Een weemoedig moment, eigenlijk. Waar is de tijd dat ze haar eerste "waarom?" had gezegd, waarmee ze toonde stilaan al een kleutertje te worden, maar ik besloot toch maar haar derde verjaardag af te wachten om haar officiëel kleuter te noemen... "Ons peutertje gaat er vandoor", schreef ik, en het is alsof het gisteren was. En nu wordt kleuter Sarah vandaag zes jaar, en nu is ze niet langer een kleuter.
En waar is de tijd dat ze, nog geen drie jaar oud, van alle lettertjes kwam vragen welke letter het was, tot ze ze allemaal kende... Peuter Simon doet vandaag precies hetzelfde, terwijl het kleuter Thomas allemaal geen lap kan schelen. Als we zo doorgaan zal peuter Simon rapper kunnen lezen dan kleuter Thomas. Als dat maar goed afloopt...
Maar je ziet wel hoe weinig belang dat allemaal heeft als je weet dat kleuter Sarah vervolgens jarenlang niets met haar geletterdheid heeft aangevangen, tot ze heel laat in haar kleuterschap toch nog begon te leren woordjes vormen. "Mama, Nora kan al lezen" (of zoiets) kwam ze op zekere dag naar huis, en toen wij het dan maar ook eens proberen kon zij het eigenlijk ook. En nu ze bijna aan het eerste leerjaar begint kan ze woorden van vijf letters in één oogopslag en langere woorden vaak ook. "Overnachten", bijvoorbeeld; kleuter Sarah: "oooo - verrr - nach.... ten! Overnachten! Papa! Papa! Daar staat 'overnachten'!".
Juist.
Maar ze vertoont een veel bredere interesse ook. Zo vertelde ze laatst aan nonkel Peter dat apen ooit in mensen waren veranderd. Maar ze waren niet echt, zelf in mensen veranderd, hoor! Ze hadden wel kindjes gekregen die een heel, héél klein beetje meer op mensen leken, en daarvan hadden er ook weer een paar kindjes gekregen die een heel, héél klein beetje beter op mensen leken, en zo nog een paar generaties verder enzovoort...
Ik denk dat ik ga proberen haar het woord "desoxyribonucleïnezuur" te laten van buiten leren, zodat ze, als mensen zich in het haar beginnen te krabben, kan zeggen "DNA, natuurlijk!". Zou toch mooi staan, in deze context? In ieder geval, nonkel Peter stond het allemaal een beetje verwonderd te aanhoren. Nu, hij heeft zelf drie kindjes, en kleuter Sarah zal al haar tegenwoordigheid van geest nog hard nodig hebben, met dat trio...
Verder heeft ze me al gevraagd waarom de mensen hier zo rijk zijn terwijl veel andere mensen zo arm zijn ("het is de schuld van de het kapitalisme": voorafgaand aan het kapitalisme, namelijk, waren de mensen hier even arm als al de anderen) en bij nog een andere gelegenheid hoe "alles" begonnen was. Compleet met de opmerking "de juf zegt, eerst was er een grote gloeiende steen, en toen is die ontploft". Hmmmmm, een beetje zoals je achter de oude mythen van de mensheid nog een glimp van een vervlogen realiteit kan opvangen. De Toren van Babel, bijvoorbeeld, antieke beschaving... kosmopolische omgeving... poging om hogere gebouwen te maken... spel ingestort... schuld van de vreemdelingen...
En dan zijn er nog de sterren en planeten. "Mer - cu - ri - us". Ik herinner me zelf ook nog dat alleen al het uitspreken van die namen een vreemde magie had, een wonderlijke dimensie die open ging, die onvermoede diepten van de ruimte die alles hier op Aarde zo onbetekenend maken. Kortom, de kans bestaat dat niet alle leerstof van het eerste leerjaar naar de smaak van de juffrouw zal zijn. Maar ook dat is iets waarin de papa de dochter wel zal weten te begeleiden, puttend uit een ruime ervaring. En zo maakt de zomer zich klaar om over te gaan in de herfst, en kan de slag om een nieuwe boekentas en een pennenzak en een kleurdoos beginnen, en dan zal kleuter Sarah helemààl niet langer kleuter Sarah zijn...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten