Een tijdje geleden liep ik met een vriend of een collega (ik weet het al gewoon niet meer) te filosoferen over de volgende vraag. Hoe zou de wereld er uitzien als de maatschappelijke positie van iedereen, van de schoorsteenveger tot de machtigste president-directeur-generaal, zuiver door het lot, honderd percent "random" werd bepaald? En ook, beeld je even in dat "op één of andere manier" dit idee als een serieus voorstel op tafel was gekomen, en dat je bijgevolg voor de vraag staat: hoe schiet je het af? Welk rationeel argument kan je voorleggen om tegen te stemmen?
Ik weet nog dat mijn eerste, onmiddellijke, intuïtieve reactie er één van ontsteltenis was: dan kan "de president van de Verenigde Staten" (dit was zuiver bedoeld als mijn uitdrukking voor "de belangrijkste persoon op de wereld") even goed een debiel (dit was bedoeld in de medische betekenis; aangenomen dat het woord nog een aanvaarde medische betekenis heeft) zijn... "en waar staan we dan?"
En toen dacht ik aan de vorige echte president van de Verenigde Staten, en ik wist: dit lachwekkende idee van "de maatschappelijke positie van om het even wie wordt zuiver door het toeval bepaald" zal nog niet zo heel gemakkelijk te weerleggen zijn...
zondag 30 augustus 2009
zaterdag 29 augustus 2009
Ikzelf, Verklaar Hierbij Plechtig (komkommertijd...)
Ikzelf, de Man die twee jaar voor de vorige Amerikaanse presidentsverkiezingen wist te verklaren dat er na nog enige tijd al weer geen sprake meer zou zijn van (QUOTE) "al die poeha rond Obama"(UNQUOTE) (1), kondig bij deze, niet minder parmantig, mijn grote verwondering aan bij het nog altijd voortdurend in het nieuws komen van Sarah Palin.
Natuurlijk, vanzelfsprekend, zo verkondigt Speels maar Serieus aan iedereen die het maar wil horen, zullen de Republikeinen binnen vier jaar voldoende bij zinnen gekomen om deze schertsfiguur zelfs niet meer te vermelden, eens het zo ver is.
(Sorry, beste lezer die op zoek is naar serieuze posts, maar het gaat nog altijd niet.)
----------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/01/amerikaanse-presidentsverkiezingen-2008.html
Natuurlijk, vanzelfsprekend, zo verkondigt Speels maar Serieus aan iedereen die het maar wil horen, zullen de Republikeinen binnen vier jaar voldoende bij zinnen gekomen om deze schertsfiguur zelfs niet meer te vermelden, eens het zo ver is.
(Sorry, beste lezer die op zoek is naar serieuze posts, maar het gaat nog altijd niet.)
----------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2007/01/amerikaanse-presidentsverkiezingen-2008.html
dinsdag 25 augustus 2009
Schuldig
"Papa, kijk, ik heb..." roept kleuter Sarah opgewonden snaterend, wanneer we na een drukke werkdag de nog veel drukkere avond met één kleuter, één peuter en één baby aanvatten.
"Even wachten, Saartje" zegt papa met de verbeten blik in zijn ogen van de "working class hero" die al de hele dag koppen van draken afhouwt er nu meer dan ooit ziet bijkomen. "Papa heeft nog veel werk met het leegmaken van de vaatwasmachine."
En dan, als een torpedo bij Pearl Harbour, klinkt het: "en wanneer hebben jullie eens niet veel werk?"
Slagzij, dus. Heel, heel veel slagzij. Je loopt rond met een zwaar hoofd en kleine oogjes, je loopt te koersen dat je er bijna bij neervalt, je hebt de hele dag gewerkt (onderschat de factor van de pendel niet), tussendoor en in de weekends de boodschappen gedaan, en het lukt je maar heel, heel zelden om voor 21.00 uur de laatste speentjes, flesjes en potjes proper op hun plaats in de kast te zetten (nog flesjes en luiertjes voor morgen klaarzetten, tafel dekken, rekeningen betalen...)...
Maar schuldig dat je je voelt...
"Even wachten, Saartje" zegt papa met de verbeten blik in zijn ogen van de "working class hero" die al de hele dag koppen van draken afhouwt er nu meer dan ooit ziet bijkomen. "Papa heeft nog veel werk met het leegmaken van de vaatwasmachine."
En dan, als een torpedo bij Pearl Harbour, klinkt het: "en wanneer hebben jullie eens niet veel werk?"
Slagzij, dus. Heel, heel veel slagzij. Je loopt rond met een zwaar hoofd en kleine oogjes, je loopt te koersen dat je er bijna bij neervalt, je hebt de hele dag gewerkt (onderschat de factor van de pendel niet), tussendoor en in de weekends de boodschappen gedaan, en het lukt je maar heel, heel zelden om voor 21.00 uur de laatste speentjes, flesjes en potjes proper op hun plaats in de kast te zetten (nog flesjes en luiertjes voor morgen klaarzetten, tafel dekken, rekeningen betalen...)...
Maar schuldig dat je je voelt...
vrijdag 21 augustus 2009
Three cheers for Marc Ambinder
In één van die vele subsecties van de Amerikaanse blogosfeer is opschudding ontstaan over de toegeving door "ex-homeland security Secretary" Tom Ridge dat tijdens de campagne voor de herkiezing van Bush het "alarmniveau" herhaaldelijk om politieke redenen werd omhoog gehaald:
http://www.msnbc.msn.com/id/32501273/ns/us_news-security/
Ikzelf val er op via het altijd veelzijdige blog van Brad DeLong:
http://delong.typepad.com/sdj/2009/08/nope-no-apology-from-marc-ambinder.html
EN
Samen met vele anderen haalt hij journalist (of columnist, of blogger, of welke hoedanigheid hij ook heeft) Marc Ambinder aan, die zich herinnert hoe hij niet geloofde dat dat soort aantijgingen de waarheid zou kunnen zijn. Zelf heb ik me vaak afgevraagd welke uitvluchten de aanhangers van Bush allemaal verzonnen, en aanvaardden, om in hun held te kunnen blijven geloven, en dus vind ik de controverse heel interessant. Dit is wat Ambinder daarover zelf te zeggen heeft:
"Journalists, including myself, were very skeptical when anti-Bush liberals insisted that what Ridge now says is true, was true. We were wrong. Our skepticism about the activists' conclusions was warranted because these folks based their assumption on gut hatred for President Bush, and not on any evaluation of the raw intelligence...."
En dat kan kloppen! De reden waarom ik termen als "dom rechts" en "loeien en schelden" ben beginnen gebruiken was omdat ik me een tijd in een internetgezelschap had bevonden waar precies dat gebeurde. Gewoon omdat ik luidop schreef wat iedereen met zijn eigen ogen kon zien was ik "extreem-links", en een "Bush-hater" (de aanhalingstekens stellen alleen maar een benadering van de terminologie voor, hoor) en vele vele andere, en dat was allemaal niets vergeleken met wat politieke leiders overkwam toen ze hun Amerikaanse vrienden probeerden te behoeden voor de stommiteiten die ze wilden begaan.
Toch verbaas ik me nu voor de hoeveelheid vuur die Ambinder nu aantrekt. De man zegt heel uitdrukkelijk dat hij het fout voor had, en dat is iets waarop je maar heel weinig mensen zal betrappen. En toch is dat één van de dingen waaraan je de serieuze mensen van de clowns kan onderscheiden. (En zij die denken mijn internetgeschiedenis te kennen en nu iets als "kijk naar jezelf" willen zeggen: hoeveel bied je voor elke variant van mezelf waarin ik schrijf "you were right and I was wrong"?) En zoals Brad DeLong ooit ergens (maar al een hele tijd geleden) schreef, iedereen die een aanhanger van de Irakoorlog was en toch ooit weer serieus wil genomen worden kan maar beter zijn antwoord voorbereiden op de vraag: "wanneer had je het door, en hoe heb je dat publiek toegegeven?". En het moet gezegd worden dat een hoop van de betrokken Republikeinen inderdaad de kracht hebben opgebracht om precies dat te doen:
http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2006/11/voetje-voor-voetje.html
Dus op het eerste zicht: wat hebben ze Ambinder nog te verwijten? Maar inderdaad, als je er eens verder over nadenkt... Dat was nu juist het irriterende van heel de beweging van destijds; dat concept van "wie niet voor ons is is tegen ons", liefst onder zoveel mogelijk geloei en gescheld, en toen ze op het einde ontdekten dat heel de wereld inderdaad tegen hen was - ik zie nog die verongelijkte teksten voor mijn ogen, ze hadden geen enkel idee waar ze zoveel onrecht aan verdiend hadden.
Maar precies dat is wat Ambinder tot vandaag doet. "Ik zie nu wel dat ik het fout voor had, maar er was geen zinnig mens die dat destijds kon vertellen; het waren allemaal hysterische, anti-Amerikaanse, extreem-linkse Fransgezinde pseudo-intellectuelen".
Dus eigenlijk hangt hij, nu hij al weet dat hij het fout voor had, nog altijd even hard de nar uit als destijds. Alleen, op die paar dagen heeft hij nog eens opnieuw nagedacht, en hij is alweer in staat om in te zien dat het fout is gegaan:
"My hindsight bias is no less offensive than the bias I attribute to these liberals. It was wrong to use the phrase "gut hatred." Had I spent more time thinking about the post, I would have chosen a different phrase. And I should have."
Dus alles bij elkaar blijf ik me toch wel wat verwonderen over de hele zaak. Laten we niet vergeten te contrasteren met het feit dat er tot vandaag mensen zijn die nog altijd vasthouden aan het laaiend genie dat de hele Bush wel was. Je gelooft het niet? Bekijk de commentaren bij de volgende blogpost:
http://lvb.net/item/7754
Blair kan, eens te meer, niet antwoorden op het verwijt dat hij toch maar een oorlog begonnen is tegen een land dat niemand had aangevallen en niemand had bedreigd, Blair begint nog maar eens over de vreselijke aanslagen waar dat land niets mee te maken had, en de dappere tinnen soldaatjes blijven tot de dag van vandaag (!) aanschuiven om te zeggen hoe de anderen "moreel verrotte cultuurrelativisten" zijn.
En zeggen dat de verontwaardiging groot was, destijds, toen ik dit soort gedrag met "pink op de naad" beschreef. Laten we ons maar verheugen in het feit dat er tenminste een meer luciede rechtse vleugel bestaat, en dat sommigen tenminste kunnen erkennen hoe ver ze ernaast zaten. Three cheers for Marc Ambinder.
-----------------------------------------
UPDATE 22 augustus: intussen pikt Paul Krugman er ook op in:
http://krugman.blogs.nytimes.com/2009/08/21/what-should-we-have-known/
QUOTE
So why should anyone have presumed that they were behaving differently on national security issues? When the selling of the Iraq War began, I immediately noticed just how similar it was to the selling of the 2001 tax cut — the ever-shifting rationales for an unchanging policy, the arguments by innuendo. So I was open to the early evidence that the case for war was a fraud; nothing except deference to power prevented mainstream journalists from reaching the same conclusion.
And it’s really sad that those who missed the obvious, who failed to see what was right in front of their noses, still consider themselves superior to those who got it right."UNQUOTE
Dat van die "shifting rationales"; het op zoek moeten naar steeds andere "argumenten" om een onveranderd verhaal te blijven volhouden als het vorige argument is neergehaald - dat is zooo typisch voor zowel dom links als dom rechts. Het zou één van de grote alarmsignalen in elke discussie moeten zijn. Bijvoorbeeld, als je in de "Eurabië" discussies ziet dat "het" zal gebeuren omdat de thuislanden zo hard groeien, en het verandert (omdat dat niet klopt) naar "het" zal gebeuren omdat de Europese Moslims zo hard groeien, en dan naar de "gezinsherenigingen" (als het weer niet klopt), en dan naar nog iets anders, dan is dat een heel slecht teken. En dat terwijl die mensen misschien wel doodeenvoudig een punt hebben: waarom maken ze het dan niet heel gewoon met een paar cijfers in de hand? Als Bush zo heel goede case tegen Irak had; waarom moesten daar dan al die leugens bij verzonnen en zelfs gefabriceerd worden?
En als iemand intussen door heeft dat die "shifting rationales" destijds inderdaad zo'n groot alarmsignaal waren - waarom hebben sommigen dat dan nog niet door als ze hetzelfde patroon in een heel ander geval opnieuw zien?
woensdag 19 augustus 2009
"'Aad mama ook mee?"
Het was een onverwacht vredig moment, dit weekend in de namiddag in de tuin. Peuter Thomas sliep de namiddagslaap van de peuters, baby Simon was zijn gewone, vredige zelf, en kleuter Sarah zat in haar slaapkamer, met het open venster uitkijkend op onze stoelen, te spelen. En zo, terwijl de ene minuut na de andere passeerde zonder dat we iets hoefden te doen - die namiddag werd mijn broer en zijn familie met drie kindjes-leeftijdgenootjes van die ons verwacht - veranderde een alweer onmogelijk drukke dag in een onverwacht vredig moment. Mi - nu - ten - lang! En wij konden zomaar verschillende zinnen met elkaar uitwisselen, terwijl we gewoon in een zetel in de tuin in de zon lagen! Echt waar!
De wagen van mijn broer knarste over de steentjes van onze oprit en het geluid reikte blijkbaar tot boven. Want daar in het venster verscheen de blonde kruin van kleuter Sarah, en vanachter de oogjes die juist boven de vensterbank uitkwamen klonk het - nog voor de auto was stilgekomen, laat staan de deuren geopend waren: "Tante Inge ik heb een prinsessenkasteel!!!"
Ha ja, of waarmee dacht je dat kleuter Sarah daar de hele tijd zo braaf zat te spelen? Maar het is dus een echt succes, dat prinsessenkasteel, en de hele wereld mag het weten. Dus toen het iets oudere nichtje en het iets jongere nichtje (de kleuters Lene en Tine) uit de wagen sprongen probeerde nonkel Koen ze meteen naar boven te krijgen. Kleuter Sarah had er zo naar uitgekeken haar prinsessenkasteel te demonstreren - en ze heeft haar moment van totaal geluk gesmaakt. Zo hadden de grote mensen de gelegenheid om rustig babies te vergelijken, en zo bleef het toch nog een hele tijd een rustige namiddag...
Maar intussen had zich een grote ontwikkeling voorgedaan. Peuter Thomas wordt in de wagen gegespt voor een vlugge boodschap samen met zijn papa. Als hij goed vastzit en ik op het punt sta de deur dicht te slaan richt hij die trouwe reeënogen op mij en zegt, hij die met moeite een zinnig woord kan uitbrengen: "'Aad mama ook mee?"
Wat een zin! Vier woorden, vier! En wat een gevoel voor drama: de kleine Thomas die beseft dat we vertekken en informaart naar zijn mama! Uiteindelijk was het helemaal niet erg dat mama niet meeging, hij is dat al lang gewoon. Maar toch, de zin, de vraag, de vier woorden, papa was helemaal in de zevende hemel; het equivalent van een prinsessenkasteel voor kleuter Sarah.
Dat was vorige zaterdag. Sindsdien hebben we er alleen nog maar individuele klanken en halve woordjes uitgekregen. Maar toch. Het zit er in. En het begint er al uit te komen.
En baby Simon... Uren (bij wijze van spreken, natuurlijk, wij hebben doodgewoon geen uren over) kan ik er naar zitten kijken en me afvragen: wat gaat er om in het hoofdje van een klein babytje dat lacht...?
De wagen van mijn broer knarste over de steentjes van onze oprit en het geluid reikte blijkbaar tot boven. Want daar in het venster verscheen de blonde kruin van kleuter Sarah, en vanachter de oogjes die juist boven de vensterbank uitkwamen klonk het - nog voor de auto was stilgekomen, laat staan de deuren geopend waren: "Tante Inge ik heb een prinsessenkasteel!!!"
Ha ja, of waarmee dacht je dat kleuter Sarah daar de hele tijd zo braaf zat te spelen? Maar het is dus een echt succes, dat prinsessenkasteel, en de hele wereld mag het weten. Dus toen het iets oudere nichtje en het iets jongere nichtje (de kleuters Lene en Tine) uit de wagen sprongen probeerde nonkel Koen ze meteen naar boven te krijgen. Kleuter Sarah had er zo naar uitgekeken haar prinsessenkasteel te demonstreren - en ze heeft haar moment van totaal geluk gesmaakt. Zo hadden de grote mensen de gelegenheid om rustig babies te vergelijken, en zo bleef het toch nog een hele tijd een rustige namiddag...
Maar intussen had zich een grote ontwikkeling voorgedaan. Peuter Thomas wordt in de wagen gegespt voor een vlugge boodschap samen met zijn papa. Als hij goed vastzit en ik op het punt sta de deur dicht te slaan richt hij die trouwe reeënogen op mij en zegt, hij die met moeite een zinnig woord kan uitbrengen: "'Aad mama ook mee?"
Wat een zin! Vier woorden, vier! En wat een gevoel voor drama: de kleine Thomas die beseft dat we vertekken en informaart naar zijn mama! Uiteindelijk was het helemaal niet erg dat mama niet meeging, hij is dat al lang gewoon. Maar toch, de zin, de vraag, de vier woorden, papa was helemaal in de zevende hemel; het equivalent van een prinsessenkasteel voor kleuter Sarah.
Dat was vorige zaterdag. Sindsdien hebben we er alleen nog maar individuele klanken en halve woordjes uitgekregen. Maar toch. Het zit er in. En het begint er al uit te komen.
En baby Simon... Uren (bij wijze van spreken, natuurlijk, wij hebben doodgewoon geen uren over) kan ik er naar zitten kijken en me afvragen: wat gaat er om in het hoofdje van een klein babytje dat lacht...?
donderdag 13 augustus 2009
Over "vruchtbaarheid" en "bevolkingsaangroei"
Al een paar keer heb ik me afgevraagd welk verband (mathematisch) we kunnen vinden tussen "Vruchtbaarheid" en "Bevolkingsgroei". Het is een nogal gecijferde kwestie, dus waarschijnlijk te droog om er boeken over te publiceren. Maar als mensen die zich aan de (verkeerde) rand van de "ongecijferdheid" bevinden (ikzelf, dus) zich ermee bezig houden wordt het misschien toch wel eens fun. Laten we het proberen!
Om te beginnen is vruchtbaarheid het "aantal kinderen per vrouw" (van een populatie). Bevolkingsgroei is een "procentuele toename (van de populatie) per jaar". Dus moeten we al meteen een gemeenschappelijke noemer zoeken. Ik raak een eind vooruit door te bedenken dat vruchtbaarheid een aantal geboortes impliceert. Bevolkingsaangroei is immers de resultante van geboortes min sterftes plus migratie: zo krijgen we voor beide concepten een uitdrukking in termen van geboortes.
We gaan verder door dat aantal geboortes uit "vruchtbaarheid" te vermenigvuldigen met het aantal vrouwen: "aantal per vrouw" maal "aantal vrouwen" geeft "aantal" in absolute cijfers: dus krijgen we een hoeveelheid geboortes in een populatie. Alleen geeft dat het aantal kinderen dat geboren wordt doorheen de levensduur van die vrouwen. Maar bevolkingsaangroei geeft toename in één jaar. Ergo...
We komen op het punt waarop de analyse aaneen plakt met een touwtje en wat kauwgom. Op zoek naar de gemeenschappelijke noemer "per jaar" deel ik dat aantal kinderen van al die vrouwen door de gemiddelde levensverwachting. Een aantal kinderen doorheen een levensduur gedeeld door de gemiddelde levensduur in jaren lijkt me een aantal kinderen per jaar, niet?
De reden waarom ik een "touwtje en kauwgom" alert voel is dat me helemaal niet duidelijk is waarom de levensverwachting (zeg: tachtig jaar) het juiste cijfer om door te delen is, en niet, bijvoorbeeld, de vruchtbare leeftijd (zeg: tot veertig jaar; of ook "tussen 15 en 40", dus 25). Het heeft iets ongelofelijks, die "ongecijferdheid". Ik weet zeker dat dit voor veel mensen de grootste vanzelfsprekendheid is, maar ik gok maar dat ik het cijfer 80 moet gebruiken (1); de huidige levensverwachting.
En nu komt me iets te hulp! Ik heb eens gelezen dat er "in Vlaanderen 70,000 kinderen zijn geboren". Aangezien er van de 10 mio Belgen 6 mio Vlamingen zijn extrapoleer ik dat er in België 116,000 kinderen geboren zijn. Dus ik check als volgt: op 10 mio Belgen zijn er 5 mio vrouwen die met een vruchtbaarheid van 1.84 kinderen per vrouw (dat stond er ook bij) 9,200,000 kinderen krijgen. Deel dat door die 80 en... je hebt "115,000 kinderen per jaar"! Dat klopt zo mooi dat dat alleen al tot wantrouwen stemt, maar het is in ieder geval geen reden om ermee op te houden.
OK, het kan best zijn dat ik al lang uit de bocht ben gevlogen, maar soit. Het punt is, blijkbaar is "vruchtbaarheid" om te zetten in een jaarlijks aantal geboortes als volgt. Aantal kinderen per vrouw ("V" van "vruchtbaarheid") maal aantal vrouwen gedeeld door de gemiddelde levensverwachting ("LV"). Noem dat "G"; het aantal geboortes per jaar. En als laatste stap naar een gemeenschappelijke noemer (ik heb al "geboortes", en ik heb al "per jaar", maar ik heb nog niet de term "populatie" uit het concept "jaarlijkse groei van de populatie") vervang ik "aantal vrouwen" door "de helft van de populatie"; of ook "populatie gedeeld door twee".
En dat zou een leuk resultaat zijn! De aangroei is het jaarlijks verschil tussen geboortes en sterftes, plus of min de migratie. Of ook "A(angroei) = (G - S + M)/P(opulatie)". Stel dat je de sterfte als een vrij vast gegeven kan nemen (er is geen pestepidemie die je bevolkingsaangroei scheef trekt) en dat er geen noemenswaardige migratie is. Dan wordt A voornamelijk een functie van G. Maar van G hebben we net gezien:
G = (V x P/2)/LV
(Dus de groei is de vruchtbaarheid maal "de helft van de populatie" gedeeld door de levensverwachting). En dat is hetzelfde als "G = (V x P)/2LV". Kortom, bevolkingsaangroei is een functie, niet alleen van de vruchtbaarheid (en van de migratie en van de sterfte waarvan ik even abstractie maak) maar ook van (twee keer) de levensverwachting! En dat staat in de noemer, dus hogere levensverwachtingen leiden tot lagere bevolkingsaangroei.
Kijk, ik hoop bijna dat het bovenstaande ruwweg klopt, en dat ik (in dat geval) één van de elementaire inzichten van de demografie zelf ook heb bedacht. Want het "leuk resultaat" waarover ik het had is dat we zouden getoond hebben dat de groei afneemt met de levensverwachting. Het is een al lang bekend feit dat de bevolkingsaangroei afneemt met toenemende welvaart. (Ja, ik weet dat de functie niet lineair is, en er heel anders uitziet bij heel lage welvaart, en mogelijk ook bij heel hoge welvaart.) En we weten ook dat "gemiddelde levensverwachting bij geboorte" een vrij goede indicator is voor het welvaartsniveau. Maar dan zou het bovenstaande ons de moeite besparen te zoeken naar allerlei ingewikkelde verklaringen waarom bevolkingen minder groeien naarmate ze rijker worden ("kinderen zijn niet langer een levensverzekering, en worden meer en meer een kost"). Het is dan gewoon een mathematische realiteit.
Oh, en het mag allemaal fout zijn, hoor. Misschien heb je ook al gemerkt: als je dit soort dingen allemaal bij elkaar probeert, en iemand laat je de fout zien, dan vergeet je het nooit meer, en dan heb je iets bijgeleerd. Dus aarzel niet: shoot!
---------------------------------------
(1) Even dacht ik dat het niet kon dat je evengoed kon aannemen dat de mensen geen 80, maar wel 40 jaar leven, zodat de formule zomaar met een factor twee zou afwijken. Maar toen schoot me te binnen dat je met een levensverwachting van 40 ook een veel kleinere bevolking, en dus veel minder vrouwen in de teller zou hebben. Met de ogen dichtgeknepen neem ik dus maar aan dat de veel kleinere noemer zou gecompenseerd worden door de veel kleinere teller...
Om te beginnen is vruchtbaarheid het "aantal kinderen per vrouw" (van een populatie). Bevolkingsgroei is een "procentuele toename (van de populatie) per jaar". Dus moeten we al meteen een gemeenschappelijke noemer zoeken. Ik raak een eind vooruit door te bedenken dat vruchtbaarheid een aantal geboortes impliceert. Bevolkingsaangroei is immers de resultante van geboortes min sterftes plus migratie: zo krijgen we voor beide concepten een uitdrukking in termen van geboortes.
We gaan verder door dat aantal geboortes uit "vruchtbaarheid" te vermenigvuldigen met het aantal vrouwen: "aantal per vrouw" maal "aantal vrouwen" geeft "aantal" in absolute cijfers: dus krijgen we een hoeveelheid geboortes in een populatie. Alleen geeft dat het aantal kinderen dat geboren wordt doorheen de levensduur van die vrouwen. Maar bevolkingsaangroei geeft toename in één jaar. Ergo...
We komen op het punt waarop de analyse aaneen plakt met een touwtje en wat kauwgom. Op zoek naar de gemeenschappelijke noemer "per jaar" deel ik dat aantal kinderen van al die vrouwen door de gemiddelde levensverwachting. Een aantal kinderen doorheen een levensduur gedeeld door de gemiddelde levensduur in jaren lijkt me een aantal kinderen per jaar, niet?
De reden waarom ik een "touwtje en kauwgom" alert voel is dat me helemaal niet duidelijk is waarom de levensverwachting (zeg: tachtig jaar) het juiste cijfer om door te delen is, en niet, bijvoorbeeld, de vruchtbare leeftijd (zeg: tot veertig jaar; of ook "tussen 15 en 40", dus 25). Het heeft iets ongelofelijks, die "ongecijferdheid". Ik weet zeker dat dit voor veel mensen de grootste vanzelfsprekendheid is, maar ik gok maar dat ik het cijfer 80 moet gebruiken (1); de huidige levensverwachting.
En nu komt me iets te hulp! Ik heb eens gelezen dat er "in Vlaanderen 70,000 kinderen zijn geboren". Aangezien er van de 10 mio Belgen 6 mio Vlamingen zijn extrapoleer ik dat er in België 116,000 kinderen geboren zijn. Dus ik check als volgt: op 10 mio Belgen zijn er 5 mio vrouwen die met een vruchtbaarheid van 1.84 kinderen per vrouw (dat stond er ook bij) 9,200,000 kinderen krijgen. Deel dat door die 80 en... je hebt "115,000 kinderen per jaar"! Dat klopt zo mooi dat dat alleen al tot wantrouwen stemt, maar het is in ieder geval geen reden om ermee op te houden.
OK, het kan best zijn dat ik al lang uit de bocht ben gevlogen, maar soit. Het punt is, blijkbaar is "vruchtbaarheid" om te zetten in een jaarlijks aantal geboortes als volgt. Aantal kinderen per vrouw ("V" van "vruchtbaarheid") maal aantal vrouwen gedeeld door de gemiddelde levensverwachting ("LV"). Noem dat "G"; het aantal geboortes per jaar. En als laatste stap naar een gemeenschappelijke noemer (ik heb al "geboortes", en ik heb al "per jaar", maar ik heb nog niet de term "populatie" uit het concept "jaarlijkse groei van de populatie") vervang ik "aantal vrouwen" door "de helft van de populatie"; of ook "populatie gedeeld door twee".
En dat zou een leuk resultaat zijn! De aangroei is het jaarlijks verschil tussen geboortes en sterftes, plus of min de migratie. Of ook "A(angroei) = (G - S + M)/P(opulatie)". Stel dat je de sterfte als een vrij vast gegeven kan nemen (er is geen pestepidemie die je bevolkingsaangroei scheef trekt) en dat er geen noemenswaardige migratie is. Dan wordt A voornamelijk een functie van G. Maar van G hebben we net gezien:
G = (V x P/2)/LV
(Dus de groei is de vruchtbaarheid maal "de helft van de populatie" gedeeld door de levensverwachting). En dat is hetzelfde als "G = (V x P)/2LV". Kortom, bevolkingsaangroei is een functie, niet alleen van de vruchtbaarheid (en van de migratie en van de sterfte waarvan ik even abstractie maak) maar ook van (twee keer) de levensverwachting! En dat staat in de noemer, dus hogere levensverwachtingen leiden tot lagere bevolkingsaangroei.
Kijk, ik hoop bijna dat het bovenstaande ruwweg klopt, en dat ik (in dat geval) één van de elementaire inzichten van de demografie zelf ook heb bedacht. Want het "leuk resultaat" waarover ik het had is dat we zouden getoond hebben dat de groei afneemt met de levensverwachting. Het is een al lang bekend feit dat de bevolkingsaangroei afneemt met toenemende welvaart. (Ja, ik weet dat de functie niet lineair is, en er heel anders uitziet bij heel lage welvaart, en mogelijk ook bij heel hoge welvaart.) En we weten ook dat "gemiddelde levensverwachting bij geboorte" een vrij goede indicator is voor het welvaartsniveau. Maar dan zou het bovenstaande ons de moeite besparen te zoeken naar allerlei ingewikkelde verklaringen waarom bevolkingen minder groeien naarmate ze rijker worden ("kinderen zijn niet langer een levensverzekering, en worden meer en meer een kost"). Het is dan gewoon een mathematische realiteit.
Oh, en het mag allemaal fout zijn, hoor. Misschien heb je ook al gemerkt: als je dit soort dingen allemaal bij elkaar probeert, en iemand laat je de fout zien, dan vergeet je het nooit meer, en dan heb je iets bijgeleerd. Dus aarzel niet: shoot!
---------------------------------------
(1) Even dacht ik dat het niet kon dat je evengoed kon aannemen dat de mensen geen 80, maar wel 40 jaar leven, zodat de formule zomaar met een factor twee zou afwijken. Maar toen schoot me te binnen dat je met een levensverwachting van 40 ook een veel kleinere bevolking, en dus veel minder vrouwen in de teller zou hebben. Met de ogen dichtgeknepen neem ik dus maar aan dat de veel kleinere noemer zou gecompenseerd worden door de veel kleinere teller...
woensdag 12 augustus 2009
Kleuter Sarah is vier jaar oud
Vandaag wordt kleuter Sarah vier jaar. Ik heb speciaal een dag vakantie genomen, want voor zo'n kleine kabouter is dat toch een erg belangrijke dag, maar in de vermoeidheidstoestand van de jongste weken zou ze er niet veel van gemerkt hebben.
Om 06.50 uur komt ze al de slaapkamer binnengewandeld, terwijl ze voor de zekerheid alvast maar zelf het "Happy Birthday" aanheft. Een mens mag geen risico nemen, nietwaar, stel dat die twee oenen van ouders het eens zouden vergeten zijn?
Beneden blijkt dat de oenen het niet vergeten zijn. Er hangen allemaal slingers en vlagjes en kleuter Sarah merkt scherp op dat haar vlaggetjes Mega Mindy vlaggetjes zijn, terwijl die van peuter Thomas, twee maand geleden, Boemba vlaggetjes waren. Ook merkt ze op dat er twee rechthoekige voorwerpen, verpakt in kleurig papier, bovenop een hoge kast liggen. Zelfs voor we zien wat er aan de hand is staat ze op de toppen van haar tenen op een stoel naast de kast, met haar handjes naar boven te reiken. "Veel te hoog" zegt ze dan een beetje sip. Ik moet terugdenken aan hoe ze naar een scène uit een tekenfilm zat te kijken, waarin een heks de knappe prins probeert te verhinderen de mooie prinses te redden. Allerlei helse gedaanten rijzen op uit het niets en proberen het pad des prinsen te versperren. Kleuter Sarah zit het met een zeer ernstig gezicht te bekijken, en geeft dan, op bedenkelijke toon, als commentaar: "nie flink, eh".
Maar goed. In feite zijn de cadeautjes op de kast maar afleidingsmanoeuvres. Eentje is zelfs voor peuter Thomas: zo heeft hij toch ook iets als kleuter Sarah straks haar groot pak openscheurt. Ze droomt al maanden van een prinsessenkasteel, en dus hebben wij het Playmobil Sprookjeskasteel gekocht. Peperduur, zo'n stuk speelgoed, maar toch. Het is wel mooi gemaakt, met veel oog voor detail, en het lijkt ook wel erg bespeelbaar voor kleuterhandjes. Op basis van een tip van een andere ouder hebben we het pak zelf opengemaakt en heel dat ding in elkaar gestoken. Ruim drie uur werk. Daarna terug een papier errond gedaan, en nu is het afwachten tot kleuter Sarah terug is van haar uitstap met een stel andere kleuters.
De dag begon overigens al erg goed toen ze met haar kroon op haar hoofd en de doos cake in haar handen tussen de ukken arriveerde, en die enthousiast alweer happy birthday (in een versie voor kleuters) voor haar zongen. Dat glunderende gezichtje; "nu zingen ze eens voor mij"...
En nu maar hopen dat het kasteel straks een succes wordt. Als het er voor ouders al zo sprookjesachtig uitziet, dan moet het voor een kind toch helemaal de max zijn, zoals het uit het papier zal komen met al zijn torentjes en trappen en balzalen? Ik laat de post maar even voor wat hij is en maak het verslag deze avond wel af...
----------------------------------
Alles in orde. Kleuter Sarah kwam hier in gezelschap van haar beste vriendin kleuter Ruhne Lore binnengestormd, de bende (vergeet vooral peuter Thomas niet) stortte zich op het pak en onder echte indianenkreten kwam heel het spel tevoorschijn. Daarna werd er een goed uur tafeltjes, stoeltjes, kistjes en de rest verzet, met veel discussie wie met de bijhorende prins en prinses mocht spelen.
Maar het kwam allemaal heel goed, en intussen zitten ze verjaardagspannenkoeken te eten...
Om 06.50 uur komt ze al de slaapkamer binnengewandeld, terwijl ze voor de zekerheid alvast maar zelf het "Happy Birthday" aanheft. Een mens mag geen risico nemen, nietwaar, stel dat die twee oenen van ouders het eens zouden vergeten zijn?
Beneden blijkt dat de oenen het niet vergeten zijn. Er hangen allemaal slingers en vlagjes en kleuter Sarah merkt scherp op dat haar vlaggetjes Mega Mindy vlaggetjes zijn, terwijl die van peuter Thomas, twee maand geleden, Boemba vlaggetjes waren. Ook merkt ze op dat er twee rechthoekige voorwerpen, verpakt in kleurig papier, bovenop een hoge kast liggen. Zelfs voor we zien wat er aan de hand is staat ze op de toppen van haar tenen op een stoel naast de kast, met haar handjes naar boven te reiken. "Veel te hoog" zegt ze dan een beetje sip. Ik moet terugdenken aan hoe ze naar een scène uit een tekenfilm zat te kijken, waarin een heks de knappe prins probeert te verhinderen de mooie prinses te redden. Allerlei helse gedaanten rijzen op uit het niets en proberen het pad des prinsen te versperren. Kleuter Sarah zit het met een zeer ernstig gezicht te bekijken, en geeft dan, op bedenkelijke toon, als commentaar: "nie flink, eh".
Maar goed. In feite zijn de cadeautjes op de kast maar afleidingsmanoeuvres. Eentje is zelfs voor peuter Thomas: zo heeft hij toch ook iets als kleuter Sarah straks haar groot pak openscheurt. Ze droomt al maanden van een prinsessenkasteel, en dus hebben wij het Playmobil Sprookjeskasteel gekocht. Peperduur, zo'n stuk speelgoed, maar toch. Het is wel mooi gemaakt, met veel oog voor detail, en het lijkt ook wel erg bespeelbaar voor kleuterhandjes. Op basis van een tip van een andere ouder hebben we het pak zelf opengemaakt en heel dat ding in elkaar gestoken. Ruim drie uur werk. Daarna terug een papier errond gedaan, en nu is het afwachten tot kleuter Sarah terug is van haar uitstap met een stel andere kleuters.
De dag begon overigens al erg goed toen ze met haar kroon op haar hoofd en de doos cake in haar handen tussen de ukken arriveerde, en die enthousiast alweer happy birthday (in een versie voor kleuters) voor haar zongen. Dat glunderende gezichtje; "nu zingen ze eens voor mij"...
En nu maar hopen dat het kasteel straks een succes wordt. Als het er voor ouders al zo sprookjesachtig uitziet, dan moet het voor een kind toch helemaal de max zijn, zoals het uit het papier zal komen met al zijn torentjes en trappen en balzalen? Ik laat de post maar even voor wat hij is en maak het verslag deze avond wel af...
----------------------------------
Alles in orde. Kleuter Sarah kwam hier in gezelschap van haar beste vriendin kleuter Ruhne Lore binnengestormd, de bende (vergeet vooral peuter Thomas niet) stortte zich op het pak en onder echte indianenkreten kwam heel het spel tevoorschijn. Daarna werd er een goed uur tafeltjes, stoeltjes, kistjes en de rest verzet, met veel discussie wie met de bijhorende prins en prinses mocht spelen.
Maar het kwam allemaal heel goed, en intussen zitten ze verjaardagspannenkoeken te eten...
zondag 9 augustus 2009
Vaderschap...
Op de jaarlijkse zomerfamiliebijeenkomst (ha, een woord van Duits aandoende lengte) kreeg kleuter Sarah verschillende cadeautjes: volgende woensdag wordt ze vier, en oma en de tantes waren dat niet vergeten. Alleen, het gevolg is dat kleuter Sarah 's avonds haar soep niet eet.
Papa: "Sarah, hou op met aan dat kleurboek prutsen, dat loopt echt niet weg."
Kleuter Sarah (lichtelijk kortaf): "Natuurlijk niet, dat heeft toch geen voetjes."
Zucht.
Er werd op het feest ook gevraagd welk cadeautje ze graag van ons wil krijgen, als woensdag de grote dag aanbreekt. Het juiste antwoord daar is: "een prinsessenkasteel". Ze zegt dat met een gezichtje dat opfleurt van opgetogen verwachting.
Papa: "Ik denk dat Saartje voor haar verjaardag een paar nieuwe schoentjes zal krijgen." (het pak met het prinsessenkasteel staat al verstopt in de kelder.)
Kleuter Sarah: "Nééééé, schoentjes koop je in de winkel!"
Dus ze begrijpt ook al het verschil tussen functionele aankopen en cadeautjes. Maar hoe zeker is ze van haar stuk?
Papa: "Maar, Saartje, als er nu toch geen prinsessenkasteel in het pak zit, wat dan?"
Kleuter Sarah: "Dan ga ik huilen en dan gaat mama zeggen 'stop met huilen; we zullen nog wel een prinsessenkasteel kopen'..."
GVD! Ligt het er zo dik bovenop? Zijn we zo doorzichtig? Zijn die kinderen zo doortrapt dat ze binnenkort ook al weten hoe lang en hoe luid huilen genoeg is om hun zin te krijgen?
Ach, er is hier zoveel gebeurd met de schattebouten, de laatste maanden - en geen energie om er iets over te schrijven. Peuter Thomas die zijn eerste woordjes spreekt, en zelfs al slecht uitgesproken "zinnetjes" (van twee woorden). Baby Simon die lacht, en papa die zich verwonderd afvraagt: wat gaat er om in zo'n hoofdje van een babietje dat lacht...?
Wat ik hier aan slaapgebrek heb opgestapeld, de laatste weken... En het is echt niet baby Simon, het is de gewoonste zaak van de wereld. Kijk, zeg dat we vroeger, met een kleuter en een peuter, de helft van de tijd een gewone nacht hadden, en de andere helft één keer, of als het slecht ging twee keer uit ons bed moesten komen. Voeg toe een zeer brave baby, die elke nacht één keer wakker wordt om te eten, en soms twee keer omdat hij nu eenmaal af en toe een beetje moet knotteren.
Netto heb je nu elke nacht minstens één onderbreking waarvoor je er uit moet, vaak heb je twee onderbrekingen waarvoor je er uit moet, en de helft van de week (wanneer peuter en kleuter stoorzender spelen) komt daarbovenop nog een andere onderbreking - zeg gaan slapen om 10.30 uur, en wakker om 12.30, 03.00 en 04.30 uur. Dat is dan belange niet de slachtste nacht die we de laatste weken hebben gehad; dat is gewoon representatief. Het kan beter zijn en het kan slechter zijn.
En natuurlijk moet je, weekend of niet, elke dag vroeg opstaan omdat er minstens één om 06.30 wakker is.
En zo heb ik gisteren het voorlopig dieptepunt meegemaakt, waarop ik letterlijk de minuten barstende hoofdpijn zat af te tellen, hopend dat die prachtige zomerdag zo snel mogelijk voorbij wou gaan. Wie me een beetje kent weet dat het erg was als ik zeg dat ik pijnstillers heb genomen: niet één, maar twee. Wie me een beetje kent voelt waarschijnlijk de aandrang meteen ter hulp te schieten als ik zeg dat ik gisteren de computer niet heb aangezet. Kalmeer: deze nacht was een relatief betere nacht, de computer staat terug aan. Maar denk vooral niet dat "het bloggen zal hernemen", het zal echt niet gaan.
Oh, dat "voorlopig dieptepunt", dat is meegerekend dat we twee weken geleden, van zondag op maandag, een letterlijk slapeloze nacht hebben meegemaakt. Van minuut tot minuut. Baby Simon sliep slecht, en peuter Thomas was ziek. Dus die zet zijn keel open om 11.30 uur en je krijgt hem niet stil voor het één uur is. Om 01.15 (letterlijk) begint het opnieuw, en het duurt tot na 02.00 uur. "Het", dat is voortdurend weer opstaan om het kind dat duidelijk pijn heeft (en 40 graden koorts) toch een beetje te troosten.
Wanneer je na 02.00 uur gaat liggen en weet dat Simon elk moment kan gaan jammeren slaap je niet tot het zo ver is. Je hebt prijs om 02.45 uur en eer hij zijn fles heeft gehad is het een eind na drie, en...
De sirene bij peuter Thomas gaat meteen opnieuw aan (hij zal ons gehoord hebben op de trap), en het houdt niet meer op voor je van ellende dan maar opstaat, ergens voor vijf uur.
Een "system shut-down" voor een mens, dat voelt alsof niet alleen in je hoofd alle lichten uitgaan (je hebt van die heel korte momenten dat je letterlijk niets ziet, dat alles zwart is) maar dat er een soort kramp vertrekt vanuit je pijnlijke hoofd en door je schouders tot halfweg je armen alles verlamt. De hele dag lang, en vanaf de namiddag zelfs zeer frequent.
Maar dat was niet het dieptepunt. Het dieptepunt was gisteren. Denk vooral niet dat ik terug begin te bloggen. Deze post is alleen het effect van relatieve verbetering. Plus het feit dat ik het kwijt moest.
Hopelijk tot binnenkort...
Papa: "Sarah, hou op met aan dat kleurboek prutsen, dat loopt echt niet weg."
Kleuter Sarah (lichtelijk kortaf): "Natuurlijk niet, dat heeft toch geen voetjes."
Zucht.
Er werd op het feest ook gevraagd welk cadeautje ze graag van ons wil krijgen, als woensdag de grote dag aanbreekt. Het juiste antwoord daar is: "een prinsessenkasteel". Ze zegt dat met een gezichtje dat opfleurt van opgetogen verwachting.
Papa: "Ik denk dat Saartje voor haar verjaardag een paar nieuwe schoentjes zal krijgen." (het pak met het prinsessenkasteel staat al verstopt in de kelder.)
Kleuter Sarah: "Nééééé, schoentjes koop je in de winkel!"
Dus ze begrijpt ook al het verschil tussen functionele aankopen en cadeautjes. Maar hoe zeker is ze van haar stuk?
Papa: "Maar, Saartje, als er nu toch geen prinsessenkasteel in het pak zit, wat dan?"
Kleuter Sarah: "Dan ga ik huilen en dan gaat mama zeggen 'stop met huilen; we zullen nog wel een prinsessenkasteel kopen'..."
GVD! Ligt het er zo dik bovenop? Zijn we zo doorzichtig? Zijn die kinderen zo doortrapt dat ze binnenkort ook al weten hoe lang en hoe luid huilen genoeg is om hun zin te krijgen?
Ach, er is hier zoveel gebeurd met de schattebouten, de laatste maanden - en geen energie om er iets over te schrijven. Peuter Thomas die zijn eerste woordjes spreekt, en zelfs al slecht uitgesproken "zinnetjes" (van twee woorden). Baby Simon die lacht, en papa die zich verwonderd afvraagt: wat gaat er om in zo'n hoofdje van een babietje dat lacht...?
Wat ik hier aan slaapgebrek heb opgestapeld, de laatste weken... En het is echt niet baby Simon, het is de gewoonste zaak van de wereld. Kijk, zeg dat we vroeger, met een kleuter en een peuter, de helft van de tijd een gewone nacht hadden, en de andere helft één keer, of als het slecht ging twee keer uit ons bed moesten komen. Voeg toe een zeer brave baby, die elke nacht één keer wakker wordt om te eten, en soms twee keer omdat hij nu eenmaal af en toe een beetje moet knotteren.
Netto heb je nu elke nacht minstens één onderbreking waarvoor je er uit moet, vaak heb je twee onderbrekingen waarvoor je er uit moet, en de helft van de week (wanneer peuter en kleuter stoorzender spelen) komt daarbovenop nog een andere onderbreking - zeg gaan slapen om 10.30 uur, en wakker om 12.30, 03.00 en 04.30 uur. Dat is dan belange niet de slachtste nacht die we de laatste weken hebben gehad; dat is gewoon representatief. Het kan beter zijn en het kan slechter zijn.
En natuurlijk moet je, weekend of niet, elke dag vroeg opstaan omdat er minstens één om 06.30 wakker is.
En zo heb ik gisteren het voorlopig dieptepunt meegemaakt, waarop ik letterlijk de minuten barstende hoofdpijn zat af te tellen, hopend dat die prachtige zomerdag zo snel mogelijk voorbij wou gaan. Wie me een beetje kent weet dat het erg was als ik zeg dat ik pijnstillers heb genomen: niet één, maar twee. Wie me een beetje kent voelt waarschijnlijk de aandrang meteen ter hulp te schieten als ik zeg dat ik gisteren de computer niet heb aangezet. Kalmeer: deze nacht was een relatief betere nacht, de computer staat terug aan. Maar denk vooral niet dat "het bloggen zal hernemen", het zal echt niet gaan.
Oh, dat "voorlopig dieptepunt", dat is meegerekend dat we twee weken geleden, van zondag op maandag, een letterlijk slapeloze nacht hebben meegemaakt. Van minuut tot minuut. Baby Simon sliep slecht, en peuter Thomas was ziek. Dus die zet zijn keel open om 11.30 uur en je krijgt hem niet stil voor het één uur is. Om 01.15 (letterlijk) begint het opnieuw, en het duurt tot na 02.00 uur. "Het", dat is voortdurend weer opstaan om het kind dat duidelijk pijn heeft (en 40 graden koorts) toch een beetje te troosten.
Wanneer je na 02.00 uur gaat liggen en weet dat Simon elk moment kan gaan jammeren slaap je niet tot het zo ver is. Je hebt prijs om 02.45 uur en eer hij zijn fles heeft gehad is het een eind na drie, en...
De sirene bij peuter Thomas gaat meteen opnieuw aan (hij zal ons gehoord hebben op de trap), en het houdt niet meer op voor je van ellende dan maar opstaat, ergens voor vijf uur.
Een "system shut-down" voor een mens, dat voelt alsof niet alleen in je hoofd alle lichten uitgaan (je hebt van die heel korte momenten dat je letterlijk niets ziet, dat alles zwart is) maar dat er een soort kramp vertrekt vanuit je pijnlijke hoofd en door je schouders tot halfweg je armen alles verlamt. De hele dag lang, en vanaf de namiddag zelfs zeer frequent.
Maar dat was niet het dieptepunt. Het dieptepunt was gisteren. Denk vooral niet dat ik terug begin te bloggen. Deze post is alleen het effect van relatieve verbetering. Plus het feit dat ik het kwijt moest.
Hopelijk tot binnenkort...
Stel me gerust: dit is toch een grap?
Het volgende is een verzinsel, nietwaar? Dit is toch alleen maar om te lachen?
http://delong.typepad.com/sdj/2009/08/the-revelation-of-st-john-the-divine-20-blogging.html
Brad DeLong is een heel serieuze poster, met uitgesproken politiek-economische ideeën, zodat je het er echt niet mee eens hoeft te zijn, maar die toch altijd probeert "kritisch-rationalistisch" na te denken over economie, politiek, geschiedenis, ontwikkeling en vele, vele andere. Hij heeft een hele rubriek "DeLong smackdown watch" voor gevallen waarin hij iets denkt en beweert, vervolgens erkent dat hij het fout voorhad, en de tekst publiceert die hem van mening deed veranderen.
Dus waarom schrijft hij dit zonder er bij te vertellen dat dit een domme karikatuur is?
---------------------------------
Update 22.05 uur. Ik zie dat Ivan Janssens het artikel ook geciteerd heeft:
http://www.ivanjanssens.be/dutch/fyieartikel.asp?link=364
Met verwijzing naar het oorspronkelijk artikel, waarin we lezen "eerlijk, dit is geen grap". Tja, daarmee weet je het natuurlijk nog niet. Maar als je een opinie had over Bush zoals ik (zoek desnoods maar eens op dat trefwoord...), dan aarzel je geweldig voor je zoiets gelooft. Want ik haal even graag "mijn gelijk" als iedereen, maar dat betekent niet dat ik geen vooroordelen meer herken als ze van mezelf zijn.
Dus stel me gerust: dit is toch wèl een hoax, niet?
http://delong.typepad.com/sdj/2009/08/the-revelation-of-st-john-the-divine-20-blogging.html
Brad DeLong is een heel serieuze poster, met uitgesproken politiek-economische ideeën, zodat je het er echt niet mee eens hoeft te zijn, maar die toch altijd probeert "kritisch-rationalistisch" na te denken over economie, politiek, geschiedenis, ontwikkeling en vele, vele andere. Hij heeft een hele rubriek "DeLong smackdown watch" voor gevallen waarin hij iets denkt en beweert, vervolgens erkent dat hij het fout voorhad, en de tekst publiceert die hem van mening deed veranderen.
Dus waarom schrijft hij dit zonder er bij te vertellen dat dit een domme karikatuur is?
---------------------------------
Update 22.05 uur. Ik zie dat Ivan Janssens het artikel ook geciteerd heeft:
http://www.ivanjanssens.be/dutch/fyieartikel.asp?link=364
Met verwijzing naar het oorspronkelijk artikel, waarin we lezen "eerlijk, dit is geen grap". Tja, daarmee weet je het natuurlijk nog niet. Maar als je een opinie had over Bush zoals ik (zoek desnoods maar eens op dat trefwoord...), dan aarzel je geweldig voor je zoiets gelooft. Want ik haal even graag "mijn gelijk" als iedereen, maar dat betekent niet dat ik geen vooroordelen meer herken als ze van mezelf zijn.
Dus stel me gerust: dit is toch wèl een hoax, niet?
Abonneren op:
Posts (Atom)