Sinds een week ben ik verkouden. Een beetje maar, niets van die echt stekende keelpijn die ik soms kan hebben, alleen een paar dagen ruwe keel, en weer weg. Ook de continugieterij om de staafabrieken het nakijken te geven bleef tot een bescheiden stroompje beperkt. En vooral, die loden vermoeidheid, dat lege hoofd, die futloosheid - het is me allemaal bespaard gebleven, gewoon een tikje meer vermoeid dan anders, beetje minder actief...
Kortom, ik ben gewoon gaan werken.
Maar vroeger, toen ik nog mooi en jong was, toen ging ik altijd werken, verkouden, griep, bijnadoodervaring, allemaal niet van belang. Dat blijft natuurlijk niet zo, en dus merk je op een dag dat je wel degelijk sneller beter wordt als je toch maar eens een dagje blijft rusten. Terwijl nu, zonder sufheid, weinig keelpijn (cetera) ik toch maar ga, zonder veel nadeel, en...
... een week later is het nog altijd niet over.
En het toppunt is, nu lees ik ergens in de krant (niet bijgehouden, sorry) dat als iedereen met verkoudheidssymptomen zou thuis blijven, het aantal griepgevallen met tientallen percenten zou zakken.
GVD! Zo voel je pas echt dat je stilaan op de leeftijd van de ouwe zakken begint te komen! Vroeger kon je jezelf stoer en sterk voelen omdat je nooit ziek was, en weten dat je geen profiteur was die zichzelf een hoop extra dagen vakantie bezorgde (en ik heb er één gekend, hé, die het aantal dagen dat je ziek kon zijn gewoon bij haar dagen vakantie optelde) en tegenwoordig ben je er zo één van de oude stempel die niet eens beseft dat hij alleen maar de rest besmet!
De jeugd van tegenwoordig...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten