Als gevolg van de verschillende weken vakantie zijn er diverse onderwerpen uit de actualiteit die ik absoluut niet gevolgd heb. Dus zit ik, pas terug, een tikje hoofdschuddend te kijken naar enkele lokale problemen die zich intussen hebben afgespeeld: de Belgische politieke situatie, en de perikelen rond Kardinaal "laten we aan vergiffenis denken" Danneels. Hmmmm... Misschien moet ik stilaan toch eens dat verleden als seriemoordenaar van me outen, en voorstellen dat de mensheid ook in mijn geval maar eens aan vergiffenis moest denken.
Maar aan de andere kant, ik ben maar een gewone bankbediende, dus het zal wel weer niet pakken. Bij deze trek ik mijn bekentenissen maar weer haastig in...
OK, als je bronnen zich beperken tot wat er in de krant staat, en je zelfs dat drie weken niet gevolgd hebt, dan is de kans reëel dat je alleen maar kletskoek verkoopt: beschouw dit dus maar als een disclaimer. Maar gewoon voor het geval het "afstand nemen" me in integendeel in staat stelt patronen te zien die je in de voortrazende actualiteit zou kunnen missen, toch dit.
Ik herinner me hoe met groot vertoon het gerecht is binnengevallen in het Aartsbisschoppelijk Paleis, enkele maanden geleden. Al gauw was het gespreksonderwerp helemaal niet meer de (blijkbaar vele, vele) slachtoffers die toch wel wat ergers hebben doorstaan dan dat hun stuk chocolade werd afgepakt, maar wel de vraag of die actie wel door de beugel kon. En dat bedrijf eindigt ermee dat de hele zwik inderdaad onwettelijk, of zoiets, wordt verklaard, en alle in beslag genomen dossiers mogen niet gebruikt worden, en moeten integendeel teruggegeven worden. So far, so good.
En gewoon for the record, ik vind ook dat je als gerecht wel wat geloofwaardiger overkomt als je je onderzoeken niet vooraf aan de pers lekt. Maar dat is natuurlijk niet meer dan mijn opinie, de opinie van iemand die professioneel nooit binnen een straal tien kilometer in de buurt van het gerecht is gekomen.
Alleen begint er vervolgens, juist tijdens de laatste dagen van mijn vakantie een tweede bedrijf, waarin blijkt dat er inderdaad de hele tijd, decennia lang, en tot de dag van vandaag, een ware omerta bestond tussen al die kerels die ons preken gaven over de moraal. Reeksen en reeksen terugkerende feiten en gebeurtenissen, die ikzelf toch al bij de vormen van marteling zou situeren, en dat jaren en decennia lang, toegedekt, weggestopt, gedoofpot alsof het niets was. Je zou haast gaan denken dat het gerecht, dat heel misschien, ergens aan de rand van de waarschijnlijkheid, toch ook niet uitsluitend door idioten wordt bevolkt, daar wel iets te zoeken had, die keer in het Aartsbisschoppelijk Paleis?
Maar goed, "Justice wasn't seem to be done" en de hele operatie was ongeldig... Maar klein detail, ze was intussen wel gebaseerd op de realiteit. En dus komt het nu een beetje over alsof één van de slachtoffers, die zich één en ander had voorgesteld van de ingreep van het gerecht daarin teleurgesteld werd, en dan maar op een andere manier zijn punt aan het licht bracht.
En voortgestuwd door een massief moreel gelijk spoelt hij nu over de resten van het prestige van de Kerk zoals de opkomende vloed over de zandkastelen van de kleuters Sarah en Thomas. Iets zegt me, vooropgesteld dat het allemaal inderdaad wat met elkaar in verband staat, dat de pogingen tot "damage control" van de kant van de Kerk er een tikje contraproductief beginnen uit te zien.
En die bende kwispels heeft het bestaan om al die jaren en decennia ons serieuze mensen zedenpreken voor te schotelen. Mag ik ze bij deze mijn meest welgemeende misprijzen overhandigen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten