglijden, dat is de papa die vroeger altijd al aanwezig was bij de fratsen van Bonifaaz, maar die daar meer en meer onmisbaar voor lijkt te zijn. Want ja, eenmaal Bonifaaz op haar schoot ligt beweegt hij niet langer zo grappig. Hij beweegt alleen maar zolang papa er glimlachend boven hangt.
Er is dus een verband tussen de aanwezigheid van papa en de kronkels van Bonifaaz!
En die oogjes die zo vinnig heen en weer schieten, van Bonifaaz naar papa en terug, zijn niet van plan zich dat verband te laten ontgaan.
Dat kind heeft ons in de mot.
Abonneren op:
Reacties (Atom)
