Flashback, vroege jaren negentig van de 20ste eeuw...
Een verduisterde ziekenhuiskamer, een patiënt die, verder roerloos, voortdurend zijn handen over het laken laat glijden. Er zijn meer mensen aanwezig dan je misschien bij een ziekbed had verwacht, en gezichten die zelfs al niet meer "somber" of "bedrukt" staan. Weggepinkte of gewoon stromende tranen zijn wat er te zien is, of het zwijgend, berustend hoofdschudden waarmee mijn vader zijn net binnengekomen zuster begroet: een beeld dat tot vandaag als een foto in mijn hoofd zit. Want het was één van die samenkomsten die de dag zelf in zeven haasten was bijeengeroepen: als we nog afscheid wilden nemen van mijn grootvader, dan zou het die avond moeten gebeuren.
En hoe kunnen woorden ooit uitdrukken wat de verzamelende familie voelt, daar, in die duistere kamer waar grootvader Robeys, 92 jaar oud, op zijn sterfbed lag. Als het een middeleeuwse vorst was geweest, dan stond er nu dat hij "gerespecteerd en geliefd" was geweest, en daar zou dan elk woord van waar geweest zijn, en meer dan waar. Dus voor ons wiens vader en grootvader hij al die jaren was geweest voelde het aan alsof de wereld er nooit meer hetzelfde zou uitzien. En grootvader Robeys, die wist zelf ook hoe laat het was, en bij elke bezoeker, of toch in elk geval bij mij, gleed er nog een glimp van herkenning over dat gezicht... en tot zo vele jaren later... als ik er aan terug denk...
Samen met de zus van mijn vader was ook nog de dochter van die zus naar binnen gekomen: mijn nicht. Maar die nicht, die had ook nog een babietje bij! Liesbeth, en dat was dus de achterkleindochter van mijn grootvader. En zo gebeurde dat de nicht haar babietje tot bij onze stervende grootvader bracht, en dat als een zilveren rand aan een donkere wolk op dat gezicht een glimlach doorbrak... En we kunnen maar hopen, nietwaar, dat de aanblik van dat babietje, de dochter van zijn kleindochter, daar op dat sterfbed op één of andere manier toch nog een steun is geweest - zou dat niet kunnen?
Flash-forward, het jaar onzes Heeren, 2014
Een zonnig familiefeest, een feestelijke tuin met hapjes en klinkende glazen en al die blije gezichten! Verschillende mensen die mekaar de laatste jaren en decennia maar heel af en toe gezien hebben, maar bijna elke keer weer gezegd hebben: hé, we kwamen zo goed overeen in onze kindertijd, het valt altijd weer zo goed mee op die occasionele gebeurtenissen, waarom niet eens gewoon terug doen? En daar zaten en stonden we, enkele vertegenwoordigers van de vorige generatie (die tachtigers van tegenwoordig, dat is toch niet meer wat het geweest is, in mijn tijd hield dat zich keurig koest, maar nu entertainen ze het luid schaterende gezelschap, tot en met de kleinkinderen). Verder was er wat ik nog even "de huidige generatie" zal proberen noemen, wijzelf, maar natuurlijk zijn sommige kleinkinderen van die "vorige generatie" intussen zelf volwassen mensen geworden. In feite zit ik me hier vast te klampen aan dat laatste kleutertje dat ik zelf nog heb meegebracht, en de rest van de "nieuwe generatie" zijn intussen al schoolkindjes geworden.
En oh ja, tussen die al volwassen geworden mensen was er één die dan ook haar eigen baby had meegebracht. Wat kwam dat allemaal weer snel terug, dat goed tegen zijn mama aangedrukte kindje in de draagdoek, dat knuistje, dat mondje dat op een Rode Duivels tuttertje aan het sabbelen was... Het is voor ons tenslotte allemaal nog niet zo lang geleden. Maar er was wel nog een klein, heel subjectief detail. Een mens had het gemakkelijk over het hoofd kunnen zien - maar iemand die zijn blog grotendeels volhoudt omwille van de rubriek "nageslacht" die nu eenmaal een soort spoor tussen de generaties trekt, die kon het nauwelijks missen.
De mevrouw die daar stond te stralen met haar kindje, dat was dezelfde Liesbeth die mijn nicht destijds naar haar stervende grootvader in de verduisterde ziekenkamer had meegebracht: en die nu op haar beurt een volgende generatie meebracht naar een familiefeest.
Tuur, achter-achterkleinzoon die me samen met de herinnering aan zijn over-overgrootvader tot vandaag de tranen in mijn ogen brengt. Dag Tuur, welkom op de wereld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten