Baby Thomas is één jaar oud

Een jaar geleden, alweer, dat we in het ziekenhuis met dat bundeltje baby, de oogjes stijf gesloten, de knuistjes ter hoogte van de oortjes en het neusje dat aan de vastberaden trekken van zijn vader deed denken in onze armen stonden. Speels maar Serieus stond er vol mee, een mens mag nooit de echt belangrijke gebeurtenissen van het universum uit het oog verliezen.

Een jaar later staan de oogjes van baby Thomas wijd open. Hij is een echt tevreden babietje, dat veel moet lachen en met volle aandacht de wereld inkijkt. Sinds hij niet meer in een maxicosi moet zitten is het geen enkel probleem om met hem een halve dag in de auto rond te reizen. Hij kijkt met grote oogjes rond naar de afwisseling daarbuiten en geniet van zijn eerste vakantie.

De meeste collega's van baby Thomas kunnen al stappen, of rechtstaan als ze zich vasthouden, of tenminste kruipen. Baby Thomas niet. Hij zit tevreden op zijn stoel of zijn tapijt, en als er iets is dat zijn aandacht trekt buigt hij zich voorover en trekt met alle kracht van zijn armpjes aan de vloer, tot hij zittend vooruitschuift in de richting die hij wil. Ik denk wel dat hij tot tien graden tegen de wind zou kunnen invaren, als hij dat zou willen. Maar staan of stappen is er nog lang niet bij, en daarmee zit baby Thomas naar de maatstaven van de familie uitstekend op schema. Robeyzen zijn laatbloeiers.

Baby Thomas heeft ook nog maar vier tandjes. Daarmee doet hij beter dan zijn zus, die er op dezelfde leeftijd maar één had, en in die toestand maanden is gebleven. Baby Thomas doet ook al ettelijke maanden op zijn vier tanden, en er zijn geen tekenen dat er heel snel gaan bijkomen.

Maar fysische ontwikkeling is er natuurlijk meer dan genoeg, en peuter Sarah moet tot haar grote ontzetting vaststellen dat baby Thomas alles vastgrijpt wat hij maar te pakken krijgt, er aan trekt, en het dan nog in zijn mondje steekt ook: Boemba, de potjes en pannetjes van haar keukentje, zijn eigen teddyberen, het tutje van peuter Sarah, het rugzakje waarmee ze naar school gaat, alles. Nu moet baby Thomas zich ook van haar één en later welgevallen: ze schrobt zijn rug in het badje en ze heeft hem al eens (overigens heel bekwaam) een truitje aangetrokken. Niemand weet hoe peuter Sarah dat heeft klaargespeeld, maar ineens had hij het aan en glunderen dat hij deed! Zij ook, trouwens.

En zo kruifelt de baby hier rond terwijl de peuter lange volzinnen afsteekt en tot zestien kan tellen. En niet met zich laat sollen. Toen mijn vrouw op een dag geen koekje voor de speeltijd in haar rugzakje had gestoken, maar wel een boterham, ging de converstatie als volgt (de zinnen van peuter Sarah werden langzaam uitgesproken en met een diepe stem):

Mama: "Saartje, heb jij in school het boke opgegeten?"
Peuter Sarah: "Ik wil geen bokes meenemen naa' schooltje, ik wil alleen maar koekjes."
Mama: "Wil jij alleen maar koekjes? Hmmmm.... Maar je hebt tenminste toch het boke opgegeten?"
Peuter Sarah: "Nééééééé" (nog altijd dat diep stemgeluid, dus)
Mama: "Oh nee? En wat heb jij dan met dat boke gedaan?"
Peuter Sarah (langzaam en met een diepe stem): "Op de grond".

Opgelost. Case closed. Op naar een nieuwe, onbezorgde dag.

Maar goed. Gelukkige verjaardag, baby Thomas, en mogen er nog vele, vele verjaardagen volgen!