Dit week-end waren we naar de Efteling gegaan: in gezelschap van nonkel Steven en tante Inge, met hun eigen twee kleuters en één peuter, en wij met één (grote) baby, één peuter en één kleuter: ambiance verzekerd! Eén klein nadeel, ikzelf had (heb) een kanjer van een verkoudheid, en dus liep ik te snotteren en te snuiten om de Reus het nakijken te geven. En toch kwam me dat op een bepaald ogenblik heel goed uit. Namelijk, toen we een evocatie van het sprookje van het Meisje met de Zwavelstokjes hadden gezien en gehoord, toen was ik erg blij te kunnen beweren, toen ik harder snotterend dan ooit weer naar buiten kwam, dat het allemaal van de verkoudheid was. Kijk zelf maar...
[Het is aan te bevelen als achtergrond het volgende stukje muziek op te zetten:
http://www.youtube.com/watch?v=cnZpxPZi_5s ]
Het was Kerstavond, en de avond begon te vallen, en hoewel het erg koud was zat aan de rand van de straat tussen de huizen een klein meisje op haar blote voetjes en niet meer dan een dun jurkje aan. Voor haar stond een mandje met zwavelstokjes, die ze moest proberen te verkopen aan de passerende mensen. Haar familie was erg arm, en als ze geen zwavelstokjes kon verkopen zouden ze weer niet genoeg te eten hebben, en zou haar vader erg boos worden.
Maar het werd donkerder, en kouder, en er begonnen steeds minder mensen door de straat te lopen. Ze haastten zich allemaal naar de warmte van hun gezellige woonkamers en het meisje had nog helemaal geen zwavelstokjes verkocht. Ze had honger, en ze was bang om wat haar vader zou zeggen omdat ze niets verkocht had, en ze begon het erg koud te krijgen. Maar ze durfde niet één van de zwavelstokjes aan te steken, want als ze thuis kwam met minder zwavelstokjes dan ze eerst had, en geen geld van wat ze verkocht had, strafte haar vader haar altijd heel streng.
En toen dacht ze, als ik nu één van die stokjes aansteek, eentje maar, dan zal vader het vast nooit merken. En zo hard zat ze te rillen in haar dunne jurkje en haar blote voetjes dat ze het er op waagde en ze stak één zwavelstokje aan. En het stokje gaf een prachtig licht en een heerlijke warmte, maar veel te snel doofde het weer uit, en toen zat ze daar weer helemaal alleen in het donker. En toen stak ze nog een stokje aan, en ze probeerde met haar handjes zo goed mogelijk de warmte op te vangen, en toen ging ook dat stokje uit en weer zat ze daar in die vreselijke kou.
En ze stak weer een stokje aan, en nog één en nog één, en telkens koesterde ze zich heel even in dat kleine beetje warmte. En kijk, het leek wel alsof na een tijdje de stokjes meer warmte begonnen te geven, en het lichtje langer bleef branden, en zo bleef ze maar stokjes aansteken, tot ze tot haar grote schrik merkte dat ze bijna geen stokjes meer overhield! En de koude greep haar harder dan tevoren en bevend stak ze toch maar weer een stokje aan...
En werkelijk gaf het stokje nu veel meer licht dan de vorige, en ze voelde de warmte van een huiskamer en ze zag een grote kerstboom en één kerstbal was zo mooi glanzend rood dat ze het nooit meer zou vergeten - en toen doofde het stokje weer uit en zat zij eenzaam in de koude nacht op straat. En bevend stak ze weer een stokje aan...
En dat stokje gaf nog meer licht dan het vorige, en ze kreeg het warmer dan tevoren en ze zag een prachtige kerstmaaltijd en ze proefde een stukje van de kerstgans, knapperig van buiten maar heerlijk mals van binnen en het was zo lekker dat ze het nooit meer zou vergeten - en toen doofde het stokje weer uit en zat zij eenzaam in de koude nacht op straat. En er was nog maar één stokje over.
[Ideaal is dit het punt waarop het koor die prachtige melodie op die op en neer zinderende manier overneemt; drie minuten en achtenveertig seconden]
Toen stak ze haar allerlaatste stokje aan, en het gaf nog meer licht dan de twee vorige stokjes en een heerlijke warmte stroomde door haar heen. En het licht werd verblindend wit en uit dat licht zag ze een gestalte naar haar toe komen. "Grootmoeder" riep het meisje, "neem me mee!". En het was werkelijk haar grootmoeder, hoewel die al lang gestorven was, met haar lieve gezicht en haar vriendelijke glimlach. "Natuurlijk, meisje" zei grootmoeder en ze stak haar beide armen naar haar uit, "natuurlijk neem ik je met me mee". En het meisje voelde dat ze werd opgetild en in grootmoeders armen werd genomen en ze voelde zich vederlicht worden en de honger verdween en de kou verdween en in het stralende licht was ze helemaal niet bang meer.
De volgende ochtend hebben de mensen van de stad haar daar gevonden. Ze was doodgevroren en al haar zwavelstokjes waren opgebrand.
GVD! Wat krijg ik bij het schrijven toch weer last van mijn verkoudheid... Ik weet niet of ik dat wel een sprookje geschikt voor kleuter Sarah vind.
woensdag 26 mei 2010
zaterdag 22 mei 2010
Bij de olieramp...
Als je ziet hoe de olieramp, waarbij een ontploft boorplatform nu al een volle maand olie de zee inspuit maar niet opgelost raakt, dan weet je dat er af en toe echt serieuze problemen opdagen.
En raad eens? De discussie begint alweer de vorm aan te nemen van "het is de schuld van de overheid" versus "het is de schuld van de markt". Ik begin echt te vermoeden dat het bij veel mensen pijn doet, fysiek pijn, als ze zich zouden verplicht voelen over iets op een serieuze manier na te denken.
Soit. Het ziet er naar uit dat we met een ramp te maken hebben, in de zin van: het is echt heel erg. Desondanks vermoed ik dat we ook nu, wanneer dit terugwijkt in de nevelen van de geschiedenis, dingen zullen te lezen krijgen als "verbazend, die zelfreparerende kracht van de natuur" en andere varianten op een thema.
Maar alleen al het feit dat je dat soort dingen alleen maar kan hopen zou ons toch iets moeten zeggen...
En raad eens? De discussie begint alweer de vorm aan te nemen van "het is de schuld van de overheid" versus "het is de schuld van de markt". Ik begin echt te vermoeden dat het bij veel mensen pijn doet, fysiek pijn, als ze zich zouden verplicht voelen over iets op een serieuze manier na te denken.
Soit. Het ziet er naar uit dat we met een ramp te maken hebben, in de zin van: het is echt heel erg. Desondanks vermoed ik dat we ook nu, wanneer dit terugwijkt in de nevelen van de geschiedenis, dingen zullen te lezen krijgen als "verbazend, die zelfreparerende kracht van de natuur" en andere varianten op een thema.
Maar alleen al het feit dat je dat soort dingen alleen maar kan hopen zou ons toch iets moeten zeggen...
donderdag 20 mei 2010
Welk verschil kunnen "de overheden" maken?
In de financiële markten is het weer grote paniek. De beurzen kleuren bloedrood en het einde ter tijden is weeral nabij. En het ergste is, het is helemaal niet duidelijk dat al die opwinding ten onrechte is. Weliswaar zijn we nog lang niet bij de dieptepunten van maart 2,009 maar het heeft er ooit al beter uitgezien.
Op het eerste zicht mis ik een beetje de bijna stereotype commentaren van mensen die in de nieuwe paniekgolf het bewijs van "wat ze altijd gezegd" hadden zien. Het is de definitieve crisis van het kapitalisme! En niet te vergeten: "we hebben altijd gezegd dat overheidsinterventie het alleen maar erger zou maken"! Misschien komt het omdat ze wel iets hebben bijgeleerd. Maart 2,009, dus, Obama was nog maar net aan de macht, en de beurskoersen "bewezen" dat de communistische politiek van Obama (etc etc) toen al gefaald had. Gevolgd door de grootste hausse van de jongste X decennia, en even hebben we uit die hoek niets meer gehoord. Intellectuele hygiëne zou gemaakt hebben da-
Maar laten we ons geen illusies maken.
Hoe dan ook, iedereen zal wel weer de "nieuwe" crisis voor zijn karretje willen spannen - maar daarom hoeven we het nog niet allemaal te geloven. In werkelijkheid is het allemaal nog steeds dezelfde crisis. En wat aan de rechterkant wel degelijk zéér terecht is opgemerkt is dat al die overheidsgaranties en consoorten in die zin niet veel voorstellen, dat de overheden doodeenvoudig zelf niet in staat zijn om aan al die financiële verplichtingen te voldoen. Dat is precies wat "Griekenland" (aanhalingstekens omdat iedereen weet dat pakweg België - maar laat maar zitten) intussen heeft aangetoond. Als de staten te diep wegzinken in verhouding tot wat ze ooit kunnen terugbetalen, dan schrijven de spaarders helemaal niet meer in op de obligaties van die staten, en dan kunnen ze gegarandeerd hebben wat ze willen, maar als de schuiven leeg zijn kunnen ze evenmin spaarders vergoeden of welke rekening ook betalen, als failliete banken dat kunnen.
En de EU, dat is tenslotte ook maar 33 keer (of zoiets) Griekenland...
Een zeer juist punt, dus, en nu herken je luciede rechts tussen dom rechts aan het feit dat zij niet vergeten het verhaal volledig te vertellen (en niet enkel het stuk hierboven, dat zo netjes in hun kraam past). Het volledige verhaal is ongeveer als volgt. De staten garanderen, dus, de banken, maar als ze die garanties ooit zouden moeten uitbetalen zijn ze zelf ook failliet. Nogmaals: zeer juist. Maar bekijk toch ook het alternatief. Als de staten de banken niet garandeerden, dan waren een hoop banken intussen failliet, en wat we per eerste les financiën ("domino effect") weten is dat er dan heel veel méér banken failliet zouden zijn dan er zouden "moeten" failliet zijn.
Maar in dat geval zitten we al snel in het "inktzwarte scenario" (1); het scenario waarvan we intussen al toegegeven hebben gezien dat de Amerikaanse (!) regering zich serieus zat af te vragen hoe ze haar bevolking zou kunnen voeden (2).
Maar dat zou betekenen dat al die Westerse economieën een zodanige crash doormaken dat ze in vergelijking met hun schulden (die ze nu eenmaal ook in 2007 al hadden) eveneens failliet waren. Dus is er op de volgorde na geen verschil tussen de twee scenario's, waarvan een bepaald soort rechts vindt dat ze zo verschillend zijn: want in één van beide treedt de overheid niet op, en in het andere geval wel. Maar in werkelijkheid zijn in het ene geval de overheden failliet omdat ze de banken hebben gegarandeerd, en in het andere geval zijn de overheden failliet omdat ze de banken hebben failliet laten gaan.
Zodra je dat inziet, en je evenmin per religieus dogma moet beweren dat overheidsinterventie altijd, overal en per definitie slecht is, kan je zowaar ook eens gaan... nadenken! Is er een basis waarop we het ene scenario kunnen verkiezen boven het andere; nogmaals, gegeven dat de praktische uitkomst dezelfde is en er geen religieuze bezwaren in het spel zijn.
En het antwoord is: het scenario waarin de overheden met allerlei middelen ("garanties voor de banken") proberen te vermijden dat de economie in elkaar stort is beter dan het scenario waarin we er maar gewoon het beste van hopen. Want weliswaar is het zo dat zodra het mis gaat de uitkomst hetzelfde is, maar dat het historisch pad naar de uitkomst verschillend is. Er is nu eenmaal een heel grote component "vertrouwen" in het spel, en de simpele realiteit is dat veel mensen rustig hun geld in de banken laten zitten omdat de overheden dat geld "garanderen". Terwijl als die mensen dat geld zouden weghalen ze juist daardoor de banken om zeep kunnen helpen.
Kortom, het overheidsoptreden verkleint de kans dat het allemaal met dat "inktzwart scenario" eindigt. En als het toch nog misloopt... Dan eindigen we inderdaad met de enorme klap waar de markten momenteel weer erg bang van zijn. Maar dat is vanzelfsprekend niet omdat de overheden zijn tussengekomen. Dat is hoogstens omdat de overheden niet sterk genoeg waren om de klap af te wenden. En wie zou nu met een serieus gezicht willen volhouden dat ze het niet eens mochten proberen?
------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2008/10/en-dan-nu-een-inktzwart-scenario.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2009/07/remember-een-inktzwart-scenario.html
Op het eerste zicht mis ik een beetje de bijna stereotype commentaren van mensen die in de nieuwe paniekgolf het bewijs van "wat ze altijd gezegd" hadden zien. Het is de definitieve crisis van het kapitalisme! En niet te vergeten: "we hebben altijd gezegd dat overheidsinterventie het alleen maar erger zou maken"! Misschien komt het omdat ze wel iets hebben bijgeleerd. Maart 2,009, dus, Obama was nog maar net aan de macht, en de beurskoersen "bewezen" dat de communistische politiek van Obama (etc etc) toen al gefaald had. Gevolgd door de grootste hausse van de jongste X decennia, en even hebben we uit die hoek niets meer gehoord. Intellectuele hygiëne zou gemaakt hebben da-
Maar laten we ons geen illusies maken.
Hoe dan ook, iedereen zal wel weer de "nieuwe" crisis voor zijn karretje willen spannen - maar daarom hoeven we het nog niet allemaal te geloven. In werkelijkheid is het allemaal nog steeds dezelfde crisis. En wat aan de rechterkant wel degelijk zéér terecht is opgemerkt is dat al die overheidsgaranties en consoorten in die zin niet veel voorstellen, dat de overheden doodeenvoudig zelf niet in staat zijn om aan al die financiële verplichtingen te voldoen. Dat is precies wat "Griekenland" (aanhalingstekens omdat iedereen weet dat pakweg België - maar laat maar zitten) intussen heeft aangetoond. Als de staten te diep wegzinken in verhouding tot wat ze ooit kunnen terugbetalen, dan schrijven de spaarders helemaal niet meer in op de obligaties van die staten, en dan kunnen ze gegarandeerd hebben wat ze willen, maar als de schuiven leeg zijn kunnen ze evenmin spaarders vergoeden of welke rekening ook betalen, als failliete banken dat kunnen.
En de EU, dat is tenslotte ook maar 33 keer (of zoiets) Griekenland...
Een zeer juist punt, dus, en nu herken je luciede rechts tussen dom rechts aan het feit dat zij niet vergeten het verhaal volledig te vertellen (en niet enkel het stuk hierboven, dat zo netjes in hun kraam past). Het volledige verhaal is ongeveer als volgt. De staten garanderen, dus, de banken, maar als ze die garanties ooit zouden moeten uitbetalen zijn ze zelf ook failliet. Nogmaals: zeer juist. Maar bekijk toch ook het alternatief. Als de staten de banken niet garandeerden, dan waren een hoop banken intussen failliet, en wat we per eerste les financiën ("domino effect") weten is dat er dan heel veel méér banken failliet zouden zijn dan er zouden "moeten" failliet zijn.
Maar in dat geval zitten we al snel in het "inktzwarte scenario" (1); het scenario waarvan we intussen al toegegeven hebben gezien dat de Amerikaanse (!) regering zich serieus zat af te vragen hoe ze haar bevolking zou kunnen voeden (2).
Maar dat zou betekenen dat al die Westerse economieën een zodanige crash doormaken dat ze in vergelijking met hun schulden (die ze nu eenmaal ook in 2007 al hadden) eveneens failliet waren. Dus is er op de volgorde na geen verschil tussen de twee scenario's, waarvan een bepaald soort rechts vindt dat ze zo verschillend zijn: want in één van beide treedt de overheid niet op, en in het andere geval wel. Maar in werkelijkheid zijn in het ene geval de overheden failliet omdat ze de banken hebben gegarandeerd, en in het andere geval zijn de overheden failliet omdat ze de banken hebben failliet laten gaan.
Zodra je dat inziet, en je evenmin per religieus dogma moet beweren dat overheidsinterventie altijd, overal en per definitie slecht is, kan je zowaar ook eens gaan... nadenken! Is er een basis waarop we het ene scenario kunnen verkiezen boven het andere; nogmaals, gegeven dat de praktische uitkomst dezelfde is en er geen religieuze bezwaren in het spel zijn.
En het antwoord is: het scenario waarin de overheden met allerlei middelen ("garanties voor de banken") proberen te vermijden dat de economie in elkaar stort is beter dan het scenario waarin we er maar gewoon het beste van hopen. Want weliswaar is het zo dat zodra het mis gaat de uitkomst hetzelfde is, maar dat het historisch pad naar de uitkomst verschillend is. Er is nu eenmaal een heel grote component "vertrouwen" in het spel, en de simpele realiteit is dat veel mensen rustig hun geld in de banken laten zitten omdat de overheden dat geld "garanderen". Terwijl als die mensen dat geld zouden weghalen ze juist daardoor de banken om zeep kunnen helpen.
Kortom, het overheidsoptreden verkleint de kans dat het allemaal met dat "inktzwart scenario" eindigt. En als het toch nog misloopt... Dan eindigen we inderdaad met de enorme klap waar de markten momenteel weer erg bang van zijn. Maar dat is vanzelfsprekend niet omdat de overheden zijn tussengekomen. Dat is hoogstens omdat de overheden niet sterk genoeg waren om de klap af te wenden. En wie zou nu met een serieus gezicht willen volhouden dat ze het niet eens mochten proberen?
------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2008/10/en-dan-nu-een-inktzwart-scenario.html
(2) http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2009/07/remember-een-inktzwart-scenario.html
zaterdag 15 mei 2010
Een welgekomen vakantie
"Oei, je zal wel geen goed weer gehad hebben", zei mijn moeder toen ze ons dit weekend terug zag nadat we een weekje in Nieuwpoort een appartementje in een blokkendoos met zicht op zee hadden gehuurd. Wel, dat viel best wel mee, eigenlijk. Van de zes dagen waren er drie erg zonnig, maar van die drie was er dan weer één erg koud. We hebben geen druppel regen gezien, en gewoon wandelen langs de dijk, over de pier, een eindje de haven in en voor de kindjes een fietsje huren - kortom: uitwaaien - gevolgd door een pannenkoek, dat was ook allemaal best aangenaam. De slechtste dag (de eerste) waren we nog zo suf dat we in feite gewoon in de namiddag al de kindjes in hun bed hadden gelegd, er zelf ook in waren gaan liggen en... tot onze verbazing pas om zeventien uur weer wakker werden. Je ziet, denk ik, het punt.
En nog hebben we met onze slaap geen geluk gehad. Kleuter Sarah, een ideale slaper, is twee keer midden in de nacht wakker geworden om hevig over te geven. De ervaren ouders onder ons weten meteen: dat was ni- maar ik bespaar u de details. Peuter Thomas is erg onrustig sinds hij naar school gaat. Elke nacht wordt hij verschillende keren wakker, en in een vreemde kamer... Vaak verscheen hij aan ons bed: "beetje bang" zegt hij dan met een bedeesd stemmetje, en wat kan je dan anders doen dan dat kleine ventje in de warmte van je eigen bed nemen, waar hij dan in slaap valt zodat je hem een half uur later weer moet gaan terugleggen?
En baby Simon krijgt overal in zijn mondje tandjes. Op dit moment heeft hij er twee, maar twee nieuwe snijtanden zijn er intussen doorgekomen, en we zien nog verschillende andere pijnlijk gezwollen plaatsen. Maar hij kan nachten doorslapen, hij hoeft geen avondflessen meer te krijgen, en in feite is ook dat weer een kleine schakel in die voortdurende verbetering die ons gezinsleven aan het doormaken is. De vermoeidheid weegt nog altijd erg zwaar, maar er is iets aan het veranderen...
Het is ook erg ontspannend, zo'n week in die blokkendoos. Je stapt buiten en je staat op het strand. Zelfs bij slecht weer heb je een wondermooi zicht op het spel van lucht en water, een studie in grijs en beige. En kleuter Sarah, vier jaar oud, was met haar papa de speelgoedwinkel binnengegaan en er weer buiten gekomen met een puzzel van 160 stukjes, en na een gevecht van een hele middag was de puzzel gemaakt! Helemaal alleen! Er stond "7+" op de doos, dus je begrijpt dat de trotse papa dit detail even moet meegeven. Intussen maak je een simpele maaltijd klaar die je met een fles wijn uit de Delhaize naar binnen spoelt en de kindjes kunnen meteen naar hun bedje, en jij hebt nog een avond.
Kijk, en als ik een hoop negatieve reacties (een afkeurende commentaar, een sarcastische mail, en veel fronsende blikken) krijg bij mijn post over de televisie soap Mijn Restaurant, dan kan je op je vingers natellen dat je nog een portie op je bord krijgt: gevoelige lezers nu wegswitchen!
Dus. Jeroen ligt er uit, en en het koppel dat ik in het begin afkeurend zat te bekijken (Genk) steekt er torenhoog bovenuit. Maar ik moet zeggen dat ze me al heel erg over de streep hebben getrokken. Mijn favoriete scène is intussen wanneer zij bezoek krijgen van twee geduchte professionals die het eten van Lucie zodanig lekker vinden dat ze een twee potje saus vragen. Waarna Jimmy met het gezicht van een lijkbidder aan zijn Lucie meldt: "ze hopen dat het tweede potje beter zal zijn dan het eerste dat duidelijk mislukt was. Verder was het vlees niet goed gegaard, en de ravioli viel uiteen". Je ziet die "oh, my God" blik op het gezicht van Lucie, en dan pas zegt Jimmy "maar nee, ze vonden het het juist heel erg goed". Ik vond het erg grappig gedaan, en het is weer zo'n scène die je moet kunnen doen, want afgaan als een gieter is veel gemakkelijker dan dat spelen met dat uitgestreken gezicht van Jimmy. En belangrijker, hun job kunnen ze ook, en wie zal me kwalijk nemen dat ik als volslagen onbenul in het onderwerp de commentaren van de pro's nodig heb om dat te weten te komen? Soit, ik hoop ooit de scène nog eens op youtube of zoiets opnieuw te kunnen zien.
Een beetje tot mijn verbazing staat het restaurant van Aalst weer op de lijst "nominaties"; dat wil zeggen, ze maken kans om eruit te liggen. Qua management, qua aanpak en uitstraling lijken ze mij een klasse hoger dan de rest: dat enorme optimisme, die energieke aanpak, dat dynamisme: hoe boks je daartegen op? Tegenslagen worden met een kwinkslag afgedaan, uitdagingen gaan ze met een strijdkreet te lijf. Dus zal het wel aan het culinaire aspect liggen, zeker? Nochtans leken ze ook daar van goede afkomst te zijn: maar dat zal dan wel wat tegenvallen, neem ik aan? De dilettant zit er een tikje niet-begrijpend op te kijken. Overigens was dat ook al zo bij de uitschakeling van Jeroen en Isaura. Ik voelde wel dat een aantal dingen minder draaiden. Maar aan het begin kreeg iedereen te horen dat de financiële, de bedrijfsmatige kant van de zaak erg belangrijk zou zijn. Op dat punt zat Jeroen juist heel erg goed. Hebben de spelleiders dan niet een klein beetje de spelregels tijdens het parcours veranderd wanneer Jeroen er blijkbaar toch nog om culinaire redenen uit vliegt? De "dilettant zit er een tikje niet-begrijpend op te kijken"...
En zo hebben we alles bij elkaar toch wel een deugddoende week achter de rug. Nauwelijks een krant of nieuws, dus vraag me niet wat er gebeurd is. Ik zie dat er een "redding" van Griekenland is geweest, en dat het sindsdien alweer grote crisis is: zucht. Maar ik heb er niets over te melden, want ik heb het niet gevolgd. Binnenkort is het drie jaar geleden dat de crisis begon, en anderhalf jaar geleden dat er met het failliet van Lehman een voorlopig hoogtepunt kwam. Hoe lang zal de wereldeconomie nog dit soort koortsaanvallen kunnen weerstaan? Een vlugge blik op het web leert dat de linker- en de rechterkant nog altijd hun voorspelbare kreten lanceren ("het is de schuld van de markten" vs "het is de schuld van de overheid") en dat ze er allebei nog altijd even oppervlakkig uitzien. Misschien zal de waarheid wel zijn dat de overheden de tijd hebben gekocht waarmee de economie, en dus de markten, voldoende kracht konden opdoen om alsnog de schulden af te betalen? (Want waarmee de economie dat had moeten doen als de overheden "de banken failliet had laten gaan"; dat heeft de rechterkant me nog altijd niet willen vertellen...) Dat is tenminste wat we allemaal vurig kunnen hopen (zelfs zij die dan enkele ideologische pluimen moeten laten; en zelfs als ze dat zelf nog altijd niet door hebben), en daarmee zijn we ongeveer weer bij de stress die herneemt na een welgekomen vakantie...
En nog hebben we met onze slaap geen geluk gehad. Kleuter Sarah, een ideale slaper, is twee keer midden in de nacht wakker geworden om hevig over te geven. De ervaren ouders onder ons weten meteen: dat was ni- maar ik bespaar u de details. Peuter Thomas is erg onrustig sinds hij naar school gaat. Elke nacht wordt hij verschillende keren wakker, en in een vreemde kamer... Vaak verscheen hij aan ons bed: "beetje bang" zegt hij dan met een bedeesd stemmetje, en wat kan je dan anders doen dan dat kleine ventje in de warmte van je eigen bed nemen, waar hij dan in slaap valt zodat je hem een half uur later weer moet gaan terugleggen?
En baby Simon krijgt overal in zijn mondje tandjes. Op dit moment heeft hij er twee, maar twee nieuwe snijtanden zijn er intussen doorgekomen, en we zien nog verschillende andere pijnlijk gezwollen plaatsen. Maar hij kan nachten doorslapen, hij hoeft geen avondflessen meer te krijgen, en in feite is ook dat weer een kleine schakel in die voortdurende verbetering die ons gezinsleven aan het doormaken is. De vermoeidheid weegt nog altijd erg zwaar, maar er is iets aan het veranderen...
Het is ook erg ontspannend, zo'n week in die blokkendoos. Je stapt buiten en je staat op het strand. Zelfs bij slecht weer heb je een wondermooi zicht op het spel van lucht en water, een studie in grijs en beige. En kleuter Sarah, vier jaar oud, was met haar papa de speelgoedwinkel binnengegaan en er weer buiten gekomen met een puzzel van 160 stukjes, en na een gevecht van een hele middag was de puzzel gemaakt! Helemaal alleen! Er stond "7+" op de doos, dus je begrijpt dat de trotse papa dit detail even moet meegeven. Intussen maak je een simpele maaltijd klaar die je met een fles wijn uit de Delhaize naar binnen spoelt en de kindjes kunnen meteen naar hun bedje, en jij hebt nog een avond.
Kijk, en als ik een hoop negatieve reacties (een afkeurende commentaar, een sarcastische mail, en veel fronsende blikken) krijg bij mijn post over de televisie soap Mijn Restaurant, dan kan je op je vingers natellen dat je nog een portie op je bord krijgt: gevoelige lezers nu wegswitchen!
Dus. Jeroen ligt er uit, en en het koppel dat ik in het begin afkeurend zat te bekijken (Genk) steekt er torenhoog bovenuit. Maar ik moet zeggen dat ze me al heel erg over de streep hebben getrokken. Mijn favoriete scène is intussen wanneer zij bezoek krijgen van twee geduchte professionals die het eten van Lucie zodanig lekker vinden dat ze een twee potje saus vragen. Waarna Jimmy met het gezicht van een lijkbidder aan zijn Lucie meldt: "ze hopen dat het tweede potje beter zal zijn dan het eerste dat duidelijk mislukt was. Verder was het vlees niet goed gegaard, en de ravioli viel uiteen". Je ziet die "oh, my God" blik op het gezicht van Lucie, en dan pas zegt Jimmy "maar nee, ze vonden het het juist heel erg goed". Ik vond het erg grappig gedaan, en het is weer zo'n scène die je moet kunnen doen, want afgaan als een gieter is veel gemakkelijker dan dat spelen met dat uitgestreken gezicht van Jimmy. En belangrijker, hun job kunnen ze ook, en wie zal me kwalijk nemen dat ik als volslagen onbenul in het onderwerp de commentaren van de pro's nodig heb om dat te weten te komen? Soit, ik hoop ooit de scène nog eens op youtube of zoiets opnieuw te kunnen zien.
Een beetje tot mijn verbazing staat het restaurant van Aalst weer op de lijst "nominaties"; dat wil zeggen, ze maken kans om eruit te liggen. Qua management, qua aanpak en uitstraling lijken ze mij een klasse hoger dan de rest: dat enorme optimisme, die energieke aanpak, dat dynamisme: hoe boks je daartegen op? Tegenslagen worden met een kwinkslag afgedaan, uitdagingen gaan ze met een strijdkreet te lijf. Dus zal het wel aan het culinaire aspect liggen, zeker? Nochtans leken ze ook daar van goede afkomst te zijn: maar dat zal dan wel wat tegenvallen, neem ik aan? De dilettant zit er een tikje niet-begrijpend op te kijken. Overigens was dat ook al zo bij de uitschakeling van Jeroen en Isaura. Ik voelde wel dat een aantal dingen minder draaiden. Maar aan het begin kreeg iedereen te horen dat de financiële, de bedrijfsmatige kant van de zaak erg belangrijk zou zijn. Op dat punt zat Jeroen juist heel erg goed. Hebben de spelleiders dan niet een klein beetje de spelregels tijdens het parcours veranderd wanneer Jeroen er blijkbaar toch nog om culinaire redenen uit vliegt? De "dilettant zit er een tikje niet-begrijpend op te kijken"...
En zo hebben we alles bij elkaar toch wel een deugddoende week achter de rug. Nauwelijks een krant of nieuws, dus vraag me niet wat er gebeurd is. Ik zie dat er een "redding" van Griekenland is geweest, en dat het sindsdien alweer grote crisis is: zucht. Maar ik heb er niets over te melden, want ik heb het niet gevolgd. Binnenkort is het drie jaar geleden dat de crisis begon, en anderhalf jaar geleden dat er met het failliet van Lehman een voorlopig hoogtepunt kwam. Hoe lang zal de wereldeconomie nog dit soort koortsaanvallen kunnen weerstaan? Een vlugge blik op het web leert dat de linker- en de rechterkant nog altijd hun voorspelbare kreten lanceren ("het is de schuld van de markten" vs "het is de schuld van de overheid") en dat ze er allebei nog altijd even oppervlakkig uitzien. Misschien zal de waarheid wel zijn dat de overheden de tijd hebben gekocht waarmee de economie, en dus de markten, voldoende kracht konden opdoen om alsnog de schulden af te betalen? (Want waarmee de economie dat had moeten doen als de overheden "de banken failliet had laten gaan"; dat heeft de rechterkant me nog altijd niet willen vertellen...) Dat is tenminste wat we allemaal vurig kunnen hopen (zelfs zij die dan enkele ideologische pluimen moeten laten; en zelfs als ze dat zelf nog altijd niet door hebben), en daarmee zijn we ongeveer weer bij de stress die herneemt na een welgekomen vakantie...
woensdag 5 mei 2010
De euro in crisis
Kijk, als Geert Noels het al beter heeft gezegd dan ik zou kunnen, dan doen we gewoon mee:
http://www.econoshock.be/2010/is-griekenland-belangrijker-dan-de-euro/#comments
Sta me ook toe op te merken dat Geert gelijk krijgt van een echte nobelprijswinnaar:
http://krugman.blogs.nytimes.com/2010/05/04/default-devaluation-or-what/
Krugmans punt is dat een simpele schuld"herschikking" (lees: default) ook maar in zeer beperkte mate zou helpen. Wat je nodig hebt is een project; een antwoord op de vraag hoe Griekenland al die schulden (oude en nieuwe) moet terugbetalen. Ik weet uit het blote hoofd niet waar Griekenland geld aan verdient: toerisme, neem ik aan, en scheepvaart... Maar ik ken het land erg slecht, meer kan ik niet bedenken. Terwijl je dat wel zou moeten weten als je inkomsten wil vergelijken met uitgaven...
Maar soit. Dat er een project moet zijn, dat het er momenteel niet is, en dat het zou helpen indien Griekenland de euro zou verlaten en devalueren; dat zijn allemaal punten die we Geert al hebben zien voorstellen.
Ook fraai vind het voorstel om toch maar niet de speculanten de schuld te geven: we hebben geen speculanten nodig om het vertrouwen aan te tasten, dat doen we heus wel zelf. Kijk, ik weet er (na zeventien jaar in de markten) genoeg van om te weten hoe absurd al dat "het is de schuld van de overheid" gedoe is, en ik weet er genoeg van om te beseffen dat het gedrag van de ("sommige") speculanten best wel in vraag gesteld mag (en zou moeten) worden, maar dat is nog iets heel anders dan maar meteen de veroordeling uit te spreken. Soms, inderdaad, zorgen "we" (of wie dacht je dat al die politiekers telkens weer verkozen heeft?) daar echt wel zelf voor. Ik had het niet beter kunnen zeggen. Een volle vijf op mijn schaal van kwotering, "briljant". Je vindt de url bovenaan deze post...
http://www.econoshock.be/2010/is-griekenland-belangrijker-dan-de-euro/#comments
Te onthouden is Geerts ontsteltenis over hoe de "politieke ingreep" de euro onder geweldige druk zet, tot het punt dat "de mensen hun vertrouwen in de instellingen en papiergeld verliezen". Ik signaleer terzijde dat daar heel andere assumpties inzitten dan de "overheid is slecht" en "fiat money" slogans waar ook zijn commentariaat onder gebukt gaat, maar terzijde. Het punt is hier dat politiekers een goed project (zoals de euro) kunnen verknoeien, en dat ze niet nalaten het ook te doen.
Sta me ook toe op te merken dat Geert gelijk krijgt van een echte nobelprijswinnaar:
http://krugman.blogs.nytimes.com/2010/05/04/default-devaluation-or-what/
Krugmans punt is dat een simpele schuld"herschikking" (lees: default) ook maar in zeer beperkte mate zou helpen. Wat je nodig hebt is een project; een antwoord op de vraag hoe Griekenland al die schulden (oude en nieuwe) moet terugbetalen. Ik weet uit het blote hoofd niet waar Griekenland geld aan verdient: toerisme, neem ik aan, en scheepvaart... Maar ik ken het land erg slecht, meer kan ik niet bedenken. Terwijl je dat wel zou moeten weten als je inkomsten wil vergelijken met uitgaven...
Maar soit. Dat er een project moet zijn, dat het er momenteel niet is, en dat het zou helpen indien Griekenland de euro zou verlaten en devalueren; dat zijn allemaal punten die we Geert al hebben zien voorstellen.
Ook fraai vind het voorstel om toch maar niet de speculanten de schuld te geven: we hebben geen speculanten nodig om het vertrouwen aan te tasten, dat doen we heus wel zelf. Kijk, ik weet er (na zeventien jaar in de markten) genoeg van om te weten hoe absurd al dat "het is de schuld van de overheid" gedoe is, en ik weet er genoeg van om te beseffen dat het gedrag van de ("sommige") speculanten best wel in vraag gesteld mag (en zou moeten) worden, maar dat is nog iets heel anders dan maar meteen de veroordeling uit te spreken. Soms, inderdaad, zorgen "we" (of wie dacht je dat al die politiekers telkens weer verkozen heeft?) daar echt wel zelf voor. Ik had het niet beter kunnen zeggen. Een volle vijf op mijn schaal van kwotering, "briljant". Je vindt de url bovenaan deze post...
Abonneren op:
Posts (Atom)