En zo zijn we weer in de periode die, naar men zegt, voor veel mensen de meest deprimerende van het jaar is. De week van 20 januari; "de feesten zijn nog maar een vage herinnering, en de lente is nog te ver weg om er al naar uit te kijken". Wie had ooit gedacht dat uitgerekend ik mezelf als zonnige natuur zou kunnen voorstellen? Ik zie dat namelijk allemaal heel anders! Om te beginnen zie je 's avonds al heel duidelijk dat de dagen alweer een half uur langer klaar blijven ('s morgens maakt het nog haast geen verschil met een maand geleden). Nog beter is dat "de feesten" bij mij een vaag glanzende, warme herinnering zijn geworden, eerder dan een zeurende heimwee naar "betere tijden".
Natuurlijk, ons huis heeft er voelbaar een hoop ruimte bijgekregen (1); in de nieuwe slaapkamers, maar ook in de bestaande ruimtes waaruit een hoop speelmateriaal is geëvacueerd. Dus als Sinterklaas een groot ridderkasteel brengt, dan heeft kleuter Thomas nu plaats om dat ook ergens te zetten - en idem ditto voor de drakenburcht en de autogarage van kleuter Simon. Bij scholier Sarah kan je voelen dat ze al wat groter wordt: boeken en "spulletjes om haar kamer mooi te maken" zijn haar voorkeur, maar weet je, er was ook nog wel wat poppenmateriaal bij, hoor...
De mooiste herinnering zal wel "de doos" blijven. Zoals elk jaar verzamelt de familie Robeys zich met de negen kleinkinderen met kerstavond bij mijn zus. Zoals elk jaar is een deel van de pret dat de zes niet-inwonende kleinkinderen daar dan blijven logeren. Zo was het ook bij kleuter Simon, de jongste nazaat, maar een erg levendig en enthousiast kind: "Simon ook logeren eh?".
Maar voor het zo ver is, eerst nog de cadeautjes! Kleuter Simon krijgt een veelbelovend pak. Je weet wel, kleurig van papier, rechthoekige afmetingen, vertoont licht rammelende kenmerken, juist wat er in het kleuterparadijs alle dagen te vinden is. Na het nodige gepruts (en er zijn negen kleinkinderen, hé, het mirakel is dat er nog nooit een glas is gesneuveld) verschijnt een mooie lego doos, met als afbeelding verschillende kleurige autootjes.
Kleuter Simon is dol op autootjes.Van toen hij klein peutertje was kon Oma zich verwonderd afvragen: dat kind is zo stil? Na enig zoeken was dat kind terug gevonden in de plaats waar zich de speeltjes van papa van vroeger bevonden, alwaar hij allemaal autootjes had uitgeplukt, en de volgende uren was dat kind heel stil gebleven. En dat is heel representatief gebleven voor de gedragingen en voorkeuren van de intussen kleuter geworden Simon.
Kleuter Simon krijgt dus zijn doos met autootjes te zien. Ondanks de drukte (eventueel uitgestootte klanken heb ik niet kunnen opvangen) zie ik hem met verschillende grote sprongen, de voetjes nochtans perfect naast elkaar gehouden, door de breedte van de hele ruimte bewegen, onderwijl (dit is wel een leuk paleologisme om te recupereren, vind je ook niet?) enthousiast met de grote doos door de lucht zwaaiend. Daarna komt hij naar mama gehold.
Kleuter Simon: "Mama? Mama? Doos opemake?"
Mama: "Oei Simon, ik denk dat je dan je kleine stukjes zal verliezen, misschien maken we de doos beter morgen thuis open."
Kleuter Simon: "Mama? Wil naar huis!"
Mama: "Maar Simon, we moeten nog eten! En daarna mogen jullie allemaal logeren!"
Kleuter Simon: "Wil nie logeren. Wil naar huis."
De rest van de avond heeft kleuter Simon rond gelopen met de grote doos. Niet meer dan drie keer per vijf minuten heeft hij gevraagd wanneer de doos open mocht. De volgende ochtend, vanaf het ontbijt, heeft hij hetzelfde gedaan met dezelfde frequentie. En toen wij voor de deur stonden stond hij achter de grote nicht met zijn doos in zijn handen, en vroeg "mama? Nu doos ope make?".
Intussen zijn de autootjes veilig thuis. Overeenkomstig de entropiewet verspreiden ze zich langzaam doorheen de beschikbare ruimte.
-----------------------------------------------
(1) http://www.speelsmaarserieus.blogspot.be/2013/01/we-hebben-onze-zolder-verbouwd.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten