Vandaag was er een loopwedstrijd op het Sint Andriesplein in Antwerpen: vlak bij oma en opa, en dus trok zowat de hele familie Robeys er naartoe. Ze hebben heel goed gelopen, die kindjes van ons, en omdat er enkele uren tussen lagen voor een paar van de papa's ook hun wedstrijd hadden zijn we tussendoor enkele uren naar de vlakbij gelegen Sinksenfoor gelopen. Vier grote mensen voor zeven kinderen tussen vier en acht, en in zo'n bende...
Als je met dat in het achterhoofd ook het postje van gisteren gelezen hebt voel je de bui waarschijnlijk al hangen? Ik zweer nochtans dat er niets van in mekaar is gezet; we hebben werkelijk daarstraks ter plekke besloten naar de Sinksenfoor te gaan, en het verhaaltje van kleuter Thomas die dat telefoonnummer van buiten had geleerd dateert echt van weken geleden is echt pas gisteren hier op het blog terechtgekomen.
Overigens was daar niet alleen kleuter Thomas centrum van de belangstelling. Eerst maakten we mee dat neefje kleuter Lukas samen met kleuter Thomas met groot gemak eendjes stond te vangen. Daarna koos kleuter Lukas als prijs een grote kleurige kartonnen cirkel waaraan achter een stuk plastiek zes kleurige autootjes bevestigd zaten. Nu had je het gezicht van kleuter Simon moeten zien toen die dat zag. Het volgende was een scène uit een stripverhaal: kleine kleuter met één handje trekkend aan de mouw van papa en met het andere handje wijzend naar de kraam met eendjes; het gezichtje vragend omhoog geheven. De scène die dààrop volgde bevatte een kleine kleuter die nonchalant de vangstok in de handen van zijn mama duwde, zodat die de corvee van het vangen van die stomme eenden op zich kon nemen, terwijl hij intussen de hele tijd naar de autootjes bleef wijzen: "papa? papa? Ik ook autootjes, papa? Mag da, papa?".
Een uur later, op een terrasje, reden er de hele tijd twaalf autootjes over het tafelblad...
Maar voor het zover was, je had het al door, zomaar ineens, midden tussen de spookhuizen en de schreeuwende muziek: waar is kleuter Thomas? Kleuter Thomas is nergens te bekennen! Iedereen in alle richtingen uiteen, tot ik in de verte mijn vrouw zie wenken: ze is gebeld op haar GSM!
En jawel... Kleuter Thomas doet achteraf het relaas. Hij is naar een meneer met kindjes gestapt en gemeld dat hij zijn mama kwijt was, en of de meneer haar wilde bellen. Dat wel, had de meneer gezegd, maar kende kleuter Thomas het telefoonnummer? Alwaarop kleuter Thomas de tien cijfers opzegde, de meneer zijn foon tevoorschijn grabbelde, "wacht even, wacht even" en "zeg het nog eens?" probeerde, en even later was de gelukkige reünie een feit.
Iedereen was vol lof over kleuter Thomas die zo koelbloedig was geweest. En papa... Ach, die heeft wel eens van die bizarre ideeën die heel misschien toch wel iets voorstellen ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten