Net Dark Star van Alan Furst uitgelezen. Laten we het een "historische roman" noemen, over de periode die in Europa van de late jaren dertig naar de Tweede Wereldoorlog loopt. Het is een donkere, dreigende periode, met Europese hoofdsteden platgelopen door diplomaten, militairen, vluchtelingen en journalisten uit alle landen van het continent. En spionnen. Het is dan ook een "spionageroman", en de hoofdpersoon die zijn carrière begint als een Pravda journalist loopt door diverse stadia, zoals een volle job als agentrunner of een zwerftocht door het door de Nazi's onder de voet gelopen Centraal Europa tot hij zelf als vluchteling eindigt en wordt opgepikt door een organisatie van Duitse tegenstanders van Hitler.
En het is allemaal ongelofelijk mooi gedaan, de atmosfeer in Parijs of Praag, de hopeloosheid op de Poolse vlakten, het uiterst hoffelijke bezoek door Franse veiligheidsbeambten die zeggen dat ze brandinspecteurs zijn maar in feite bedoelen dat de Sécurité precies weet wie ze zijn en waar ze zitten. Als je hoopt op een James Bond-achtige story met blitze meiden en allerlei gadgets, hol dan gillend naar de winkel met strip- en soortgelijke verhalen. Als je iemand bent die integendeel pas ophoudt met geeuwen wanneer kritische lezers uitdrukkingen als "beter dan John Le Carré" beginnen te gebruiken, dan zou ik de naam ook eens opzoeken.
En dus is de NKVD niet beter dan de Nazi's, en Stalin is niet beter dan Hitler, en de held is dan ook helemaal niet een held maar gewoon een mens die Poolse pogroms heeft overleefd (maar zijn vrouw niet) en alleen maar geboren is in een tijd en tussen mensen die jij en ik ons niet eens kunnen voorstellen. En hij is nu eenmaal een Rus, dus hij werkt voor de Russen, en vandaar ziet hij even goed dat desolate van dat bijna-oorlogs Europa als jij en ik kunnen zien wanneer we weer eens een goeie film vasthebben.
Een daverende vier op mijn schaal van kwotering (1). Als het genre iets voor jou is, maak er dan maar een vijf van. Als het je niet onverschilliger kon laten, kan ik begrijpen dat je het zo laat. Ikzelf heb maar meteen een tweede exemplaar van zijn boeken besteld: leve de Kindle!
Update, vele uren later. Aangemoedigd door het succes dacht ik maar meteen mijn beeld van het genre uit te breiden door een Robert Littell (The Company) te proberen. De roman over de CIA, ging het zijn. Ont - zet - tend - zwak. Dat toontje van stoere jongens, die conversatie om aan een newby uit te leggen dat het niet volstaat dat een overloper "juiste" informatie meebrengt om te bewijzen dat hij bona fide is... En dan, hijg! de operatie loopt slecht af, en dus ("hijg!") is er een mol onder ons! Ik besef dat vier percent van een boek onvoldoende is om het te beoordelen. Maar ik vind ook dat een ongelofelijk goed boek dat dit soort dingen laat staan in zijn eerste vier percent maar niet moet verwachten dat de mensen het zelfs maar proberen. Een zeldzame één op mijn schaal van kwotering.
Ik smijt het er meteen weer af. Ik wil het niet in mijn bibliotheek zien staan. Geef me mijn electronen terug, in de vorm van electrische stroom zijn ze meer waard dan in de vorm waarin Littell ze heeft gegoten.
Ik heb echt wel wat beters te doen. Gauw naar dat ander boek van Alan Furst!
--------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2006/03/kwotering.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten