Niet zo lang geleden moest ik meedoen aan een oefening “geïmproviseerd spreken” voor een publiek. Kort voor de oefening kreeg je je onderwerp, dus je kon er even over nadenken, en aan de slag! Ik kreeg “EU, consolidatie, of uitbreiding?”. Natuurlijk koos ik resoluut voor de uitbreiding: visie moeten we hebben! Gelukkig waren de regels dat ze de eerste tijd hun mond moesten houden, en pas dan vragen mochten stellen. Want vanzelfsprekend kreeg ik heel de bende op mijn dak. Om te beginnen, de bevolking is er gewoon tegen. En natuurlijk besef ik heimelijk ook wel een beetje dat zoiets eigenlijk een af en toe eerder nogal tamelijk doorslaggevend argument is.
Maar waarvoor hebben we hobbyfilosofen, als het niet is om af en toe eens met een idee te spelen? Wat zijn om te beginnen de opbrengsten en de kosten van elk van beide mogelijkheden, vroeg ik me luidop af. De opbrengsten van “consolidatie” zijn dat de besluitvorming niet nog minder efficiënt wordt, en verder dat het de genoemde bevolking een soort geruster gevoel bezorgt. De kosten zitten in het feit dat de opbrengsten die onder “uitbreiding” optreden, onder “consolidatie” niet optreden. En dus is de vraag wat de opbrengsten van “uitbreiding” zijn.
De positieve gevolgen van uitbreiding zijn dat een hoop volkeren, die momenteel – als het meezit – een eindje boven een middeleeuws welvaartsniveau zitten, door de economische dynamiek van de EU mee naar boven worden gezogen. Dat hebben we gezien met Spanje en Portugal en Griekenland, en Ierland, en dat is momenteel ook aan het gebeuren in de Centraal Europese landen.
En nu is het mijn bescheiden mening dat de levensomstandigheden van mensen die wel, of juist niet, kunnen leven onder onze liberale, kapitalistische economieën, een veel doorslaggevender argument zijn, dan de pijnlijke tenen van de bange burger, die niet eens wéét onder welke ontzettend gepriviligiëerde omstandigheden hij mag leven. En aangezien het feit dat ik mijn mening mag uitdrukken absoluut niet hetzelfde is als het werkelijk doorduwen van een ondemocratische maatregel, maak ik bij deze gebruik van mijn recht op vrije meningsuiting! Laten de critici van “mijn” soort ideeën nakijken wat, bijvoorbeeld, de kindersterfte is in niet-liberale, niet-kapitalistische landen, en vergelijken met die van ons. En laat ze zich afvragen of het masseren van die zere tenen van ze werkelijk de prijs waard is, dat veel andere mensen met die kindersterfte, of vele andere parameters van de armoede, moeten blijven leven.
Natuurlijk, door het woord “liberaal” te laten vallen, hebben we meteen een perfecte politieke analogie aangeraakt. Veel mensen in omliggende landen leven onder dictaturen of quasi-dictaturen, met weinig of geen rechtszekerheid, of welke andere politieke rechten ook. Als wij op de kosten van wat eigen zere tenen en gekneusde ego’s deze politieke omstandigheden kunnen exporteren naar mensen die wèl beseffen hoe ontzettend gepriviligiëerd je bent om in die omstandigheden te leven – wie zijn wij dan om die export van onze politieke en (bijgevolg) culturele waarden te willen beletten?
Dus ja, ik wéét dat “de meerderheid” het allemaal anders ziet. En ik denk dat “de meerderheid” het mis heeft. Ik denk dat “de meerderheid” kleinzerig en kortzichtig is. Ik denk dat “de meerderheid”, niet zelden onder gejammer over hoe “Europa geen beschaving meer exporteert” en niet zelden onder gepreek over “Christelijke waarden”, er de facto alles aan doet om te verhinderen dat Europa zijn beschaving exporteert, en zich gedraagt alsof ze de Christelijke waarden prediken gemakkelijker vinden dan ze toe te passen.
5 opmerkingen:
Natuurlijk mag je de uitbreiding van de EU enkel als positief zien. Ik sluit me wel aan bij de door jou dom geachte meerderheid.
Om te beginnen zijn een aantal staten eerst moeten gedemocratiseerd worden alvorens er van toetreding sprake was.
Voor een aantal landen denk ik dat de meerderheid van de bevolking er geen probleem mee heeft dat die toegetreden zijn tot de EU.
Voor Polen zat er wel een beetje de schrik in, maar ik vind dat die al bewezen hebben alles te willen doen om zich te schikken naar de EU.
Als je met de uitbreiding Turkije bedoelt, dan blijf ik tegen. In zowat alle landen waar de moslims de meerderheid hebben vervaagt de grens tussen kerk en staat en waarom zou dat in Turkije anders zijn. De druk om de turkse staat te islamitiseren is enorm en bij democratische verkiezingen zou dat vroeg of laat wel eens een feit kunnen zijn.
Dan zitten we in de EU met de grootste staat die de islam als staatsgodsdienst heeft.
Neen bedankt; liever niet.
Groeten,
Benny
Benny: verwar vooral niet *mijn opinie* dat de meerderheid iets fout inziet, en mijn opmerking over *een heel ander onderwerp*, dat een bepaald deelgroepje van onze "rechtse" kant van het politiek spectrum hallucinant dwaze dingen uitkraamt.
Zoals je zelf heel juist zegt: een aantal staten *moesten* democratizeren voor ze erbij konden. Als er nog meer staten bijwillen, en die *moeten* daarvoor eerst democratizeren, denk je dan niet dat de export van de democratie een grote opbrengst is, die we kunnen bekomen tegen de zeer bescheiden kost van de genoemde zere tenen?
En overigens *moesten* een hoop lokale alfamannetjes iets aan hun begrotingstekort doen om bij de euro te kunnen. Wat denk je, zijn staten die "souverein" niet in staat zijn een begroting in stand te houden te verkiezen boven een toch een béétje in het oog gehouden economisch beleid?
Merk op dat ik niemand dom heb genoemd omdat hij tegen de uitbreiding met Turkije is - integendeel heb ik twee posts geleden nog gezegd dat ik er zeker kan inkomen.
Wat ik wel dom heb genoemd - ach, je kan in een serie tamelijk recente posts zelf wel zien wat ik "dom rechts" noem. Vanaf hier geldt natuurlijk dat iedereen zelf moet zien of het schoentje hem past...
:-)
Koen
Inderdaad Koen: Een aantal landen hebben moeten democratiseren alvorens bij de EU te mogen. Wil ik er wel even op wijzen dat we als ik me niet vergis allemaal over landen praten die tot het voormalige oostblok hebben behoord. Of gefinlandiseerd waren.
Die landen hebben zich zowat moeten loswrikken van Rusland. Na een overgangsperiode zijn de meesten vanzelf tot een democratisering gekomen. Dat hebben ze allemaal zelf gedaan en zijn daarna komen aankloppen bij de EU.
De manier waarop de turken aankloppen staat mij en een heleboel mensen niet aan. Ook zijn er een aantal zaken verre van opgelost in Turkije, en ik begin dan maar met het vernoemen van de Koerden.
Als Turkije toegelaten wordt in de situatie zoals ze nu is, zal op den duur het westen nog mee verantwoordelijk zijn voor de misdaden van de turken tegen dat volk.
Groeten,
Benny
Koen, je hebt nu een stukje van je blootgegeven. Je bent , als ik goed gelezen heb, een gediplomeerd filosoof. Niet practizerend want werkzaam in de keiharde wereld van het bankwezen.
Na een aantal discussies heb ik al een aantal keren horen praten over ''dom rechts''
Vragend naar een definiëring daarvan verwijs je naar je vroegere omschrijvingen van ''dom rechts'' waarbij ik zo stilletjesaan tot de slotsom kom dat ''dom rechts'' datgene is wat het ondanks jouw grote kennis met jou niet eens is.
Ongediplomeerd durf ik ook wel eens te filosoferen, al weet ik niet of ik daartoe bevoegd ben.
Zelf weet ik dat het bestaat: verstandig rechts bestaat, zoals verstandig links bestaat. Dom links bestaat...maar jou hoor ik enkel maar over dom rechts praten. Het is maar een vraagske; maar voor iemand die filosofie gestudeerd heeft is dat toch maar een magere conclusie.
Groeten,
Benny
Wat me bij je reeks kritieken voornamelijk inviel, was dat ik in verschillende posts heel precies heb gezegd: bepaalde mensen beweren dit (plus url), de simpele feiten tonen niet zelden het tegendeel, dat is niet bepaald snugger.
Nu zie ik dat je desondanks blijft vragen naar hoe ik dat omschrijf: maar waarom kijk je niet gewoon in de verschillende posts die ik daarover heb neergezet?
En eigenlijk geef je daarop zelf het antwoord: "je ziet het niet". En dat laatste verwijt je mij. En daarmee zijn we bij een perfecte illustratie van het probleem.
Want zie je, Benny, in het lijstje "tien meest recente posts" die voorafgingen aan deze post, stond er een post getiteld "de opvallende parallellen tussen dom links en dom rechts".
En dus *zie* ik je schrijven dat je me nooit over die parallel tussen dom links en dom rechts ziet schrijven, terwijl ik *recht onder je neus*, de post waarin ik precies dat doe, zie staan.
En dus zou ik je willen vragen; als je me "nooit ziet schrijven" over iets waarover in werkelijkheid een hele post zich recht onder je neus bevindt - ben je er dan héél zeker van dat het aan *mij* is dat je moet verwijten dat jij dat "nooit (sic) ziet"?
En misschien, heel misschien, brengt dat je op het idee dat er nog wel meer dingen zijn die je *ook* niet hebt zien staan, maar die er desondanks wel zijn, en waaraan je had kunnen zien dat mijn problemen met dom rechts een tikje verder gaan dan "ze zijn het niet met mij eens".
Maar het *moet* niet, hoor! Je *mag* dingen niet zien, hoewel ze recht onder je neus staan: er bestaat een uitdrukking met een kaars en een bril over. Of zoals ik het ook al genoemd heb: als je iets *wil* geloven, dan *zal* je het geloven.
Beste groeten,
Koen
Een reactie posten