Misschien heb je wel gedacht, bij die lange windstilte van de laatste week, dat we hier weer een grote crisis doormaakten. Of misschien dacht je wel dat we met de Paasvakantie aan de andere kant van de planeet zaten. En dat was dan twee keer mis. Het is hier in feite sinds lang niet meer zo goed gegaan. We hadden inderdaad een week vakantie genomen, maar we zijn thuis gebleven omdat kleuter Sarah aan haar oogjes moest geopereerd worden. Niets ernstigs, hopelijk praten we er al gauw niet meer over, een kwestie van oogspieren die op elkaar moesten afgestemd worden.
Maar voor kleuter Sarah was het de moeilijkste dag van haar leven tot nu toe. Ze was enthousiast binnengegaan - zo'n kleuter staat natuurlijk enorm in het centrum van de belangstelling met die operatie - maar na het ontwaken uit de narcose lag ze aandoenlijk te huilen en toen ze toch weer in slaap viel lag ze daar zo uitgeteld met haar gezwollen oogjes en haar betraande wangetjes - en toen moesten er nog geregeld druppels in haar oogjes ook. Nee, kleuter Sarah heeft haar buikje vol van de medische wereld, hoewel de herinnering intussen ook alweer oude geschiedenis is geworden. Ze klautert alweer enthousiast op de trampoline en vertelt haar broertje opgewonden over het peuterklasje waar die morgen start.
Peuter Thomas lijkt er helemaal klaar voor. Tijdens de vakantieweek waren we in een grote speeltuin waar peuter Thomas naar gewoonte zat te klimmen in speeltjes voor veel groter dan hijzelf, en daarbij geregeld onder de voet werd gelopen door kinderen van een kop groter dan hij. Zo ontrolde zich voor de verbaasde ogen van papa het spektakel van peuter Thomas die wraak nam op een kind van verschillende jaren ouder door hem van achter een flinke duw te geven. Het slachtoffer keek verbaasd om, zag een uk die hij nauwelijks zag staan, en draaide zich onverschillig weer in de rij waar hij net peuter Thomas had uitgezet.
En peuter Thomas ging achteruit, nam een aanloopje en gaf dat kind van enkele jaren ouder dan hijzelf alweer een fikse duw. Waarop de ander zich fronsend naar peuter Thomas keerde, hem een duw gaf die peuter Thomas wankelend ettelijke passen naar achter stuurde waar hij op zijn zitvlak op de grond terecht kwam. Zijn tegenstander beschouwde daarmee het incident als afgedaan, en zette zich opnieuw in de rij.
En peuter Thomas krabbelde recht, nam een aanloopje, en bezorgde hem voor de derde keer een fikse duw.
Nu kan ik niet ontkennen dat ikzelf, als trotse papa, temidden van serieuze bezorgdheid alsook een zekere ontsteltenis over dat vriendelijk baaske dat zoveel agressie herbergt, ook een zekere trots voelde. Hij laat zich potverdikke niet op zijn kop zitten! Hij is echt niet bang van grotere kinderen. Dat laatste kan natuurlijk serieus veranderen bij de eerste flinke (en welverdiende) tok op zijn neus, maar geef toe dat er timidere karakters zijn.
Hoe dan ook, het gevecht ging niet verder omdat de bezorgde papa - dat andere kind was dus echt wel een stuk groter en zwaarder dan onze dappere peuter Thomas - haastig interveniëerde en peuter Thomas wees op de voordelen van een zachtere, meer geduldige aanpak. Peuter Thomas luisterde met ernstige oogjes naar de preek die, omdat hij niet langer dan gewoonlijk duurde, het andere kind ruimschoots de gelegenheid gaf om heel de wachtrij uit te lopen, naar boven te klimmen, weer naar beneden te glijden en achteloos andere oorden op te zoeken. Incident gesloten.
En met baby Simon gaat ook alles naar wens. Hij kan nog niet erg lang kruipen, maar hij trekt zich nu ook al heel flink recht en kijkt dan glunderend rond. Hij is nu een echte senior baby! Hij kan wel nog niet meespelen met kleuter Sarah en peuter Thomas, maar hij voelt dat het verschil begint te verkleinen. Tijdens deze mooie lentedagen zaten we op het gras, en baby Simon is toch al mobiel. Hij lijkt zijn ziektes helemaal te boven, hij eet zeer goed en de laatste tien tot twintig dagen slaapt hij meestal (maar nog niet altijd) de hele nacht door. OK, vanaf 06.00 is er bij ons een serieuze kans dat één van de drie voor een algeheel reveil zorgt, week-end of niet, en in vergelijking met "vroeger" is dat bepaald Spartaans. Maar als je uit een regime komt waarin je vele maanden aan een stuk geen enkele volledige nacht hebt gehad...
En zo vraag ik me af waarom ik zo weinig heb geblogd. Het simpele antwoord is: omdat ik geen zin had. Ik heb een paar keer in de tuin gezeten en helemaal niets gedaan: geen boek gelezen, geen wandeling gemaakt, helemaal niets. De eerste keer in ik weet niet hoeveel tijd. De baby en de peuter slapen, de kleuter speelt in de zandbak en papa hoeft helemaal niets te doen. Ik weet veel te weinig van psychologie om het te begrijpen, maar met veel meer energie en toch ook de vrije tijd van vakantie leek "niets doen" me werkelijk het allerhoogste dat een mens kan bereiken.
Niets doen. Het valt me op dat vaak het beste wat je kan doen helemaal niets is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten