Politieke filosofie is nooit erg mijn ding geweest. Dus als ik vaak niet teveel structuur kon ontwaren in wat er allemaal te zien viel aan mijn liberale kant van het spectrum, dan denk ik dat het aan mij ligt. Dus ik zag linkse liberalen passeren, en ik kon me wel terugvinden in hun sociaal engagement. En ik zag libertariërs passeren, en ik kon me wel iets voorstellen bij hun radicaal wantrouwen tegen de overheid. En ik zag blauwe liberalen passeren, en wat zou ik ooit nog kunnen toevoegen aan hun aandringen op waar het (in termen van welvaart) allemaal is vandaan gekomen? Maar heel veel touw heb ik aan al die perspectieven nooit kunnen vastknopen - en dat zal wel aan mij gelegen hebben?
Natuurlijk heb ik ook wel eens verstijfd van ontzetting zitten kijken naar wat er aan onze kant van het spectrum allemaal werd uitgekraamd. George Bush (de nar, niet de vader)! Obama is een communist! Enfin, je vult maar in. Maar zotskappen komen nu eenmaal in alle politieke stromingen voor, en als ik wel eens het gevoel kreeg dat er bij ons niet veel anders voorkomt, dan ligt dat natuurlijk aan mij, voor wie politieke filosofie nu eenmaal mijn ding niet is.
En dus bevinden er zich ergens voorbij mijn horizon intellectuele centra van liberaal inzicht! Al dan niet binnen de bijhorende politieke partijen heb je die mensen die onze klassieken kennen en van daaruit de wereld bekijken, en er iets proberen mee aan te vangen, en in het beste geval slagen ze er zelfs in nieuwe klassieken van het liberalisme te produceren! De enige reden waarom ik er zelf nog nooit over ben gestruikeld is dat het van nature mijn ding niet is. Nooit erg hard gezocht, te weinig tijd, zou het nog niet herkennen als ik er oorvijgen van aan het krijgen was; dat soort dingen.
Maar nu heb ik dus heel veel Hayek gelezen (1). En nu bekruipt me ineens een heel ander beeld. Ik hoop dat ik dat mis heb: maar dat beeld is er één van een grote, van een enorme leegte. Immers, de indruk die ik al die vele jaren op het internet had was dat dat internet uiteindelijk, ergens (achter die horizon van me) uitpuilde met pakweg Hayek-kenners. Ja, Hayek-zwaaiers, die heb ik immers zelf met mijn eigen ogen gezien. Alleen heb ik nu ook gelezen wat er in staat. En de enorme, gapende leegte waar ik nu sta te kijken, dat is de vaststelling dat er een héél groot verschil is tussen wat al die Hayek-zwaaiers daar altijd over beweerd hebben, en wat ik er met mijn eigen ogen heb zien staan.
Hoeveel van die mensen, bijvoorbeeld, is ooit opgevallen dat Hayek heel erg tegen een goudstandaard was?
Hoeveel van die mensen heeft ooit één spoor nagelaten van het feit dat ze hebben zien staan dat Hayek "laissez-faire" een houten kop denken noemt, dat als geen ander schade aan de liberale zaak heeft toegebracht?
Enzovoort?
Niet te verwonderen, hoor, dat de rechterkant van het spectrum er bijstaat als een stel dwazen die nooit veel aandacht krijgen. Ik zie immers een hoop mensen die onder veel gezwaai met Hayek een hoop dingen uitkramen die niet van Hayek, maar wel van het dom deel van het rechtse spectrum afkomstig zijn. En ik zie helemaal niemand die zich baseert op die ongelofelijk sterke ideeën van Hayek om vanuit een sterke liberale ideologie iets zinnigs te zeggen over de wereld. Het lijkt wel een complete intellectuele troonsafstand; hier zit je met je erfenis om op wereldschaal problemen aan te pakken, en al wat ze ermee doen is aan de kant zitten mopperen over Obama.
En als ik bijgevolg helemaal niet verbaasd ben dat de rechterzijde niet erg aan de bak komt: wedden dat dat mijn schuld zal zijn? Wedden dat nieuwe dosissen ideologische "zuiverheid", maar dan van die zelf-ingebeelde soort, weer eens, de voorgestelde remedie zullen zijn?
----------------------------------------------
(1) http://speelsmaarserieus.blogspot.be/2012/12/hayek-wat-bezielt-me-toch.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten