Terugdenkend aan die "beelden die zich op het netvlies branden" van enkele dagen geleden (1)... De zeer magere bloggerij van tegenwoordig heeft me er gewoon doorheen doen glijden, maar deze lente hebben we scholier Sarah apart genomen, en haar één van die feiten des levens verteld waar je op je weg naar volwassenheid nu eenmaal door moet. Ze heeft iets "wijs voor haar jaren", die scholier Sarah, maar gelukkig heeft ze ook heel erg iets met fantasie, met ridders en kastelen, met ridders en draken, met elfen en knuffels, en zo blijft ze ("gelukkig") ook nog heel erg het kindje dat ze nu eenmaal mag zijn; amper negen jaar oud.
We hadden bewust gewacht op de lente, om niet in volle pretperiode het feest te bederven, en toen zaten we daar, op een avond, de twee kleine broertjes veilig in bed, en scholier Sarah, acht jaar, een beetje verwonderd over mama en papa die haar tussen zich op de zetel hadden geïnstalleerd. Wij brachten het nieuws over de Sint, heel voorzichtig, heel geleidelijk, en tegelijk zoveel mogelijk met de brede glimlach die moet suggereren dat het ook allemaal zo heel erg niet is. En dat was het moment waarop een beeld zich creëerde, enfin, "foto", "netvlies", je kent dat al.
"Ze heeft iets wijs voor haar jaren"... Ze gaat achterover in de zetel leunen, ze strekt haar hoofdje naar achteren tegen de leuning, en op het mondje verschijnt een weifelend glimlachje: "ik had het eigenlijk kunnen weten". Maar tegelijk is het een verdrietig glimlachje, je ziet het aan de oogjes, waar je terwijl ze in de verte staren in de hoeken duidelijk vocht ziet opwellen, zelfs als ze een beetje door die traantjes heen lacht. De mooie droom - was maar een droom, en je ziet dat het haar toch wel heel erg raakt. "Maar de paashaas - bestaat die dan, soms?" probeert ze nog iets uit de brand te redden, maar ze kan er zelf al nog wat breder om lachen. En dat wijze lachje, die betraande oogjes... "beelden die herinneringen zullen blijven" heb ik het eerder genoemd, die hopelijk nog vele lange jaren zullen meegaan "alsof het gisteren" was.
Gelukkig is ze nog kindje genoeg om al snel ook de voordelen in te zien: wat een samenzwering, waar zij nu ook deel van is, terwijl de broertjes nog wat in de droom gelaten worden! Ze neemt druk nota van allerlei afspraken, maakt ijverig hopen goede voornemens, en probeert te anticiperen op mogelijke "crisissen". Flexibiliteit, weerbaarheid; het zijn natuurlijk allemaal maar héél kleine "crisissen" waar de kinderen van onze verwende samenleving in onze verwende tijden door moeten - maar voor de mama's en papa's zijn het toch grote momenten. Want scholier Sarah - die is er zich heus van bewust dat daar een stukje van haar kindertijd is weggegleden.
---------------------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2014/09/bollekesloop.html
dinsdag 23 september 2014
zondag 21 september 2014
Eurabië Alert!
Goed nieuws voor mijn terugkerende (1) klacht dat we zo weinig horen over het naderende Eurabië! Via Twitter krijg ik een artikel (2) te zien dat beweert:
"Een andere illusie is geloven dat de migrantenbevolking een kleine minderheid zal blijven. "Het aanzien van de Europese maatschappij zal veranderen. In de komende twintig jaar stijgt het aandeel van de bevolking met niet-Europese wortels van 10 à 15 procent naar een vierde tot een derde. De immigratie in Europa is meer dan ooit niet-blank, niet-Europees en niet-christelijk. Dat proberen te stoppen, is wishful thinking. Verzet tegen de immigratie is zinloos."
En in feite ben ik het eens met veel van wat het artikel beweert, maar zoals je me misschien al een beetje kent: ik vraag me af waar die cijfers vandaan komen. We krijgen dus: twintig jaar, en "van 10-15%" naar "een vierde tot een derde". Dus ik ga rekenen! Ik rond af dat we "verdubbeling" verwachten, en ik begin met de assumptie dat "wij" gewoon stabiliseren. Verder neem ik aan dat de allochtonen nu met 10% zijn, en vraag me af welke groei er nodig is om daarvan 20% te maken.
En het antwoord is: een jaarlijks volgehouden groei van 6% per jaar. Maar wat ik nu juist, sinds vele jaren (3), in vraag stel is: waar moet dat soort cijfers vandaan komen - letterlijk? We weten al dat de vruchtbaarheidscijfers van de migranten hier in Europa snel naar "amper het vervangingsniveau" lopen, en we weten dat het hetzelfde is in de thuislanden. Ik zou zeggen, "fill in the blanks"...
Interessanter wordt het als we ook meenemen dat onze eigen bevolking al niet meer bij "amper het vervangingsniveau" zit, maar wel een stuk daaronder. Ik neem aan dat we bij 1.5 kinderen per vrouw zitten, en dat "een generatie" 25 jaar duurt. In dat geval moet ik inbrengen dat "wij" niet constant blijven, maar na 25 jaar nog maar 75% van ons huidig aandeel hebben. En na even rekenen... zie ik dat "wij" dan afnemen met een volgehouden 1.2% per jaar èn dat de autochtone bevolking stijgt met 3.20%, elk jaar opnieuw, de komende 20 jaar.
Waarna ik maar zal volstaan met opmerken dat dat niet bepaald is wat dat PEW rapport uit 2011 (4) schreef, en verder dat ik nog altijd niet weet waar die 3.20% vandaan moeten komen. Als Noord Afrika dat op Europese schaal moet opsturen, dan staan ze voor een populatiecrash die op zich maakt dat het niet vol te houden is. Een klein terzijde is dat, naarmate we meer beroep moeten doen op onze eigen dalende cijfers, we ook minder kunnen beweren dat "het de schuld van de Islam" is.
Tenslotte is er nog een onderwerp dat haast nooit ter sprake komt, omdat we nu eenmaal altijd blijven steken in die "de cijfers kloppen niet maar de conclusie is toch juist" discussie. Dat onderwerp is de "acculturatie". Het komt er op neer dat we ons in feite over "de genen" helemaal geen zorgen hoeven te maken, vermits die genen al sinds mensheugenis zodanig vermengd zijn, dat een extra portietje links of rechts heus niet het verschil zal maken (5). Dus blijft over een botsing van culturen: over 20 jaar lopen we hier allemaal met een hoofddoek! En daarover heeft het artikel het volgende te zeggen:
"Onderzoek wijst dat uit de invloed van normen en waarden nog vijf, zes generaties blijft doorwerken."
Immigranten nemen relatief snel de postmaterialistische waarden van het Westen over, zoals zelfontplooiing en levenskwaliteit. Veel trager verloopt de verschuiving van traditionele naar seculiere waarden, zoals de plaats van religie, en de houding tegenover echtscheiding, abortus en homoseksualiteit."
Maar als ik die "vijf à zes generaties" serieus neem, dan vraag ik me toch af waarom wij, die sinds (pakweg) de late negendiende eeuw niet één maar meerdere culturele revoluties hebben doorgemaakt (kinderarbeid! vrouwenkiesrecht! Freud en de seksuele bevrijding! Mei '68!), op eigen houtje zoveel dynamisme zouden vertonen, terwijl al die jonge Moslims van vandaag, en van morgen, en van overmorgen, midden in een andere cultuur waarvan ze nu al elementen overnemen, zo immuun voor emancipatie zouden zijn.
Waarmee ik terugdenk aan mijn studententijd, toen de Antwerpse horeca me vertelde over het probleem van de Moslim jongens die altijd in groep, en zonder lief, arriveerden: waarna het gegarandeerd "boel" was. De meisjes mochten immers niet buiten komen! Alleen, één generatie later is de discussie al of ze bij dat buitenkomen een hoofddoek moeten en zelfs mogen dragen. Voor zover ze niet verkozen in het parlement zetelen, natuurlijk.
---------------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2011/12/ik-mis-het-eurabie-onderwerp.html
EN http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2013/01/ik-mis-dus-echt-dat-eurabie-onderwerp.html
(2) http://trends.knack.be/economie/beleid/verzet-tegen-immigratie-is-zinloos/article-normal-253391.html
(3) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/search/label/Islam%20vs.%20Westen
(4) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2011/01/moslim-populatie-verdubbelt-in-twintig.html
(5) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2009/10/de-autochtone-europese-bevolking-maakt.html
"Een andere illusie is geloven dat de migrantenbevolking een kleine minderheid zal blijven. "Het aanzien van de Europese maatschappij zal veranderen. In de komende twintig jaar stijgt het aandeel van de bevolking met niet-Europese wortels van 10 à 15 procent naar een vierde tot een derde. De immigratie in Europa is meer dan ooit niet-blank, niet-Europees en niet-christelijk. Dat proberen te stoppen, is wishful thinking. Verzet tegen de immigratie is zinloos."
En in feite ben ik het eens met veel van wat het artikel beweert, maar zoals je me misschien al een beetje kent: ik vraag me af waar die cijfers vandaan komen. We krijgen dus: twintig jaar, en "van 10-15%" naar "een vierde tot een derde". Dus ik ga rekenen! Ik rond af dat we "verdubbeling" verwachten, en ik begin met de assumptie dat "wij" gewoon stabiliseren. Verder neem ik aan dat de allochtonen nu met 10% zijn, en vraag me af welke groei er nodig is om daarvan 20% te maken.
En het antwoord is: een jaarlijks volgehouden groei van 6% per jaar. Maar wat ik nu juist, sinds vele jaren (3), in vraag stel is: waar moet dat soort cijfers vandaan komen - letterlijk? We weten al dat de vruchtbaarheidscijfers van de migranten hier in Europa snel naar "amper het vervangingsniveau" lopen, en we weten dat het hetzelfde is in de thuislanden. Ik zou zeggen, "fill in the blanks"...
Interessanter wordt het als we ook meenemen dat onze eigen bevolking al niet meer bij "amper het vervangingsniveau" zit, maar wel een stuk daaronder. Ik neem aan dat we bij 1.5 kinderen per vrouw zitten, en dat "een generatie" 25 jaar duurt. In dat geval moet ik inbrengen dat "wij" niet constant blijven, maar na 25 jaar nog maar 75% van ons huidig aandeel hebben. En na even rekenen... zie ik dat "wij" dan afnemen met een volgehouden 1.2% per jaar èn dat de autochtone bevolking stijgt met 3.20%, elk jaar opnieuw, de komende 20 jaar.
Waarna ik maar zal volstaan met opmerken dat dat niet bepaald is wat dat PEW rapport uit 2011 (4) schreef, en verder dat ik nog altijd niet weet waar die 3.20% vandaan moeten komen. Als Noord Afrika dat op Europese schaal moet opsturen, dan staan ze voor een populatiecrash die op zich maakt dat het niet vol te houden is. Een klein terzijde is dat, naarmate we meer beroep moeten doen op onze eigen dalende cijfers, we ook minder kunnen beweren dat "het de schuld van de Islam" is.
Tenslotte is er nog een onderwerp dat haast nooit ter sprake komt, omdat we nu eenmaal altijd blijven steken in die "de cijfers kloppen niet maar de conclusie is toch juist" discussie. Dat onderwerp is de "acculturatie". Het komt er op neer dat we ons in feite over "de genen" helemaal geen zorgen hoeven te maken, vermits die genen al sinds mensheugenis zodanig vermengd zijn, dat een extra portietje links of rechts heus niet het verschil zal maken (5). Dus blijft over een botsing van culturen: over 20 jaar lopen we hier allemaal met een hoofddoek! En daarover heeft het artikel het volgende te zeggen:
"Onderzoek wijst dat uit de invloed van normen en waarden nog vijf, zes generaties blijft doorwerken."
Immigranten nemen relatief snel de postmaterialistische waarden van het Westen over, zoals zelfontplooiing en levenskwaliteit. Veel trager verloopt de verschuiving van traditionele naar seculiere waarden, zoals de plaats van religie, en de houding tegenover echtscheiding, abortus en homoseksualiteit."
Maar als ik die "vijf à zes generaties" serieus neem, dan vraag ik me toch af waarom wij, die sinds (pakweg) de late negendiende eeuw niet één maar meerdere culturele revoluties hebben doorgemaakt (kinderarbeid! vrouwenkiesrecht! Freud en de seksuele bevrijding! Mei '68!), op eigen houtje zoveel dynamisme zouden vertonen, terwijl al die jonge Moslims van vandaag, en van morgen, en van overmorgen, midden in een andere cultuur waarvan ze nu al elementen overnemen, zo immuun voor emancipatie zouden zijn.
Waarmee ik terugdenk aan mijn studententijd, toen de Antwerpse horeca me vertelde over het probleem van de Moslim jongens die altijd in groep, en zonder lief, arriveerden: waarna het gegarandeerd "boel" was. De meisjes mochten immers niet buiten komen! Alleen, één generatie later is de discussie al of ze bij dat buitenkomen een hoofddoek moeten en zelfs mogen dragen. Voor zover ze niet verkozen in het parlement zetelen, natuurlijk.
---------------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2011/12/ik-mis-het-eurabie-onderwerp.html
EN http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2013/01/ik-mis-dus-echt-dat-eurabie-onderwerp.html
(2) http://trends.knack.be/economie/beleid/verzet-tegen-immigratie-is-zinloos/article-normal-253391.html
(3) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/search/label/Islam%20vs.%20Westen
(4) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2011/01/moslim-populatie-verdubbelt-in-twintig.html
(5) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2009/10/de-autochtone-europese-bevolking-maakt.html
dinsdag 16 september 2014
Bollekesloop
Het was Bollekesloop in Antwerpen, en de foto waarop uitgerekend onze kindjes - de drie gezinnen van de grootouders Robeys zijn vertegenwoordigd - staan was deze keer de affiche waarmee je kon deelnemen aan de loterij om je lengte in vaten bier te winnen: dat alleen al maakt dat we vinden dat wij die loterij moeten winnen, maar ook hier zal deelnemen wel belangrijker blijken dan overwinnen, zeker...?
Zo was het ook in de Kids Run waar zes van de negen kleinkinderen een volle kilometer aflegden (de drie grootste kleinkinderen namen, vanzelfsprekend deel aan de vijf kilometer). Maar toch: eens te meer stond ik zeer verbaasd te kijken toen scholier Sarah veel vroeger dan ik had verwacht bij de aankomst verscheen (1). Dik in de eerste helft, zou ik zeggen, toch niet slecht voor een kindje dat zich al evenveel met sport bezig houdt als haar vader...
Maar de kroon spanden de broertjes, de scholier Thomas en de kleuter Simon. Aan de start stond die kleuter Simon toch maar angstig te kijken, al die grote kindjes rond hem heen, en toch niet zo goed weten waar dat allemaal naartoe moet... Maar goed, de teerling was geworpen, Kleuter Simon bij zijn eerste Rubicon, en papa stond twintig meter verder een beetje gespannen te wachten om het klein grut te zien passeren. En kijk, scholier Thomas had toch zeker zijn broertje aan het handje genomen, en glunderend huppelend passeerde kleuter Simon zijn glimlachende papa - terwijl het nu de beurt aan scholier Thomas was om een beetje bezorgd te kijken: het is toch niet hetzelfde als je zo iemands handje moet vasthouden...
Maar zijn daad van broederliefde werd beloond toen ze minuten later nog altijd hand in hand voor een wild applaudisserende papa de finish passeerden: rood aangelopen maar intussen allebei glunderend om zoveel succes. En scholier Thomas heeft véél complimentjes gekregen voor al die solidariteit en toen is heel de bende bij tante Inge gaan eten, en de dag kon niet meer stuk.
En daarmee heeft zich weer één van die beelden op ons netvlies gebrand, die twee kleine jongetjes, vijf en zeven jaar, glinsterende oogjes, breed lachende mondjes, goed bewust dat ze toch wel heel erg flink waren geweest... "Toen de kinderen nog klein waren"; voor ons is dat nog heel erg nu.
---------------------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2012/10/scholier-sarah-verrast-ons.html
Zo was het ook in de Kids Run waar zes van de negen kleinkinderen een volle kilometer aflegden (de drie grootste kleinkinderen namen, vanzelfsprekend deel aan de vijf kilometer). Maar toch: eens te meer stond ik zeer verbaasd te kijken toen scholier Sarah veel vroeger dan ik had verwacht bij de aankomst verscheen (1). Dik in de eerste helft, zou ik zeggen, toch niet slecht voor een kindje dat zich al evenveel met sport bezig houdt als haar vader...
Maar de kroon spanden de broertjes, de scholier Thomas en de kleuter Simon. Aan de start stond die kleuter Simon toch maar angstig te kijken, al die grote kindjes rond hem heen, en toch niet zo goed weten waar dat allemaal naartoe moet... Maar goed, de teerling was geworpen, Kleuter Simon bij zijn eerste Rubicon, en papa stond twintig meter verder een beetje gespannen te wachten om het klein grut te zien passeren. En kijk, scholier Thomas had toch zeker zijn broertje aan het handje genomen, en glunderend huppelend passeerde kleuter Simon zijn glimlachende papa - terwijl het nu de beurt aan scholier Thomas was om een beetje bezorgd te kijken: het is toch niet hetzelfde als je zo iemands handje moet vasthouden...
Maar zijn daad van broederliefde werd beloond toen ze minuten later nog altijd hand in hand voor een wild applaudisserende papa de finish passeerden: rood aangelopen maar intussen allebei glunderend om zoveel succes. En scholier Thomas heeft véél complimentjes gekregen voor al die solidariteit en toen is heel de bende bij tante Inge gaan eten, en de dag kon niet meer stuk.
En daarmee heeft zich weer één van die beelden op ons netvlies gebrand, die twee kleine jongetjes, vijf en zeven jaar, glinsterende oogjes, breed lachende mondjes, goed bewust dat ze toch wel heel erg flink waren geweest... "Toen de kinderen nog klein waren"; voor ons is dat nog heel erg nu.
---------------------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2012/10/scholier-sarah-verrast-ons.html
Abonneren op:
Posts (Atom)