Bij ons bezoek aan de Efteling dit weekend moest ik de hele tijd terugdenken aan vorig jaar: toen ik zo vreselijk verkouden rondliep. Deze keer ging het veel beter, gezond als een vis, opnieuw met mijn broer en zijn eigen kindjes van dezelfde leeftijd als die van ons, en ideaal weer in termen van niet te warm en niet te koud...
Maar ik moest dus de hele tijd terugdenken aan vorig jaar, toen ik mijn verkoudheid kon gebruiken als reden waarom ik toch zo liep te snotteren nadat we naar Het Meisje met de Zwavelstokjes waren gaan kijken:
http://speelsmaarserieus.blogspot.com/2010/05/het-meisje-met-de-zwavelstokjes.html
Goed beseffend ik dit jaar niet van die smoes zou gebruik kunnen maken stapte ik het huisje binnen waar het verhaal zich afspeelde, vastberaden om het deze keer als een man te ondergaan. Een hele tijd ging alles goed, maar aan het einde, toen dat laatste stokje toch weer opgebrand raakte, en de lang gestorven grootmoeder toch weer uit de nevelen opdoemde en het bevriezende kind in haar armen meevoerde...
Wil je geloven dat ik wéér heel erg last kreeg van die verkoudheid van vorig jaar? Kan je je inbeelden dat ik er zelfs last van krijg terwijl ik het hier zit te typen?
"Vorig jaar was het van mijn verkoudheid" vertelde ik ook mijn schoonzus toen ik weer naar buiten kwam, "maar dit jaar..."
"... komt het van het slenteren" viel ze meteen in. Ach ja, ze had het tafereeltje ook gezien en ze heeft ook kleine meisjes, en ze had ook al bijzonder veel geslenterd, die dag, dus ze wist direct wat ze moest zeggen.
Een vrolijker moment deed zich voor aan de grote paardenmolen. Terwijl de volwassenen zich vermoeid van de wandeling op een terrasje uitstrekten klampte peuter Simon zich vast aan de tralies rond de draaimolen, en hoe langer de molen bleef draaien, hoe heviger peuter Simon op en neer sprong. Al snel, denk ik, kreeg het halve park medelijden met de kleine uk die zo duidelijk graag op de draaimolen wou, en er was niemand die hem pakte. En toen begon de draaimolen te vertragen, en peuter Simon die niet van gisteren is begon toen pas goed op en neer te springen. Het was nu of nooit! Peuter Simon moest dringend zien op de één of andere manier op die molen te raken! Straks vertrok dat ding wéér zonder hem! (Zeker als je bedenkt dat hij eerder op de dag al eens manu militari van een vertrekkensklaar treintje was afgeplukt, waar hij helemaal in zijn eentje, en zonder dat iemand het gemerkt had ("loop jij in die richting, dan proberen wij langs daar en langs daar...!") was opgekropen en waar hij braaf zat te wachten tot het vertrok.)
Papa stond op en begaf zich naar de peuter.
"Simon ook op de paardjes?"
"Jààà jàààà jààààà....!"
Even later zaten papa en peuter Simon broederlijk naast elkaar in een schommelende koets. Peuter Simon beseft nog niet dat de wereld van de zwavelstokjes minder ver af is dan we zo graag willen denken. Het universum draaide onverstoorbaar om ons heen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten