Glunderend komt hij, volle zes jaar oud, de trap af, glunderend laat hij zich in de armen van zijn breed glimlachende papa vallen en onder veel "happy birthday to you" naar de keuken brengen, en daar staat een grote drakenburcht van Playmobil hem op te wachten. Je hoeft geen filosofisch talent te hebben om daar, met onze actualiteit, even vanuit een heel ander standpunt bij stil te blijven, maar anderzijds, als we zouden willen dat zoveel méér kinderen "dit" mochten meemaken - wat moet dan "dit" betekenen als het geen kleine jongen van zes jaar mag zijn die voor zijn verjaardag een kasteel krijgt?
Het is een voltreffer. Hij kende het al van vriendjes, maar het was niet meer in de handel, en nu stond het toch zomaar op de plaats van zijn ontbijtbordje! "Kijk, papa, daar is een valstrik" en "oh, wat een grote draak" enzovoort. En hij vraagt "nu ben ik geen kleuter meer, eh?". Hij is een zeer levendig, zeer energiek kind, en dat is als je de kleinste van drie bent niet altijd gemakkelijk. Zijn gezichtje staat ernstig, als hij dat vraagt, met grote oogjes kijkt hij me aan, gespannen, zoals na een examen, je weet pas zeker dat je geslaagd bent als je ook het verlossende woord hebt gehoord. Maar inderdaad, hij is nu officiëel een schoolkindje, en gerustgesteld zet hij zich weer aan het werk met zijn kasteel. Nog een grote broer erbij, en een grote zus en een mens zou nog vergeten dat ze ook nog naar school moeten.
En daar gaat hij, met een grote doos versgebakken wafeltjes en een kroon, alweer glunderend de speelplaats op en sterke verhalen over het verdelen van die wafeltjes en broer en zus die ook in de prijzen vielen en de juf en de troon en de chocomelk. En als ik doe alsof ik verbaasd rond kijk en "de kleuter zoek" zet hij een gezicht van "jammer maar helaas", heft berustend de handjes ten hemel en zegt "nergens te zien!".
Sic transit gloria mundi; iets dergelijks.
Zo is ons laatste kleutertje er vandoor. Het zijn drukke tijden, natuurlijk, met drie kleine schoolkindjes, van zes, en heel binnenkort acht en tien, maar het zijn ook prachtige tijden. We slapen meestal ononderbroken, ze kleden grotendeels zichzelf aan en kunnen zelf in en uit een auto; ja, we zijn echt al mensen geworden die vertederd glimlachend naar andere mensen kijken wanneer ze met maxicosi's vol baby of peutertjes op de arm passeren. En scholier Simon, die kijkt al uit naar het eerste leerjaar, hoewel hij ook al met een grote frons op zijn gezichtje over "huistaak" spreekt. Ja, met zo'n oudere broer en zus maak je je over dat soort romantiek natuurlijk geen illusies.
Het zal allemaal wel lukken, scholiertje Simon, zij het misschien niet altijd even vanzelfsprekend als bij iets oudere familieleven. We zien wel. De drakenburcht is het onderwerp dat momenteel aan de orde is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten