Nu ja, wat heet "goed", natuurlijk: ze zijn acht jaar en er valt nog véél te leren. Héél veel. Maar goed, ze speelden dus een "matchke", en waar Pitzemburg hier in Mechelen de luxe heeft om een A-groep voor negenjarigen te onderhouden is dat niet zo voor elke club. Dus spelen onze achtjarige B's ook geregeld tegen teams met negenjarigen, en ja, dat scheelt toch wel, zo'n jaartje verschil.
Maar deze keer viel het best wel mee, en zo kwamen de we tot de scène die een dik jaar geleden tot de letterlijk ondenkbare verschijnselen van het universum waren gerekend: ikzelf die naast een Basketplein een gat in de lucht sprong wegens doelpunt. Van scholier Thomas, natuurlijk, maar dat begreep je al.
Het punt is, ze zijn in totaal met twaalf in de ploeg, en daarvan zou ik er een vijftal aanduiden die je "de beste spelers" van het team kan noemen. Zeg dat er nog een paar kneusjes bij zijn; wat van mij absoluut niet denigrerend bedoeld is, ik die zelf altijd bij die kneusjes heb gehoord (1). En daartussen heb je de spelertjes die proberen aansluiting te vinden bij die besten, en daar zit Thomas echt wel bij. Het punt is, van bij het begin, zelfs het "voor spek en bonen" stadium was hij een "harde werker". Natuurlijk, die prachtige Engelse uitdrukking... "fat lot of good did it to him". Maar toch, terwijl hij, toen al, glunderend van het kastje naar de muur over het plein werd gespeeld onderschepte hij wel eens een bal die eigenlijk in bezit van de tegenpartij was en nu in juiste handen terecht kwam: en dat werd echt wel geapprecieerd.
Gisteren, dus, was scholier Thomas alweer hard aan het werk, zeer hard. Maar anders dan een jaar geleden onderschept hij nu geregeld ballen, zijn passen zijn nu vaak (maar vaak ook... ach... soit) raak, en in feite pakt hij best wel geregeld de "rebound", dat is: zo'n bal die het doel mist en dus seconden lang ergens tussen hemel en aarde voorwerp is van veel grijpgrage handen. En zelfs, een paar keer per match zou ik zeggen, als hij eens zo'n bal steelt of opvangt, zet hij tegenwoordig zijn eigen dribbeltje in - oh, nog lang niet aan dat tempo van die beste spelers - en dan verschijnt hij ook wel eens voor de korf, en sinds enkele maanden scoort hij elke match wel één of zelfs enkele goals...
Maar gisteren dus niet. Hij hàd de hele tijd zeer hard gewerkt, hij hàd verschillende ballen onderschept, uit de lucht geplukt en gepast, en hij hàd al verschillende van die eigen aanvallen opgezet: maar het scoren wilde niet lukken.
En de papa, die had zijn zoon natuurlijk zo graag zijn eigen goaltje gegund...
Dus toen scholier Thomas een heel eind in de laatste set nog een bal uit de lucht plukte en daar ineens mee bij de korf stond en de bal zo mooi door de lucht deed zeilen, toen stond die papa vol angstige spanning toe te kijken... en... YES!!!
Dat gat in lucht, dus.
En ook dat ietwat opgelaten gevoel, voor zegge en schrijve één punt, tegelijk gelukkig met een zeker filosofisch besef van zelfrelativering. Dus toen ik een beetje schuldig omkeek, recht in het breed lachend gezicht van een andere toekijkende mama, toen kon ik echt wel niet minder breed terug lachen: jaja, die van mij heeft ook eens gescoord.
Alle kenners - de coaches, de mama's en papa's die zelf ook basket gespeeld hebben,... - zeggen dat op deze leeftijd die goals niet echt belangrijk zijn: dat komt allemaal wel vanzelf. Veel belangrijker is het willen werken, het verdedigen als het nodig is, het zich vrij spelen als het kan, kortom, het hard willen werken. Dat is wat scholiertje Thomas echt wel lijkt te doen. Dat is, denk ik, de reden waarom hij zich in dat ploegje al goed aanvaard begint te voelen.
------------------------------------
(1) Denk, bijvoorbeeld, aan http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2009/04/ippon.html
