China

Enkele dagen geleden stond in de krant dat de Duitse economie, na jaren amechtige prestaties, weer aan het draaien slaat, en nu hoopt op 1.70% groei voor 2006. En de vraag is: hoe komt dat? En blijkbaar komt het antwoord zo grotendeels uit één en dezelfde richting dat we het in één woord kunnen samenvatten: China.

Europa is al lang een economie die goed is in het maken van kapitaalgoederen, of “zware” consumptiegoederen zoals auto’s of huishoudapparaten. En dat geldt in het bijzonder voor Duitsland: BMW, of Siemens, en noem maar op.

Maar wie moest al die spullen kopen? In de crisis van, en na, het jaar 2,000 was het antwoord: niet de EU, want die zat vol eurosclerose. En niet de VS, want die zaten vol Enron-achtige schandalen. En ook niet Japan, want die zaten al decennia in een recessie.

En als noch de VS, noch de EU, noch Japan de wereldeconomie van het jaar 2,000 op gang kunnen trekken, wie gaat het dan doen? Zimbabwe?

Wel, het antwoord was: China. En bij uitbreiding heel dat gigantische stuk Azië dat tegenwoordig in ijltempo aan het modernizeren is; doe er maar ineens Indië bij. Maar China op kop. Met voor het zoveelste jaar op rij een groei van tegen de 10 percent, ziet het er naar uit dat China een rol begint te spelen als koper op de internationale markten – de Zuid-Amerikanen zijn er al enkele jaren langer dolblij mee.

China koopt dus op steeds grotere schaal kapitaalgoederen of consumptieproducten zoals auto’s, Europa is goed in die producten, dus de vraag zwelt aan, de fabrieken gaan aan het draaien, de bedrijfsresultaten verbeteren, de werkgelegenheid... hé?

Uimmmm...

Wacht.

We hoorden toch juist altijd dat China (en bij uitbreiding: de ontwikkeling van heel Azië) een negatieve werking op onze economie uitoefende? De jobs die verdwenen! De verhuis van heelder bedrijfstakken! Outsourcing! Oei!

Wel, de medaille blijkt twee kanten te hebben. Als we dingen maken die de Chinezen zelf even goed, of beter, maar in elk geval goedkoper kunnen maken, dan is het normaal dat ze die niet bij ons kopen. Maar als blijkt dat wij dingen maken die, meer dan waarschijnlijk, veel duurder zijn dan lokale equivalenten, maar daar tegenover ook stukken beter, dan aarzelt een snel rijker wordende economie niet om voor die betere producten te gaan.

En het netto-resultaat is zo sterk dat zelfs de eurosclerotische economie het effect voelt en aanstalten maakt weer aan te slaan. De politici zullen doen alsof het dank zij hun beleid is, de bedreigde sectoren zullen met rollende ogen spreken over de Aziatische pletwals en pleiten voor protectionistische maatregelen, maar de feiten zullen voor zich spreken. De globalizering kent niet alleen maar verliezers...