En scholiertje Simon ook, in feite, maar die is nog maar zes jaar (tekent met zijn mondje open van inspanning zijn splitsingen op ons krijtbord). Maar scholiertje Thomas is nu acht, dus die speelt al op een veld met vijf tegen vijf. Niemand telt de punten, op die leeftijd, en dat is precies wat ik nodig had. Je weet wel, twee kleine jongens in huis, de Rode Duivels die goed voetballen: voel je de nattigheid? En er zijn nu eenmaal risico's waarbij de mogelijke ramp zo groot is, dat je het risico, hoe klein ook, in geen geval wil lopen.
Die mogelijke ramp, zelfs al is het risico zo ontzettend klein, is dat één van de twee een voetbaltalent zou zijn.
En dus, als deel van de campagne om dat vooral niet te moeten meemaken probeerden we het met basketbal. En het lijkt te lukken! De andere spelertjes uit het groepje van scholier Thomas waren er vorig jaar al een paar jaar mee bezig, dus in het begin liep hij er serieus voor spek en bonen bij. Maar kijk, bleek dat hij af en toe wel eens een bal onderschepte, hij verdedigde best wel een beetje, hij was een "harde werker"... En na enkele van die eerste pseudo-wedstrijdjes tegen andere clubs begon hij al heel aardig mee te doen. Oh, hij kon nog helemaal niet dribbelend naar voor stormen, zijn passen leken nergens naar en zijn shots gingen zéér zelden de korf in: maar scholier Thomas liet het allemaal niet aan zijn hart komen en bleef proberen...
En op een dag schalde tijdens één van die wedstrijden het "goeie Thomas!!!" van de coach over het veld, omdat hij zo knap een pas van de tegenstanders uit de lucht had geplukt, en glunderend was scholier Thomas op weg gezet naar zijn nieuwe hobby.
Intussen is hij al twee keer met zijn papa naar de wedstrijd van de eerste ploeg van de club, Pitzemburg Mechelen, gaan kijken. Als je me dàt had voorspeld, twee jaar geleden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten