Di Rupo wil "de banken hervormen", en ik denk dat je een serieus bord voor je kop moet hebben om niet te weten dat "wij" banken één en ander aan de staten te danken hebben (voor zover, tenminste, die staten niet zelf de grootste fraudeurs waren (1), natuurlijk). Dus dat wij dan ook allemaal één en ander aan die staten te danken hebben (jaja, dat blijft zelfs zo als je dat totaal niet weet), en bijgevolg die staten nu ook één en ander te zeggen hebben. (En nu allemaal in koor op het niveau van "de kindjes die koekjes verdelen" (2): "dat "bewijst" dat "het" nu allemaal nog veel erger zal worden"...)
Bijvoorbeeld, dat nu de staten er zelf mee in de problemen gekomen zijn (steeds voor zover, etc) "wij", banken, al eens kunnen beginnen met onze schulden, interesten, commissies èn boetes terug te betalen. Ikzelf, rondkijkend in dat wereldje van ons, zie alvast niemand die daar serieus over zit te mokken. Maar hoe zit het met dat ander idee, dat de staten nu ook de banken willen "hervormen"?
In de mate dat wij, bankbedienden, en dus vaak kleine aandeelhouders zelf bij de eerste slachtoffers waren, zullen we niet te snel "nee" zeggen. Alleen, deze keer zegt de Tijd er een paar ware dingen over (3): pas op voor simplismen; hoe ga je om te beginnen het verschil tussen "normaal" en "zaken"- bankieren zo definiëren dat het ergens op slaat, en nog werkbaar is ook? En ook: wat doe je met de mogelijkheid dat je helemaal eindigt met een paar kleine bankjes, die al hun klanten, ook Belgische klanten, voor alle gespecialiseerde en geavanceerde diensten (en er zijn héél veel gespecialiseerde diensten die erg belangrijk zijn voor de economie, en die nièt in de soep zijn gedraaide de laatste jaren) moeten doorverwijzen naar grote, internationale banken?
Op mijn niveau (het laagste) kan ik waarschijnlijk niet veel meer bijdragen dan het vertellen van een anekdote. De anekdote speelt zich af in een tijd die intussen "ancient history" is, maar ik vind het desondanks illustrerend. Het punt is, een dergelijke toestand heb ik ooit al eens met mijn eigen ogen gezien.
Het was het einde van de vorige eeuw, en ik was deel van een team in een internationale bank dat druk bezig was wereldkampioen te worden in een specifieke markt, en dat waren de wisselmarkten (4). Dat wereldkampioen worden lukte omdat "wij" (ikzelf was zoals je begrijpt maar een kleine garnaal in dat team, maar ondertussen zat ik er toch maar middenin) heel geavanceerd waren in derivaten. En zoals ik meer gezegd heb, ik kan iedereen, maar dan ook iedereen met wie ik ooit gepraat en gedeald heb nog altijd onder ogen komen.
Dus ja, derivaten zijn nuttig en nodig, en natuurlijk kan je ermee in je vingers snijden. Dus daar zat ik enkele jaren als groot liefhebber van derivaten, en hoewel je natuurlijk lang niet altijd gelijk kan hebben, kan je wel meemaken dat niemand zich ooit met "mijn" derivaten in de vingers heeft gesneden. Bijvoorbeeld omdat de derivaten echte indekkingen waren, zodat gebeurlijke verliezen echt gecompenseerd werden door andere posten. De anekdote bestaat er nu in dat na enkele jaren van activiteit - in deze wereld waarin alle grootspraak steeds met cijfers te ondersteunen was - mijn Londense bazen vonden dat ik bovenop al die derivaten mijn klanten moest vragen waarom ik nooit hun "gewone" wisseloperaties mocht doen; gewoon rechtstreeks marken wisselen tegen franken (zo ging dat nog, destijds, toen de dinosaurussen nog boven onze hoofden cirkelden) en dollars tegen ponden.
En verschillende van mijn klanten antwoordden me toen "natuurlijk, Koen, geen probleem. Wanneer je maar wil. Maar besef wel dat wij, die nu eenmaal kredieten bij vele banken hebben, een deel van onze wisseloperaties bij die banken moeten afhandelen. Dus als we minder simpele transacties, die we normaal aan de Belgische banken geven, naar hen kunnen sluizen, dan zullen we verplicht zijn een kleiner aantal complexe deals naar jou te sluizen".
Waarna Koen, onmiddellijk gesteund door de sharks in London, haastig bedankte en zijn voorstel maar rap weer introk.
Zo is het letterlijk gegaan, destijds, en voor een deel zal het wel onvermijdelijk zijn. Niet lang daarna (dus nog steeds: ancient history) ben ik voor een Belgische bank beginnen werken, en hoewel ik alweer een zeer bescheiden radertje in het netwerk was, is de toestand in de wisselmarkten daarna snel veranderd. Maar globaal zullen kleinere banken dus altijd wel naast een deel van de meer lucratieve business grijpen omdat ze nu eenmaal kleiner zijn en dus minder resources hebben.
Alleen, zijn we er heel zeker van, hooggeacht publiek en politieke leiders, dat we die toestand ook nog willen institutionaliseren?
Ik vraag het alleen maar, hoor, ik ben nog altijd een heel kleine garnaal. Natuurlijk geef ik toe dat jullie dit allemaal veel beter weten. Maar, uim, anders zegt de Tijd er in de url hieronder ook een paar interessante dingen over.
----------------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2011/09/het-is-de-schuld-van-hoofdstuk-de.html
(2)http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2011/11/assumpties-uit-het-leven-gegrepen.html
(3) http://www.tijd.be/opinie/commentaar/Simplistisch.9236717-620.art
(4) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2008/11/ik-blaas-de-aftocht.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten