Vorige maandag zijn we vertrokken voor een weekje Nieuwpoort. Je weet wel, een reeks blokkendozen met zicht op zee, en daarin hadden wij voor een week ook een blok. Sommigen in mijn familie deden daar ooit nogal schamper over, maar sinds ze de verhalen horen over "kleuter en peuter en baby" hebben ze al meer begrip. Zelfs bij regen heb je iets om naar te kijken, en als de zon schijnt neem je de lift, je steekt de dijk over en je staat op het strand. Zo simpel is dat.
Het beeld van peuter Thomas die kraaiend met zijn emmertje in de ene hand en zijn schepje in de andere over het zand rent staat nu niet alleen op ons netvlies, maar ook op digitale foto gegrift. Het beeld van kleuter Sarah die haar eerste zandkasteel uitprobeert: idem. En natuurlijk kleuter Sarah op de draaimolen en kleuter Sarah met haar voetjes in het water en kleuter Sarah eet een ijsje en vele, vele andere.
In de lift ontspon zich een intense competitie over de vraag wie op het knopje mocht drukken. Papa, met al zijn wijsheid die zich nu eenmaal in de regionen van Koning Salomon situeert, had al heel snel besloten ende verkondighd: als we naar beneden gaan mag Thomas duwen, en als we naar boven gaan mag Sarah duwen. Daar had kleuter Sarah geen probleem mee, maar peuter Thomas was nog te klein om Koning Salomon te kennen. En dus klonk het toch elke keer van "ikke duwen" en dan ontstak kleuter Sarah in grote verontwaardiging, en het spel was vertrokken.
Maar inderdaad! U heeft het goed gezien! Peuter Thomas spreekt zinnetjes van twee of zelfs drie woordjes! "Ikke duwen", maar ook "poes is weg, eh?", "koekje eten" en zo nog een paar. En gevraagd wat hij wilde eten greep hij de prachtige kleurenfolder en wees hij feilloos naar de pannenkoek: "dà!".
Kleuter Sarah laat zich ook door niets in de weg staan in haar verbale en andere intellectuele ontwikkeling. Vandaag (we kwamen terug naar huis) kregen we het verongelijkte "waarom moet ik terug naar school? Ik denk dat de school en de Ukkepuk (de crèche, nvdr) alleen dienen omdat de mama's en de papa's gaan werken".
Pas vier jaar geworden en mama en papa voelen zich al onderuit gespeeld als een stel kegels, getroffen door de wereldkampioen.
Intussen lijken we ook enkele verbeteringen in de huiselijke toestand waar te nemen. OK, OK, baby Simon wordt nog altijd één keer per nacht wakker - maar het blijft nu tenminste beperkt tot één keer. Bovendien hoeft hij meestal ook niet meer te eten. Even sussen en meneerke is weer vertrokken. Deze nacht had hij het zelfs tot 05.00 uur getrokken - binnenkort haalt hij 06.00 uur, en dat zou bij ons "uitslapen" zijn. Gegeven dat de andere schattebouten, met de frissere en langer donkere nachten ook beter slapen - we zijn nog lang niet aan de nieuwe patatjes, maar we zijn toch ook niet meer helemààl de zombies van in juli en augustus.
Het blijft pijn doen, hoor, en ik voel wel dat ik niet slaag in de lyrische beschrijvingen over het nageslacht die me enkele jaren geleden zo vanzelf afgingen. Laat staan dat ik de volgende dagen, als ik bij het thuiskomen van het werk eerst ons triumviraat ga afhalen en vaak werkelijk het gevoel heb dat de dagtaak daarmee pas goed begint, dezelfde soort blog denk te hebben als pakweg twee jaar geleden. Ik zat een boekje te lezen in de zon en moest me afvragen in welk boek dat ik een week daarvoor had gelezen, ook weer iets dergelijks stond...
Misschien moet je zelf een cerebraal type zijn om het te voelen, maar anders wil je het misschien zo ook wel geloven: zoiets doet pijn. We zullen heel bescheiden beginnen en misschien proberen de frequentie weer een beetje hoger te krijgen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten