Daar keek hij wel met grote oogjes om zich heen, maar toch. Door schoolfeesten en andere onthaaldagen was hij het er al een beetje gewend geraakt, en het helpt ook als je een grote zus hebt die de hele tijd alles aanwijst en duidelijk erg in haar schik is met "haar scholeke". Toch zagen we het gezichtje langer worden toen hij in een hele troep ukken terechtkwam en zo aan een nochtans heel lieve Juf Kathleen werd voorgesteld. Maar alles bijeen bleef hij zich heel flink gedragen en hij liep al vol belangstelling het klasje in om naar allerlei speeltjes te kijken. Het moment van de onvermijdelijke traantjes was dan ook gemakkelijk draagbaar, en ik kon met enig vertrouwen tegen juf Kathleen zeggen dat ik verwachtte dat het van korte duur zou zijn.
Aangezien ik speciaal verlof had genomen stond ik in de namiddag al ruim op tijd aan de schoolpoort. En daar tussen de tralies zag ik ineens kleuter Sarah de speelplaats ophuppelen. Aangezien ze me op dat uur helemaal niet verwacht had ze me ook niet gezien. En ik zie haar zich omdraaien, wijzend met het vingertje in de richting waar de peutertjes buitenkomen, overduidelijk toestemming vragend... en nadat ze die vanuit ongeziene hoek heeft gekregen huppelt ze de hele speelplaats over, klaarblijkelijk op weg naar haar broertje.
Weinig later gaat de poort open en papa loert voorzichtig om het hoekje... Daar staan al de peutertjes op een rij, met daartussen het blonde hoofdje van een iets groter exemplaar: kleuter Sarah die met een vastberaden blik in de ogen het handje van haar broertje vasthoudt!
Ze heeft haar paaseitje echt wel verdiend, vandaag. "Papa, Thomasje heeft al zijn bokes opgegeten!". En ook "Papa, Thomasje heeft deze middag een chocomelkske gekregen omdat ik dat gevraagd heb".
(Papa: "Thomasje? Was het een lekker chokomelkske?
Peuter Thomas: "Jàààààà".)
Peuter Thomas ziet er heel normaal uit. Misschien een tikje moe, maar zelfs nu, alweer zoveel later, doet hij heel normaal, springt op de trampoline, prutst aan een brandnetel en kijkt verbaasd naar zijn handje (kleuter Sarah zou hier een enorm concert voor opzetten) en vraagt een bekertje melk. Hij kan nog niet goed praten, onze peuter Thomas, dus het is moeilijk te weten wat er allemaal gebeurd is, maar hij verklaard dat "hij geweend heeft" (nu ja, welke peuter zou dat nu niet doen?) maar dat juf Kathleen toch lief was.
Het ziet er naar uit dat het wel in orde zal komen, met dat scholeke. En zo zijn mama en papa van alweer een zorg verlost. Want het blijft toch altijd wel een grote dag, zowel voor de kindjes als voor de ouders.
-----------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2008/04/die-eerste-schooldag.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten