Kleuter Thomas, net drie jaar geworden, heeft ergens een oud fototoestel opgeduikeld. Oud: dat wil zeggen: héél oud. Het werkte ooit nog op filmpjes, en heeft qua voorkomen, handelbaarheid en gewicht iets van een stuk zware artillerie uit de slag om Stalingrad. Kleuter Thomas kan er dus niet veel verkeerds mee doen, behalve dan een toekomstig museumstuk verknoeien. En zo is het nu één van de favoriete speeltjes van kleuter Thomas.
Het toestel beschikt ook over een soort plastic beschermingskap. Dat bestaat uit twee plastieken platen waar het toestel precies in past. Je kan ze aan het toestel en aan elkaar bevestigen aan de hand van een klemmensysteem, dat het mechanisch inzicht van de papa van kleuter Thomas ver, ver te boven gaat. Het is een soort haakje aan beide kanten, dat je bevestigt en dan met een soort hefboompje kan vastklikken. Ver boven mijn pet...
Kleuter Thomas, daarentegen, heeft zoals de familie van mijn vrouw wèl een hoop mechanisch inzicht. Alleen zijn zijn vingertjes nog te kort en te dun om met zo'n fototoestel van de Panzerfaustklasse veel aan te vangen. Dus toen de beschermkap was losgeraakt en het toestel, vanuit zijn standpunt, in drie stukken vaneen lag, stond hij met een bedrukt gezichtje bij mij. "Papa... Papa...?" Je kent dat.
Alleen, na veel sakkeren, duwen en trekken moet papa toegeven: vraag me het verschil tussen transcendente en transcendentale metafysica, en ik zal ongeveer weten waar ik de mosterd moet halen. Maar een kliksysteem met hefboompjes: ze moeten ook niet overdrijven. Dus papa gooit de handdoek in de ring en zegt met de berusting van een man die weet dat het de komende jaren allemaal nog veel erger moet worden: "sorry, Thomasje, papa weet niet hoe het moet".
"Papààààà" zegt kleuter Thomas op de toon die je gebruikt voor een dom kind, "sjo..." (wijst één van de klemmetjes aan) "die moet daa' en dan sjo" (wijst nu het andere klemmetje aan) "die moet daa' en dan..." (wijst nu de hefboompjes aan) "die moeten sjo en sjo!" (wijst aan hoe je ze kan vastklikken). En hij kijkt me triomfantelijk aan en werkelijk ontvouwt zich voor de stomverbaasde blik van papa het scenario van wat waar moet en wanneer, zoals hem zeer deskundig uitgelegd door zijn zoon (de grote zoon, de kleine zoon is nog maar 15 maanden, maar kleuter Thomas is dus wel degelijk al drie jaar, dus hij kan dat soort dingen...).
Papa is er stil van. Het is fijn dat kleuter Thomas zoveel inzicht heeft. En alle papa's moeten er aan wennen dat ze zich op een dag geweldig door hun kinderen laten voorbij fietsen. Maar dit...
Nog maar drie jaar en nu al een loepzuivere voltreffer. Dat belooft...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten