Terugdenkend aan die "beelden die zich op het netvlies branden" van enkele dagen geleden (1)... De zeer magere bloggerij van tegenwoordig heeft me er gewoon doorheen doen glijden, maar deze lente hebben we scholier Sarah apart genomen, en haar één van die feiten des levens verteld waar je op je weg naar volwassenheid nu eenmaal door moet. Ze heeft iets "wijs voor haar jaren", die scholier Sarah, maar gelukkig heeft ze ook heel erg iets met fantasie, met ridders en kastelen, met ridders en draken, met elfen en knuffels, en zo blijft ze ("gelukkig") ook nog heel erg het kindje dat ze nu eenmaal mag zijn; amper negen jaar oud.
We hadden bewust gewacht op de lente, om niet in volle pretperiode het feest te bederven, en toen zaten we daar, op een avond, de twee kleine broertjes veilig in bed, en scholier Sarah, acht jaar, een beetje verwonderd over mama en papa die haar tussen zich op de zetel hadden geïnstalleerd. Wij brachten het nieuws over de Sint, heel voorzichtig, heel geleidelijk, en tegelijk zoveel mogelijk met de brede glimlach die moet suggereren dat het ook allemaal zo heel erg niet is. En dat was het moment waarop een beeld zich creëerde, enfin, "foto", "netvlies", je kent dat al.
"Ze heeft iets wijs voor haar jaren"... Ze gaat achterover in de zetel leunen, ze strekt haar hoofdje naar achteren tegen de leuning, en op het mondje verschijnt een weifelend glimlachje: "ik had het eigenlijk kunnen weten". Maar tegelijk is het een verdrietig glimlachje, je ziet het aan de oogjes, waar je terwijl ze in de verte staren in de hoeken duidelijk vocht ziet opwellen, zelfs als ze een beetje door die traantjes heen lacht. De mooie droom - was maar een droom, en je ziet dat het haar toch wel heel erg raakt. "Maar de paashaas - bestaat die dan, soms?" probeert ze nog iets uit de brand te redden, maar ze kan er zelf al nog wat breder om lachen. En dat wijze lachje, die betraande oogjes... "beelden die herinneringen zullen blijven" heb ik het eerder genoemd, die hopelijk nog vele lange jaren zullen meegaan "alsof het gisteren" was.
Gelukkig is ze nog kindje genoeg om al snel ook de voordelen in te zien: wat een samenzwering, waar zij nu ook deel van is, terwijl de broertjes nog wat in de droom gelaten worden! Ze neemt druk nota van allerlei afspraken, maakt ijverig hopen goede voornemens, en probeert te anticiperen op mogelijke "crisissen". Flexibiliteit, weerbaarheid; het zijn natuurlijk allemaal maar héél kleine "crisissen" waar de kinderen van onze verwende samenleving in onze verwende tijden door moeten - maar voor de mama's en papa's zijn het toch grote momenten. Want scholier Sarah - die is er zich heus van bewust dat daar een stukje van haar kindertijd is weggegleden.
---------------------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2014/09/bollekesloop.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten