Twee maanden sinds de vorige post over de Amerikaanse Presidentsverkiezingen - hé, het is nog héél vroeg dag! - en je lijkt een heel ander beeld te zien. Italics voor het woord "lijkt", omdat het volgens mij alleen maar schijn is. In één woord: Trump! Soms vraag ik me af in welke mate dat aderverkalkt stuk Amerikaanse elite dat vooralsnog de Republikeinse partij in handen heeft beseft dat ze de problemen helemaal aan zichzelf te danken hebben. Over de Irakoorlog heb ik af en toe kunnen zeggen dat er toch nog wel wat tekenen van leven in die hoofden zat; ze hadden wel degelijk, sommigen althans, iets door.
En nu, dus, nadat ze enkele decennia de meest vulgaire propaganda hebben verkocht, de meest hersenloze spierballenpolitiek hebben gevolgd en verdedigd, en uitspraken hebben belangrijk gemaakt op het niveau van Sarah Palin, nu verschijnt daar zo'n vulgaire, hersenloze kloon van Sarah Palin, en als de "basis" (je hebt de basis die je verdient, GVD!) zomaar juicht en klapt, dan weten ze begot niet waaraan ze al dat onrecht te danken hebben.
En zelfs ik begin het in feite wel een beetje grappig te vinden. Puur leedvermaak, hoor, gewoon al die enorme ego's van politiekers - Amerikaanse politiekers, nog wel - en alle aandacht gaat naar die vetkwab. Maar daarmee is een belangrijke term gevallen: ergens tussen nu en straks scheppen ze dat vet wel met één grote beweging van de soep, en kunnen we over naar de orde van de dag. Ik denk dat ik maar gewoon blijf bij mijn "voorspellingen" van alweer een hoop maanden geleden.
Alleen, er is dus die heimelijke sympathie van me voor kandidaat Chris Christie; de man die het helemààl niet zo goed doet als ik had verwacht. Ik vraag me af waarom ik er "heimelijk sympathie" voor heb: alles wat je in een politieker weerzinwekkend kan vinden. Dat opgeblazen gevoel van belangrijkheid, die onbeschofte manier van neerkijken op het gepeupel, dat doordrammerige, dat omhooggevallen showbeest, dat loepzuiver chimpanseemannetje gedrag - En Christie is er het typevoorbeeld van. Waarom, waarom hoop ik nog altijd dat hij de debatten haalt en zichzelf op basis van zijn, uim, uim... uitstraling (!) alsnog een rol te spelen krijgt.
Ik veronderstel dat het te maken heeft met het feit dat ik er naar kijk zoals de Romeinen keeken naar een gladiatorengevecht. Bloed! Uiteenspattende darmen! Puur, ordinair geweld! De inzet is wie het alfamannetje wordt, en ik zit er ademlooos op te gapen; wat ziet het er toch weer allemaal spannend uit.
Het komt allemaal in het nieuws omdat er volgende week een debat is, en tot groot Republikeins verdriet doet Trump ook mee. En hoe ga je daar mee om: "als je met de varkens gaat vechten maak je alleen maar jezelf vuil, en het varken vindt het fijn." En het is nog waar ook. En dus weten ze niet hoe ze met Trumps groot lawaai moeten omgaan.
Maar ik denk dat er één uitzondering is. Ik denk dat Christie, in tegenstelling tot de andere kandidaten, wèl in staat is om met het varken te worstelen zonder er belachelijk uit te zien. En ik denk dat hij het in kleine mootjes zou hakken, tot worstjes zou vermalen en serveren met spekreepjes. Wat zou dàt een mooi spektakel zijn; denk je ook niet? En voor Christie zou Trump, in plaats van bron van wanhoop en verongelijktheid, een unieke gelegenheid zijn om vanuit de ellende terug naar boven te vechten. Waar is die popcorn?
