En zo was het weer eens Paasvakantie, en hoewel het weer niet al te best meezat (ik denk dat dit een variatie op een thema begint te worden, één keer per jaar) hebben we weer eens best een gezellige week doorgebracht in een appartementje in Nieuwpoort. De verwachtingen waren zo slecht dat we niet eens de strandspeeltjes hadden meegenomen. Maar dat "viel tegen"! Een koude lucht, weliswaar, maar een behoorlijk wolkeloze lucht, en in de zon was dat goed te doen; tenminste om te wandelen.
Of kastelen te bouwen, natuurlijk. Dus toch maar een minimum aan extra materiaal bijgekocht, en dat viel dan weer enorm goed mee. Geen geruzie over wie de schop mocht vasthouden, en al gauw hadden we een put van tien op tien en vier meter diep, en met al dat zand daarnaast een kasteel, groter dan de Sint Pieters Basiliek in Rome. Vervolgens ook nog een partij go-carts op de dijk, en die dag kon al niet meer stuk.
Op maandag arriveerde dan ook nog nichtje Liesl met de trein (dolle pret) en dinsdag trok heel het gezelschap naar Plopsaland (nog veel meer dolle pret). Door het grijze weer hoefden we nergens aan te schuiven, en nu beleefde kleuter Simon de dag van zijn leven! Hij is immers dol op alles wat met autootjes te maken heeft, en toen hij na één sceptische blik op zo'n ding dat veel te snel veel te hoog ging mijn "zullen we met de autootjes gaan rijden?" hoorde, toen was hij al weg voor de fotonen van het licht vertrokken waren. En dus stond ik even later met kleuter Simon bij het verkeerspark waar hij met een stuur en een gaspedaal op zijn autootje door de "straten" toerde. En om de drie minuten "papa mag ik nog eens?" waarna hij op zijn korte beentjes zo snel hij kon naar de wachtrij holde. Hij is er erg vaak in geslaagd zo snel weer aan te schuiven dat hij niet eens, of hoogstens één keer, hoefde te wachten.
Van mama, nichtje Liesl, scholier Sarah of kleuter Thomas werd er niet meer geklapt. Geregeld kregen we een telefoontje van mama dat die en die attractie en dat soort spul ook best interessant waren, maar kleuter Simon was niet van de autootjes weg te slaan. Wel was er zoiets als middageten, maar de frietjes maakten alles weer goed. Bovendien arriveerden we daarna bij kleuterbotsautootjes! Alweer geen wachtrijen, en na enkele beurten had kleuter Simon de slag te pakken, en met een beetje overdrijven was hij al snel de beste chauffeur van heel het pak. Op een bepaald moment had ik echt even het gevoel dat één van de grotere ukken hem in het bijzonder wou pakken, maar kleuter Simon stuurde rustig langs alle provocaties en botsingen heen, en heeft er waarschijnlijk niet eens iets van gemerkt. Zo verstreek de ganse namiddag met Papa en kleuter Simon pendelend tussen het verkeerspark en de botsautootjes, met af en toe een uitstap naar het safaritreintje. En kleuter Simon beleefde de dag van zijn leven...
Bovendien gaf het me de gelegenheid over het leven Zelf te gaan filosoferen! Hoe vaak ben ik niet als kind in één of ander pretpark geweest, om er tot mijn grote frustratie van de ene attractie naar de andere te worden getrokken, doorgaans juist wanneer je ergens de slag van te pakken had. Waarom, toch, worden wij door die filosofie van "je moet toch (let op die "toch") eens van alles geprobeerd hebben" door het leven Zelf getrokken, terwijl we er misschien veel beter zouden aan doen met volle teugen te proeven van die dingen die ons liggen, en gewoon te passen voor de rest? En waarom laten we niet iedereen voor zichzelf uitmaken of "de dingen die ons liggen" een brede, of een smalle waaier betekent?
In ieder geval, kleuter Simon heeft van heel Plopsaland drie of vier attracties gezien, en geloof me, je had het echt niet kunnen verbeteren. En toen ik tegen zes uur een glunderende kleuter Thomas en scholier Sarah en nichtje Liesl aantrof, toen wist ik dat zij er ook een dag van gemaakt hadden, en iedereen trok moe maar tevreden naar het appartement.
En dan hebben we nog bezoek van de rest van de familie van nichtje Liesl gehad en een nog groter kasteel gebouwd, en heel veel ijsjes gegeten en pannenkoeken en met de go-carts gereden, en als iemand denkt dat we last van het slechte weer hadden: we hebben dit jaar niet eens naar de puzzel van 1000 stukjes gekeken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten