Neus

"We hebben de hele middag van neus van het konijn gespeeld!" zei Diane.

Oeps, stop! Moment! Ik zie in dat hier wat context bij nodig is.

De scène speelt zich af in de crèche waar baby Sarah verblijft. Een deur zwaait open, en die ene seconde waarin het gezichtje van baby Sarah, wanneer ze opeens haar ouders ziet staan, helemaal openbloeit, en de handjes en voetjes beginnen te spartelen... die ene seconde is een heel leven waard. Het werkt ook in de andere richting. Het is altijd een vertederend moment, vermengd met een tikje melancholie; al die blije gezichten van jonge mama's en papa's als ze na een werkdag hun kindjes terugzien. Ach, een luxeprobleem van een rijke wereld, natuurlijk. Het was echt niet beter toen iedereen de kinderen de hele dag door zag, omdat ze nu eenmaal allemaal verplicht waren om de hele dag op het veld te werken. Maar ook onze rijke wereld heeft nog enkele problemen, dus, zoals af te lezen aan al die opgetogen ouders die hun kroost terugkrijgen, en omgekeerd.

Baby Sarah laat zich kraaiend in de armen van mijn vrouw leggen, en zet onmiddellijk de tip van haar wijsvinger tegen haar neus. "Ja, we hebben van neus van het konijn gespeeld" zei Diane op dat moment. En wij wisten meteen waar dat over ging. Dat kwam zo.

De voorgeschiedenis was dat bij oma de oortjes van de baby ter sprake kwamen. En tot ieders verbazing gingen de handjes van baby Sarah de hoogte in, kwamen tot stilstand achter haar hoofd, waarna ze even verbluft voor zich uit zat te kijken, en toen, langzaam, schoven die handjes naar voor tot ze opnieuw stilvielen, deze keer op haar oortjes. En dat met een grote brede lach op haar gezicht!

Maar dat was nog niets in vergelijking met de grote brede lach op ons gezicht! Ons kind is een genie! Helemaal haar va-, oeps, ik bedoel, natuurlijk: moeder! En van toen af ging het - oh, niet veel vaker dan een paar duizend keer per dag - van "Sarah, waar zijn de oortjes?". En al gauw lukte het vaak genoeg met "oortjes", en "voetjes", en "handjes", enzovoort, om niet langer te geloven dat het allemaal toeval was.

Maar met "neusje" lukte het niet.

Hoe vaak wij ook probeerden van "Saartje? Saartje? Sààrtje! Waar is het neusje van Saartje?", ze keek ons aan met een gezicht alsof we water in haar fles hadden gedaan. Het heeft verschillende dagen geduurd voor ons de schellen van onze blinde ogen vielen. Want op een dag, zomaar opeens, viel ons op, en sindsdien zagen we het de hele tijd weer, dat baby Sarah nooit of jamais een knuffel, welke knuffel ook, te pakken kreeg, of ze legde haar wijsvinger op diens neus. "Eh - eh - eh!" Dààr zat die neus, en als wij het nu nog altijd niet door hadden, ja, wie wàs er dan dom?

"We hebben de hele middag van neus van het konijn gespeeld!" zei Diane, jaja... "Neus van het konijn", hé? Iets zegt me dat wij een redelijk goed beeld hebben van wat er zich allemaal aan taferelen heeft afgespeeld in de crèche, die middag...