Dit weekend ben ik naar de mis geweest! Er was een erg goede reden voor, en die doet er hier niet toe, maar ik ben er erg blij om. Laat me opbiechten dat het een tijdje geleden was. De vertrouwde rituelen, de bekende formules... Het was eigenlijk echt wel lang geleden. Maar kijk, daar waar ik er alleen maar herinneringen van oervervelend tijdverlies aan heb overgehouden heb ik nu wel veel dingen gevonden die me even stil deden blijven staan.
Zo was er het moment waarop mijn vrouw, moderne mens uit de moderne wereld, nadat we - iets te laat: wéér die moderne, jachtige wereld - waren gaan zitten op het idee kwam dat een kerk een goede plaats was om een GSM af te zetten. Mens, wat klinkt dat "biep biep biep" luid als je in een stille kerk niet onmiddellijk de juiste toetsencombinatie te pakken krijgt. Maar dat, en ons "iets te laat", waren fantastische reminders aan het feit dat wij daar als twee aliens uit een heel andere wereld, vol instant communication, Engelse woorden en tijdsgebrek, in een oord van verstilling, ritueel en betekenis waren terecht gekomen. Een "crisis" - dit woord heeft een héél oude betekenis, en het is in deze oude betekenis dat ik het nu gebruik; maar in de dagelijkse betekenis werkt dit paragraafje ook, hoor - die zich nog eens herhaalde met de omhaling. "A ja, dat is ook weer waar, heb jij muntjes?", je ken het je voorstellen.
Maar dan begon het evangelie. De leerlingen, de Tempel, de Olijfberg, ze waren er allemaal, en ik die er nu eenmaal maar een oppervlakkige kennis van heb had nog altijd niets in de gaten...
Maar het toeval wil dat ik nog maar pas heb geschreven over die vreemde emotie, die zo dicht bij ontroering ligt, hoewel het niets met verdriet te maken heeft (1). Iets waarvan ik vermoed dat het iets te maken heeft met het feit dat je een moment van grote betekenis herkent. Welnu, ineens, bij dat ene zinnetje, had ik het weer heel erg! Dat ene zinnetje, dat hier al eens eerder de hoofdrol heeft gespeeld (2), en wel om precies dezelfde reden:
“Toen brachten ze een vrouw bij hem die op overspel was betrapt.”
Dat was het zinnetje dat ineens tijdens dat evangelie klonk terwijl ik nog altijd niets in de gaten had. En zo voelde ik ineens "het" weer, die vreemde emotie die zo goed op ontroering lijkt. Wel, ik heb al naar de betekenis van het verhaal gezocht in die eerdere post, zodat hier volstaat: het was mooi om het daar nog eens opnieuw te horen. En even later was er nog een moment van ontroering, maar deze keer echt, toen de weduwnaar van een pas gestorven echtgenote als blijk van medeleven een kaarsje kreeg aangeboden, en zo heel eenzaam naar voren stapte: het komt voor ons allemaal...
Er waren nog een paar andere momenten van ontroering. Die hadden te maken met de goede reden waarom we naar die mis zijn gegaan. Maar die doen er hier niet toe.
-----------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2013/03/witte-rook.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2006/12/de-parabel-van-de-overspelige-vrouw.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten