woensdag 13 maart 2013

Witte Rook

Het bezorgt me vaak een vreemd soort emotie, ik kan er geen naam aan geven, het overvalt me telkens wanneer je het gevoel hebt dat "de hele wereld staat te kijken", of ook in varianten op "iedereen weet wat het betekent als...". De emotie vertoont de symptomen die je kan hebben bij ontroering, een verdikking in de keel, vocht in de ogen, maar het hoeft absoluut niet s met verdriet te maken te hebben. Ik kan het al hebben als ik aan een beeld denk als Newton met een appel (het mag dus best legende zijn, als iedereen maar weet wat het betekent), of de gedachte aan Darwin die op de Galapagos rondwandelt, en even met zijn blik een vink (laten we zeggen: met een stompe snavel) volgt. Het heeft iets "aangrijpends", opnieuw, niet in de zin van ontroering, maar wel met een gemeenschappelijke wortel; het pakt je vast, het doet je even stilstaan; het is tenslotte niet elke dag dat een mens de wereld op zijn kop zet omdat hij een vogelke (met een stompe snavel) ziet voorbij vliegen...

Nu, het kan ook wel echt met ontroering te maken hebben. Bijvoorbeeld, in het programma over Apollo 13, de maanraket die zo in problemen (“Houston, we have a problem”) kwam dat de meest ongelofelijke reddingsactie uit de geschiedenis moest opgezet worden, bezat het onderwerp natuurlijk wel een grote lading medeleven. Dus als ze beelden toonden van mensen, overal ter wereld, in zichtbaar alle mogelijke schriften (Kyrillisch, Latijn, Koreaans, Grieks, Chinees, oh ja, en Engels, natuurlijk) die in alle hoofdsteden stonden kranten te lezen, met een grote voorpaginafoto met daarop de maan, en allemaal met heel ernstige gezichten: toen had ik het ook heel erg. “De hele wereld stond te kijken”, en het stelde nog echt iets voor ook.

Zo ook, dus, Witte Rook. De hele wereld zat zo'n beetje naar dat schoorsteentje in Rome te kijken; iedereen begrijpt en herkent en gebruikt misschien zelfs geregeld de uitdrukking "er was (wel of juist geen) witte rook" - en dat was nu precies wat we te zien kregen: de Echte Witte Rook. En mijn vrouw was boven met een klein kleutertje bezig, en ik passeerde, midden in die volle avondspits van ons, met twee bekertjes melk en een rietje de computer met een openstaand scherm…

En ik stond stokstijf stil.

Want op dat scherm was niets anders te zien dan een schouwtje waaruit duidelijk witte rook opwelde.

En boven hoefde ik ook alleen maar te zeggen dat “het internet vol stond met een schouwtje waar witte rook uitkwam” en ze wist direct waar het over ging. Dat bedoel ik nu.

Voor de Kerk lijkt het wel goed dat het zo snel gegaan is. Het suggereert dat ze toch een beetje een gezamenlijk beeld hebben van wat ze willen. Volgens een gerucht zou dezelfde vorige keer de tegenkandidaat van Ratzinger geweest zijn, dus misschien is deze wel “progressief”?

Nu, in deze kringen is “progressief” natuurlijk een beetje zoals je in de VS “links” en “socialist” bent omdat je een principe dat letterlijk door Friedrich Hayek is bepleit (1) in wetten omzet. Dus voorlopig maak ik me maar niet teveel zorgen als Twitter al vol staat met “hij is anti neoliberaal”. Ratzinger ging ook een echte ramp zijn voor de wereld, en de enige voor wie hij een ramp was, was voor hen zelf. Misschien hebben ze deze keer wel niet voor niets de tegenkandidaat van vorige keer gekozen…

---------------------------------------
(1)  http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2010/03/obamas-communistische-inspiratiebron.html

Geen opmerkingen: