Vaderschap...

Op de jaarlijkse zomerfamiliebijeenkomst (ha, een woord van Duits aandoende lengte) kreeg kleuter Sarah verschillende cadeautjes: volgende woensdag wordt ze vier, en oma en de tantes waren dat niet vergeten. Alleen, het gevolg is dat kleuter Sarah 's avonds haar soep niet eet.

Papa: "Sarah, hou op met aan dat kleurboek prutsen, dat loopt echt niet weg."
Kleuter Sarah (lichtelijk kortaf): "Natuurlijk niet, dat heeft toch geen voetjes."

Zucht.

Er werd op het feest ook gevraagd welk cadeautje ze graag van ons wil krijgen, als woensdag de grote dag aanbreekt. Het juiste antwoord daar is: "een prinsessenkasteel". Ze zegt dat met een gezichtje dat opfleurt van opgetogen verwachting.

Papa: "Ik denk dat Saartje voor haar verjaardag een paar nieuwe schoentjes zal krijgen." (het pak met het prinsessenkasteel staat al verstopt in de kelder.)
Kleuter Sarah: "Nééééé, schoentjes koop je in de winkel!"
Dus ze begrijpt ook al het verschil tussen functionele aankopen en cadeautjes. Maar hoe zeker is ze van haar stuk?
Papa: "Maar, Saartje, als er nu toch geen prinsessenkasteel in het pak zit, wat dan?"
Kleuter Sarah: "Dan ga ik huilen en dan gaat mama zeggen 'stop met huilen; we zullen nog wel een prinsessenkasteel kopen'..."

GVD! Ligt het er zo dik bovenop? Zijn we zo doorzichtig? Zijn die kinderen zo doortrapt dat ze binnenkort ook al weten hoe lang en hoe luid huilen genoeg is om hun zin te krijgen?

Ach, er is hier zoveel gebeurd met de schattebouten, de laatste maanden - en geen energie om er iets over te schrijven. Peuter Thomas die zijn eerste woordjes spreekt, en zelfs al slecht uitgesproken "zinnetjes" (van twee woorden). Baby Simon die lacht, en papa die zich verwonderd afvraagt: wat gaat er om in zo'n hoofdje van een babietje dat lacht...?

Wat ik hier aan slaapgebrek heb opgestapeld, de laatste weken... En het is echt niet baby Simon, het is de gewoonste zaak van de wereld. Kijk, zeg dat we vroeger, met een kleuter en een peuter, de helft van de tijd een gewone nacht hadden, en de andere helft één keer, of als het slecht ging twee keer uit ons bed moesten komen. Voeg toe een zeer brave baby, die elke nacht één keer wakker wordt om te eten, en soms twee keer omdat hij nu eenmaal af en toe een beetje moet knotteren.

Netto heb je nu elke nacht minstens één onderbreking waarvoor je er uit moet, vaak heb je twee onderbrekingen waarvoor je er uit moet, en de helft van de week (wanneer peuter en kleuter stoorzender spelen) komt daarbovenop nog een andere onderbreking - zeg gaan slapen om 10.30 uur, en wakker om 12.30, 03.00 en 04.30 uur. Dat is dan belange niet de slachtste nacht die we de laatste weken hebben gehad; dat is gewoon representatief. Het kan beter zijn en het kan slechter zijn.

En natuurlijk moet je, weekend of niet, elke dag vroeg opstaan omdat er minstens één om 06.30 wakker is.

En zo heb ik gisteren het voorlopig dieptepunt meegemaakt, waarop ik letterlijk de minuten barstende hoofdpijn zat af te tellen, hopend dat die prachtige zomerdag zo snel mogelijk voorbij wou gaan. Wie me een beetje kent weet dat het erg was als ik zeg dat ik pijnstillers heb genomen: niet één, maar twee. Wie me een beetje kent voelt waarschijnlijk de aandrang meteen ter hulp te schieten als ik zeg dat ik gisteren de computer niet heb aangezet. Kalmeer: deze nacht was een relatief betere nacht, de computer staat terug aan. Maar denk vooral niet dat "het bloggen zal hernemen", het zal echt niet gaan.

Oh, dat "voorlopig dieptepunt", dat is meegerekend dat we twee weken geleden, van zondag op maandag, een letterlijk slapeloze nacht hebben meegemaakt. Van minuut tot minuut. Baby Simon sliep slecht, en peuter Thomas was ziek. Dus die zet zijn keel open om 11.30 uur en je krijgt hem niet stil voor het één uur is. Om 01.15 (letterlijk) begint het opnieuw, en het duurt tot na 02.00 uur. "Het", dat is voortdurend weer opstaan om het kind dat duidelijk pijn heeft (en 40 graden koorts) toch een beetje te troosten.

Wanneer je na 02.00 uur gaat liggen en weet dat Simon elk moment kan gaan jammeren slaap je niet tot het zo ver is. Je hebt prijs om 02.45 uur en eer hij zijn fles heeft gehad is het een eind na drie, en...

De sirene bij peuter Thomas gaat meteen opnieuw aan (hij zal ons gehoord hebben op de trap), en het houdt niet meer op voor je van ellende dan maar opstaat, ergens voor vijf uur.

Een "system shut-down" voor een mens, dat voelt alsof niet alleen in je hoofd alle lichten uitgaan (je hebt van die heel korte momenten dat je letterlijk niets ziet, dat alles zwart is) maar dat er een soort kramp vertrekt vanuit je pijnlijke hoofd en door je schouders tot halfweg je armen alles verlamt. De hele dag lang, en vanaf de namiddag zelfs zeer frequent.

Maar dat was niet het dieptepunt. Het dieptepunt was gisteren. Denk vooral niet dat ik terug begin te bloggen. Deze post is alleen het effect van relatieve verbetering. Plus het feit dat ik het kwijt moest.

Hopelijk tot binnenkort...