Anderhalf seizoen
geleden, alweer, dat postje over scholier Thomas (1), die wat later dan veel andere kindjes was gaan basketbal spelen. Dus waren er
een paar waarbij hij enkele jaren achterstand had, en op andere vele maanden,
en dan waren er een paar lotgenoten... En laatst mijmerde een andere
papa (die wèl "a thing or two" over sport weet) breed glimlachend
over wat we zijn "kastje naar de muur" jaar noemen. Hoe hij
probeerde te dribbelen maar wel telkens eerst moest wachten tot de bal van ergens ter hoogte van de nok van de sporthal weer voldoende ver naar de grond was gedaald om er een nieuwe stuiterende
beweging aan te geven...
De moraal van het
verhaal is dat je die achterblijvers absoluut op één of andere manier bij het
ploeggebeuren moet betrekken. Want als je dat niet doet, dan hadden we nu geen
Thomas in de ploeg gehad, en dat was jammer geweest . Nu twee jaar geleden,
aan het einde van dat seizoen, was het verdict "Thomas heeft toch veel
bijgeleerd". Het was dat zeer moeilijk stadium waarin hij en die
andere lotgenoten wel waren opgepikt, maar bijvoorbeeld nooit passen kregen. "Jij en ik" weten dat we ze moeten betrekken, maar die andere
kindjes zien natuurlijk alleen maar dat kneusje die na een pas meteen de bal
voor de ploeg kwijt is: dus wat denk je nu dat ze gaan doen?
Als die tijden voorbij
zijn, dan komt dat door het jaar dat we "aansluiting" zullen noemen.
Dat was het jaar waarin hij opvallend weinig zeurde over die passen die hij
niet kreeg. Dat was het jaar waarin hij dan maar zelf probeerde aan de bal te
komen. Dat kan je bijvoorbeeld doen door hem van de tegenstander af te pakken:
"steal". Of dat kan je doen door hem bij elke gemiste worp naar de
korf - bij basketbal een voortdurend gebeuren - op te vangen:
"rebound". Het toeval wil dat dat soort "egoïstisch" gedrag
("ik wil die bal, het is mijn bal") zo ongeveer het beste is wat je
voor de ploeg kan doen: echt waar zowat op het niveau van scoren zelf. Bij basketbal wordt er immers vaak gescoord, dus de individuele
goal is op zich minder waard dan bij sporten die wel eens op 0 - 0 eindigen.
Natuurlijk was hij
daar niet goed in. Maar het verdict bij het einde van het aansluitingsjaar was
"Thomas leert snel". Hij "werkte" hard, hij
verdedigde dus almaar beter, pakte ballen af, of uit de lucht, en anderhalf
seizoen geleden lees je in die post over hoe hij al eens een eigen dribbeltje
inzette en in feite zelfs elke wedstrijd een goaltje maakte ook.
Het verhaal van de
daarop volgende maanden was hoe hij héél geleidelijk, héél aarzelend wel eens
een pas kreeg, die dan wel eens door zijn handen liet glippen en daar zwaar
werd voor afgestraft (in passen die hij weer niet meer kreeg)... daar allemaal
heeft doorgebeten... en toen kwam de dag dat de beste spelers van de ploeg hem
in feite best wel geregeld een pas bezorgden: hij was aanvaard.
Ik denk echt dat we
het afgelopen, derde jaar het "volwaardig" jaar mogen noemen. Hij
haalt nog lang niet de dribbelsnelheid van de scholieren Quinten of Aydan, maar
het punt is dat hij wel al een heel behoorlijke snelheid haalt. Hij zeilt niet
zo prachtig door de lucht als scholier Quinten, die daar enorm veel ballen mee
onderschept, zelfs als hij niet eens op "zijn plaats" staat. Die
vertoont een balinzicht waar wij nog niet aan toe zijn, maar het punt is, op
zijn portie gevallen steken na is scholier Thomas een speler die je mag verwachten
te zien staan waar hij moet staan: en dat is voor zo'n negenjarige iets dat hem
naar de goede spelers stuwt. Hij slalomt ook helemaal niet zo heerlijk als
scholier Aydan verdedigingen met ploegen tegelijk aan flarden (hey, de
tegenstanders zijn ook nog maar negen jaar, hé), maar zoals één van de andere
papa's zei: "aha, Thomas begin veel meer zelfvertrouwen in het dribbelen
te krijgen": je voelt het komen. Combineer dat maar eens met hoe hij ook
niet het niveau van scholier Douwe haalt, als het er op aan komt een
aanstormende aanvaller te blokkeren, laat staan er twee tegelijk te blokkeren -
zoals Douwe, op één of andere, mij volstrekt boven de pet gaande manier
geregeld doet. Als je in verdediging mag kiezen tussen een betonnen muur en scholier Douwe, doe dan maar Douwe (dat is tenminste wat scholier Thomas zelf er van zegt). Het punt is dat Thomas geregeld ook wel al eens aanstormende aanvallers
tot staan brengt. En als je in dit ploegje "nog niet zo goed als Aydan
bent" (in dribbelen), en nog "nog niet zo goed als Douwe" (in
verdedigen), dan kan je afleiden waarom zo'n coach best wel blij is dat hij hem
kan opstellen.
Analoog scoort hij ook
"nog niet zo vaak als Quinten", en evenmin is hij een scherpschutter als "den Aiko", maar de tijden dat iemand een gat in
de lucht sprong omdat hij een goal maakte zijn voorbij. Als hij er vier maakt
is het zo'n beetje de minimum norm, minder is een beetje teleurstellend. En
zijn eigen specialiteit, behalve dan dat solide "staan waar hij moet
staan", lijken me zijn passen. Van zijn verre passen zijn er de laatste tijd
een paar nogal pijnlijk opvallend in de handen van de tegenstander terecht
gekomen: leerpuntje! Maar noem me bevooroordeeld: ik vind dat een paar van
zijn dichte passen opvallend vaak veranderden in "assists": je moet
in die flits (want dat gaat bij negenjarigen ook al allemaal behoorlijk snel)
niet alleen die goed geplaatste ploegmaat zien (voor de verdediging er iets aan
doet), maar de bal ook daar krijgen waar hij er mee kan scoren (voor de
verdediging er iets aan doet). Tenslotte is er nog dat harde werken. Ik denk
terug aan een scène waarin de hele ploeg bij balverlies letterlijk met de neus
in de verkeerde richting staat: komt bij basketbal ook vaag genoeg voor. Twee aanvallers, helemaal in hun eentje, op weg
naar onze korf! In dat soort gevallen kan ons scholiertje Thomas wèl snel zijn.
Heel snel. Hij gaat er achter, hij haalt ze in - normaal kan zo'n eenzame
verdediger tegen twee aanvallers niet veel beginnen (hij is tenslotte Douwe
niet: hahahahaha!). Maar, ze maken een fout, ze blijven bij elkaar, bijna aan
de korf loopt Thomas nog tussen de twee door, draait zich om, breidt zijn twee
armen in V-vorm uit...
Ze zijn allebei
geblokkeerd, ze verliezen een kostbare seconde, de hele verdediging is terug,
dankbaar applaus op de bank. OK, ze maakten een fout, normaal maakt het niks
uit, maar ze nu zelf... Gegeven dat ze de fout kunnen (en dus af en toe zullen) maken: als hij niet zo "hard
gewerkt" had, hoeveel kans had hij dan
gehad er nog iets aan te doen?
Hmmmmmm?
Ik heb nog geen echt verdict
gehoord, dit jaar, maar ik zou verbaasd zijn als Thomas dat
"volwaardig" niet kreeg. Overigens was dit jaar ook heel
geslaagd omdat er letterlijk niet één ploegmaat was, of ze konden een pas
aannemen (zonder meteen de bal kwijt te zijn), een dribbel inzetten, een
tegenstander afblokken, etc. Ze maken ook allemaal goals, duidelijk verder dan
Thomas, niet zo lang geleden. Soms, met dat systeem van "je moet iedereen
oppikken" sleur je wel eens een speler mee (die geheel buiten zijn of
haar schuld) meer bijdraagt aan de tegenstander dan aan het eigen resultaat
(maar waar zou Thomas zelf anders gestaan hebben?): maar dit jaar kwamen we
niet in de buurt van dat soort toestanden. Dat maakt het best wel boeiend om
uit te kijken naar volgend jaar, wanneer ze als U12 in een "echte"
competitie terechtkomen. Het is niet dat we een topclub zijn, maar Pitzemburg
Mechelen combineert een gemoedelijke sfeer met opvallend veel aandacht voor
jeugdwerking, en dat maakt dat ik ze best wel zie overleven, die atleten van
ons. Duimen maar.
------------------------------------
