Tien jaar geleden ook weeral, de dag dat de VS besloten een land aan te vallen en militair te bezetten dat niemand had bedreigd en niemand had aangevallen. Als je ziet hoe intussen de hele bende, tot en met de hoogste niveau's met zoveel woorden hebben toegegeven dat ze daar nooit een goede reden voor gehad hebben, of zelfs dat ze het eerst wilden doen en zich daarna afvroegen welke argumenten er nodig waren om het de wereld te doen slikken...
Het heeft iets ongelofelijks, de manier waarop een Amerikaanse regering met zoiets wegkomt. Of misschien beter gezegd, waarop de toenmalige grootmachten met iets dergelijks wegkwamen: want als de Sovjet Uniue het deed, dan stonden de kranten vol de schande. Terecht, natuurlijk, alleen was het nu juist wel het punt dat wij Democratische en liberale enzovoort samenlevingen dat soort dingen niet deden. Behalve de moorden, de vernielingen de vluchtelingen is dat wat ik de daders altijd het meest heb kwalijk genomen: elk moreel voordeel dat wij, het Westen, tenslotte in ruime mate hadden - om van het effect van "9/11" te zwijgen - zomaar, verdwenen, weggegeven, in rook opgegaan.
En dan de stoten die we er geregeld over te zien kregen! De manier waarop allerlei aanhangers van de oorlog - en daar waren heus een hoop doorgaans luciede geesten bij! - pink op de naad de leugens van Bush bleven volhouden, toen die ze zelf al maanden beschaamd niet meer dierf volhouden! De "één percent doctrine"! Als het niet zo dramatisch hartverscheurend was, zou je je toch juist bescheuren van het lachen? Dus nu kreeg een willekeurige nar, geboren op een oliebron en zonder dat hij er ook maar iets aan kon doen steenrijk geworden, ook nog een knop in zijn pollen waarmee hij wel, en de rest van de wereld niet, kruisraketten kon afvuren. En het volgende wat er gebeurde was dat er een "doctrine" kwam waarmee er geen "kans van meer dan één percent" mocht bestaan dat de VS bedreigd werden!
Beeld je gewoon even in dat de Sovjet Unie ooit iets dergelijks had beweerd. Denk je dat de lichtsnelheid goed genoeg was geweest om al die doorgaans luciede geesten te doen opmerken: "wat betekent dat, één percent?" Of "hoe kan je het verschil zien tussen, pakweg, 0.99 percent en 1.01 percent?" En vele, vele andere, die ze echt wel heel vaak zelf zullen bedacht hebben. En toch stonden ze daar allemaal pink op de naad klaar om met een stalen gezicht het soort bullshit te verkondigen dat ze in geen enkele ander soort omstandgheden ooit hadden geslikt.
Nu ja, dan praat ik wel alleen maar over de doorgaans luciede geesten, natuurlijk.
Het ergste is waarschijnlijk nog dat ze er, duizenden en duizenden doden later, en drie duizend miljard dollar short, niets van lijken te hebben geleerd. Nog altijd datzelfde alleen maar in het eigen kringetje kijken, nog altijd dat idee dat de tegenpartij - die tenslotte ideeën van Friedrich Hayek in wetten omzet: hijg! - een bende socialisten is, nog altijd dat leventje in luchtbellen waarin het laatste uur van Obama geslagen had en Romney de verkiezingen ging winnen.
Hoewel. Ere wie ere toekomt, temidden van sommige van mijn meest schampere stukken heb ik ook een paar keer mijn verbazing uitgesproken dat er af en toe wel degelijk nog intellectueel leven inzat. Dat is in feite meer dan ik van een bepaald soort dom links kan zeggen - maar ik geef toe dat dat kan liggen aan het feit dat ik bij dom links niet ben blijven kijken. Hoe dan ook, op deze verjaardag van een "date which will live in infamy" is het misschien een idee om te herinneren aan het verzamelingetje dat ik daarover op dit blog heb bijeengeschreven:
http://speelsmaarserieus.blogspot.be/search/label/Irak
De laatste waren maar wat naschokken, maar als je tot in het pak geraakt vind ik nog altijd dat er best wel een paar de moeite waard waren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten