maandag 1 mei 2017

Het basketbal seizoen is alweer voorbij



Anderhalf seizoen geleden, alweer, dat postje over scholier Thomas (1), die wat later dan veel andere kindjes was gaan basketbal spelen. Dus waren er een paar waarbij hij enkele jaren achterstand had, en op andere vele maanden, en dan waren er een paar lotgenoten... En laatst mijmerde een andere papa (die wèl "a thing or two" over sport weet) breed glimlachend over wat we zijn "kastje naar de muur" jaar noemen. Hoe hij probeerde te dribbelen maar wel telkens eerst moest wachten tot de bal van ergens ter hoogte van de nok van de sporthal weer voldoende ver naar de grond was gedaald om er een nieuwe stuiterende beweging aan te geven...

De moraal van het verhaal is dat je die achterblijvers absoluut op één of andere manier bij het ploeggebeuren moet betrekken. Want als je dat niet doet, dan hadden we nu geen Thomas in de ploeg gehad, en dat was jammer geweest . Nu twee jaar geleden, aan het einde van dat seizoen, was het verdict "Thomas heeft toch veel bijgeleerd". Het was dat zeer moeilijk stadium waarin hij en die  andere lotgenoten wel waren opgepikt, maar bijvoorbeeld nooit passen kregen. "Jij en ik" weten dat we ze moeten betrekken, maar die andere kindjes zien natuurlijk alleen maar dat kneusje die na een pas meteen de bal voor de ploeg kwijt is: dus wat denk je nu dat ze gaan doen?

Als die tijden voorbij zijn, dan komt dat door het jaar dat we "aansluiting" zullen noemen. Dat was het jaar waarin hij opvallend weinig zeurde over die passen die hij niet kreeg. Dat was het jaar waarin hij dan maar zelf probeerde aan de bal te komen. Dat kan je bijvoorbeeld doen door hem van de tegenstander af te pakken: "steal". Of dat kan je doen door hem bij elke gemiste worp naar de korf - bij basketbal een voortdurend gebeuren - op te vangen: "rebound". Het toeval wil dat dat soort "egoïstisch" gedrag ("ik wil die bal, het is mijn bal") zo ongeveer het beste is wat je voor de ploeg kan doen: echt waar zowat op het niveau van scoren zelf. Bij basketbal wordt er immers vaak gescoord, dus de individuele goal is op zich minder waard dan bij sporten die wel eens op 0 - 0 eindigen.

Natuurlijk was hij daar niet goed in. Maar het verdict bij het einde van het aansluitingsjaar was "Thomas leert snel". Hij "werkte" hard, hij verdedigde dus almaar beter, pakte ballen af, of uit de lucht, en anderhalf seizoen geleden lees je in die post over hoe hij al eens een eigen dribbeltje inzette en in feite zelfs elke wedstrijd een goaltje maakte ook.

Het verhaal van de daarop volgende maanden was hoe hij héél geleidelijk, héél aarzelend wel eens een pas kreeg, die dan wel eens door zijn handen liet glippen en daar zwaar werd voor afgestraft (in passen die hij weer niet meer kreeg)... daar allemaal heeft doorgebeten... en toen kwam de dag dat de beste spelers van de ploeg hem in feite best wel geregeld een pas bezorgden: hij was aanvaard.

Ik denk echt dat we het afgelopen, derde jaar het "volwaardig" jaar mogen noemen. Hij haalt nog lang niet de dribbelsnelheid van de scholieren Quinten of Aydan, maar het punt is dat hij wel al een heel behoorlijke snelheid haalt. Hij zeilt niet zo prachtig door de lucht als scholier Quinten, die daar enorm veel ballen mee onderschept, zelfs als hij niet eens op "zijn plaats" staat. Die vertoont een balinzicht waar wij nog niet aan toe zijn, maar het punt is, op zijn portie gevallen steken na is scholier Thomas een speler die je mag verwachten te zien staan waar hij moet staan: en dat is voor zo'n negenjarige iets dat hem naar de goede spelers stuwt. Hij slalomt ook helemaal niet zo heerlijk als scholier Aydan verdedigingen met ploegen tegelijk aan flarden (hey, de tegenstanders zijn ook nog maar negen jaar, hé), maar zoals één van de andere papa's zei: "aha, Thomas begin veel meer zelfvertrouwen in het dribbelen te krijgen": je voelt het komen. Combineer dat maar eens met hoe hij ook niet het niveau van scholier Douwe haalt, als het er op aan komt een aanstormende aanvaller te blokkeren, laat staan er twee tegelijk te blokkeren - zoals Douwe, op één of andere, mij volstrekt boven de pet gaande manier geregeld doet. Als je in verdediging mag kiezen tussen een betonnen muur en scholier Douwe, doe dan maar Douwe (dat is tenminste wat scholier Thomas zelf er van zegt). Het punt is dat Thomas geregeld ook wel al eens aanstormende aanvallers tot staan brengt. En als je in dit ploegje "nog niet zo goed als Aydan bent" (in dribbelen), en nog "nog niet zo goed als Douwe" (in verdedigen), dan kan je afleiden waarom zo'n coach best wel blij is dat hij hem kan opstellen.

Analoog scoort hij ook "nog niet zo vaak als Quinten", en evenmin is hij een scherpschutter als "den Aiko", maar de tijden dat iemand een gat in de lucht sprong omdat hij een goal maakte zijn voorbij. Als hij er vier maakt is het zo'n beetje de minimum norm, minder is een beetje teleurstellend. En zijn eigen specialiteit, behalve dan dat solide "staan waar hij moet staan", lijken me zijn passen. Van zijn verre passen zijn er de laatste tijd een paar nogal pijnlijk opvallend in de handen van de tegenstander terecht gekomen: leerpuntje! Maar noem me bevooroordeeld: ik vind dat een paar van zijn dichte passen opvallend vaak veranderden in "assists": je moet in die flits (want dat gaat bij negenjarigen ook al allemaal behoorlijk snel) niet alleen die goed geplaatste ploegmaat zien (voor de verdediging er iets aan doet), maar de bal ook daar krijgen waar hij er mee kan scoren (voor de verdediging er iets aan doet). Tenslotte is er nog dat harde werken. Ik denk terug aan een scène waarin de hele ploeg bij balverlies letterlijk met de neus in de verkeerde richting staat: komt bij basketbal ook vaag genoeg voor. Twee aanvallers, helemaal in hun eentje, op weg naar onze korf! In dat soort gevallen kan ons scholiertje Thomas wèl snel zijn. Heel snel. Hij gaat er achter, hij haalt ze in - normaal kan zo'n eenzame verdediger tegen twee aanvallers niet veel beginnen (hij is tenslotte Douwe niet: hahahahaha!). Maar, ze maken een fout, ze blijven bij elkaar, bijna aan de korf loopt Thomas nog tussen de twee door, draait zich om, breidt zijn twee armen in V-vorm uit...

Ze zijn allebei geblokkeerd, ze verliezen een kostbare seconde, de hele verdediging is terug, dankbaar applaus op de bank. OK, ze maakten een fout, normaal maakt het niks uit, maar ze nu zelf... Gegeven dat ze de fout kunnen (en dus af en toe zullen) maken: als hij niet zo "hard gewerkt" had, hoeveel kans had hij dan gehad er nog iets aan te doen?

Hmmmmmm?

Ik heb nog geen echt verdict gehoord, dit jaar, maar ik zou verbaasd zijn als Thomas dat "volwaardig" niet kreeg. Overigens was dit jaar ook heel geslaagd omdat er letterlijk niet één ploegmaat was, of ze konden een pas aannemen (zonder meteen de bal kwijt te zijn), een dribbel inzetten, een tegenstander afblokken, etc. Ze maken ook allemaal goals, duidelijk verder dan Thomas, niet zo lang geleden. Soms, met dat systeem van "je moet iedereen oppikken" sleur je wel eens een speler mee (die geheel buiten zijn of haar schuld) meer bijdraagt aan de tegenstander dan aan het eigen resultaat (maar waar zou Thomas zelf anders gestaan hebben?): maar dit jaar kwamen we niet in de buurt van dat soort toestanden. Dat maakt het best wel boeiend om uit te kijken naar volgend jaar, wanneer ze als U12 in een "echte" competitie terechtkomen. Het is niet dat we een topclub zijn, maar Pitzemburg Mechelen combineert een gemoedelijke sfeer met opvallend veel aandacht voor jeugdwerking, en dat maakt dat ik ze best wel zie overleven, die atleten van ons. Duimen maar.

------------------------------------

Geen opmerkingen: