Nadat de post van alweer vijf maanden geleden aankondigde dat onze VZW in Kameroen een heuse landbouwschool zou helpen opstarten, krijg ik vandaag de nieuwsbrief waarin een eerste lokaal wordt aangekondigd:
http://ape-assistance.net/files/2010/03/Nieuwsbrief-apas-april-012-72.pdf
Ah, die verhalen over dit soort werk in de brousse. Het is niet dat je even een vrachtwagen tussen de bomen, putten en riviertjes stuurt om een paar ton bakstenen af te leveren, hé. Maar kijk, de maanden zijn weer voorbij gevlogen en de foto's van "gelijkmaken van het terrein" over "betonneren van de vloer" tot "het eerste klaslokaal" staan er gewoon op. Ik zal het eerder gezegd hebben maar het kan niet genoeg herhaald worden: het idee is een bevolking die nu nog leeft van jacht en kaalkap te helpen overschakelen op een meer duurzame landbouw. Vandaar dus dat bijenproject: jager-verzamelaars vernietigen de bijen wanneer ze honing willen, landbouwers proberen ze juist in stand te houden.
Enzovoort.
De bedoeling is dus de aanpak te verbreden. Niet langer hebben we nu dat bijenproject, en niet langer is er een simpel schooltje voor lager onderwijs aan verbonden. Er komt nu ook een plantage, waarbij "we" (1) proberen eerst de eigen voedselproductie veilig te stellen, en pas in tweede instantie aan "cash crops" te gaan doen, dat wil zeggen, gewassen om te verkopen op de markt. Maar ik begrijp dat daar nog hevige conversaties over gevoerd worden; we mogen evenwel onze opinie geven. En naast de plantage is er nu ook het project voor een landbouwschool op "middelbaar" niveau. Soms krijg je toch het gevoel dat een paar energieke mensen echt een verschil kunnen maken...
Altijd leuk om zien is hoe dat bijenproject almaar verder schuift. Onder het label "onze VZW" heb ik al eerder gepraat over de moeizame vorderingen; deze keer gaat het op de nieuwsbrief over de oogst van enkele kilo's hier en enkele kilo daar... Maar we zijn toch een heel eind gekomen in vergelijking met die eerste dromen, intussen alweer jaren geleden. Een apart rubriekje ook over dat schooltje voor lager onderwijs. Blijkt dat de overheid niet altijd vlot met geld over de brug komt, en dat veel schooltjes in de streek leeg staan bij gebrek aan middelen. En dus komen er wel eens delegaties naar "onze" dorpjes om quasi verongelijkt te vragen waarom we niet uitgerekend in hun streek een project hebben opgezet. "Waarom hebben die mensen wel een schooltje voor hun kinderen, en wij niet?".
En je voelt tot in je tenen hoe graag we dat zouden uitbreiden, maar de goede wil is groter dan de budgetten, die voor onze eerste projecten nu eenmaal tot enkele duizenden euro's beperkt bleven, en nu nog altijd beperkt zijn. En dus proberen we informatie uit te wisselen en hopen we dat de plantage, na de voedselzekerheid toch een extra inkomen zal opleveren, en heel misschien, wie weet, komt de dag dat we alsnog kunnen uitbreiden.
En zo voel ik weer tot hier dat enorm contrast tussen wij die hier achter onze computer zitten en mensen die niet weten waar ze de middelen vandaan moeten halen om hun kinderen een toekomst te geven. Maar we kunnen er aan werken, en er wordt ook aan gewerkt, en ik hoop vurig dat er ook in de toekomst aan zal gewerkt worden. Het vraagt tijd, maar zo is het in Europa ook gegaan, destijds, duizend jaar geleden.
---------------------------------
(1) Ik zal ook nog maar eens herhalen dat mijn eigen bijdrage beperkt blijft tot 5 euro per maand en veel verbale steun en af en toe een postje hier. Maar als je er zelf ook een paar eurokes per maand voor over had zouden de mensen dat heel fijn vinden, hoor! Kijk je eens rond op die nieuwsbrief (helemaal onderaan)?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten