Het was een onverwacht vredig moment, dit weekend in de namiddag in de tuin. Peuter Thomas sliep de namiddagslaap van de peuters, baby Simon was zijn gewone, vredige zelf, en kleuter Sarah zat in haar slaapkamer, met het open venster uitkijkend op onze stoelen, te spelen. En zo, terwijl de ene minuut na de andere passeerde zonder dat we iets hoefden te doen - die namiddag werd mijn broer en zijn familie met drie kindjes-leeftijdgenootjes van die ons verwacht - veranderde een alweer onmogelijk drukke dag in een onverwacht vredig moment. Mi - nu - ten - lang! En wij konden zomaar verschillende zinnen met elkaar uitwisselen, terwijl we gewoon in een zetel in de tuin in de zon lagen! Echt waar!
De wagen van mijn broer knarste over de steentjes van onze oprit en het geluid reikte blijkbaar tot boven. Want daar in het venster verscheen de blonde kruin van kleuter Sarah, en vanachter de oogjes die juist boven de vensterbank uitkwamen klonk het - nog voor de auto was stilgekomen, laat staan de deuren geopend waren: "Tante Inge ik heb een prinsessenkasteel!!!"
Ha ja, of waarmee dacht je dat kleuter Sarah daar de hele tijd zo braaf zat te spelen? Maar het is dus een echt succes, dat prinsessenkasteel, en de hele wereld mag het weten. Dus toen het iets oudere nichtje en het iets jongere nichtje (de kleuters Lene en Tine) uit de wagen sprongen probeerde nonkel Koen ze meteen naar boven te krijgen. Kleuter Sarah had er zo naar uitgekeken haar prinsessenkasteel te demonstreren - en ze heeft haar moment van totaal geluk gesmaakt. Zo hadden de grote mensen de gelegenheid om rustig babies te vergelijken, en zo bleef het toch nog een hele tijd een rustige namiddag...
Maar intussen had zich een grote ontwikkeling voorgedaan. Peuter Thomas wordt in de wagen gegespt voor een vlugge boodschap samen met zijn papa. Als hij goed vastzit en ik op het punt sta de deur dicht te slaan richt hij die trouwe reeënogen op mij en zegt, hij die met moeite een zinnig woord kan uitbrengen: "'Aad mama ook mee?"
Wat een zin! Vier woorden, vier! En wat een gevoel voor drama: de kleine Thomas die beseft dat we vertekken en informaart naar zijn mama! Uiteindelijk was het helemaal niet erg dat mama niet meeging, hij is dat al lang gewoon. Maar toch, de zin, de vraag, de vier woorden, papa was helemaal in de zevende hemel; het equivalent van een prinsessenkasteel voor kleuter Sarah.
Dat was vorige zaterdag. Sindsdien hebben we er alleen nog maar individuele klanken en halve woordjes uitgekregen. Maar toch. Het zit er in. En het begint er al uit te komen.
En baby Simon... Uren (bij wijze van spreken, natuurlijk, wij hebben doodgewoon geen uren over) kan ik er naar zitten kijken en me afvragen: wat gaat er om in het hoofdje van een klein babytje dat lacht...?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten